Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Της Δικαιοσύνης ήλιε ανόητε.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
[το ανωτέρω κειμενάκι είναι από την εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» της 15.06.2016].
Μεγάλη αναταραχή με την «κόντρα» εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Γνωστό το τροπάριο. Όταν μία δικαστική απόφαση δεν βόλευε τη ΝΔ, το κώμα έβαλλε κατά της Δικαιοσύνης. Όταν δεν άρεσε στο ΠΑΣΟΚ, τότε εκείνο το κώμα έβαλλε κατά της Δικαιοσύνης. Τώρα που δικαστικές αποφάσεις δεν αρέσουν στο ΣΥΡΙΖΑ, βάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑΣ κατά της Δικαιοσύνης. Για κόντρα νομοθετικής με εκτελεστική εξουσία ούτε λόγος. Η νομοθετική αποτελεί πειθήνιο όργανο της εκτελεστικής. Άρα, η αρχή τής διάκρισης των εξουσιών έχει πάψει να είναι τρίπτυχη. Είναι δίπτυχη.
Βάλλει, λοιπόν, η κυβέρνηση, όχι απλώς ο ΣΥΡΙΖΑΣ, κατά της Δικαιοσύνης και η Δικαιοσύνη αμύνεται δια των συνδικαλιστικών οργάνων της με ανακοινώσεις εξ ίσου δηκτικές προς τις δηλώσεις των πωλητικών.
Από την άλλη, δεκάδες διατάξεων έχουν ψηφισθεί επί εποχής Μνημονίων για την επιτάχυνση της απονομής της Δικαιοσύνης, αλλά τα πράγματα δεν βελτιώνονται. Αντιθέτως, η κατάσταση επιδεινώνεται. Τόση αστοχία ρε παιδάκι μου; Και στο βάθος η μόνιμη επωδός: «έλλειψη προσωπικού». Νομοθετήστε επί τέλους την πρόταση του φίλου μου Δ. Ρηγόπουλου και τότε ελάτε να μου μιλήσετε ξανά για έλλειψη προσωπικού.
Κι’ επειδή οι του ΣτΕ απεκάλεσαν «αστοιχείωτους» ορισμένους που βάλλουν κατά της Δικαιοσύνης, επειδή δεν γνωρίζουν νομικά, αλλά και τον τρόπο που απονέμεται η Δικαιοσύνη, εγώ θα ρωτήσω σήμερα, έχων την εντύπωση ότι δεν είμαι αστοιχείωτος: κάτοικοι του Πειραιώς προσέφυγαν το 2009 κατά του Δήμου που στήνει τραμ έχοντας διαλύσει την κυκλοφορία στην πόλη και τα αρχαία που αποκαλύπτει η εργολαβική σκαπάνη.
Η αίτηση αναστολής εκτέλεσης των έργων, μέχρις ότου κριθεί η αίτηση ακυρώσεως των πράξεων του Δημάρχου, απερρίφθη από το ΣτΕ μετά πολλών επαίνων με το σκεπτικό ότι η σχετική αίτηση ακυρώσεως θα απορριφθεί για 10 και πλέον λόγους. Κατά τους μη αστοιχείωτους, όταν μία αίτηση ακυρώσεως μυρίζει από μακρυά ότι θα πάει για βρούβες, δεν υπάρχει λόγος να ανασταλεί η εκτέλεση της προσβαλλόμενης πράξης, μέχρις ότου συζητηθεί η αίτηση ακυρώσεως.
Η συγκεκριμένη αίτηση ακυρώσεως, λοιπόν, συζητήθηκε τον Μάιο του 2015, αλλά απόφαση δεν είχε εκδοθεί μέχρι τον Δεκέμβριο του 2016, χωρίς να έχει χρησιμοποιηθεί το κόλπο της υποβολής π.χ. προδικαστικού ερωτήματος στο δικαστήριο της ΕΕ, όπως είχε κάνει ο μέγας Πικραμμένος με την υπόθεση του The Mall πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα. Τί έγινε ρε παιδιά; Ωραίο είναι να την πέφτετε στους αστοιχείωτους, αλλά όταν έχουμε στοιχειωμένες υποθέσεις, δεν οφείλετε κάποια εξήγηση;
Και κερασάκι: 17 ημέρες συμπληρώνονται σήμερα χωρίς Πρόεδρο στον Άρειο Πάγο. Εκτός λάθους μου δεν θυμάμαι παρόμοια περίπτωση στο παρελθόν. Ο επόμενος Πρόεδρος οριζόταν ημέρες πριν αποχωρήσει ο εν ενεργεία. Τί έγινε τούτη τη φορά κύριοι της κυβέρνησης; Δεν βρίσκετε τον κατάλληλο να σας κάνει τα κέφια κατά τα ειωθότα; Αν ναι, μήπως πρέπει να αρχίσω να ελπίζω ότι κάτι θ’ αλλάξει στη Δικαιοσύνη;
Και δεύτερο κερασάκι: καθώς ολοκλήρωνα το πόνημα τούτο άκουσα τον βουλευτή Βαρεμένο [στην κυριολεξία όνομα και πράμα] να λέει από ραδιοφώνου ότι όσα υποσχόταν ο Τσίπρας προεκλογικώς ήταν wishful thinking. Όπως ο άλλος που είχε πει προ εβδομάδων πως ό,τι υπόσχονταν τότε είναι last year. Τί έχουν τα σκασμένα και μιλούν με αγγλικούς όρους; Πώς να μην τους την πέσουν μετά οι δικαστές χαρακτηρίζοντάς τους αστοιχείωτους; Πάντως, η Ζωή είχε πει το ίδιο στα ελληνικά: «το σκίσιμο του Μνημονίου ήταν σχήμα λόγου».
Προσπαθώ να δώσω μια εξήγηση σε όσα τρελλά συμβαίνουν γύρω μου. Δεν μου αρκεί η ρήση του Μάο «Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Μήπως η εξήγηση είναι αυτή;