Rib and Sea

Του Γιώργου Κράλογλου.

Δεν τα είδαμε όλα. Έχουμε κι άλλα. Θα επιδιώξουν και μεταβολές, πριν καταλάβουν τη συντριβή τους. Γιατί άλλο είναι το κόμμα και άλλο η καρέκλα.

Και την καρέκλα δεν την γεύτηκαν όλοι. Είναι και εκείνοι του "Ναι σε όλα" που νομίζουν ότι θα ξεπλύνουν τις πομπές τους, (αυτές με τις υποκλίσεις, μέχρι γονάτων, στους δανειστές) εξασφαλίζοντας (ως χρήσιμοι) κάποια από τις καρέκλες της εξουσίας.

Βλέπουν την καρέκλα σωσίβιο και πιέζουν. Πιέζουν και κάποιοι Γενικοί Γραμματείς που η θητεία τους τελειώνει. Κάτι πρέπει να γίνει . Εμείς σύντροφοι, λένε, χαλάσαμε τον κόσμο, φάγαμε γιαούρτια, μας ξεφώνισαν στα καφενεία, μας τραβάνε από τους γιακάδες... Τίποτε εμείς; Ούτε λίγη εξουσία, ούτε μια καρέκλα για τα ρουσφέτια της τελευταίας ώρας;

Λέμε πως τα τελευταία χρόνια 400 με 500 χιλιάδες νέοι, έλληνες βεβαίως, μετανάστευσαν μακριά απ' τον τόπο για να βρούνε δουλειά και μέλλον.

Οι επιπτώσεις είναι τεράστιες. Όλα τα χρήματα, οι υποδομές, και οι κόποι της πολιτείας, της κοινωνίας, προκειμένου να ανδρώσει και να σπουδάσει όλους αυτούς τους νέους μένουν πια χωρίς αντίκρυσμα. Δεν πρόκειται να ανταποδώσουν στο κοινωνικό σύνολο της χώρας τίποτε από ό,τι θα μπορούσαν και θα έπρεπε.

Ακόμη σημαντική, σημαντικότατη είναι η πληθυσμιακή αλλαγή που συντελείται. Ξαφνικά και σε λίγα χρόνια μισό εκατομμύριο έλληνες εξαφανίστηκαν από την χώρα. Η αλλοίωση του πληθυσμού είναι καταφανής. Οι ισορροπίες αλλάζουν εναντίον των γηγενών.

Το ηθικό επίγραμμα της Ευρωπαϊκής "Ένωσης" είναι το φρικτό εκείνο που ξεστόμισε ο γερμανός ναζιστής Επίτροπος:

"Οι αγορές θα μάθουν τους Ιταλούς πώς να ψηφίζουν".

Το Δ' Ράιχ είναι εδώ: Οι αγορές, το κεφάλαιο, το χρήμα.
Άλλωστε και το Γ' Ράιχ για τους ίδιους ή παρόμοιους λόγους αιματοκύλισε τον κόσμο πριν εβδομήντα χρόνια.
Όχι για την Αρία φυλή και άλλες τέτοιες μπούρδες. Αυτά τα έλεγε ο τρελός, ο μπροστινός που είχαν βάλει για να παρασύρει τον κόσμο. Η ουσία ήταν για τα συμφέροντα των Κρούπ, των Ζήμενς, των Μπάγιερ, και άλλων παρόμοιων.

Γράφει ο Σαράντος Καργάκος.

Πηγή: Οικονομικός
Ημερομηνία: 19/05/1989

«ZΟΥΜΕ σ'ένα όνειρο που τρίζει»,λέει ένα σύγχρονο νεανικό τραγούδι. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ τον τελευταίο καιρό. «Καμιά κίνηση γύρω μου. μόνο ένα πουλί νεκρό πέφτει στο έδαφος», όπως λέει το τραγούδι των Cure. «Κιουρ» θα πει θεραπεία, αλλά προσωπικά δεν βλέπω θεραπεία στη μελαγχολία που με κατέχει.

Άκουσα τον πρωθυπουργό να μιλάει στο Περιστέρι για ΕΑΜ. Για πράγματα που δεν έζησε. Εγώ έζησα στο Περιστέρι και στο Μεταξουργείο το 1946, στην περίοδο της κυριαρχίας των Κατελαναίων και των Πανολιασκαίων. Σε ηλικία έξι ετών είδα τη μάνα μου να χαλάει τα ράφια του μαγαζιού μας για να φτιάξει νεκρόκασες για τα σκοτωμένα αδέλφια του πατέρα μου. Λίγες μέρες μετά ξεφύγαμε από το γερμανικό μπλόκο και βγήκαμε στα βουνά. Και τι δεν είδαν τα μάτια μου! Είδα τους Ιταλούς να λεηλατούν το καλύβι μας, τους Γερμανούς να παίρνουν το ψωμί μας και να με κυνηγούν να μου πάρουν το τελευταίο καρβέλι. Το «χάδι» της γερμανικής σφαίρας είναι ακόμη στ' αριστερό μου ποδάρι. Και μετά ο εμφύλιος. Είδα το μπάρμπα μου πρώτο νεκρό της Λακωνίας μετά τη Βάρκι­ζα. Είδα να βγάζουν το μάτι του θείου μου που ήταν παπάς, κι εγώ με την αφέλεια (ή τρομάρα) των 8 χρόνων μου να προσπαθώ να το ξαναβάλω στη θέση του. Είδα τους αντάρτες-που μερικοί ήταν συγγενείς μου-να μπαίνουν στην πόλη μου, ν' απελευθερώ­νουν τους κρατούμενους αλλά να σκοτώ­νουν το δεσμοφύλακα, έναν άγιο άνθρωπο. Είδα τις σφαίρες κάποτε να με κυνηγούν κι εγώ να παίζω μαζί τους κρυφτό στις βελανι­διές. Είδα, τρεις μέρες μετά τη Βάρκιζα, έναν μαινόμενο εθνικόφρονα (τέως Ελασίτη) να με πετάει στη θάλασσα κι έτσι αυτοσχεδίως να μαθαίνω κολύμπι.