Rib and Sea
Απόσπασμα από το νέο βιβλίο μου για τον Covid
Του Πέτρου Αργυρίου.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο αφορά την φιλοσοφικοπολιτικοκοινωνική διάσταση του θέματος, το δεύτερο αποκλειστικά την επιδημιολογική. Με το που ολοκληρώσω το πρώτο μισό, θα σας ενημερώσω για το πως των προπαραγγελιών.
Η ανατολή ενός νέου ανθρωπότυπου.
Από την ναζιστική Γερμανία, μέχρι την Σοβιετική Ένωση, τα καθεστώτα, συχνά για να επιβάλλουν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, κατασκευάζουν, προβάλλουν και επιβάλλουν έναν νέο ιδεατό ανθρωπότυπο.
Στην περίπτωση της πανδημίας, αυτός ήταν ο ανέπαφος άνθρωπος, ο τηλεάνθρωπος.
Το πρώτο θύμα της πανδημίας, ήταν ο κοινωνικός άνθρωπος, ο Homo Socialis. Αυτός έπρεπε να εξαφανιστεί για να τον διαδεχτεί ένα νέο είδος, αν όχι πιο τεχνολογικά προηγμένο, σίγουρα πιο τεχνολογικά προσαρμοσμένο. Και για να συμβεί και αυτό, τα καθεστώτα έπρεπε να δημιουργήσουν και να επιβάλλουν την δικιά τους ΝεοΛαλιά, το New Speak τους.
Γιατί πρέπει να ευχαριστούμε τον Ερντογάν;
Η Τουρκία ήταν μια χώρα διαλυμένη από τα έσω της με την πολιτική αστάθεια να επιβεβαιώνεται από τα τέσσερα στρατιωτικά πραξικοπήματα από το 1960 μέχρι το 1997.
Η Τουρκία όμως άλλαξε.
Εφαρμόζοντας φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές και υπό τις οδηγίες του ΔΝΤ, -στο οποίο κατέφυγε 19 φορές από το 1961,- κατάφερε να δημιουργήσει μια πολύ ισχυρή παραγωγική βάση και να θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές οικονομίες του κόσμου.
Η Τουρκία, είναι η 8η χώρα στον κόσμο στην παραγωγή χάλυβα!
Είναι 10η στην εξόρυξη ορυκτών στον κόσμο!
Είναι 15η χώρα στον κόσμο στην παραγωγή οχημάτων κάθε είδους! Φτιάχνει ηλεκτρικά αυτοκίνητα, λεωφορεία, τεθωρακισμένα, φτιάχνει ακόμη και τραίνα.
Από το «βυθίσατε το «Χόρα» καταλήξαμε στο «βυθίσατε τη χώρα»!
Ανακοίνωση της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ
Στο διάγγελμά του στις 12/8/20, ο Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, είπε μεταξύ άλλων: «Προσβλέπουμε να επικρατήσει, επιτέλους, η λογική στη γειτονική μας χώρα. Ώστε να μπορέσει να ξεκινήσει ένας καλόπιστος διάλογος.
Βασισμένος στο Διεθνές Δίκαιο και στον αμοιβαίο σεβασμό για τη μία διαφορά που αποτελεί το αντικείμενο συζήτησης και ενδεχόμενης προσφυγής σε διεθνές δικαιοδοτικό όργανο: Την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.»
Επειδή η κυβερνητική προπαγάνδα έχει κάνει τα πάντα τα τελευταία χρόνια, ώστε να θολώσει τα νερά και να συσκοτίσει την κοινή γνώμη σχετικά με το περιεχόμενο των όρων του διεθνούς δικαίου, (χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ) θα πρέπει κατ’ αρχάς να κάνουμε κάποιες βασικές επισημάνσεις:
Το ξύλινο άροτρο.
Του Ανδρέα Φουράκη.
Ο χρόνος σβήνει λαογραφικούς θησαυρούς από τη μνήμη μας σαν γεγονότα, από τη γλώσσα μας σαν λέξεις και από τη ζωή μας σαν πράξεις.
Λέγεται ότι όταν ένας γέρος πεθαίνει καίγεται μια βιβλιοθήκη.
Τίποτε πιο αληθινό πράγματι από το μουσείο των αναμνήσεων του κάθε ανθρώπου που κρύβει μέσα του.
Τυχερή η γενιά της μεταπολεμικής εποχής που έζησε ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους.
Τυχερή γιατί έζησε το λίχνο και το όργωμα της γης με τα ζώα και το ξύλινο άροτρο αλλά και την κατάκτηση της σελήνης και την τεχνολογική έκρηξη του σήμερα. Οι δύο κόσμοι συνύπαρξαν για μεγάλο χρονικό διάστημα και έγινε μία σταδιακή αφομοίωση τους.
Ο Μεγάλος Περίδρομος.
Τα τελευταία 40 χρόνια το πρώτο μέλημα της εξουσίας -της κάθε εξουσίας απ' την μικρότερη μέχρι την μεγαλύτερη- είναι ο περίδρομος.
Με την ηθική του αρπαχτικού, όπως η ηθική σαρώθηκε από την λαίλαπα ΠαΣοΚ, η εκάστοτε εξουσία με χίλια δυό προσχήματα περιδρομιάζει.
Ένας περίδρομος που κι αν ακόμα δεν καταλήγει στον φυσικό του προορισμό το στομάχι ή την τσέπη, προσδοκά (η εξουσία) να καταλήξει οπωσδήποτε στην ψηφοθηρική της τσέπη.