Rib and Sea

Του Κώστα Στούπα.

Η προφυλάκιση του Γιάννου Παπαντωνίου, ασχέτως αν η χρονική περίοδος που λαμβάνει χώρα δεν είναι τυχαία, αποτελεί σημαντική εξέλιξη, αλλά δυστυχώς δεν επισφραγίζει το τέλος μιας περιόδου.

Η Ελλάδα ήταν και παραμένει η πλέον διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης και το κράτος παραμένει στο επίκεντρο αυτής της διαδικασίας. Το κράτος το διαχειρίζονται οι πολιτικοί και η δημόσια διοίκηση. Στο ελληνικό πελατειακό κομματικό κράτος σημαντικό ρόλο, που ενδεχομένως ξεπερνά και αυτόν των πολιτικών, παίζουν οι συνδικαλιστές του δημοσίου.

Επί της ουσίας επειδή οι Υπουργοί και Πρωθυπουργοί έρχονται και παρέρχονται, όπως και οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ, αυτοί που μένουν επί δεκαετίες σαν σταθερές παραδιοικήσεις είναι οι συνδικαλιστικές "παρέες".

Οι συνδικαλιστές του δημοσίου λειτουργούν σαν ιμάντας μεταξύ πολιτικής, κομματικής  εξουσίας και των πελατών, όπου ανταλλάσσονταν και συνεχίζουν να ανταλλάσσονται προνόμια με ψήφους.

Φυσικά η διεφθαρμένη και παρασιτική δομή της δημόσιας πυραμίδας δεν αναιρεί τις ευθύνες που έχουν πολιτικοί όπως ο Άκης Τσοχατζόπουλος ή ο Γιάννος Παπαντωνίου στον βαθμό που αποδειχτούν και τελεσιδικήσουν αυτά για τα οποία τους κατηγορούν.

Ούτε η διακυβέρνηση της περιόδου Σημίτη απαλλάσσεται  από τις ευθύνες της, παρά το θετικό ισοζύγιο αυτής της περιόδου.

Η περίπτωση του  κ. Κώστα Σημίτη, μαζί με αυτή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ήταν από τις πλέον σοβαρές περιπτώσεις ανθρώπων  που κυβέρνησαν αυτήν τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση.  Το έργο που άφησαν πίσω και το κύρος που είχε η χώρα στη διεθνή κοινότητα κατά τις περιόδους που κυβέρνησαν το πιστοποιούν αυτό.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πέτυχε την αναίμακτη μεταφορά από τη δικτατορία στο δημοκρατικό πολίτευμα και την πλέον ευημερούσα περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Τώρα φαίνεται αυτονόητο αλλά τότε η αποξήλωση ενός καθεστώτος και η δημιουργία ενός άλλου με διαφορετικά χαρακτηριστικά δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Μεγαλύτερη συνεισφορά του Κ.Κ. είναι η είσοδος της χώρας στην ΕΟΚ και η πρόσδεσή της στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια ως συμμέτοχης στις κοινές αποφάσεις. Μέχρι τότε η Ελλάδα λειτουργούσε ως δορυφορικό  προτεκτοράτο όπου δεν είχε λόγο στις αποφάσεις. Δεν είχε λόγο ούτε καν στις αποφάσεις που αφορούσαν την ίδια.

Ο Κώστας Σημίτης πέτυχε την είσοδο της χώρας στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., την Ευρωζώνη, ενώ τα έργα υποδομής που άφησε πίσω του μπορούν να συγκριθούν μόνο με τα έργα που άφησε πίσω της η περίοδος του Χαρίλαου Τρικούπη.

Σήμερα μοιάζει αυτονόητο να υπάρχει Μετρό σχεδόν σε ολόκληρο το λεκανοπέδιο, η Αττική Οδός (που κάνει εφικτή τη μεταφορά από το ένα σημείο της Αθήνας στο άλλο σε μερικά λεπτά όταν χρειάζονταν ώρες), ο προαστιακός (που επιτρέπει σε κάποιον να ζει στο Κιάτο και να εργάζεται στην Αθήνα), ο ΟΤΕ, πλέον Cosmote (που παρά την κρίση είναι υγιέστατος και κρατά τη χώρα σε επαφή με την υψηλή τεχνολογία), εν αντιθέσει με τις ΔΕΚΟ που απέμειναν στο κράτος και πολλά άλλα έργα που άλλαξαν την όψη της χώρας.

Αυτά εκ των υστέρων μοιάζουν εύκολα. Για τη Γερμανία μπορεί, για χώρες σαν την Ελλάδα όχι. Ένα χρόνο παλεύει η παρούσα κυβέρνηση με το ηλεκτρονικό εισιτήριο και οι ουρές δεν έχουν εκλείψει.

