Rib and Sea
Πρόσωπα
"Καφέ Κἠπος" Χανίων. Ένα Καφέ Ιστορίας και Πολιτισμού.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Όταν η Ιστορία έχει το άρωμα του καφέ.
Τα ιστορικά Καφέ αποτελούν σημεία ιδιαίτερης αναφοράς. Κάποια από αυτά λειτουργούν για πάνω από 100 χρόνια, ενώ άλλα στεγάζονται σε ιστορικά κτίρια των περασμένων αιώνων. Χώροι με ιδιαίτερο συμβολισμό έχουν κατά καιρούς φιλοξενήσει σημαντικές εκδηλώσεις και ξεχωριστές προσωπικότητες των Γραμμάτων, των Τεχνών και της Πολιτικής.
Ένας τέτοιος χώρος είναι και το ιστορικό "Καφέ Κήπος" το οποίο λειτουργεί αδιάκοπα από το 1870 στην πόλη των Χανίων. αποτελώντας ιδιαίτερο και διαχρονικής αξίας σημείο ιστορικής, πολιτιστικής και κοινωνικής αναφοράς. Η πολιτιστική κληρονομιά του ιστορικού αυτού Καφέ αποτέλεσε έμπνευση και αφορμή για την ίδρυση του Συνδέσμου Ιστορικών Καφέ Ευρώπης, με τη νομική μορφή Μή Κερδοσκοπικού Σωματείου, που έγινε πραγματικότητα στις 8 Απριλίου 2014 στα Χανιά. Ο Σύνδεσμος αυτός αποτελεί "γέφυρα" πολιτιστικής διασύνδεσης και επικοινωνίας που ενώνει τα Ιστορικά Καφέ, διασφαλίζει την προστασία και διατήρηση της υλικής και άϋλης πολιτιστικής κληρονομιάς τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Νίκος Μάνεσης. Ο γητευτής του καυσόξυλου.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Ο Νίκος Μάνεσης είναι το είδος εκείνο του καλλιτέχνη τον οποίο μισούν οι έμποροι καυσόξυλων! Άλλος βλέπει ένα κούτσουρο ελιάς και λέει "πω πω, ένα ξύλο για το τζάκι" την ώρα που ο Νίκος Μάνεσης βλέπει το ίδιο κούτσουρο όπως βλέπει ο ζωγράφος τον καμβά!
Αυτός ο άνθρωπος, τον οποίο δεν είχα συναντήσει ξανά στο παρελθόν, ήταν η αιτία που μπήκα στη διαδικασία να κατέβω και πάλι στην Κρήτη αφού ο Βαμβουνάκης, ο καλός μου φίλος απ' τα Χανιά, αλλά και ο Βαγγέλης Κέφης, ο ξυλογλύπτης απ' την Κερατέα, μου είχαν διεγείρει τη φαντασία εκθειάζοντας το ταλέντο του Νίκου Μάνεση και το "Β΄ Συμπόσιο Ξυλογλυπτικής" που θα διοργάνωνε στον Άγιο Νικόλαο στις αρχές Οκτωβρίου. "Αν εγώ είμαι του Νηπιαγωγείου στην ξυλογλυπτική, ο Μάνεσης είναι του Πανεπιστημίου!", μου είχε πει ο Κέφης.
Ο Σταύρος Βαμβουνάκης φτιάχνει στυλό από ξύλο ελιάς!
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Για τον Χανιώτη φίλο μου Σταύρο Βαμβουνάκη έχω μιλήσει πολλές φορές στο παρελθόν. Όσες όμως και αν μιλήσω πάλι λίγες θα είναι γιατί ο Σταύρος δεν είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Είναι, πρώτα και πάνω απ' όλα, ένα πολύ καλό και ντόμπρο παλληκάρι. Είναι πολυτεχνίτης, αλλά όχι ερημοσπίτης. Κάρβουνο πιάνει χρυσάφι γίνεται. Έχει το εφευρετικό μυαλό του Οδυσσέα και βρίσκει πάντα λύσεις ακόμη κι' εκεί που όλοι νομίζουν ότι υπάρχει αδιέξοδο.
Τελευταία ασχολείται μανιωδώς με το ξύλο της ελιάς. Έμμονη ιδέα του έχει γίνει σχεδόν. Έχει γεμίσει δύο ντουλάπες με ξύλινα ρολόγια, χρηστικά αντικείμενα του σπιτιού, μινιατούρες, ό,τι μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών το ξύλο της ελιάς.
Το εκπληκτικό οινοποιείο "Νόστος" της οικογένειας Μανουσἀκη στον Βατόλακκο Χανίων.
Επιμέλεια :Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Συνήθως, όταν επισκέπτομαι ένα άσημο τμήμα της χώρας, ένα μικρό χωριό επί παραδείγματι που δεν περιμένει να ζήσει απ' τον τουρισμό και τους ξένους επισκέπτες, δεν περιμένω ή μάλλον δεν φαντάζομαι ότι μπορεί εκεί να κρύβεται ένας θησαυρός. Αυτό ακριβώς συνέβη στο χωριό Βατόλακκος του νομού Χανίων, όπου βρέθηκα προσφάτως ακολουθώντας το ζεύγος του Μανώλη και της Ιφιγένειας Αβαράκη σε μια προσπάθεια να γνωρίσω και να προβάλλω, με όσες δυνάμεις διαθέτω, το μαγικό μονοπάτι στο οποίο εδώ και τρία χρόνια διοργανώνουν τον Αύγουστο μια υπαίθρια πολιτιστική εκδήλωση με συμμετοχή γλυπτών, ζωγράφων και άλλων καλλιτεχνών και δημιουργών.
Η δριστέλα και ο νερόμυλος του Νίκου Τζάννη στην κάτω Παλαιοκαρυά.
Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Αφού γύρισε όλη την Ευρώπη, ασκώντας τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες, ο Νίκος Τζάννης επέστρεψε πριν από τέσσερα χρόνια στον τόπο καταγωγής του και ανέλαβε, μαζί με τη σύζυγό του, τη δριστέλα και τον νερόμυλο στην Κάτω Παλαιοκαρυά ιδιοκτησίας του τοπικού εκκλησιαστικού συμβουλίου. Οκτακόσια ευρώ μηνιαίο μίσθωμα καταβάλλει ο Νίκος Τζάνης στην εκκλησία (ιερατείο) για την εκμετάλλευση της δριστέλας και του νερόμυλου. Χώρια η ταβέρνα.
Η δριστέλα δεν είναι τίποτε άλλο παρά η νεροτριβιά, όπως ονομάζουν οι κάτοικοι πολλών περιοχών της χώρας το πλύσιμο των ρούχων σε ειδικές για τον σκοπό αυτό κοιλότητες του εδάφους όπου η ορμή του νερού απαλλάσσει τα ρούχα από κάθε βρωμιά. Στην περίπτωση της δριστέλας της Κάτω Παλαιοκαρυάς τον ρόλο της γήϊνης κοιλότητας παίζει ένας τεράστιος ξύλινος κάδος όπου τα ρούχα στροβιλίζονται και αναδεύονται υποκλινόμενα στη δύναμη του τρεχούμενου νερού που διοχετεύεται μέσω της μικρής σχετικώς τρύπας ενός μεταλλικού υδραγωγού ώστε να αυξάνεται η πίεσή του.