Rib and Sea
Προβληματισμοί και στοιχεία μιας πρώτης έρευνας για τη διαχείριση των κορωνοζητημάτων
Γράφει ο Γιώργος Σαρανταυγάς (*)
Τον Ιούνιο του 2018 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εγκατέστησε στην Αθήνα Γραφείο, το 30ό σε επίπεδο ευρωπαϊκής περιφέρειας. Το Γραφείο βρίσκεται στην οδό Πλουτάρχου στο Κολωνάκι. Επικεφαλής του Γραφείου ορίστηκε η Φινλανδή Dr. Marianna Trias.
3 Ploutarchou street, 3rd floor 10675 - Athens, Greece
Head of Country Office
Trias, Dr Jaana Marianna
Telephone: +30 210 5235480
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Το θέμα προβλήθηκε ιδιαίτερα εκείνη την περίοδο, με την Κυβέρνηση να το παρουσιάζει ως μια επιτυχία. Μάλιστα, στα εγκαίνια είχε έρθει και ο ίδιος ο Δ/ντής του Οργανισμού.
Η ανάσταση κερδίζεται, δεν χαρίζεται.
Οι απατεώνες που με το προσωπείο του πολιτικού συστήματος καταδυναστεύουν την χώρα σαράντα χρόνια τώρα με την μορφή του ενός ή του άλλου κόμματος, ή του συνασπισμού απατεώνων, τρομοκρατημένοι απ' την προοπτική να αποκαλυφθούν τα εγκλήματά τους, εγκλήματα τα οποία οδήγησαν στο ξεχαρβάλωμα του δημόσιου τομέα Υγείας, της Παιδείας, την αποβιομηχανοποίηση της χώρας, τον κατακερματισμό της πρωτογενούς παραγωγής, την παντελή έκπτωση πνευματικών και ηθικών αρχών της κοινωνίας, δεν διστάζουν να οδηγήσουν τον λαό σε μιά οικονομική καταστροφή, για δικό τους όφελος, γνωρίζοντας ότι οι ίδιοι δεν θα θιχτούν καθόλου από αυτό, αντιθέτως θα βγούν και κερδισμένοι παρουσιάζοντας τον εαυτό τους σαν σωτήρα, σαν προασπιστή των συμφερόντων του λαού.
Καλώς ήρθε το κορονο-μνημόνιο.
Παραφράζοντας τον τίτλο της εξαιρετικής εκείνης ελληνικής ταινίας "Καλώς ήρθε το δολάριο", όπου η τοπική πειραϊκή (αλλά και γενικότερα) κοινωνία έπαιρνε ένεση ρευστότητας και ευημερίας μέσω των κόκκινων φαναριών της Τρούμπας, βεβαιωνόμαστε πως και σήμερα στην "Ενωμένη" Ευρωπαϊκή πραγματικότητα η όποια "βοήθεια" από τους "εταίρους" έρχεται μέσα από τελείως ανήθικες διαδικασίες και μέσα, καθιστώντας τον ευρωπαϊκό Νότο και ιδιαίτερα την χώρα μας μιά απέραντη Τρούμπα για να ασελγούν ανεμπόδιστα και "με τον παρά τους" οι βόρειοι εταίροι-κατακτητές.
Θέλει η χουντάρα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει.
Βέβαια η παροιμία δεν λέει για χουντάρα. Για π@@τάνα λέει. Αλλά το ίδιο είναι.
Τώρα. Για να δούμε, ποιά είναι η χαρά που δεν την αφήνει να κρυφτεί; Μα τί άλλο από την πεποίθηση-ψευδαίσθηση πως ο οικειοθελής εγκλεισμός των πολιτών και η οικειοθελής αποδοχή της στέρησης βασικών τους ελευθεριών, δεν είναι παρά επιτυχία της ίδιας, της εξυπνάδας της, της δύναμης της εξουσίας της.
Νομίζει η χουντάρα (παγκόσμια, ευρωπαϊκή, και το ντόπιο παράρτημα) πως η πρόβα ολοκληρωτισμού που γίνεται με αφορμή την τόσο βολική γι αυτήν επιδημία που η φύση (ή η επιστήμη) έστειλε, είναι τόσο επιτυχημένη, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να κάνει ό,τι θέλει και να κατευθύνει τις μάζες προς όποια κατεύθυνση θέλει, υπέρ ή εναντίον όποιου θέλει.
Η χαρχάλα.
Γράφει ο Ανδρέας Φουράκης.
Πολυαγαπημένο χειροποίητο παιχνίδι και όπλο πολλαπλών χρήσεων, απαραίτητο για να μετράς ως υπολογίσιμη μονάδα στον παιδόκοσμο της γειτονιάς σου και να απολαμβάνεις σεβασμό από τους εχθρούς και εκτίμηση από τους φίλους σου, ιδίως αν ήσουν και καλός σκοπευτής.
Είχες χαρχάλα; Ήσουν μάγκας και αλάνι, θα πει μάχιμος και υπολογίσιμος.
Δεν είχες; ΄Ησουν βουτυρόπαιδο και κουραμπιές. Βαρείς οι χαρακτηρισμοί καθότι βουτυρόπαιδο ίσον μαμάκιας και κουραμπιές ο άκαπνος, ο άχρηστος, ο αστράτευτος.
Η χαρχάλα πρωτοεμφανίστηκε γύρω στο 1930 και για την κατασκευή της χρησιμοποιούσαν σαμπρέλες ποδηλάτου.