Αν η Ελλάδα δεν ήταν στο ευρώ μετά το 2000 θα είχε χρεοκοπήσει τουλάχιστον 2-3 φορές με συνέπειες πολύ πιο οδυνηρές σε σύγκριση με αυτές της χρεοκοπίας του 2010. Οι ελληνικές χρεοκοπίες θα έμοιαζαν περισσότερο με αυτές της Αργεντινής και της Βενεζουέλας. Θα το καταλάβουμε αυτό αν τα επόμενα χρόνια η χώρα χρειαστεί να χρεοκοπήσει εκτός ευρώ είτε λόγω Grexit είτε λόγω Eurexit (διάλυσης του Ευρώ ή της Ε.Ε.).

Το μεγαλύτερο μελανό σημείο της διακυβέρνησης Σημίτη είναι το μέγεθος της διαφθοράς που άνθισε στην περίοδό της. Δεν γίνεται να συμβαίνουν όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω του και ένας υπαίτιος να μην πέρασε το κατώφλι του εισαγγελέα παρά μόνο πολλά χρόνια αργότερα.

Σήμερα η διαφθορά συνεχίζει να υπάρχει, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ αφουγκράζονται το θρόϊσμα όπως το αφουγκράζονταν και επί των ημερών του Άκη και του Γιάννου. Η διαφορά είναι πως σήμερα μιλάμε για μικρότερα μεγέθη διαφθοράς γιατί και τα έργα είναι μικρότερα. Σήμερα η διαφθορά αφήνει πίσω της  στρατόπεδα προσφύγων γιατί έχουν περιοριστεί γενικότερα οι οικονομικές δραστηριότητες.

Η διαφθορά είναι ένα καρκίνωμα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής οικονομίας και αν δεν καταπολεμηθεί, ο τόπος δεν θα ξεφύγει ποτέ από την κατάσταση υπανάπτυξης και υποτέλειας.

Η διαφθορά όμως δεν αφορά μόνο περιπτώσεις σαν του Παπαντωνίου, του Μαντέλη, του Παυλίδη και του Τσοχατζόπουλου κλπ. Η διαφθορά στην Ελλάδα είναι εκλαϊκευμένη και επεκτείνεται στο μεγαλύτερο μήκος και πλάτος της δημόσιας διοίκησης.

Η δημόσια διοίκηση ορίζει τους κανόνες για τον ιδιωτικό τομέα (Γιατί λαδώνατε; ρώτησα κάποτε ένα υψηλό στέλεχος γερμανικής πολυεθνικής. "Γιατί σε χώρες σαν την Ελλάδα δεν μπορείς να πάρεις έργο αλλιώς. Αν ένα έργο δεν το πάρουμε εμείς θα το πάρει ο ανταγωνιστής και θα βελτιώσει την θέση του απέναντί μας..." μου απάντησε).

Σίγουρα κραυγαλέες περιπτώσεις πολιτικών που πιάστηκαν με λογαριασμούς το περιεχόμενο των οποίων δεν μπορούν να δικαιολογήσουν πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά.

Διαφθορά όμως είναι και αυτό που κάνει όποιος ανταλλάσσει την ψήφο ή τη συνδικαλιστική  του επιρροή με μια πρόωρη σύνταξη. Διαφθορά είναι και αυτό που κάνει όποιος δεν θέλει να αξιολογηθεί η δουλειά του και για να μην ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του να αναγκάζει π.χ. τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά στην παραπαιδεία από την οποία συνήθως έχει ένα δεύτερο εισόδημα.

Διαφθορά είναι και αυτό που κάνουν κάποιοι που ωρύονται στα καφενεία ζητώντας την κεφαλή των πολιτικών που μας χρεοκόπησαν ενώ οι ίδιοι έχουν συνταξιοδοτηθεί από τα 50 με συντάξεις 2 και 3.000 ευρώ.

Όποιος ξέρει  στοιχειώδη αριθμητική γνωρίζει πως κατά τα 2/3 και πλέον την ευθύνη για την ελληνική χρεοκοπία φέρει το συνταξιοδοτικό. Μόνο την περασμένη δεκαετία περίπου το κράτος επιδότησε τα ασφαλιστικά ταμεία για να πληρώσουν συντάξεις με περισσότερα από 200 δισ. ευρώ. Το 1/3 των συνταξιούχων ήταν κάτω από το όριο συνταξιοδότησης. Οι νεότεροι σε ηλικία  συνταξιούχοι λαμβάνουν τις μεγαλύτερες συντάξεις. Στην αιχμή του δόρατος των ευνοημένων οι πελάτες του Γιάννου και του Άκη: οι πραιτοριανοί των ΔΕΚΟ.

Οι Γιάννοι και οι Άκηδες αποτελούν την κορυφή ενός μεγάλου παγόβουνου. Η χρήση της τιμωρίας τους όμως ως δημόσιο θέαμα, πέραν των  μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων της προεκλογικής περιόδου, γίνεται για να κουκουλωθεί η έκταση του προβλήματος και να μην ξεκινήσει η θεραπεία του.

Πηγή : http://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3323702/oi-xeiropedes-tou-giannou