Rib and Sea

Η επιλογή της επωνυμίας του νεοσύστατου συλλόγου ήταν πάντως λανθασμένη! Και ήταν λανθασμένη γιατί δεν δημιουργούν βεβαίως οι... βάρκες τους συλλόγους, αλλά οι άνθρωποι! Η σωστή επωνυμία θα ήταν "Όμιλος ιδιοκτητών φουσκωτών σκαφών Ελλάδος". Επειδή όμως ηχητικά το "γιώτα" δεν "κολλούσε" στην εκφορά των αρχικών του ονόματος (Ο.Ι.Φ.Σ.Ε.), το παραβλέψαμε, παραβλέποντας μαζί και το... ανθρώπινο στοιχείο... Η επωνυμία όμως, εκτός από λανθασμένη ήταν και άστοχη! Γιατί δεν μπορείς να επικαλείσαι την πανελλαδική εμβέλεια ενός συλλόγου και να μονοπωλείς την... ελληνική "ιθαγένειά" του, ενώ η έδρα του είναι στην Αθήνα και τα μέλη του κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του λεκανοπεδίου!

Μέρος πέμπτο και τελευταίο. Η επιστροφή στην... "Ιθάκη".

Επιλέξαμε στην επιστροφή να σταματήσουμε στα ίδια σημεία όπου είχαμε σταματήσει και στον πηγαιμό. Αφήνοντας πίσω μας το Γιβραλτάρ, από τα πρώτα μίλια κάναμε τη διαπίστωση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τις μηχανές. Ζημιά που δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε αμέσως. Το πρόβλημα μεγάλωσε και απέκτησε «όνομα», μόλις φύγαμε απ' το Alicante. Ο ένας κινητήρας αρνιόταν πεισματικά να υπακούσει στις εντολές του πρόσω-ανάποδα! Όχι ότι και ο άλλος ήταν σε καλύτερη κατάσταση δηλαδή!

Μέρος τέταρτο. Το πέρασμα από την Σαρδηνία στις Βαλεαρίδες και το Γιβραλτάρ.

Ξημέρωνε, κι’ εγώ ένοιωσα βαρύς καθώς ξύπνησα και στριφογύρισα μέσα στον υπνόσακκο. Ήμουν μάλλον απρόθυμος να σηκωθώ αμέσως. Το βάρος που ένοιωθα το εντόπιζα στο κεφάλι μου, αλλά δεν πονούσα. Ήταν ο μάλλινος σκούφος, που ζύγιζε ήδη πάνω από ένα κιλό, καθώς ήταν ποτισμένος μέχρι την τελευταία του ίνα από την βραδυνή υγρασία! Κάθισα οκλαδόν, και ενώ έστιβα το μάλλινο σκουφί να φύγει το νερό, έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω μου. Η βάρκα ήταν στη θέση της, το ίδιο και η άκρη του σχοινιού που είχα δέσει στο πόδι μου! Η παραλία εκτεινόταν σε μεγάλη απόσταση, δεξιά και αριστερά μας, και πίσω διακρίνονταν οι εγκαταστάσεις κάποιου ξενοδοχειακού συγκροτήματος. «Άντε μάγκες», ακούστηκε η βραχνή φωνή του Τάσου. «Σηκωθείτε να του δίνουμε, γιατί έχουμε πολύ δρόμο ακόμη»...

Τα συρτάρια ενός παλιού και "χαμένου" αρχείου που έπρεπε κάποτε να ανοίξουν...

Η ζωή μας είναι ένα μαυρόασπρο παζλ. Ένα παζλ που αποτελείται από χιλιάδες λευκούς και μαύρους μικρούς κύβους, χιλιάδες όμορφες και άσχημες ή δυσάρεστες στιγμές και εμπειρίες. Κάποιες απ' αυτές σημαδεύουν το μυαλό και την ψυχή μας με ανεξίτηλα χρώματα. Και αν οι υπηρεσίες που μας προσφέρουν οι όμορφες στιγμές είναι η ψυχική υγεία, η ευεξία του σώματος και οι ευτυχισμένες αναδρομές του μυαλού στο παρελθόν, οι άσχημες στιγμές μας πονούν, μας απογοητεύουν, ενίοτε μας εξοργίζουν, αλλά και μας δίνουν πολύτιμα μαθήματα για το μέλλον...

Επιμέλεια : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Φωτογραφίες : Αρχείο Zodiac.

Ο Pierre Debroutelle υπήρξε μηχανικός της "Zodiac" και απόμαχος πιλότος, με πείρα κυρίως στα αερόστατα. Κάποια καρδιακά όμως προβλήματα τον ανάγκασαν, από κάποια στιγμή και μετά, να καθηλωθεί στο έδαφος. Η "Zodiac", που ιδρύθηκε το 1896, ειδικευόταν στην κατασκευή υπερελαφρών αεροσκαφών και αερόστατων. Η ιδέα για την κατασκευή της πρώτης φουσκωτής βάρκας ρίχνεται το 1934. Απώτερος σκοπός η μεταφορά εκρηκτικών υλών και πολεμοφοδίων από τις παραλίες στα υδροπλάνα, μεταφορά που γινόταν μέχρι τότε με τις μεταλλικές βάρκες εκείνης της εποχής και εγκυμονούσε πολλούς κινδύνους. Η πρόταση υποβάλλεται από ένα Γάλλο αξιωματικό του στρατού στον Debroutelle και εκείνος αποδέχεται την πρόκληση.