Rib and Sea
Πρόσωπα
Παύλος Σταυρουλάκης και "BSK Marine". Άνοιγμα στις διεθνείς αγορές και κατάκτηση του παγκοσμίου πρωταθλήματος της U.I.M.!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Δεν ήταν το αντικείμενο της δουλειάς του η ναυπήγηση φουσκωτών σκαφών. Μπορεί να του άρεσε να ταξιδεύει στη θάλασσα με τα σκάφη αυτά, έφτιαχνε όμως διαφημιστικές πινακίδες στα Χανιά. Κάποια στιγμή πήρε την απόφαση να ναυπηγήσει το σκάφος με το οποίο θα ταξίδευε ο ίδιος και η οικογένειά του. Και αυτή ήταν η αρχή μιας προσπάθειας που γρήγορα έφερε την εταιρεία του, την "BSK Marine", να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις του καταλόγου των Ελλήνων κατασκευαστών, να κατακτά την πρώτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ταχυπλοίας της U.I.M. το 2017, να λαμβάνει μέρος στο διεθνές ναυτικό σαλόνι του Ντύσσελντορφ, που άνοιξε τις πύλες του σήμερα, και να κατακτά τις ξένες αγορές!
Ο λόγος για τον Παύλο Σταυρουλάκη ο οποίος, επιλέγοντας μια επιθετική τακτική απέναντι στην τραγική οικονομική κατάσταση που βιώνει η χώρα γενικότερα και ο χώρος της ναυπήγησης φουσκωτών σκαφών ειδικότερα, προχώρησε σε εσωτερική μετανάστευση και μετέφερε το σπίτι του στην Αθήνα και το ναυπηγείο της "BSK Marine" από τα Χανιά στην Ελευσίνα. Σ' αυτό βοήθησε η προτροπή των γιων του οι οποίοι του έστειλαν κάποια στιγμή το τελεσίγραφο : "εμείς δεν κατεβαίνουμε στα Χανιά. Αν θέλεις να συνεχίσουμε έλα εσύ στην Αθήνα!".
Ταπεινό κατευόδιο στον Τζίμη.
Λέμε συνήθως, όταν φεύγει απ' τη ζωή κάποιο αναγνωρίσιμο ή διάσημο πρόσωπο, πόσο φτωχύναμε από τον χαμό του, πόσα ο μακαρίτης καλλιτέχνης, πολιτικός ή δημοσιογράφος προσέφερε στην κοινωνία και στον τομέα που υπηρέτησε, πόσο αγωνιστής και πόσο καλός άνθρωπος ήταν κ.λπ. κ.λπ.
Για τον Τζίμη Πανούση τί να πει κανείς και ποιος να τον υμνήσει; Τώρα όμως, που ανήμπορος πια να απαντήσει, όπως μόνο εκείνος γνώριζε, βγήκαν αυτοί τους οποίους έχεσε να τον υμνήσουν! Ακόμη και η κρατική τηλεόραση τού έκανε αφιέρωμα! Ακόμη και κάποιοι "αριστεροί" του Ψείριζα ψέλισσαν κάποια ζεστά λόγια συμπόνοιας. Ποιοι; Αυτοί τους οποίους ο Τζίμης είχε περάσει γενεές δεκατέσσερις όσο ζούσε! Είναι ακίνδυνος όμως πια αφού δεν μπορεί να τους απαντήσει ή να σηκωθεί απ' το φέρετρο και να τους πάρει στο κυνήγι...
Ζουράρις ερίδματος.
Του Νίκου Σαραντάκου.
Πρέπει να έχω γράψει τουλάχιστον πέντε ή έξι άρθρα για τον Κώστα Ζουράρι και τις λεκτικές του ακροβασίες, οπότε σήμερα που παραιτήθηκε από τη θέση του υφυπουργού τού χρωστάω ένα σύντομο σημείωμα, μια και φρόντισε στην επιστολή της παραίτησής του να πετάξει ένα ακόμα γλωσσικό πυροτέχνημα.
Στην αρχή σκέφτηκα να το βγάλω σχόλιο μόνο στο Φέισμπουκ, αλλά μετά είπα ότι μπορεί να γίνει κι ένα σύντομο σημείωμα-σφηνάκι για το ιστολόγιο.
