Rib and Sea
Το βαθύτερο νόημα της 17ης Νοεμβρίου 1973
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ανεξαρτήτως του τί πιστεύει κανείς για τα κίνητρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αν, δηλαδή, ήταν αυθόρμητη ή υποκινηθείσα από ξένο παράγοντα [να μην ξεχνάμε ότι ο Παπαδόπουλος δεν επέτρεψε τον ανεφοδιασμό αμερικανικών αεροσκαφών στην Κρήτη, προκειμένου να μεταβαίνουν στο Ισραήλ στη διάρκεια του πολέμου του Γιομ Κιπούρ], το γεγονός είναι ότι η εξέγερση εκείνη προκάλεσε την αλλαγή φρουράς στη Χούντα. Έτσι, στη θέση του Χαλίφη Παπαδόπουλου μπήκε ο Χαλίφης Ιωαννίδης.
Το πρώτο καλό από την αλλαγή αυτή φάνηκε τον Ιούλιο του 1974, όταν χάσαμε τη μισή Κύπρο. Έκτοτε έχουμε αρκετούς από τους εξεγερθέντες να παλεύουν για τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων. Ταυτόχρονα μας συνέβη και άλλο ένα καλό: αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία με την έλευση του Εθναρχίδη Καραμανλή.
Η Δικαιοσύνη αγανακτούσα και η πωλητική απαιτούσα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Σάλος με το τηλεφώνημα του κ. Σαλμά στον Πρόεδρο Πρωτοδικών κ. Σεβαστίδη, προκειμένου, όπως ισχυρίζεται ο κ. Σαλμάς, να διερωτηθεί γιατί καθυστερεί επί 10μηνον η πρόοδος της μήνυσης που έχει καταθέσει κατά του μάρτυρος Μανιαδάκη εμπλεκόμενου στην υπόθεση Novartis και να παρακαλέσει για επιτάχυνση. Ο κ. Σεβαστίδης λέει ότι ο κ. Σαλμάς ήταν απαιτητικός, οπότε ο κ. Πρόεδρος του είπε ότι δεν επιτρέπεται να τηλεφωνεί ο ίδιος, αλλά ο δικηγόρος του. Αυτά κατάλαβα από την κόντρα.
Το γεγονός είναι ότι κάτι περίεργον συμβαίνει εις το Βασίλειον της Δικαιοσύνης. Κι΄ όταν στις υποθέσεις που αντιμετωπίζει εμπλέκονται πωλητικοί ή μεγαλοπαράγοντες/επιχειρηματίες, το πράγμα παίρνει άλλες διαστάσεις. Θα παραπέμψω και πάλι στον κ. Τέντε, επίτιμο Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ο οποίος είχε δηλώσει εν έτει 2010 σε ανοικτό υπουργικό Συμβούλιο του Γιωργάκη ότι υποβάλλονται ετησίως 660.000 μηνύσεις ανά την επικράτεια, εξ ων μόνον με 60.000 αξίζει να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη. Αυτό σημαίνει απώλεια ανθρωποωρών για ενασχόληση με ανούσιες ή αβάσιμες υποθέσεις, με αποτέλεσμα σοβαρά κακουργήματα να φθάνουν στο ακροατήριο δέκα χρόνια μετά τη διεξαγωγή της προκαταρκτικής εξέτασης.
Ερώτηξις: είμαι ακραίος, ακροδεξιός, φασίστας, ξενοφοβικός, ρατσιστής, εθνίκι, αρχιδομουνόπανο ή όλ’ αυτά μαζί;
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Τηλεφώνησα χθες σε εξαδέλφη μου να ευχηθώ. Ζη στη Θεσσαλονίκη. Μου είπε ότι ο σύζυγός της απολύθηκε από μία μεγάλη επιχείρηση που έκλεισε. Χωρίς εφ’ άρπαξ, αποζημίωση κ.λπ. Ο ένας γιός σπουδάζει στη Βουλγαρία, οι άλλοι δύο, μηχανικοί, βρήκαν δουλειά στη Βουλγαρία. Το σπίτι άδειο.
Πόσοι άλλοι γιοί και κόρες έχουν μεταναστεύσει; ΝΟΜΙΜΩΣ. Κατατρεγμένοι σίγουρα, μαζί με άλλους 600.000, από το πωλητικό αληταριό.
Από την άλλη έχουμε τις χιλιάδες των λαθρομεταναστών, οι οποίοι τυγχάνουν της συμπόνοιάς μας. Τα ΜΜΕ και το πωλητικό σύστημα τους αποκαλούν πρόσφυγες. Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να απαλύνουμε τον πόνο αυτών των ανθρώπων που πληρώνουν $3.000-5.000 στους δουλεμπόρους για να έλθουν στη χώρα μας σε συνεργασία με τις ΜΚΩλες. Χωρίς χαρτιά, αλλά με smartphone. Κι’ αν έχουμε αντίθετη άποψη από τους «δημοκράτες» και «προοδευτικούς» καταλήγουμε να γίνoυμε αρχιδομουνόπανα.
1821-2021 = 200 χρόνια. Ε και;
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Δέκα μνημονιακά χρόνια και αντί για μεταρρυθμίσεις βλέπω ρυθμίσεις να μονοπωλούν την επικαιρότητα μαζί με το μεταναστευτικό. 12, 24, 100 ή 120 δόσεις; Με εισοδηματικά κριτήρια ή όχι; Αποδείξεις για το 30% του πραγματικού ή του τεκμαρτού εισοδήματος;
Δέκα χρόνια ακούω τους πρωθυπουργούς να αναζητούν επενδύσεις και βλέπω μόνον εξαγορές υφιστάμενων επιχειρήσεων ή αγορές ακινήτων από αλλοδαπούς με κίνητρο είτε τη χρυσή βίζα είτε την εξασφαλισμένη εκμίσθωσή τους στο Δημόσιο.
Τα κωλόπαιδα τ’ αλλόκοτα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Αισθάνθηκα αηδία βλέποντας τα δέκα κορίτσα να παρελάζουν [που λένε οι μορφωμένοι] βαδίζοντας ως πολύσπαστα προς τιμήν τών ηρώων που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα. Ένοιωσα και θυμό που υπάρχουν γονείς και δάσκαλοι, οι οποίοι δεν κατάφεραν να μεταδώσουν σ’ αυτά τη συστολή κατ’ ελάχιστον απέναντι στην πλειονότητα του λαού που τιμά τους νεκρούς του και επιμένει να τους θυμάται. Προσπάθησα να φανταστώ, τί θα έγραφε ο Νίκος Τσιφόρος αν ζούσε. Ίσως ένα χρονογράφημα με τον ως άνω τίτλο κατ’ απομίμηση του «Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα».