Rib and Sea

«Τὸ ἐπ' ἐμοί, ἐνόσῳ ζῶ καὶ ἀναπνέω καὶ  σοφρονώ,
δὲν θὰ παύσω πάντοτε, νὰ ὑμνῶ μετὰ λατρείας τον
Χριστόν μου, νὰ περιγράφω μετ' ἔρωτος τὴν φύσιν,
καὶ νὰ ζωγραφὼ μετὰ στοργῆς τὰ γνήσια Ἑλληνικὰ ἤθη.»

Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης
 

Τοῦ Ἀπόστολου Σαραντίδη.

Τὸ πολιτικὸν καὶ κοινωνικὸν κλίμα εἰς ὅλην σχεδὸν τὴν ἑλληνικὴν ἐπικράτειαν βαρύ, ρευστὸν καὶ μὴ προσδιορίσιμον λίαν. Κατὰ μερικοὺς ἀνέλπιδον καὶ μὴ ἀναστρέψιμον. Τὰ πικρὰ λόγια ἴσως ἀργότερα θὰ κληθοῦν νὰ περιγράψουν ἢ καὶ νὰ ἁπαλύνουν ὅσον αὐτὸ θὰ ἦτο δυνατὸν καὶ ἐφικτὸν μίαν τραγωδίαν ἴσως ἐκ τῶν χειροτέρων ἥτις θὰ βιώσει ὁ μακάριος ἀκόμη ἕλλην πολίτης. Εὐχόμεθα διὰ τὸ καλύτερον καὶ διὰ τὴν ὁμαλοτέραν πορείαν ἂν καὶ σχεδὸν ὅλα καταδεικνύουσι τὸ ἀντίθετον. Σὲ κάθε περίπτωσιν ἡ ἐλπὶς πάντοτε ἀποθνήσκει τελευταῖα ἐκτὸς ἐὰν ἐπιχειρεῖς νὰ ταριχεύσεις ἕνα πρὸ πολλοῦ συντελεσμένον πτῶμα σκυλευόμενον ἤδη ἐξ᾿ ἀγρίων ἁρπακτικῶν. Διὰ τὸν ἀληθινὸν μέτοχον ὅμως τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου τὸ βαθύτερον σκότος εἶναι ὀλίγον πρὶν ἀπὸ τὴν αὐγὴν καὶ τὴν ἐπί-ἀνά-ἰστατικὴν πλήρως ἀναθεωρητικὴν μεταστροφικὴν μετά-νόηση παρελθόντων ἁμαρτημάτων, ἀστοχιῶν οὕτως εἰπεῖν κατὰ τὴν κυριολεκτικὴν ἀπόδοσιν, εἴτε ἐξ᾿ ἀμελείας εἴτε ἐκ πρὸ μελέτης μὲ ἐνδεχόμενον δόλον καὶ μάλιστα κατὰ συρροήν. Τὸ ἀνωτέρω οὐδόλως ἀπαλλάσσει τοὺς φυσικοὺς καὶ ἠθικοὺς αὐτουργοὺς τῆς ἀνομίας οἱ ὁποῖοι τὸ πιθανότερον θὰ ἦτο νὰ νίπτουν τὰς χεῖρας των, ἐκβαλλόμενοι τὴν εὐθύνην εἰς ἀλλήλους μὴν ἔχοντας τόπον νὰ σταθοῦν ἀπὸ τὴν κοινωνικὴν κατακραυγὴν καὶ τυφλὴν βίαν καὶ ὀργήν. Ἐδῶ θὰ ταίριαζε ἐπακριβῶς μεταφορικῶς τὸ γνωστὸ τοῖς πᾶσι, «Μετὰ τὴν ἀπομάκρυνσιν ἐκ τοῦ ταμείου οὐδέν λάθος ἀναγνωρίζεται».

Του Απόστολου Σαραντίδη.

Ένας Έλληνας όπου κι αν βρίσκονταν παλαιά, τη σχέση του με τον χρόνο την επένδυε με χρώματα αθανασίας. Αγαπημένος μύθος και παραμύθι συνάμα, της μάνας και της γιαγιάς για να μπολιάζεται η συνέχεια της ύπαρξης και της συνύπαρξης, το αθάνατο νερό που ψάχνει ο πρίγκιπας στο λημέρι του κακού δράκου. Κάπως έτσι ήταν το πρώτο άκουσμα. Στη συνέχεια δεν άλλαξαν και πολύ τα πράγματα. Το πλαίσιο σχεδόν το ίδιο όσο κι αν δείχνει σήμερα διαφορετικό.

Μεγαλώνοντας, δύσκολα συνειδητοποιήσαμε ότι το νερό θα μπορούσε να περιείχε και αλάτι θαλασσινό. Χρειάζεται διδασκαλία. Νερό κι αλάτι μέσα στον χρόνο. Στον χρόνο που κάποτε περνάει αργά και κάποτε γρήγορα. Πότε απαλά και πότε δυνατά. Αρκεί να σταθείς για ένα ολόκληρο λεπτό μπροστά σε έναν τοίχο ολομόναχος σε περίοδο έντασης. Τότε ίσως να διαφαίνεται μια διαφορά ως σκιώδη προβολή από άλλη διάσταση. Σαν σφαιρική βύθιση σε δισδιάστατο επίπεδο. Σαν κυκλική επαναφορά.

Τα ξημερώματα της 19ης Δεκεμβρίου 1980 δύο ταυτόχρονες πυρκαϊές κατέστρεψαν δύο από τα ιστορικότερα πολυκαταστήματα της Αθήνας, «Μινιόν» και «Κατράντζος», εν μέσω της εορταστικής περιόδου. Επρόκειτο για εμπρησμούς και αποδόθηκαν από τις αρχές σε τρομοκρατικές ενέργειες.

Στις 3:07 το πρωί της Παρασκευής αυτόπτες μάρτυρες και στα δύο πολυκαταστήματα άκουσαν εκρήξεις και δευτερόλεπτα μετά είδαν φλόγες να ξεπηδούν από τα δύο κτήρια. Μέσα σε λίγα λεπτά έγιναν παρανάλωμα του πυρός, εξαιτίας των εύφλεκτων υλικών και της απουσίας χωρισμάτων στους ορόφους.

Η Πυροσβεστική, που έφθασε και στα δύο σημεία μισή ώρα αργότερα με 38 οχήματα και 170 άνδρες, είχε να επιτελέσει δύσκολο έργο. Κύριο μέλημά της ήταν να αποτρέψει την επέκταση της φωτιάς στα διπλανά κτίρια. Επιτόπου κατέφθασε και ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, που μίλησε για «μεγάλη καταστροφή». Πριν από λίγες ώρες υπεράσπιζε στη Βουλή τον πρώτο και τελευταίο προϋπολογισμό της πρωθυπουργικής του θητείας. Βρισκόμαστε ήδη στον αστερισμό του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ, που βρισκόταν προ των πυλών της εξουσίας.

«Εγίγνετό τε λόγω μεν δημοκρατία, έργω δε, υπό του πρώτου ανδρός αρχή»   
Θουκυδίδης Β 65.9

Του Απόστολου Κανδιάνου Σαραντίδη *
                                                                         
Αν στα βασικά γνωρίσματα της καθολικότητας, της αυτοτέλειας, της οργάνωσης και της συλλογικής ταυτότητας των ανθρώπινων κοινωνιών προσθέσουμε και την αμφισβήτηση, τότε θα έχουμε τη γένεση του πολιτικού φαινομένου ως την ύστερη απόπειρα των οργανωμένων κοινωνιών, των πολιτικά αριστοτελικών προσώπων να προτείνουν λύσεις σε προβλήματα κοινωνικής συμβίωσης προς τις ομάδες εξουσίας από τις οποίες νοιώθουν τη στοιχειώδη ασφάλεια ότι δεν θα θιγούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά τους.

Αφού η αμφισβήτηση αποτελεί βασικό δόγμα στην ουσία της πολιτικής όπως αυτή ευδόκησε στο αρχαίο ελληνικό πολιτικό στερέωμα, ο ουτοπικός και υποθετικός χαρακτήρας της στη σύγχρονη κομματική δημοκρατία τείνει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις εκείνες που χρειάζεται κάθε πολιτικός αναλυτής και ενεργός πολίτης για να διερευνήσει αίτια και καταστάσεις στην πολιτική όπως αυτή εμφανίζεται στον σύγχρονο κόσμο. Έτσι το σύνολο των προτάσεων και ο τρόπος, κυρίως επιτυχούς υλοποίησής τους για τη λύση δεδομένων κοινωνικών προβλημάτων κατατάσσει την πολιτική στον χώρο της τέχνης του εφικτού η οποία όμως όπως κάθε αυτοτελής τέχνη, πέραν του εφικτού το οποίο εκλαμβάνεται υποκειμενικά, εμπεριέχει και το στοιχείο της ουτοπίας όταν οι προτεινόμενες λύσεις κινούνται έξω από τις «πραγματικές» δυνατότητες ενός κοινωνικού συστήματος, πέρα από τις πολιτισμικές αντοχές της ιδιαιτερότητας των θεσμών, της συλλογικότητας και της ιδιαιτερότητας της τέχνης, σε πλήρη σχεδόν εναρμόνιση με τη μεταφυσική. Άλλωστε η μεταφυσική μπορεί να παραγάγει πολιτισμό άρα και πολιτική ως μίμηση του όντως υπαρκτού και άθλημα αληθείας και αρετής.