Αννίβας Αρτέμης. Μιλάει πρώτη φορά, για την ζωή και το έργο του, στον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.
Οι άνθρωποι που αφήνουν έντονα ίχνη στο πέρασμά τους, δεν περνούν απαρατήρητοι και είναι συνήθως αναγνωρίσιμοι από το άκουσμα και μόνο του μικρού τους ονόματος. Είναι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, που ανοίγουν νέους δρόμους, που είναι πρωτοπόροι στον επαγγελματικό, κοινωνικό, πολιτικό, αθλητικό, καλλιτεχνικό ή οποιονδήποτε άλλο τομέα μέσα στον οποίον κινούνται και δραστηριοποιούνται. Ένας τέτοιος άνθρωπος, του οποίου το όνομα καθιερώθηκε σαν συνώνυμο της επαγγελματικής ιδιοφυίας και της κατασκευαστικής τελειότητας, είναι ο Αννίβας. Ένας έλληνας κατασκευαστής, ο μοναδικός, που κατάφερε να σχεδιάσει μια δική του πρωτότυπη, πρωτοποριακή και διαχρονική γάστρα ταχύπλοου σκάφους και να την κατοχυρώσει με διεθνή πατέντα!
Επιμέλεια, φωτογραφίες, βιντεοκάμερα : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Μοντάζ βίντεο : Γιώργος Μισετζής.
Ο κ. Μιχάλης Φωκάς γεννήθηκε το 1925 στην Αίγυπτο. Όπου βρέθηκε, μεγαλούργησε. Μηχανικός απ' τους άριστους, εθελοντής στο Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό σε ηλικία μόλις 17 ετών, διευθυντής τεχνικού συνεργείου στα 22 του, και στη συνέχεια εργοστασιάρχης, κατ' ανάγκην μετανάστης, εφοπλιστής, υπάλληλος και επιχειρηματίας στην Αμερική, ξετυλίγει το νήμα μιας απίθανης ζωής. Της δικής του. Ομολογώ ότι εκείνη την επίσκεψή μου στο διαμέρισμα της Άνω Γλυφάδας δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Απέναντί μου ένας 85χρονος "έφηβος", ο κ. Μιχάλης Φωκάς, με τις εκπληκτικές μινιατούρες του, μηχανές εσωτερικής καύσεως όλες και εν λειτουργία, να στολίζουν ένα ολόκληρο δωμάτιο! Πρέπει πάντως να ήμουνα πολύ αστείος, έχοντας μείνει με το στόμα ανοικτό, θαυμάζοντας τα μικροσκοπικά κομψοτεχνήματα, που το μυαλό αρνείται να δεχθεί ότι τα έφτιαξαν ανθρώπινα χέρια. Μέχρι να καταφέρω να συγκεντρωθώ στον σκοπό της επίσκεψής μου χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα και να μεσολαβήσει ένα σοκολατάκι και μια πορτοκαλάδα.
Ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος συζήτησε με τον αείμνηστο παπα Νικόλα, όταν ο πρώτος σταμάτησε για λίγο στο νησί των Ψαρρών, επιστρέφοντας με το φουσκωτό σκάφος και τους φίλους του απ' την Κωνσταντινούπολη τον Μάϊο του 2005.
Σε άκουσε ο καπτα Μιχάλης χθες το βράδυ πατέρα, και πέρασε απ' το σπίτι. "Είσαι έτοιμος Γιάννη για το ταξίδι;" σε ρώτησε. "Ένα χρόνο είμαι έτοιμος και σε περιμένω, γιατί άργησες;" του απάντησες εσύ. Και σε πήρε και φύγατε. Έτσι, απλά και ήσυχα, όπως είχες έρθει στη γειτονιά της γης πριν από ενενήντα ένα χρόνια. Την ώρα που κοιμόσουν...