Rib and Sea

Γράφει και φωτογραφίζει ο Μπάμπης Κωνσταντάτος.

Η αρχή του χειμώνα στην Ελλάδα είχε πάντα σε μένα μια μαγική επίδραση. Ακόμα και τότε που η θάλασσα είχε την αποκλειστικότητα, μια εβδομάδα στις αρχές του Δεκέμβρη τη φύλαγα για ορεινές εξορμήσεις. Τα χρώματα της φύσης και η μυρουδιά του αέρα αυτή την εποχή είναι στοιχεία που δεν τα βρίσκεις καμιά άλλη εποχή του χρόνου. Τα φύλλα στα δέντρα δεν έχουν πέσει αλλά έχουν πάρει τα πιο όμορφα και περίεργα χρώματα, καταρρίπτοντας κάθε κανόνα αισθητικής χρωματικών συνδυασμών, ακόμα και του πιο έμπειρου μαιτρ των χρωμάτων, ενώ η άχνα που αναβλύζει από το βρεγμένο χώμα, γεμίζει τα ρουθούνια από πρωτόγονες μυρουδιές που είναι ξεχασμένες αλλά τόσο γνώριμες.

Ανηφορίζοντας την περασμένη Τρίτη προς Λαμία, από τις γνωστές καβάντζες προς αποφυγή των νταβατζίδικων διοδίων (σας έχω πει πώς σε προηγούμενο άρθρο), διαπίστωσα ότι στην έξοδο της  Τραγάνας η πληροφορία του αναγνώστη του camperlife ότι είχε τοποθετηθεί μπάρα ήταν σωστή. «Ηλίθιοι» σκέφτηκα, τρία χιλιόμετρα πιο κάτω υπάρχει η είσοδος - έξοδος της Αταλάντης, οπότε… Έτσι, μην σκάτε, τρία χιλιόμετρα περισσότερα σε άδειο δρόμο και είστε πάλι μέσα στην εθνική στο τσάμπα.

Στις Θερμοπύλες έκανα την καθιερωμένη στάση των τριών ημερών για τα θερμά μου μπάνια (μην ανησυχείτε, δεν πάσχω από τίποτα ακόμα, αλλά, πιστέψτε με, αυτά τα μπάνια στον καταρράκτη με τα καυτά νερά είναι μεγάλη απόλαυση) και την Παρασκευή το μεσημέρι «σαλπάρισα» για βορειότερα. Ανηφορίζοντας προς Δομοκό και αφήνοντας δεξιά την Καρδίτσα,  κατευθύνθηκα προς το βόρειο άκρο της Λίμνης Πλαστήρα, του τεχνητού αυτού έργου φραξίματος του Ταυρωπού ποταμού, την  ιδέα που είχε το 1925 ο Νίκος Πλαστήρας και υλοποίησε το 1959 ο Κωνσταντίνος  Καραμανλής, λίγο μετά το θάνατο του Πλαστήρα (της έδωσε πάντως το όνομά του). Τη στιγμή που κατέβηκα και βρέθηκα στη θέα της, η εικόνα ήταν απίστευτη. Σούρουπο, με τα σύννεφα να στεφανώνουν τις χιονισμένες βουνοκορφές, και τα χρώματα, αχ αυτά τα χρώματα… Η φωτό δίνει μια μικρή αίσθηση αλλά… μακράν, ενώ η θερμοκρασία ήταν κοντά στο μηδέν.

Συνέχισα μέχρι τα Καλύβια Πεζούλας και κατεβήκαμε στην «παραλία» όπου χτυπήσαμε μερικά τσίπουρα για… ζέσταμα. Για την διανυκτέρευση ανηφορίσαμε στο χωριό Πεζούλα όπου ήξερα ότι εκεί υπάρχει  μια φιλόξενη για το camper πλατεία μπροστά στην εκκλησία. Πράγματι, η πλατεία ήταν σχεδόν άδεια από αυτοκίνητα. Μόλις σίγασε το μοτέρ αφουγκράστηκα, γιατί  την παγωμένη ησυχία ενοχλούσε μια αδύνατη… πενιά.

Κατευθυνθήκαμε προς τα φωτισμένα παράθυρα της μικρής ταβέρνας, και εκεί μέσα όλα ήταν τόσο όμορφα  που αν και ήμασταν ήδη ζαλισμένοι από τα τσίπουρα,  μπήκαμε μέσα και συνεχίσαμε με πολύ καλό μπρούσκο κρασί που συνοδέψαμε με ένα τεράστιο κότσι. Πολύ καλό  και το φαγητό, παρ’ ότι δεν πεινάγαμε το καθαρίσαμε  αφήνοντας με το…  ζόρι το κόκκαλο για τον Boss (το σκύλο μας). Το κρεβάτι της τρελοcamperaς ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει στη συνέχεια, όταν μάλιστα αυτό βρίσκεται μερικά μέτρα από το σημείο που μπεκροπίνεις.

«Μπάμπη χιονίζει», άκουσα τη Χριστίνα να ψιθυρίζει στο αυτί μου, μισοκοιμισμένος ακόμα (ίσως και σουρωμένος). Άνοιξα τα μάτια μου  και πράγματι είδα κάτι νιφάδες να πέφτουν έξω, αλλά τίποτα ανησυχητικό. Όταν, ωστόσο, βγήκα έξω με τον Boss και είδα ότι μέσα σε 5 λεπτά το οδόστρωμα είχε καλυφθεί με ένα λευκό χαλί, αποφάσισα να κατηφορίσουμε χαμηλότερα προς τη λίμνη, γιατί βαριόμουν απίστευτα τη διαδικασία των αλυσσίδων χιονιού, ενώ θέλαμε και να  βολτάρουμε στη λίμνη. Το χιόνι σταμάτησε γρήγορα ενώ, μέχρι το μεσημέρι που άρχισε η ενοχλητική βροχή, προλάβαμε να πάμε μέχρι το φράγμα, αλλά να μπούμε και λίγο μέσα στο δάσος για έναν περίπατο.

Η βροχή δεν σταμάτησε μέχρι το βράδυ, έτσι κλεισμένοι μέσα στο φιλόξενο περιβάλλον της τρελοcamperaς, βρήκα την ευκαιρία να γράψω και να στείλω  αυτή την αρχή του χειμωνιάτικου ταξιδιού μας.

Συνεχίζεται (στην επόμενη… κλεισούρα).