Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Το κάθε ελληνικό νησί, ξεχωριστά, είναι μοναδικό. Για τη φυσική του ομορφιά, τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις του, τους ανθρώπους που το κατοικούν. Υπάρχουν όμως κάποια νησιά που, όσες φορές και αν τα επισκεφτείς, δεν τα χορταίνεις! Ένα από αυτά είναι η Αστυπάλαια ή Αστροπαλιά, όπως αρέσκονται να την αποκαλούν οι κάτοικοί της.
Επιβιβαστήκαμε στο "Blue Star Patmos", ένα από τα γρήγορα, πολυτελή και αξιόπλοα σκάφη της εταιρείας που υποστηρίζει τα ταξίδια μας στα νησιά του Αιγαίου, και στις 2.30 μετά τα μεσάνυχτα αποβιβαστήκαμε στον Γιαλό, το παλιό λιμάνι της Αστυπάλαιας. Είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που εκτιμούμε την αξία του αυτοκινούμενου σπιτιού μας καθώς δεν μας απασχολεί σε ποιο ξενοδοχείο θα κοιμηθούμε ή πού θα φάμε.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Γενικώς, όπως είπα χθες στον πατέρα Σπυρίδωνα Δεναξά, τον ηγούμενο της Μονής Χοζοβιώτισσας, είμαι ένας δύσπιστος άνθρωπος. Δεν πιστεύω σε θαύματα, αγίους, "ιερά" λείψανα και στις υπερβολές γενικώς με τις οποίες αμαύρωσαν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το ιερατείο τη θρησκεία μας. Όμως, μια επίσκεψη στο εκπληκτικό μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας Αμοργού μπορεί και πρέπει να την κάνει κάποιος, ακόμη και αν είναι ο πλέον δύσπιστος άνθρωπος του πλανήτη!
Το σημείο, κατ' αρχάς, στο οποίο είναι κτισμένο το μοναστήρι μόνο θαυμασμό μπορεί να προκαλέσει. "Κρεμασμένο", θαρρείς, "καρφωμένο" θα έλεγα καλύτερα, σαν ένα κατάλευκο λευκό περιστέρι στα αφιλόξενα σκούρα γκρεμνά της βορειοανατολικής ακτής της Αμοργού. Περισσότερο με απόκοσμη ζωγραφιά μοιάζει παρά με ανθρώπινο κατασκεύασμα!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Τέτοιο ταξίδι να πάει και να μην έρθει ξανά! Κυρίαρχα συναισθήματα ο πόνος, η θλίψη, η στονοχώρια, ο θυμός, η αγανάκτηση. Πάει και η χαρά του άγνωστου, αφού γνωρίζαμε εκ των προτέρων τι θα δούμε και τι θα αντιμετωπίσουμε. Καμμένη γη, καμμένα δένδρα, καμμένα ζώα, καμμένες περιουσίες, καμμένες ζωές.
Μέρη που τα είχαμε φυλαγμένα στο μυαλό και στην καρδιά μας σαν τόπους πράσινους, όμορφους, με χαρούμενους κατοίκους, μελίσσια, οικόσιτα ζώα, οικονομική δραστηριότητα, τουριστικά αξιαγάπητους, έγιναν ξαφνικά στάχτη. Δεν μπορεί να αντέξει το μυαλό τόση δυστυχία. Δεν μπορούν να αντέξουν τα μάτια τέτοια ασχήμια. Δεν μπορεί να αντέξει η μύτη τέτοια μυρωδιά.
Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού του 2021.
Η Σίφνος είναι γεμάτη με τουρίστες που ήρθαν να γνωρίσουν και να περάσουν καλά στο νησί. Το Νησί αποτελεί εδώ και χρόνια σημαντικό τουριστικό προορισμό.
Όμως, κόντρα στον καιρό, κάποιοι λίγοι άνθρωποι συνεχίζουν να παλεύουν τη σιφναϊκή γη ώστε να μπορέσει να συνεχίσει το κάρπισμά της. Είναι οι «ξωμάχοι» της Σίφνου που παλεύουν την σιφναϊκή γη ενώ ταυτόχρονα κάνουν και άλλες δουλειές για να επιβιώσουν.
Η οικογένεια Λουμίδη έχει ένα παραδοσιακό αλώνι στη θέση «Βλάχα» στο δρόμο για το Φάρο.
Εδώ θα συναντήσουμε τρεις γενιές της οικογένειας Λουμίδη.
Θα δούμε τον Άγγελο Λουμίδη, γεννημένο στα 1928.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Στην πραγματικότητα μείναμε 42 ώρες στη Σαμοθράκη. Συμπεριλαμβανομένων όμως δύο διανυκτερεύσεων. Αν λοιπόν από τις 42 ώρες αφαιρέσουμε τις 16, που χρειάζονται για δύο αξιοπρεπείς διανυκτερεύσεις, τότε μένουν 26. Πάμε λοιπόν να δούμε τι καταφέραμε να κάνουμε και να δούμε μέσα σ' αυτές τις 26 ώρες προτού επιβιβαστούμε και πάλι στο πλοίο "Αδαμάντιος Κοραής" του χορηγού μας για να πάμε στη Λήμνο.
Στη Σαμοθράκη δεν ήταν βεβαίως η πρώτη φορά που πηγαίναμε. Τις προηγούμενες φορές είχαμε μείνει πιο πολλές ημέρες και μας δόθηκε η ευκαιρία να δούμε περισσότερες λεπτομέρειες : https://www.ribandsea.com/travels/3168-samothraki-an-o-theos-agapise-to-aigaio-to-nisi-afto-to-latrepse.html