Rib and Sea
Πρόσωπα
Το πολεμικό μουσείο του Ανδρέα Χατζηδάκη στο χωριό Ασκύφου Σφακίων.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η ιδιωτική πρωτοβουλία κερδίζει τελικώς πάντοτε (στην Ελλάδα τουλάχιστον) τις εντυπώσεις, ακόμη και όταν ο ιδιώτης που την αναλαμβάνει δεν αποβλέπει σε οικονομικά ωφέλη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Πολεμικό Μουσείο που έχει στήσει ο Ανδρέας Χατζηδάκης στο χωριό Ασκύφου, στο ομώνυμο οροπέδιο που συναντά κανείς όταν ξεκινήσει από τα Χανιά, βγει στη διασταύρωση προς Βρύσες και ακολουθήσει τον δρόμο που οδηγεί στα Σφακιά. Κάτι ανάλογο είχα πέρυσι δει και στο Λακκί της Λέρου, στο ιδιωτικό Πολεμικό Μουσείο του Γιάννη Παραπονιάρη : http://www.ribandsea.com/face/1949-to-idiotiko-polemiko-mouseio-tou-gianni-paraponiari-sti-lero
Μια χανιώτικη γαίτα ζωντανεύει στα χέρια του Ανδρέα Φουράκη.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Βούλιαξε, διελύθη, σχεδόν, εις τα εξ ων συνετέθη, ξεχάστηκε. Έτσι την βρήκε ο Ανδρέας Φουράκης όταν αποφάσισε να την ξυπνήσει από τον βαθύ λήθαργό της και να την επαναφέρει στη ζωή. Και τότε άρχισε ο μακρύς και επίπονος αγώνας, η μεγάλη προσπάθεια ανακατασκευής, με την πολύτιμη βοήθεια του Χανιώτη καραβομαραγκού Γιώργου Μυλωνάκη. Πρόκειται για μια εγκαταλελειμμένη χανιώτικη γαίτα που καμαρώνει πια μέσα στα νέα της ρούχα και αυτοσυστήνεται με το καινούργιο της όνομα : "Αργυρώ".
Την είδα έξω από το κατάστημα των Φουράκηδων στα Χανιά, στολισμένη, με τα καλά της, φρεσκοβαμμένη, με τα εκατοντάδες λεντάκια να την φωτίζουν σαν ένα αλλοιώτικο αλλά υπέροχο δένδρο Χριστουγέννων βγαλμένο απ' το παρελθόν και αποσβολώθηκα, κάνοντας αυθόρμητα αναδρομή στο υπέροχο χρονογράφημα του φίλου μου, που είχα δημοσιεύσει στο "Rib and Sea" τον Μάρτιο του 2013 με τίτλο : "Μια ψαρόβαρκα, ένας ψαράς, μια ιστορία" : http://www.ribandsea.com/articles/946-2013-03-05-13-05-34
Σύντομα η χρήση του καθαρού, ασφαλούς και δωρεάν υδρογόνου για την θέρμανση των σπιτιών και την κίνηση των αυτοκινήτων από τον Μιχάλη Καλογεράκη!
Επιμέλεια - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μπήκε πια για τα καλά ο Μιχάλης Καλογεράκης στην τελική ευθεία για την χρήση του καθαρού και ασφαλούς υδρογόνου που παράγει ο ίδιος με δωρεάν ενέργεια από τον ήλιο, τον αέρα και το νερό της βροχής! Αρκεί να βρεθεί χορηγός να του προσφέρει ένα αυτοκίνητο μικρού κυβισμού (500-800 cc) και ένα κομπρεσέρ υψηλής πίεσης, σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι δύτες για την πλήρωση των φιαλών τους.
Χειμαρρώδης, όπως πάντα, στην πρόσφατη συνάντησή μας, μου μίλησε χωρίς να μασάει τα λόγια του για τον προστατευόμενο του "Ταρζάν", της επιστημονικής κοινότητας και του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης Πέτρο Ζωγράφο, τους πολιτικούς, την τρέχουσα οικονομική κατάτασταση και την πρόβλεψή του πως ο λαός θα ξεσηκωθεί μόλις σχηματισθεί σε δύο μήνες οικουμενική κυβέρνηση και περάσουν όλοι οι προδότες μαζί τα νέα αντιλαϊκά και δυσβάστακτα μέτρα.
Δεν θα γράψω άλλα γιατί ο Μιχάλης Καλογεράκης τα λέει όλα στο βίντεο!
Ευχαριστούμε την "ΑΝΕΚ LINES" για την δυνατότητα που μας έδωσε να ταξιδεύσουμε δωρεάν στην Κρήτη.
Τα χέρια του Ανδρέα Παιδαράκη φτιάχνουν εκπληκτικές ξύλινες μινιατούρες αυτοκινήτων!
Επιμέλεια - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Το να φτιάχνει ένας επαγγελματίας ξυλουργός, στον ελεύθερο χρόνο του, ξύλινες μινιατούρες, είναι κατανοητό. Το να φτιάχνει όμως ένας επαγγελματίας κατασκευαστής κρητικών καλιτσουνιών, στον ελεύθερο χρόνο του, εκπληκτικές ξύλινες μινιατούρες αυτοκινήτων, είναι αδιανόητο! Αυτό λοιπόν είναι το χόμπυ του Ανδρέα Παιδαράκη, από τα Χανιά της Κρήτης, ο οποίος, εκτός από τα έπιπλα και την κουζίνα του σπιτιού του, έχει μέχρι σήμερα φτιάξει με τα χέρια του πάνω από 30 μινιατούρες αυτοκινήτων χρησιμοποιώντας ξύλο! Για την ακρίβεια, φλαμούρι. Ένα είδος ξύλου με απαράμιλλες ιδιότητες για τέτοιου είδους κατασκευές, το οποίο χρησιμοποιείται και στην κατασκευή των εκκλησιαστικών τέμπλων, όπως λέει ο ίδιος ο Ανδρέας.
Γιάννης Πουλόπουλος. Πρωτεργάτης και ιθύνων νους του "Ελληνικού Κέντρου Περίθαλψης Αγρίων Ζώων".
Επιμέλεια - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος ανήκει στο σπάνιο εκείνο είδος ανθρώπου το οποίο μικρές πιθανότητες έχει να συναντήσει κανείς τυχαία και να συζητήσει μαζί του, αν δεν το επιδιώξει. Το γεγονός λοιπόν ότι τον συνάντησα προχθές στην Αίγινα, στο "Ελληνικό Κέντρο Περίθαλψης Αγρίων Ζώων", λίγο μετά την Παχειά Ράχη, ήταν κάτι περισσότερο από τύχη. Ήταν επιλογή και ευλογία μαζί.
Πάει πολύς καιρός που ήθελα να ενημερωθώ, με προσωπική επαφή, για το έργο του. Ο αδελφός του Παναγιώτης, καλός μου φίλος από τον χώρο των φουσκωτών σκαφών, που έφυγε αναπάντεχα και άδικα από τη ζωή σε ηλικία πενήντα ετών, μου είχε μιλήσει πολλές φορές για τον Γιάννη.
"Αυτός είναι δοσμένος, ψυχή τε και σώματι, στα ανήμπορα ζώα", μου έλεγε, και το πρόσωπό του φωτιζόταν θυμάμαι από υπερηφάνεια για τον αδελφό του.