Rib and Sea

Η χώρα μου καίγεται, λεηλατείται, εκχωρείται, μοιράζεται, ασφυκτιά. Άνθρωποι πυρπολούνται από φωτιές ανεγκέφαλων. Άλλοι, απελπισμένοι από τα χρέη που τους πολιορκούν και αδυνατούν να πληρώσουν, αυτοκτονούν.

Ένα τμήμα της χώρας μου εκχωρείται στα παζάρια της τάχα μου Ενωμένης Ευρώπης και του ΝΑΤΟ. Λαθρομετανάστες πλημμυρίζουν τη χώρα γράφοντας ένα σενάριο που μόνο σαν στημένο σκηνικό μιας φρικτής τανίας του μέλλοντος μπορεί να χαρακτηριστεί.

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης.

Η απέλαση διπλωματών είναι κορυφαία και συνάμα ακραία πράξη στις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ δυο χωρών. Όταν δε η απέλαση γίνεται από μια μικρή χώρα και αφορά διπλωμάτες μεγάλης δύναμης, το ζήτημα λαμβάνει άλλες διαστάσεις.

Πότε μια χώρα καταφεύγει στο μέτρο της απέλασης;

Όταν διπλωμάτης που είναι διαπιστευμένος στη χώρα αυτή συλλαμβάνεται να προβαίνει σε πράξεις που αντίκεινται στη διπλωματική ιδιότητα και στρέφονται εναντίον της χώρας που τον φιλοξενεί. Για παράδειγμα, πριν από λίγα χρόνια οι αρμόδιες ελληνικές Αρχές έπιασαν στην κυριολεξία στα πράσα κορυφαίο διπλωμάτη μεγάλης συμμάχου χώρας να παίρνει απόρρητα έγγραφα από γυναίκα υπάλληλο του υπουργείου Εξωτερικών, με την οποία διατηρούσε και ιδιαίτερη σχέση. Σημειώνεται ότι η κυρία αυτή υπηρετούσε σε νευραλγική θέση του ΥΠΕΞ.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Θρηνώντας για πολλοστή φορά νεκρούς και τραυματίες από πυρκαγιές σκέφτηκα πως δεν είναι ώρα για συγγραφή άρθρων. Άλλωστε, τί να γράψει κανείς. Τα ίδια και τα ίδια. Με αντιγράφω, λοιπόν, επειδή και χθες όλοι οι πληγέντες από τη φωτιά ζητούσαν βοήθεια από το κράτος. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Όπως θα συμβεί και σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο, σε δύο χρόνια, σε τρία χρόνια κ.ο.κ. Και στο τέλος παραθέτω ένα συγκινητικό άρθρο από το μακρυνό 2009, αναρτημένο στο ιστολόγιο του Χάνου Κλασμένου. Μου το έστειλε ένας φίλος πρωί-πρωί και δεν άντεξα να μην το αναπαραγάγω.  Εις μνήμην των ολίγων ηρώων. Είναι πάντοτε λίγοι αυτοί που σώζουν την τιμή των πολλών καρεκλοκένταυρων. Και μην τολμήσει καμμιά  μαϊμού να μου πει  «τί να προλάβουμε να κάνουμε σε 3,5 χρόνια διακυβέρνησης, εδώ που μας έφεραν οι άλλοι». Εσείς είστε οι άλλοι ρε γίδια. Και οι άλλοι είναι εσείς.

Απαντώντας στην «έκθεση αυτοψίας στο ΕΚΠΑΖ» που συντάχθηκε χωρίς ημερομηνία και υπογράφεται από τους ιδιώτες κτηνιάτρους κ.κ. Αχ. Ακρίβο και Αν. Μαντζιαβά έχουμε να πούμε τα εξής: κατ αρχήν δεν αναφέρονται τα ονόματα των 4 προσώπων που συμμετείχαν, όπως αναφέρεται και που έχουν κατά τα λεγόμενα των μόλις προαναφερόμενων «μακρά θητεία σε αντίστοιχους φορείς και εγνωσμένη εμπειρία» (γι αυτό έβαλαν μωρό Κοτσιφάκι σε κλουβί να φάει μόνο του σπόρους για Καναρίνια όλη την ημέρα ενώ αυτό χρειάζεται κάθε δύο ώρες τάισμα με καθετήρα και με τροφή εμπλουτισμένη με πάρα πολλή πρωτεΐνη;)

Οι συντάκτες της έκθεσης μιλούν για έντονη εγκατάλειψη τη στιγμή που ο υπογράφων υποχρεώθηκε (με ποινή κράτησης στο Α. Τ. Αίγινας) να απομακρυνθεί από τον χώρο 3 εβδομάδες πιο πριν.  Άρα η εγκατάλειψη οφείλεται στο τσούρμο του Παύλου Μπήτρου και της Μαρίας Γανωτή που λαθραία λυμαίνονται τους χώρους και τα κινητά πράγματα του Κέντρου - ενώ και ο προσωπικός χώρος του υπογράφοντος έχει κλειδωθεί με κλειδαριά ασφαλείας από τον ψευδοδιαχειριστή Παύλο Μπήτρο που μπαίνει ανεξέλεγκτα μέσα κατά το δοκούν είτε αφήνει άλλους να μπαίνουν, ενώ τηλεοπτικό συνεργείο που προσκάλεσε, τράβηξε πλάνα εκεί μέσα χωρίς να είμαι παρών και χωρίς την άδεια μου.

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Ο ΠτΔ Πάκης ο Άσπιλος τίμησε με την παρουσία του τον εορτασμό των 150 χρόνων από τη γέννηση του ποιητή και πεζογράφου Κώστα Κρυστάλλη. Εγώ τον θυμάμαι τον Κρυστάλλη από τα κείμενά του που διάβαζα στα βιβλία του Δημοτικού. Οι νέοι της εποχής μας έχουν ακούσει, άραγε, το όνομά του ή γνωρίζουν μόνον τον Μάριο Χάκκα και τα λογοτεχνήματα του παιδόφιλου αξιωματούχου του ΟΗΕ;

https://makpress.blogspot.com/2018/04/blog-post_737.html

Και τί σκαρφίστηκε ο μπαγάσας ο ΠτΔ να μας πει στη σύντομη ομιλία του. Μας μίλησε για τη «δικτατορία των μετρίων» που αποτελεί, λέει, εθνικό κουσούρι. Και μόλις πρόφερε τις 3 μαγικές λέξεις, έκανε μία παύση, έγειρε ελαφρώς την κεφαλήν με ύφος από αινιγματικόν έως και περιφρονητικόν και αμέσως ηκούσθησαν χειροκροτήματα, τα οποία έφεραν δάκρυα στα μάτια του ΠτΔ.  Τί να ήθελε, άραγε, να πει;  Και ποιοί ήταν οι παλαμοκρούστες; Οι άριστοι;