Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Η κ. Νίκη Τζαβέλλα, νυν υποψήφια ευρωβουλευτής της Ν.Δ., όταν ήταν ευρωβουλευτής του Λ.Α.Ο.Σ. Εν μέσω Μνημονίων.

«Αν είναι να είμαστε τα πειραματόζωα για να δούμε πώς τελικά θα γίνει αυτή η οικονομική διακυβέρνηση, το δεχόμαστε αυτό! […] Είμαστε ένας πολύ ανασφαλής λαός. […] Τουλάχιστον, η Ελλάδα, αν καεί, να καεί για να υπάρξει μια συνοχή και μια πραγματικά Ενωμένη Ευρώπη».

Το 2005 έγινε ψηφοφορία επί τροπολογιών που κατέθεσε ο τότε ευρωβουλευτής Καρατζαφύρερ σε σχέση με τις  ενταξιακές  διαπραγματεύσεις  με την Τουρκία. Ιδού πώς εψήφισαν οι δικοί μας.

Σε χρηματοδότηση των Δήμων της Αττικής για εργασίες τοποθέτησης προειδοποιητικής σήμανσης όλων των σημείων όπου υπάρχουν *Ιρλανδικές διαβάσεις*, προχωρά η Περιφέρεια Αττικής.

Συγκεκριμένα, με στόχο την *οδική ασφάλεια* και με αίσθημα ευθύνης απέναντι στους πολίτες, η Περιφερειάρχης Ρένα Δούρου, με επιστολή της προς όλους τους Δημάρχους της Αττικής ενημερώνει ότι η Περιφέρεια προτίθεται να καλύψει το σχετικό κόστος το οποίο βαρύνει τους Δήμους. Στο πλαίσιο αυτό καλεί τους Δημάρχους να εντοπίσουν τα σημεία εντός των διοικητικών ορίων του Δήμου τους όπου στο οδικό δίκτυο αρμοδιότητάς τους, υπάρχουν ιρλανδικές διαβάσεις και στις οποίες ο κίνδυνος παράσυρσης διερχομένων οχημάτων και πεζών είναι αυξημένος, όταν αυτές κατακλύζονται από νερά, και να ενημερώσουν την αρμόδια υπηρεσία της Περιφέρειας.

Πολλά τα ερωτήματα: Ο κουμπάρος πώς θα λέγεται; Γονέας-γ; Γάμα; Άλλος δηλαδή γάμα(ει) κι άλλος ο γονέας-1; Και ο συμπέθερος; Κι η συμπεθέρα;

Ύστερα, αφού πλέον δεν είναι ανάγκη οι γονείς να είναι κι απ' τα δύο φύλα, τότε γιατί να είναι μόνον δύο; Ποιός ηθικός κανόνας το επιβάλει;  Κανείς. Να μπορεί να είναι και γονέας-τριολέ, και καρεδάκι, και γιατί όχι και γονείς-παρτούζα.

Πέρα όμως απ' το γελοίο του θέματος (που αργά ή γρήγορα με την απίστευτη μ@λακία της "πολιτικής ορθότητας" έτσι όπως καθ' υπερβολή εφαρμόζεται θα φτάναμε ως εκεί), δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η γελοιότητα απέχει απ' την επικινδυνότητα μιά Νέα Τάξη Πραγμάτων δρόμο.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Καθημερινά αντιμετωπίζω πρόβλημα επικοινωνίας με τους συμπατριώτες μου. Δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθώ να καταλάβω τί ακριβώς ήθελε να μου πει ο συνομιλητής μου ανασυντάσσοντας τις προτάσεις του, ώστε να βγάζουν νόημα. Με ενοχλεί αφάνταστα αυτή η διαδικασία, αφού προκαλεί απώλεια χρόνου, καθώς αναγκάζομαι να αναπαράγω τον λόγο του, για να μου επιβεβαιώσει ότι ήθελε να πει αυτό που κατάλαβα ή κάτι άλλο. Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές έχω καταλάβει άλλο πράγμα. Ίσως και να φταίω εγώ που έχω παιδιόθεν τη συνήθεια να βάζω πρώτα το υποκείμενο, μετά το ρήμα και στο τέλος το αντικείμενο.  

Εκείνο που με τρελλαίνει, όμως, είναι να ακούω τους παρουσιαστές στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο να πετάνε τις μεγαλύτερες κοτσάνες με απόλυτη φυσικότητα. Ο ένας λέει ότι το Λιμενικό «περισυνελέγει» τους ναυαγούς. Ο άλλος δίνει την προσταγή «υπέγραψε», «επέλεξε», «αντέγραψε». Η υπουργός Εργασίας δήλωσε ότι κάτι τέτοιο «δεν είχε διασχίσει ποτέ το μυαλό της». Τί παράδειγμα να πάρουν οι νέοι που τους ακούνε;