Rib and Sea

"Ταξιδεύει", σκαλίζοντας το παρελθόν, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να ανατρέχουμε στο παρελθόν. Ότι δεν μας βοηθά σε τίποτε η ανάμνηση των χρόνων που πέρασαν, οι όμορφες ή ακόμη και οι άσχημες στιγμές που ζήσαμε. Δεν συμφωνώ, για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον γιατί το παρελθόν είναι συχνά ο μπούσουλας για το παρόν και το μέλλον, και δεύτερον γιατί, υπό τις παρούσες οκονομικές συνθήκες, μόνο μέσω της αναδρομής στο παρελθόν μπορούμε πια να ταξιδεύουμε! 

Συνέχεια λοιπόν στις δύο προηγούμενες αναδρομές είναι και η αναδρομή αυτή. Μια αναδρομή στο κοντινό παρελθόν η οποία επιχειρείται, απλώς, μέσω της δημοσίευσης φωτογραφιών. Φωτογραφίες που, για μένα τουλάχιστον, έχουν φωνή μέχρι σημείου φλυαρίας. Είναι άλλωστε γνωστό ότι όσα μπορεί να πει μια φωτογραφία δεν μπορούν να περιγράψουν χίλιες λέξεις. Οι ταξιδιωτικές εμπειρίες και τα φωτογραφικά στιγμιότυπα που τις συνοδεύουν αποτελούν πια είδη σε ανεπάρκεια. Ελάχιστοι από τους ιδιοκτήτες αυτοκινούμενων τροχόσπιτων ή φουσκωτών σκαφών έχουν πλέον την δυνατότητα να περιπλανώνται στα βουνά και στις θάλασσες, ενώ τα sites των μικρών αγγελιών όπου εκποιούνται αυτοκίνητα και σκάφη σε τιμές ευκαιρίας - τα οποία, ωστόσο, ουδείς αγοράζει - είναι στις δόξες τους.

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Μπάμπης Κωνσταντάτος.
 
«Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά-πολλά χρόνια, σ’ ένα νησί, όταν ξύπνησαν ένα πρωί οι τσοπαναρέοι αντίκρυσαν τα πάντα κάτω από ένα παχύ στρώμα χιονιού. Τα μαντριά τους κι αυτά είχαν σκεπαστεί από το χιόνι κι όταν τα ξέθαψαν βρήκαν όλα τους τα ζώα παγωμένα, νεκρά. Μεγάλο το κακό και μεγαλύτερη η θλίψη τους. Μη ξέροντας τι άλλο να κάνουν, έβγαλαν τα κουδούνια από τα νεκρά ζώα, τα ζώστηκαν στη μέση τους και, σκεπάζοντας τα πρόσωπά τους με κομμάτια από προβιές, άρχισαν να χοροπηδάνε μέχρι πτώσης, εκφράζοντας μ’ αυτό τον τρόπο τη θλίψη τους ή, κατ’ άλλους, προσπαθώντας να την θάψουν βαθιά μέσα στην ψυχή τους, κάτω από την προβιά του τράγου και τον τρομακτικό θόρυβο που έκαναν τα κουδούνια χορεύοντας, ακολουθούμενοι από τις συντρόφους τους, τις κορέλες. Θρήνος ή γιορτή για ένα νέο ξεκίνημα για τους Γέρους και τις Κορέλες; Ποιος ξέρει».

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Κάπου θέλαμε να πάμε με την καπετάνισσα το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας, έτσι για το καλό των ημερών, τις οποίες, όταν ήμαστε παιδιά, περιμέναμε πώς και πώς για να γευτούμε τους νόστιμους μεζέδες της Σαρακοστής και να πετάξουμε χαρταετό στις αλάνες, τότε, του Αμαρουσίου. Το Λαύριο πάντως περνάει πρώτο απ' το μυαλό μας, κυρίως κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών που τα οικονομικά μας πηγαίνουν κατά διαόλου. Αρκούν καμιά δεκαπενταριά λίτρα πετρέλαιο και μερικές προμήθειες στο ψυγείο του αυτοκινούμενου για να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας πως δραπετεύσαμε, για λίγο έστω, απ' την τσιμεντένια φυλακή του βρωμερού, πλέον, άστεος.

Θυμάται ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Περί τα τέλη Ιανουαρίου του 2007, στα πλαίσια της τηλεοπτικής εκπομπής μου με τίτλο "Σε φόντο γαλάζιο" και έχοντας ήδη πουλήσει το οκτάμετρο φουσκωτό μου σκάφος "Apache", ταξίδευσα με το camper και ένα άδειο τρέϊλερ μέχρι το Gubbio της Ιταλίας, προκειμένου να παραλάβω το ιπτάμενο φουσκωτό που είχα παραγγείλει στον Aimaro Malingri και, μαζί, την αποκλειστική αντιπροσωπεία της Polaris για την Ελλάδα και την Κύπρο. Βεβαίως η εμπορική εκείνη δραστηριότητα δεν ευτύχησε να προχωρήσει, λόγω, κυρίως, της στενής αντίληψης που είχαν (και συνεχίζουν δυστυχώς να έχουν) για τα "υδρόβια" υπερελαφρά πτητικά μέσα οι χειριζόμενοι τα θέματα της Δ2Δ της Υ.Π.Α. Τέλος πάντων, αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία στην οποία δεν θα ήθελα, επί του παρόντος, να αναφερθώ...