Rib and Sea
Αντιμάμαλα
Καφηνείον "Η ωραία Ελλάς".
Λοιπόν, διαφημίσεις δεν υπάρχουν (άρα και χρήματα), σκάφη να τα παρουσιάσουμε στο περιοδικό δεν μας δίνουν, σκάφος να ταξιδεύσουμε δεν έχουμε, το κράτος πτωχεύει κι' εμείς περί άλλων τυρβάζουμε, οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι αποβλακώνονται, αποθρασύνονται και θησαυρίζουν, οι ξένοι δανειστές μας ζητάνε πίσω τα χρήματα που μας έδωσαν για να μας τα ξαναπάρουν διπλά πουλώντας μας τα άχρηστα όπλα τους, και τώρα τι; Σε πείσμα αυτών που επιμένουν ότι πρέπει να παραμένουμε απαθείς θεατές σε όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν καθημερινώς στη θεότρελλη αυτή γωνιά του πλανήτη και να μην "χαλάμε" την εικόνα ενός περιοδικού της θάλασσας με "'άσχετα" θέματα, εγώ επέλεξα, όταν όλα γύρω μας κοιμούνται κι' η Φύση ησυχάζει, να αντιδρώ, να εκφράζομαι και να δημοσιεύω "άσχετα" άρθρα και κείμενα, ελπίζοντας ότι αυτό, εκτός από την διατήρηση της δικής μου εγρήγορσης και ευεξίας, θα κάνει καλό και σε σας, τους αναγνώστες αυτού του ασήμαντου διαδικτυακού περιοδικού.
Έλα να μας βρεις προτού σε βρούμε εμείς!
Η απορία τι έψαχνε να βρει ο "σοσιαλιστής" πρωθυπουργός μας στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, επιτέλους λύθηκε! Καλομελέτα, λοιπόν, κι' έρχεται...
22η Ποδηλατική Σπαρτακιάδα.
Κείμενο - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Το ποδήλατο ήταν, ανέκαθεν, ένα αμφιλεγόμενο όχημα αλλά, προσφάτως, και πολύ δημοφιλές. Ευχάριστο και δημοφιλές (λόγω και της οικονομικής κρίσης) όταν το χρησιμοποιεί κανείς για να περιφέρεται στις πόλεις, τις παραλίες και τα δάση, δυσάρεστο όταν γίνεται ο ίδιος... ποδήλατο στα χέρια ανίκανων, απάτριδων και απατεώνων πολιτικών ή καταπιεστικών... συζύγων! Δεν βγήκε τυχαία άλλωστε η ρήση "μού έκανε τη ζωή ποδήλατο". Όταν ακούω λοιπόν τη λέξη "ποδήλατο", δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να βάλω τα κλάματα. Στην περίπτωση πάντως του πολυτάλαντου φίλου μου Γιώργου Μισετζή, απ' τη Χίο, δεν θα μπορούσα σίγουρα να βάλω τα κλάματα μαθαίνοντας ότι το ποδήλατο είναι γι' αυτόν τρόπος ζωής στην ξηρά, ακριβώς όπως το φουσκωτό του σκάφος είναι τρόπος ζωής στη θάλασσα.
Αν οι κυβερνώντες διέθεταν κότσια και φαντασία...
Το βρήκα στο διαδίκτυο, μου άρεσε και το δημοσιεύω εδώ.
Αν η κυβέρνηση είχε κότσια, αν η εξουσία είχε θέληση, αν δεν την ενδιέφεραν τα ψηφαλάκια κι' αν σ' αυτόν τον ψεύτη ντουνιά υπήρχε αυτό που λέμε φαντασία στην εξουσία, ο διάλογος που επιθυμούν οι συνδικαλιστές των φορτηγατζήδων θα έπρεπε να είναι ο παρακάτω :
Τα τερτίπια των εχθρών της Ελληνικής γλώσσας.
Σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Όπως ο πνιγμένος πιάνεται απ' τα μαλλιά του, έτσι πιάνομαι κι' εγώ από κάθε τι που αναφέρεται σε αντίδραση και διαμαρτυρία για τον απηνή διωγμό που υφίσταται η Ελληνική γλώσσα τα τελευταία χρόνια και, κυρίως, μετά την προδοτική, μειοψηφική και εκτός ημερήσιας διάταξης νομιμοποίηση του μονοτονικού και την, εξ αυτής, ισοπέδωση των πάντων.
Αδυνατούσα, με άλλα λόγια, να δεχθώ ότι μπορεί το αυτί να γράφεται "αφτί" και το αυγό "αβγό". Δεν θυμόμουν όμως γιατί το "φι" και το "βήτα" δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τον δίφθογγο "αυ", συνεπώς δεν μπορούσα να τεκμηριώσω και να αιτιολογήσω το ορθόν της φωτογραφικής ορθογραφικής μου μνήμης. Δείτε λοιπόν και ακούστε από τα χείλη κάποιας που γνωρίζει και θυμάται, γιατί είναι εντελώς παράλογο το "φι" και το "βήτα" να αντικαταστήσουν σ' αυτές τις περιπτώσεις τον δίφθογγο "αυ". Τι να κάνω; Αφού οι αντιπρόσωποι και κατασκευαστές δεν μου δίνουν φουσκωτά σκάφη για δοκιμή, είπα κι' εγώ να ασχοληθώ με τη γλώσσα μας. Αξίζει νομίζω τον κόπο.