Γράφει και εξιστορεί την "αποκοτιά" του ο Γιώργος Μαστοράκης.
Πάντα πίστευα ότι το «μικρόβιο» της ταξιδιωτικής αναζήτησης υπάρχει στο DNA μου, κληρονομιά από τον αείμνηστο πατέρα μου, ο οποίος μου «πέρασε» την αγάπη του για το ταξίδι, τους άγνωστους προορισμούς και την πλανόδια ζωή στο δρόμο με ό,τι συνεπάγεται αυτό: κίνηση, δράση, αγάπη για το άγνωστο και μια συνεχή εγρήγορση των αισθήσεων και των συναισθημάτων. Κι αυτό είναι η καύσιμη ύλη για την περιπέτεια που ακολουθεί.
Τα ταξίδια μου σε 2 και 4 τροχούς είχαν, έχουν και ελπίζω πάντα να έχουν το χαρακτηριστικό της περιπέτειας, της αναζήτησης του καινούριου και της σκληραγώγησης του «είναι» μου. Τα χιλιόμετρα που οδηγώ περνούν σαν το γυαλόχαρτο και παίρνουν τη σκουριά της βαρετής διεκπεραίωσης του αγαθού που ονομάζεται ζωή, οξύνουν τις ικανότητες και μπολιάζουν βαθιά τα χρωμοσώματα με την ανάγκη για περισσότερη ελευθερία, δυνατές εμπειρίες και βαθιά γνώση της πραγματικής ζωής εκεί έξω, στο ελεύθερο πεδίο, στην αρένα των δρόμων, στον καμβά των τοπίων που εναλλάσσονται σε διαφορετικά -και εξωτικά- γεωγραφικά μήκη και πλάτη της μπλε σφαίρας πάνω στην οποία γυρνάμε ούτως ή άλλως με ιλιγγιώδη και αέναη ταχύτητα για όσα χρόνια μας αναλογούν, χαρισμένα από την άγνωστη και αρχέγονη Δύναμη που κυβερνάει το Σύμπαν…
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος
Η πυραμίδα του Ελληνικού βρίσκεται σε απόσταση 9 χιλιομέτρων από την πόλη του Άργους και ένωνε στην αρχαιότητα το Άργος με την Τεγέα. Η χρονολόγησή της έγινε αντικείμενο διαφωνιών, με την πιο ισχυρή άποψη να τοποθετεί το κτίσμα στον τέταρτο π.Χ. αιώνα. Ο καθηγητής Ιωάννης Λυριτζής, ο οποίος διεξήγαγε το 1991 έρευνα με νέα μέθοδο χρονολόγησης, απεφάνθη ότι η ηλικία των κτισμάτων τοποθετείται στα μέσα προς το τέλος της τρίτης χιλιετίας π.Χ. Θωερία η οποία ωστόσο αμφισβητήθηκε από τον καθηγητή Αδαμάντιο Σαμψών ο οποίος υποστήριξε ότι το μνημείο κτίστηκε επάνω στα θεμέλια κτιρίου της πρωτοελλαδικής εποχής, συνεπώς κτίστηκε σε μετέπειτα από αυτήν χρόνο.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η περιπλάνηση εντός και εκτός των τειχών της παλιάς πόλης της Ρόδου αποτελεί πάντοτε μια ξεχωριστή εμπειρία. Είναι αδιανόητο να πάει κάποιος στη Ρόδο και να μην περπατήσει στα καλντερίμια της πόλης των Ιπποτών, με τα σκαλιστά συντριβάνια, τους μιναρέδες, τα Ενετικά κάστρα, τα υπερ-αιωνόβια καφενεία και όλα αυτά που είναι βγαλμένα από τα ντουλάπια της ιστορίας και θυμίζουν σκηνικό κινηματογραφικές ταινίας.
Αλλά και σε μια μικρή ακτίνα γύρω απ' την παλιά πόλη το σκηνικό παραπέμπει στο παρελθόν. Με τα μεσαιωνικά κτίρια που παραμένουν ανέπαφα, τους ανεμόμυλους, το ελάφι, σύμβολο της Ρόδου, και το Μαντράκι.
Ευχαριστώ την "BLUE STAR FERRIES" που με ταξίδευσε για άλλη μια φορά στα νησιά του Αιγαίου.
Πρέπει βεβαίως να πω ότι ο αριθμός αυτών που είδαν το πρώτο βίντεο είναι εξαιρετικά περιορισμένος, συγκρινόμενος πάντοτε με τον συνολικό αριθμό των συνδρομητών μου και τον αριθμό αυτών που έχουν δει άλλα βιντεάκια που ανεβάζω στο YouTube.
Επίσης 110 μόνο άτομα σχολίασαν και εξέφρασαν την επιθυμία να ενισχύσουν την προσπάθειά μου. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Δεν γνωρίζω. Το σίγουρο είναι ότι αυτοί οι 110 συνδρομητές μου θα πρέπει να καταθέσουν από 136 περ. ευρώ ο καθένας για να εκπληρωθεί ο στόχος!
Επιμέλεια βίντεο και drone : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Η πρώτη γνωστή εγκατάσταση στην περιοχή ήταν η οργανωμένη πόλη-κράτος Ολούς, της οποίας οι κάτοικοι ήταν σε διαμάχη με τους κατοίκους της δωρικής Λατούς. Το μεγαλύτερο μέρος της Ολούντας είναι βυθισμένο στην θάλασσα από το τέλος της αρχαιότητας και τα ερείπια είναι ορατά κατά την κατάδυση. Η αρχαία Ολούς χρονολογείται περίπου στα 3500 με 4000 χρόνια π.Χ. Κατά τη Μινωϊκή Εποχή είχε μεγάλη ακμή και οι κάτοικοί της υπολογίζονται σε 15.000 περίπου. Σήμερα υπάρχουν τα ερείπια της αρχαίας αυτής πόλης σε αρκετά εμφανή βαθμό στην περιοχή "Κανάλι". Το μεγαλύτερο μέρος της πόλης κατέρρευσε από έναν ισχυρό σεισμό που έπληξε τον κόλπο του Μιραμπέλλου και την γύρω περοχή.