Rib and Sea

Πηγή : http://aeroclub-pilis.blogspot.gr/2011/09/blog-post.html

Κώστας Κατσόγιαννος. Ο πρώτος Έλληνας (ίσως και Ευρωπαίος) και μεταξύ των πέντε πρώτων παγκοσμίως, αιωροπτεριστής!

Ποιoς από τους μεγαλύτερους δεν θυμάται την πτήση με τον αυτοσχέδιο και ιδιοκατασκευασμένο "αετό" του Κατσόγιαννου στην Πύλη, με απογείωση από τον Κουκορέλο και προσγείωση στο παλιό γήπεδο του Πορταϊκού.

Καυτηριάζει, αναπολώντας, ο Βαγγέλης Αθανασόπουλος.

Το να βγει μια καινούργια ταινία Μπόντ αποτελούσε γεγονός για τα μαθητικά μου χρόνια. Γενικά καλοφτιαγμένες ταινίες με πολλή δράση, φαντασία αλλά και περίεργες κατασκευές, πολλές από τις οποίες μάλιστα ιπτάμενες.

Σήμερα, λίγο πολύ, όλοι έχουμε γίνει Μπόντ, αφού έχουμε μίνι κάμερες, ακόμα και στα κινητά μας - που μάλιστα δεν χρειάζεται να κρύψεις το μικροφίλμ στο τακούνι διότι δεν έχει καν φιλμ - έχουμε GPS με κινούμενους χάρτες στο αυτοκίνητο, κι' ας μην είναι Aston Martin με περιστρεφόμενες πινακίδες, και έχουμε ταξιδέψει σε πολλά από τα μέρη που βλέπαμε τότε στις ταινίες σαν εξωτικά και απόμερα. Γίναμε και χειριστές - ο καθένας σε ό,τι μπόρεσε, πρόλαβε ή του άρεσε.

Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος συζητά, εφ' όλης της ύλης, με τον γνωστό δύτη Κώστα Θωκταρίδη.

Φωτογραφίες : Αρχείο Κώστα Θωκταρίδη - Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Γνωρίστηκα με τον Κώστα Θωκταρίδη στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ήταν αυτός που με βρήκε πρώτος και ζήτησε να συνεργαστούμε. Με ποιο τρόπο όμως θα μπορούσα να συνεργαστώ με ένα από τα ιερά τέρατα της αυτόνομης κατάδυσης αφού ουδέποτε είχα καταδυθεί με μπουκάλες; Και δεν επέλεξα αυτή την δραστηριότητα, όχι γιατί δεν μου άρεσε, αλλά γιατί το στραβό διάφραγμα της μύτης μου και ο ελάχιστος ελεύθερος χρόνος που μου άφηνε το ταξίδεμα στην αγκαλιά Της, δεν μου το επέτρεψαν. Μόνο σαν βαρκάρης μπορούσα να σταθώ δίπλα του! "Είσαι ο καλύτερος στον χώρο σου", μου έλεγε ο Κώστας, "και ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να με απαλλάξεις από την σκοτούρα της διαχείρισης του σκάφους όταν καταδύομαι". Παράλληλα, εκείνος, με βαθειά γνώση στον τομέα του, ήξερε κάθε φορά τι πρέπει να κάνει και τι όχι για να μην ταλαιπωρήσει, να μη δημιουργήσει προβλήματα στον βαρκάρη του. Είχα την τύχη να του συμπαρασταθώ και να τον θαυμάσω στην κατάδυσή του στο ναυάγιο του Α/Τ ΥΔΡΑ, στην πιο βαθειά κατάδυσή του στον κόλπο της Επιδαύρου, στην έρευνα για τον εντοπισμό του ναυαγισμένου "Βρεταννικού", στην ανέλκυση μιας παλιάς άγκυρας στην Κάσο http://www.ribandsea.com/memo/818--2002-.html και σε άλλες σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές καταδύσεις και έρευνες.

Λίγο μετά την ανάρτηση της θαλασσινής ιστορίας του φίλου μου Ανδρέα Φουράκη με τίτλο "Η κατάδυση", ένας άλλος φίλος, ο Μπάμπης Κωνσταντάτος, έστειλε στο "Rib and Sea" την περιγραφή μιας ανάλογης δικής του οδυνηρής εμπειρίας.

Αγαπητέ  Ιωσήφ ,

Διαβάζοντας τη «Θαλασσινή Ιστορία» του φίλου μας του Αντρέα, ήταν σαν να ήμουν μαζί του. Χωρίς να το θέλω κράτησα την αναπνοή μου και για μια στιγμή νόμισα ότι η μύτη μου έσταζε αίμα. «Τόσο ζωντανή ήταν η περιγραφή», ίσως αναρωτηθείς, αλλά σε διαβεβαιώνω ότι για πολύ ώρα μετά αισθανόμουν την  καρδιά μου να πάει να σπάσει με τους παλμούς μου στα κόκκινα. Μόλις συνήλθα κάθισα να σου γράψω αυτές τις γραμμές για να σου διηγηθώ και εγώ μια ιστορία, μια δική μου εμπειρία, την οποία μέχρι σήμερα όταν τη φέρνω στο μυαλό μου με πιάνει ασφυξία, και συνέρχομαι όταν σκέφτομαι πως η τύχη ήταν με το μέρος μου εκείνη τη μέρα και αυτή μου χάρισε τη ζωή.

Από τις "Θαλασσινές ιστορίες" του Ανδρέα Φουράκη.

Η κατάδυση.

Δίμετρος, λίγο καμπούρης και αδύνατος, αθληταράς του ύψους και μανιώδης ψαροντουφεκάς ήταν ο φίλος μου ο Κώστας. Η επιμονή του να πάμε για ψάρεμα λύγισε την άρνησή μου το χειμωνιάτικο εκείνο πρωϊνό. Εξ άλλου στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου είχε κάνει τον κόπο να έχει όλα τα σύνεργα διπλά.

Φεβρουάριος του '68. Κι' ενώ ο Θεός ρίχνει χιονόνερο ασταμάτητα, εμείς πάμε Πέραμα κι' από κει Παλούκια με το φέρυ-μπόουτ. Μετά, το σχέδιο προβλέπει οδικώς στο βόρειο άκρο της Σαλαμίνας μέχρι το φυλάκιο του Ναυτικού κι' από κει κολυμπώντας στην απέναντι βραχονησίδα όπου ο Κώστας είχε, λέει, επισημάνει ένα καταπληκτικό μέρος γεμάτο ψάρια σε βάθος μόλις 35-40 μέτρων. Μια κατάμαυρη χελώνα απομεινάρι του στρατού θα κουβαλούσε τις δύο φιάλες, μια μεγάλη μονή για μένα και μια διπλή για τον Κώστα και συγχρόνως θα μας μετέφερε σέρνοντά μας με την πετρελαιοκίνητη υδροτουρμπίνα της ακοπίαστα μέχρι τη βραχονησίδα.