Rib and Sea

Στα σαράντα περίπου χρόνια της θαλασσινής μου περιπλάνησης, ελάχιστες ήταν οι στιγμές που η γαλάζια ερωμένη με απογοήτευσε. Μπορεί να τσακωθήκαμε κάποιες φορές, να μου κράτησε μούτρα κάποιες άλλες και να με ταλαιπώρησε στην αγκαλιά της, συνήθως όμως με ταξίδευε στο όνειρο και με νανούριζε με το κλάμα των γλάρων και το γέλιο των δελφινιών. Ονειρευόμουν ταξίδια μακρινά, καθώς ο ήλιος σηκωνόταν νωχελικά πάνω απ' τον υγρό ορίζοντα, και μελαγχολούσα καθώς βυθιζόταν σ' αυτόν τ' απόβραδο, βάφοντας τον ουρανό με τις αποχρώσεις του κόκκινου...

Έλειψα πολύ αυτό το καλοκαίρι, το ξέρω. Και αυτοί οι δύομισυ μήνες αποχής από το "Rib and Sea" ήταν γεμάτοι με αέρα, θάλασσα και... βαθειές εισπνοές. Με το ιπτάμενο "Polaris" στα Χανιά, ολόκληρο τον Ιούλιο, και το δεύτερο ήμισυ του Αυγούστου στη Ζάκυνθο. Με το πεντάμετρο "Selva" και την 70άρα τετράχρονη "Yamaha" στη δική μας "Ιθάκη", την Κάσο,  το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου. Αναπόφευκτη ήταν η απόφαση να αποδράσουμε από την ασθμαίνουσα πρωτεύουσα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Τα οικονομικά, στενά, ως η οδός Ξούθου, παραφράζοντας τον αείμνηστο Σουρή, κι' εγώ αδύναμος να περιμένω μοιρολατρικά πότε θα εξασφαλίσω κάποια διαφημιστική καταχώριση στο περιοδικό ή πότε θα τακτοποιηθούν οι οικονομικές εκκρεμότητες για να έχω το άλλοθι της παραμονής και την επιθυμία της συγγραφής νέων άρθρων.

Πάει κοντά ένας μήνας που έχω να δημοσιεύσω κάποιο νέο άρθρο στο περιοδικό. Το ξέρω. Και μολονότι δεν οφείλω καμμία εξήγηση στους αναγνώστες, που σερφάρουν σ' αυτό ελεύθερα, οφείλω μια εξήγηση στους λιγοστούς διαφημιζομένους οι οποίοι ενισχύουν οικονομικώς την προσπάθειά μου. Πηγαίνω κάθε μέρα, ανελλιπώς, από τα μέσα του προηγούμενου μήνα στο Σύνταγμα και ενώνω τη φωνή μου με τις φωνές των χιλιάδων αγανακτισμένων πολιτών οι οποίοι απαιτούν να φύγουν από το Ελληνικό Κοινοβούλιο οι επίορκοι θαμώνες του. Πιστεύω ότι όσο αυτή η κατάσταση παρατείνεται, τόσο θα στενεύουν τα όριά σας, τα όριά μου, τα όρια της αγοράς.

Λένε ότι ο δημοσιογράφος πρέπει απλώς να εξιστορεί τα γεγονότα όπως τα βλέπει. Χωρίς προσωπικά σχόλια και τοποθετήσεις. Όσο όμως και αν προσπάθησα να μείνω ουδέτερος, αυτή τη φορά δεν τα κατάφερα. Και ξέρετε κάτι; Ούτε το μετανοιώνω ούτε συγγνώμη ζητώ. Τέλειωσε λοιπόν η χθεσινή "γιορτή". Και όταν λέω "γιορτή", δεν εννοώ βεβαίως αυτήν που, όλοι προφανώς, εννοούμε όταν αναφερόμαστε σε λαϊκές εξεγέρσεις, πορείες και απεργίες. Αυτή είναι γιορτή. Εννοώ την άλλη "γιορτή, το "πανηγύρι", όπου κυρίαρχη θέση καταλαμβάνουν τα τελευταία χρόνια μερικά πανώ, με "fast food" συνθήματα, κομματικές σημαίες, και μια διαδρομή βγαλμένη θαρρείς με "καρμπόν". Εννοώ το ανθρώπινο ποτάμι που ξεκινάει μπροστά από το Μουσείο και καταλήγει στην Ομόνοια, αφού πρώτα "παρελάσει" στην Πατησίων, τη Σταδίου, το Σύνταγμα και την Πανεπιστημίου και ανταλλάξει καθ' οδόν μερικές "φιλοφρονήσεις" με τα όργανα "προστασίας" του πολίτη.