Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η Εύβοια, κυρίως η βόρεια, είναι κατά γενική ομολογία ένα από πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας. Καταπράσινη, με άφθονα τρεχούμενα νερά, όμορφες θάλασσες και παραλίες, γραφικά χωριά και κωμοπόλεις. Πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που περιπλανηθήκαμε στην αγκαλιά της και νοιώσαμε την ανάγκη, μεταξύ δύο ταξιδιών σε νησιά του Αιγαίου, να ανανεώσουμε τους δεσμούς μας μαζί της.
Πιστοί στην επιλογή μας να μην υποκύπτουμε στις ορέξεις των εργολάβων, ακολουθήσαμε τον παλιό δρόμο μέχρι τη Χαλκίδα. Καθώς μάλιστα πέσαμε πάνω σε λαϊκή αγορά, αγοράσαμε δύο κιλά γάβρο τον οποίο τιμήσαμε δεόντως την επομένη. Φθάσαμε στο χωριό Μακρυμάλλη, το οποίο επλήγη βάναυσα πέρυσι από τη φωτιά, αφού πρώτα διασχίσαμε τα βομβαρδισμένα από την πρόσφατη πλυμμύρα Ψαχνά.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Είναι ξεχωριστή εμπειρία να βρίσκεσαι σε αγαπημένους τόπους που είναι συνδεδεμένοι με όμορφες εικόνες του παρελθόντος, ιδίως όταν αυτές οι στιγμές έχουν να κάνουν με την παιδική σου ηλικία και είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Το αυτοκινούμενο έφθασε θαρρείς με τον αυτόματο πιλότο στο Μακρυμάλλη των Ψαχνών, καθώς ολοκληρωνόταν το δεκαήμερο της περιπλάνησής μας στη βόρειο Εύβοια. Δύο ήταν οι λόγοι. Ο πρώτος για να βιντεοσκοπήσω την παρασκευή του αυθεντικού παστουρμά και σουτζουκιού Καππαδοκίας από τον εκπληκτικό Χρήστο Πασχαλίδη, και ο δεύτερος για να περιπλανηθώ στα μονοπάτια που περπάτησα σαν παιδί και έφηβος πριν από μισό και πλέον αιώνα, όταν περνούσα κάποια καλοκαίρια στην κατασκήνωση των Προκοπιέων.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Επειδή έχω πάει σε όλα τα ελληνικά νησιά (με εξαίρεση, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, την Ιθάκη), και το γνωρίζουν αυτό οι συνδρομητές και οι φίλοι μου, πολλοί από αυτούς συχνά με ρωτούν ποιο νησί μου αρέσει περισσότερο. Τους απαντώ ότι δεν ξεχωρίζω κανένα και πως το κάθε νησί έχει το δικό του χρώμα, τη δική του ξεχωριστή ομορφιά, το δικό του ενδιαφέρον. Υπάρχουν ωστόσο κάποια νησιά που ακουμπούν λίγο περισσότερο την ψυχή μου. Ένα από αυτά είναι, χωρίς αμφιβολία, η Τήλος.
Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που συμβαίνει αυτό. Κατ' αρχάς με εμπνέει η Δημοτική Αρχή αυτού του νησιού που έχει προ πολλού νομίζω στοχεύσει προς την σωστή κατεύθυνση. Από την εποχή που το τιμόνι της Τήλου ανέλαβε ο αείμνηστος Τάσος Αλιφέρης. Ένας άνθρωπος με όραμα και σαφή προσανατολισμό προς την οικολογία και τη συγκράτηση του ντόπιου πληθυσμού στις εστίες του.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Πολλές φορές έχω πει ότι κάποια μικρού μεγέθους πλοία, που συνδέουν τα μικρά ακριτικά νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου με τα μεγάλα και αναπτυγμένα γειτονικά νησιά, όπως τα Ψαρά με τη Χίο, τη Μήλο με την Κίμωλο, τη Ρόδο με την Τήλο, τη Χάλκη, τη Νίσυρο και τη Σύμη, τα Διαπόντια νησιά με την Κέρκυρα, την Κάσο με την Κάρπαθο, τη Γαύδο με την Κρήτη κ.λπ., εκτελούν λειτούργημα και προσφέρουν πολύτιμη υπηρεσία στους κατοίκους των νησιών αυτών. Και η αξία αυτού του λειτουργήματος δεν μειώνεται επ' ουδενί με τη δρομολόγηση μεγάλων, σύγχρονων και γρήγορων πλοίων.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Χρέη ξεναγού : Σεβαστή Βασιλαρά (αρχιτέκτων).
Μικρά θαύματα γίνονται στο ακριτικό νησί της Τήλου. Απόδειξη πως όλα είναι δυνατά όταν υπάρχει θέληση, διάθεση για εργασία, όραμα και, κυρίως, πολιτική βούληση εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής.
Το σπήλαιο Χαρκαδιό, όπου ο αείμνηστος καθηγητής Ν. Συμεωνίδης έφερε το 1972 στο φως τα οστά νάνων ελεφάντων, απέχει ελάχιστα από το Μεγάλο Χωριό. Κατά την επίσκεψή του στα σπήλαια του νησιού ο καθηγητής Ν. Συμεωνίδης ανακάλυψε 15.000 απολιθωμένα οστά περισσότερων από 40 νάνους ελέφαντες ύψους 120-150 εκατοστά που υπάγονται στο είδος Palaeoloxodon Αntiquus Falconeri BUSK.