Η επιστολή παραίτησης του Κ. Ζουράρι δεν μπορούσε να μην έχει μια δύσκολη λέξη για φιγούρα, και μάλιστα στην αρχή-αρχή. Το κείμενο της επιστολής δίνεται ταυτόσημο από όλα τα μέσα ενημέρωσης (παράδειγμα), αλλά νομίζω ότι κάποια κόμματα έχουν παραλειφθεί και τα αποκαθιστώ εδώ:
Ομιλία του δημοσιογράφου και συγγραφέως κ. Γ. Βαξεβανίδη με θέμα την ελληνική γλώσσα.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μια εξαιρετική ομιλία με θέμα την ελληνική γλώσσα και την γραφή της εκφώνησε ο δημοσιογράφος και συγγραφέας κ. Γιώργος Βαξεβανίδης, στο κτίριο της Δημοτικής Κοινότητας Πεντέλης, την Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2018, παρουσία δημοτών της Πεντέλης, του δημάρχου και του αντιδημάρχου, του καθηγητού τού Ε.Μ.Π. κ. Καλακαλά, και απόστρατων υψηλόβαθμων αξιωματικών.
Τον κ. Γιώργο Βαξεβανίδη καλωσόρισε με προσφώνησή του ο δήμαρχος Πεντέλης κ. ∆ημήτρης Στεργίου – Καψάλης ο οποίος, ωστόσο, υπέπεσε στο λάθος να καταφερθεί με υπονοούμενα εναντίον των δημοσιογράφων, χωρίς να εξαιρέσει ούτε τον ομιλητή της ημέρας, λέγοντας ότι τον προτιμάει με την συγγραφική του ιδιότητα! Κάτι βεβαίως που προσωπικώς έφερα βαρέως, με αποτέλεσμα να του βγάλω κίτρινη κάρτα μετά το πέρας της ομιλίας του κ. Βαξεβανίδη, και ενώ ο κ. δήμαρχος είχε ήδη αποχωρήσει στο μέσον περίπου της εκδήλωσης.
Όταν χάνεις Ανθρώπους που γνώρισες λίγο, αλλά εκτίμησες και αγάπησες πολύ, ο πόνος είναι δυσανάλογα μεγάλος.
Τον γνώρισα κάτω από πολύ περίεργες και δύσκολες συνθήκες. Ένα πρωϊνό, στις αρχές του 2016, ενώ καθόμουν στο προαύλιο των Δικαστηρίων, στα κτίρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων, κτύπησε το κινητό μου τηλέφωνο. Μια άγνωστη σε μένα φωνή μού συστήθηκε, μου είπε ότι διαβάζει τα άρθρα μου, μου είπε ότι είναι νοερά μαζί μου στα ταξίδια που κάνω στην αγκαλιά της γαλάζιας αγαπημένης και ότι γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει με την υπόθεση του Πέτρου Ζωγράφου. Μου υποσχέθηκε δε, στην κατάλληλη ευκαιρία, να μου μιλήσει και να ρίξει φως σε μια ιστορία η οποία δεν είναι όπως παρουσιάζεται στις εκπομπές του "zougla.gr".
Έκτοτε, διατήρησα επαφή με τον άνθρωπο που μου τηλεφώνησε και επικοινωνούσα τακτικά μαζί του στο skype, αφού ο τόπος διαμονής του απείχε αρκετές χιλιάδες χιλιόμετρα απ' την Αθήνα. Ο Κυριάκος Παπαντωνίου, ένας σεμνός ελληνορθόδοξος ιερέας σε μια ελληνική κοινότητα ενός προαστείου του Γιοχάνεσμπουργκ, ήταν ο άνθρωπος που γνώριζε τι ακριβώς είχε συμβεί στα τέλη της δεκαετίας του '80, όταν αυτός και ο Πέτρος Ζωγράφος, πέταξαν μαζί από την Αθήνα προς τη Νότιο Αφρική για να πουλήσουν την "εφεύρεση" του δεύτερου σε μια μεγάλη εταιρεία.