Rib and Sea

Αννίβας Αρτέμης. Μιλάει πρώτη φορά, για την ζωή και το έργο του, στον Ιωσήφ Παπαδόπουλο.

Οι άνθρωποι που αφήνουν έντονα ίχνη στο πέρασμά τους, δεν περνούν απαρατήρητοι και είναι συνήθως αναγνωρίσιμοι από το άκουσμα και μόνο του μικρού τους ονόματος. Είναι οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, που ανοίγουν νέους δρόμους, που είναι πρωτοπόροι στον επαγγελματικό,  κοινωνικό, πολιτικό, αθλητικό, καλλιτεχνικό ή οποιονδήποτε άλλο τομέα μέσα στον οποίον κινούνται και δραστηριοποιούνται. Ένας τέτοιος άνθρωπος, του οποίου το όνομα καθιερώθηκε σαν συνώνυμο της επαγγελματικής ιδιοφυίας και της κατασκευαστικής τελειότητας, είναι ο Αννίβας. Ένας έλληνας κατασκευαστής, ο μοναδικός, που κατάφερε να σχεδιάσει μια δική του πρωτότυπη, πρωτοποριακή και διαχρονική γάστρα ταχύπλοου σκάφους και να την κατοχυρώσει με διεθνή πατέντα!

Ο Γεώργιος Σουρής είναι ένας από τους σπουδαιότερους σατιρικούς ποιητές της νεότερης Ελλάδας, έχοντας χαρακτηριστεί, δικαίως, ως «σύγχρονος Αριστοφάνης». Γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1853 στην Ερμούπολη της Σύρου. Η οικογένειά του ήταν εύπορη και ο πατέρας του ήθελε να τον κάνει παπά. Όταν η οικογένειά του χρεοκόπησε, ο πατέρας του τον έστειλε υπάλληλο στο κατάστημα ενός θείου του σιτέμπορου στη Ρουμανία. Ο Σουρής βέβαια, που μόνο για έμπορος δεν έκανε, έγραφε κρυφά τους στίχους του στα κατάστιχα και μετά δύο μήνες αποχώρησε.

Επιμέλεια, φωτογραφίες, βιντεοκάμερα : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μοντάζ βίντεο : Γιώργος Μισετζής.

Ο κ. Μιχάλης Φωκάς γεννήθηκε το 1925 στην Αίγυπτο. Όπου βρέθηκε, μεγαλούργησε. Μηχανικός απ' τους άριστους, εθελοντής στο Ελληνικό Βασιλικό Ναυτικό σε ηλικία μόλις 17 ετών, διευθυντής τεχνικού συνεργείου στα 22 του, και στη συνέχεια εργοστασιάρχης, κατ' ανάγκην μετανάστης, εφοπλιστής, υπάλληλος και επιχειρηματίας στην Αμερική, ξετυλίγει το νήμα μιας απίθανης ζωής. Της δικής του. Ομολογώ ότι εκείνη την επίσκεψή μου στο διαμέρισμα της Άνω Γλυφάδας δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Απέναντί μου ένας 85χρονος "έφηβος", ο κ. Μιχάλης Φωκάς, με τις εκπληκτικές μινιατούρες του, μηχανές εσωτερικής καύσεως όλες και εν λειτουργία, να στολίζουν ένα ολόκληρο δωμάτιο! Πρέπει πάντως να ήμουνα πολύ αστείος, έχοντας μείνει με το στόμα ανοικτό, θαυμάζοντας τα μικροσκοπικά κομψοτεχνήματα, που το μυαλό αρνείται να δεχθεί ότι τα έφτιαξαν ανθρώπινα χέρια. Μέχρι να καταφέρω να συγκεντρωθώ στον σκοπό της επίσκεψής μου χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα και να μεσολαβήσει ένα σοκολατάκι και μια πορτοκαλάδα.

Επιμέλεια κειμένου, φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

«Μια ταϊτιέν κι’ ένα καρούλι μουλινέ θα ήθελα...» άκουσα να λέει δίπλα μου κάποιος ψαροντουφεκάς στον ιδιοκτήτη του καταστήματος με τα αλιευτικά είδη, όταν έτυχε τις προάλλες να είμαι κι’ εγώ στον ίδιο χώρο για ν’ αγοράσω ένα ζευγάρι βατραχοπέδιλα, αφού τα παλιά είχαν τινάξει τα πέταλα μετά από τόσα χρόνια. Και  καθώς κοιτούσα γύρω μου τα τεράστια βατραχοπέδιλα, τα κατασκευασμένα από ειδικά ελαφριά και ανθεκτικά υλικά, καθώς θαύμαζα τις σιλικονούχες μάσκες και τα μακρύκανα ξύλινα ψαροντούφεκα με τα διπλά λάστιχα, το μυαλό μου πέταξε μονομιάς στον Άη Στράτη και τον κυρ Αντώνη τον Ρακόπουλο...