Rib and Sea

Πόσο πιο επίκαιροι μπορεί να είναι σήμερα οι στίχοι του Γιώργου Κλεφτογιώργου όπως τους τραγούδησε κάποτε ο τελευταίος Έλληνας ρεμπέτης Σπύρος Ζαγοραίος...

Ισορροπεί, μεταξύ οργής και λύπης, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η Κάσος, αδύνατο να το κρύψω, είναι εδώ και 32 χρόνια η μεγάλη μου αδυναμία. Ένα νησί, εν πολλοίς άγονο, αλλά γεμάτο φως, με μια θάλασσα που όμοιά της δεν έχει ίσως να επιδείξει η Μεσόγειος. Με ζωντανές τις παραδόσεις και τα έθιμά του, με μοναδική κουζίνα και φιλόξενους κατοίκους. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που δεν παραλείπω να την προβάλλω κάθε τόσο μέσα από ταξιδιωτικά άρθρα, βίντεο και φωτογραφίες.

Από τότε που εγκατέλειψα τα περιοδικά του ειδικού Τύπου της Θάλασσας, τους συλλόγους και τα fora και άρχισα να γράφω σ' αυτόν τον ταπεινό, πλην επώνυμο, μάχιμο και έντιμο ιστότοπο, τα είδα όλα! Γνώρισα σημαντικούς ανθρώπους, που ήταν στην απομόνωση και μου άνοιξαν την καρδιά τους, όπως ο πρώην μοναχός Νικόδημος, ο Αννίβας και ο Απόλλων Αρτέμης, ο αείμνηστος Καλύμνιος δύτης Σταύρος Βαλσαμίδης, ο μαστρο Μιχάλης Φωκάς, ο Μιχάλης Καλογεράκης και τόσοι άλλοι. Γνώρισα καλύτερα ήδη φίλους μου, που άρχισαν να γράφουν στον χώρο αυτό, άλλοτε με ψευδώνυμο, όπως ο "παράξενος και διαστροφικός αναγνώστης", και άλλοτε επωνύμως, όπως ο Μπάμπης Κωνσταντάτος και ο Αρχιμήδης Τουσμάνωφ.

Γράφει, έτοιμος να πάρει τα βουνά, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Είναι τραγικό να βλέπει κανείς γύρω του τα πάντα να καταρρέουν και να μη μπορεί να αντιδράσει, να μη μπορεί να κάνει τίποτε, καθώς όχι ένας αλλά ούτε δέκα κούκοι δεν μπορούν πια να φέρουν την άνοιξη. Απίστευτη αδράνεια, αρρωστημένη ομαδική ύπνωση, υποτυπώδεις μεμονωμένες αντιδράσεις, προσπάθεια να σώσει ο καθένας το τομάρι του ή ό,τι μπορεί να σωθεί, ενώ δεν γίνεται κουβέντα για ομαδικές κινητοποιήσεις, πέρα από τις άτονες απεργίες όσων ο εργασιακός τους χώρος διαθέτει συνδικαλιστική εκπροσώπηση.