Rib and Sea

Ζούμε, χωρίς αμφιβολία, σ’ ένα κόσμο που έχει ξεφύγει πια απ’ τα πλαίσια της κοινής λογικής. Ένα κόσμο που έχει τρελλαθεί εντελώς. Και αυτό το βλέπουμε γύρω μας καθημερινώς. Το φαινόμενο μάλιστα, ιδίως στο χώρο που κινούμαστε εμείς, οι υποτιθέμενοι λάτρεις της θάλασσας και του φουσκωτού σκάφους, τείνει να πάρει διαστάσεις επιδημίας, για να εναρμονιστούμε κάπως και με το σλόγκαν της εποχής. Η γρίππη των χοίρων, βλέπετε, και τα δισεκατομμύρια που εισπράττει η φαρμακοβιομηχανία από τα εμβόλια που πουλάει, είναι το πρώτο θέμα της εποχής. Που για να τα πουλήσει, πρέπει το πράγμα να πάρει δημοσιότητα και να πεθάνουν και μερικοί. Και ποιος θα αναλάβει να δώσει στο θέμα δημοσιότητα; Ποιοι άλλοι; Οι καλοπληρωμένοι «συνάδελφοί» μου, οι his master’s voice κάποιων εκδοτών και καναλαρχών.

Ν’ αγιάσει θέλει κανείς σ’ αυτόν τον τόπο, αλλά μερικές φορές τα πρόσωπα και οι καταστάσεις δεν τον αφήνουν! Κι’ εκεί που περπατάς κανονικά και κοιτάς τη δουλειά και την καμπούρα σου, κάποιοι προσπαθούν να σου βάλουν τρικλοποδιά. Δεν θα κλαψουρίσω όμως. Ούτε θα τα πω της πεθεράς για να τ’ ακούσει η νύφη. Ούτε θα στείλω ραβασάκια στους εν δυνάμει πελάτες του Rib and Sea για να παραπονεθώ επειδή δεν διαφημίζονται εδώ, ενώ διαφημίζονται κάπου αλλού. Δικαίωμά τους είναι! Με τον παρά μου και την κυρά μου, λέει άλλωστε ο σοφός λαός.

Κι’ εκεί που τα είχαμε όλα αυτά και ψάχναμε ένα ευρουλάκι στη δεξιά μας τσέπη, για να πιούμε μια μπύρα μ’ ένα φίλο ή να ρίξουμε ένα εικοσάλιτρο στο ορφανό ρεζερβουάρ του φουσκωτού βρε αδελφέ, να’ σου και οι ευρωεκλογές! Τι του λείπει του ψωριάρη; Σκούφια με μαργαριτάρι! Και τι να ψηφίσει κανείς; Μήπως θα αλλάξει κάτι; Υπό υψηλή κηδεμονία είμαστε άλλωστε. Μας κοιτάζει και με το άγριο βλέμμα του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Και χρωστάμε, εκτός της Μιχαλούς, και κάτι δισεκατομμύρια ευρώ στους ξένους κηδεμόνες μας, έτσι για να έχουν να πληρώνουν και τα δισέγγονά μας το κάτι τις δηλαδή. Ευτυχώς που συνέπεσε το τριήμερο και βρέθηκε το άλλοθι για να μην περιμένουν κάποιοι ασκόπως στην ουρά της κάλπης...

Φέτος περάσαμε τις ημέρες του Πάσχα με φίλους στη Ζάκυνθο. Και ήταν αυτή ακριβώς η "συνταγή" που με έκανε να αλλάξω ρότα στη σύνταξη αυτού του σημειώματος. Γιατί άλλα είχα κατά νου να γράψω, ευρισκόμενος, προφανώς και δικαίως, εν βρασμώ ψυχής, και άλλα τελικώς γράφω. Γιατί επείσθην, βλέπετε, ότι η μιζέρια, η μικροψυχία και η κοντόφθαλμη οπτική θεώρηση των πραγμάτων εκ μέρους κάποιων, δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να δηλητηριάσει την αισιοδοξία μας για το αύριο, γι' αυτά που έρχονται.

Γιατί πέρα και πάνω από πλωτές εκθέσεις και διεκδικήσεις πατρότητας "πρωτότυπων" ιδεών, αποκλειστικότητας πρωτοβουλιών και επιλεκτικών αποκλεισμών, υπάρχει εκεί έξω το απέραντο γαλάζιο, τα ταξίδια μας στη φιλόξενη αγκαλιά Της, οι φίλοι μας, αυτοί που περιμένουν να ονειρευτούν με τα όνειρά μας, αυτοί που περιμένουν να ταξιδεύσουν μαζί μας. Γιατί, τελικώς, αυτά μόνο παίρνουμε στις αποσκευές μας, όταν έρθει κάποτε το πλήρωμα του χρόνου...

Κατέληξα στο συμπέρασμα, μετά από όλα όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια τών χρόνων που πέρασαν, πως δεν αλλάζουμε! Τουλάχιστον όχι στα βασικά χαρακτηριστικά μας. Δεν αλλάζουμε στον τρόπο που αγαπάμε τη Θάλασσα, στην ιεράρχηση κάποιων Αξιών που σηματοδοτούν αυτή την αγάπη, ακριβώς όπως δεν αλλάζει και η Θάλασσα απέναντί μας. Και αν κανείς διαθέτει τα αντισώματα εκείνα που θα τον βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τούς "ιούς" που περιφέρονται στο κύκλωμα, που πολιορκούν το ρομαντισμό και την άδολη αγάπη του για Κείνη, έχει καλώς. Άν όμως όχι...

Λίγο αργά ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια. Έπρεπε να είχε ξεκινήσει αρκετά χρόνια νωρίτερα. Δεν διέθετα όμως ούτε τις στοιχειώδεις έστω γνώσεις, σχετικώς με τούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές εννοώ, ούτε τα χρήματα που απαιτούνται για το στήσιμο ενός ηλεκτρονικού περιοδικού.