Rib and Sea

Επιμέλεια - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο Γιάννης Πουλόπουλος ανήκει στο σπάνιο εκείνο είδος ανθρώπου το οποίο μικρές πιθανότητες έχει να συναντήσει κανείς τυχαία και να συζητήσει μαζί του, αν δεν το επιδιώξει. Το γεγονός λοιπόν ότι τον συνάντησα προχθές στην Αίγινα, στο "Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων", λίγο μετά την Παχειά Ράχη, ήταν κάτι περισσότερο από τύχη. Ήταν επιλογή και ευλογία μαζί.

Πάει πολύς καιρός που ήθελα να ενημερωθώ, με προσωπική επαφή, για το έργο του. Ο αδελφός του Παναγιώτης, καλός μου φίλος από τον χώρο των φουσκωτών σκαφών, που έφυγε αναπάντεχα και άδικα από τη ζωή σε ηλικία πενήντα ετών, μου είχε μιλήσει πολλές φορές για τον Γιάννη.

"Αυτός είναι δοσμένος, ψυχή τε και σώματι, στα ανήμπορα ζώα", μου έλεγε, και το πρόσωπό του φωτιζόταν θυμάμαι από υπερηφάνεια για τον αδελφό του.

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Θα αναρωτηθείτε, ίσως, τι εννοώ όταν λέω ότι ο καπτα Στέφανος Πονηρός είναι πλοίαρχος πολλών ταχυτήτων. Πώς αλλοιώς θα μπορούσα όμως να χαρακτηρίσω ένα πλοίαρχο που ξεκίνησε τη ναυτική του καριέρα με υπερατλαντικά ταξίδια, εξυπηρέτησε στη συνέχεια τις "άγονες" γραμμές του Αιγαίου και σήμερα καπετανεύει το "Απόλλων Ελλάς" της "Hellenic Seaways" στη συνεργασία της με την Κοινοπραξία των Πλοίων του Σαρωνικού; Καπετάνιος πολλών ταχυτήτων, λοιπόν, ο καπτα Στέφανος Πονηρός ή, αν θέλετε, καπετάνιος για όλα τα καράβια! Επικοινωνιακός, πρόθυμος να μιλήσει μπροστά στην κάμερα, σε αντίθεση με άλλους συναδέλφους του που την... αγαπούν όπως ο διάολος το λιβάνι, με έναν καλό λόγο για όλους, έτοιμος να πάει όπου τον στείλει η εταιρεία.

Τον συνάντησα στη γέφυρα του "Απόλλων Ελλάς" έτοιμο να αντικαταστήσει τον καπτα Γιώργο τον Δήμου, και δεν έχασα την ευκαιρία να συζητήσω για λίγο μαζί του. Ο καπτα Στέφανος γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Καρδάμυλλα της Χίου και φοίτησε στο ομώνυμο Ναυτικό Λύκειο. Ταξίδεψε στην αρχή επί 6 χρόνια στις ανοικτές θάλασσες του πλανήτη, με φορτηγά πλοία και γκαζάδικα, και τα τελευταία 16 χρόνια έριξε άγκυρα στο Αιγαίο. Ανάμεσα στα άλλα μου εξήγησε την προέλευση του επωνύμου του, που οφείλεται στην πονηριά του πολύτεκνου παππού του ο οποίος "αγόραζε" κάποτε τα οικόπεδα στο νησί πετώντας την πέτρα από το πιο ψηλό σημείο του λόφου!

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η συζήτησή μου με τον ογδονταπεντάχρονο σήμερα κ. Δημήτρη Σταβλά ανέτρεψε όσα ήξερα και όσα διαπίστωσα κατά την διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής μας στο Βαθύ της Αστυπάλαιας. Ένας όρμος απολύτως προστατευμένος, ασφαλές καταφύγιο για τα σκάφη, κρανίου τόπος όμως στα τέλη Νοεμβρίου, με το καίκι μόνο του Καλύμνιου ψαρά Λευτέρη Ναρλή και την κυρία Σταυρούλα Μαρινάκη να κρατάει ανοικτό το μοναδικό εστιατόριο του μικρού οικισμού που μοιάζει να είναι εγκαταλελειμμένος.

"Μην το κοιτάς πώς κατάντησε σήμερα που ο κόσμος έφυγε. Το Βαθύ κράτησε ζωντανή την Αστυπάλαια στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής κατοχής", λέει ο κ. Δημήτρης Σταβλάς, και συνεχίζει. "Στο Βαθύ ζούσε κόσμος, καλλιεργούσε τη γη και έπαιρνε τα καλά της θάλασσας, που ήταν αφθονα. Εγώ δούλεψα στα ασβεστοκάμινα. Ο Αστυπαλίτικος ασβέστης είναι ο καλύτερος που υπάρχει! Καίγαμε τους κέδρους στα καμίνια και φτιάχναμε κάρβουνα. Με την άνοδο της τιμής του πετρελαίου και το αίτημα των εργατών για καλύτερο μισθό, η λειτουργία των ασβεστοκάμινων κρίθηκε ασύμφορη και έκλεισαν. Ερχόταν ο κόσμος στο Βαθύ από τη Χώρα και τον Γιαλό με τα μουλάρια γιατί τότε δεν υπήρχε δρόμος. Πολλές φορές φεύγαμε το πρωί και επιστρέφαμε την ίδια ημέρα! Μεταφέραμε ακόμη και νερό με τα μουλάρια στο Ιταλικό στρατόπεδο που βρισκόταν στο Καστελάνο. Υπήρχαν πολλά πηγάδια με νερό στο Βαθύ".

Επιμέλεια :Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Σε κάθε γωνιά αυτής της πατρίδας υπάρχουν θέματα. Θέματα με ενδιαφέρον ανθρώπινο, οικολογικό, κοινωνικό, δημοσιογραφικό. Όρεξη να έχεις να τα προσεγγίσεις, να τα αφουγκραστείς και να τα δημοσιοποιήσεις. Για του λόγου το αληθές : Ποιος θα περίμενε ότι στο Βαθύ της Αστυπάλαιας, τέλη Νοεμβρίου, θα έβρισκε άνθρωπο να συζητήσει και, πολύ περισσότερο, να ακούσει το παράπονό του, την αγανάκτησή του για όσα μας ετοίμασαν και προγραμματίζουν για μας χωρίς εμάς; Ε λοιπόν, εγώ είχα την τύχη να βρω έναν τέτοιο άνθρωπο στην ερημιά ενός ερημικού τόπου.

Συνάντησα τον Λευτέρη Ναρλή, ένα Καλύμνιο ψαρά που αγκυροβολεί το καίκι του εδώ και πολλά χρόνια στο Βαθύ της Αστυπάλαιας. Ένα ασφαλές αλιευτικό καταφύγιο όπου ο καπετάν Λευτέρης βρίσκει την ησυχία που τόσο έχει ανάγκη. Με συντροφιά το ραδιοφωνάκι του και την κυρία Σταυρούλα που κρατάει το μοναδικό εστιατόριο στο Βαθύ.