Rib and Sea
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Ευτυχισμένο το απηρχαιωμένο κράτος!
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Ο χιονιάς κάλυψε πολλές περιοχές της χώρας με παγωμένο βαμβάκι μέχρι και 1,5 μέτρο. Αυτοκίνητα θαμμένα κάτω από το χιόνι έξω από σπίτια ή ακινητοποιημένα στη Μαλακάσα. Διακοπές ρεύματος λόγω κοπής καλωδίων από πτώση κλαδιών δέντρων που υποχώρησαν υπό το βάρος του χιονιού. Θάνατοι ηλικιωμένων από αναθυμιάσεις μαγκαλιού.
«Κράτος ανύπαρκτο» απεφάνθη πολίτης τις. «Πού είναι το κράτος» είχε αναφωνήσει προ ετών άλλη πολίτις.
Όταν χιονίζει, η Μαλακάσα κλείνει. Χρόνια τώρα. Γιατί; Δεν ξέρω, αλλά κλείνει. Παρά ταύτα, εμείς οι πολίτες καβαλάμε το αυτοκίνητο και ξεχυνόμαστε στις εθνικές οδούς αδιαφορώντας για τις προειδοποιήσεις των μετεωρολόγων. Χωρίς αλυσσίδες ή με αλυσσίδες που δεν γνωρίζουμε πώς να τις τοποθετούμε. Και με μια παράξενη επιμονή να κυκλοφορούμε στη ΛΕΑ.
Οι Αλαίκσοιδες ξέρουν καλλίτερα.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
[Εξ αφορμής της εισαγγελικής πρότασης στη δίκη της ΧΑ για απαλλαγή των μελών της από την κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης]
Άλλο αυτό
Και άλλο τούτο
«Άρθρο 28 του Συντάγματος
1. Οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. ….»
«΄Αρθρο 2 ν. 3875/2010 «Κύρωση και εφαρμογή της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών κατά του Διεθνικού Οργανωμένου Εγκλήματος»
Γιατί δεν απέχω.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Το γελοίον του πράγματος.
Οι Δικηγορικοί Σύλλογοι της χώρας κήρυξαν για σήμερα αποχή των δικηγόρων από την άσκηση των καθηκόντων τους εις [και όχι «ως» που λένε οι μορφωμένοι] διαμαρτυρίας για το αγωγόσημο που επέβαλε η κυβέρνηση.
Εν πρώτοις τί είναι τα αυτό το ρημάδι; Είναι τέλος επιβαλλόμενο επί του χρηματικού αντικειμένου της δίκης ανερχόμενο σε 8/000 κατά κανόνα ή 4/000 επί εργατικών διαφορών. Μέχρι το 2010, εάν ζητούσα να καταδικασθεί ο εναγόμενος στην καταβολή ορισμένου ποσού, έπρεπε να καταβάλω το τέλος. Αν ζητούσα απλώς την αναγνώριση της υποχρέωσής του να μου καταβάλει συγκεκριμένο ποσό, δεν υπεχρεούμην να το καταβάλω. Με την επιβολή των Μνημονίων κατέστη υποχρεωτική η καταβολή του τέλους είτε ζητώ την καταδίκη είτε ζητώ την αναγνώριση της υποχρέωσης του αντιδίκου να μου καταβάλει κάτι. Στη συνέχεια η ρύθμιση καταργήθηκε και επανήλθαμε στο προ του 2010 καθεστώς. Τώρα επανερχόμεθα στο επιβληθέν το 2010 καθεστώς.
«Τα βυζιά της Πάολα δεν έχουν σιλικόνη, μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», Δημοκρατία και ελευθερία του λόγου, μπαλαφάρες, παρερμηνεία δηλώσεων και άλλα τινά.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Με κατακλύζει η ενασχόληση πάντων με τα ασήμαντα, τα ποταπά, τις δηλώσεις κάποιας Κασιμάτη, εκπροσώπου μου στο Κυνοβούλιο, το πόσο συγκλονίζει η δήλωση της τάδε μούρης για το θάνατο της μητέρας της, τα σκιρτήματα που προκαλεί η δείνα μούρη που τα δείχνει όλα κ.λπ. Πάντως η Κασιμάτη δεν ξέφυγε από τη πεπατημένη. Εξέφρασε τη λύπη της που οι δηλώσεις της παρερμηνεύθηκαν.
Ο Μπόρις Τζόνσον, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, εξελέγη πρωθυπουργός τού ΗΒ με συντριπτική πλειοψηφία. Εν τούτοις χιλιάδες Λονδρέζοι συγκεντρώθηκαν αλαλάζοντας «Δεν είσαι πρωθυπουργός» ή «θέλουμε να μείνουμε στην ΕΕ». Εγώ γιατί τόσα χρόνια πίστευα ότι στις Δημοκρατίες υπάρχει μεν ελευθερία του λόγου, κρατεί δε η πλειοψηφία του δήμου; Τοσαύτην επλανώμην πλάνην οικτράν;
Γυρίζουμε σελίδα.
Πηγή : http://mandatoforos.blogspot.com/2019/10/blog-post.html
Το blog αποφάσισε να γυρίσει οριστικά σελίδα.
Αποφάσισε όμως πρώτα-πρώτα να γυρίσει την πλάτη στην πολιτική, πεπεισμένο απολύτως για την αέναη, ατελείωτη προδοσία που συντελείται εις βάρος τούτου του λαού, πρώτα απ' όλα απ' τον ίδιο τον λαό και δευτερευόντως από την συμμορία των απατεώνων πολιτικών κάθε χρώματος και φασιστικής απόχρωσης.
Ελλάδα πλέον δεν υπάρχει. Υπάρχει μία αποικία, ένα εργοτάξιο, κατοικούμενο από ημιαγράμματους, ανιστόρητους, ανερμάτιστους αυτόχθονες, χωρίς ίχνος ελληνικής παιδείας κι ελληνικής συνείδησης, που έχουν απεμπολήσει παραδόσεις, ήθη και αξίες πατρογονικές στον βωμό μιάς εικονικής επιβίωσης.