Rib and Sea
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
|
|
|
Σημείωμα του εκδότη
Δεν το ξανακάνω στο... μετρό.
Γράφει, λίγο πριν κόψει τις φλέβες του, ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Εδώ και ένα περίπου χρόνο ματακομίσαμε στο Κορωπί. Αναγκαστήκαμε, κάτι ο ΕΝΦΙΑ, κάτι το τεκμήριο, κάτι οι θεσμοί, να ξεκάνουμε όσο-όσο το διώροφο διαμέρισμά μας στην Ηλιούπολη και να αγοράσουμε ένα, πολύ μικρότερο, στους πρόποδες του ανατολικού Υμηττού.
Όλα καλά ως εδώ. Καλύτερες συνθήκες ζωής, καθαρός αέρας, χωράφι μπροστά στο διαμέρισμα αντί για τη μπουγάδα της απέναντι στα τέσσερα μέτρα, κοτσύφια να τιτιβίζουν ολόγυρα αντί δίτροχα με σπασμένες εξατμίσεις να ουρλιάζουν στον ανήφορο, κιόσκια με ζαρζαβατικά και αυγά από αλανιάρες κότες σε απόσταση αναπνοής απ' το σπίτι, ελεύθερο Δημοτικό Στάδιο για περπάτημα και αθλοπαιδειές, άνεση στη στάθμευση του αυτοκινήτου, περίπατοι σε μονοπάτια πνιγμένα στα αμπέλια, στις αμυγδαλιές, στις συκιές και στα φυστίκια Αιγίνης, στάνη και τυροκομείο όπου παράγεται πρόβειο γιαούρτι και φέτα, οινοποιεία και, γενικώς, εξοχή σε μια ακτίνα γύρω απ' το καινούργιο διαμέρισμα με το κέντρο του Κορωπίου να απέχει λιγότερο από πεντακόσια μέτρα.
Αποκόμματα προεκλογικών και μετεκλογικών σκέψεων.
Εν όψει της νέας εκλογικής αναμέτρησης δεν θα ψηφίσω (πάλι) και δεν θα νομιμοποιήσω με την φήφο μου τη σφαγή μου από τους λύκους που φόρεσαν προβιά αμνού και ανέλαβαν να με προστατεύσουν, αποδεχόμενος συγχρόνως να καταβάλλω το τίμημα της ταμπέλλας που θα κρεμάσετε μερικοί από σας στον λαιμό μου ελαφρά τη καρδία. "Ατομίσταρος" που κρίνω χαλαρός εκ του ασφαλούς με χίλιους τόνους μαγκιά και ύφος τον... μαλάκα λαό που ψηφίζει", "γαμημένο νεκρό βάρος της ιστορίας", η πιο "ύπουλη αρρώστια του συστήματος", πιο "συστημικός κι' από το ίδιο το σύστημα" και άλλες εύηχες ταμπέλλες ων κου έστιν αριθμός.
Εντάξει λοιπόν, δεκτόν. Δεν θα μπω στη διαδικασία να αντικρούσω τους πιο πάνω χαρακτηρισμούς απευθυνόμενους εις μάτην σ' αυτούς που έχουν αυτιά για διακοσμητικό και μόνο λόγο. Είμαι ένα από όλα αυτά ή και όλα αυτά μαζί. Ικανοποιημένοι;
Η λογοκρισία καλά κρατεί, εν έτει 2019 μ.Χ., ακόμη και στα ραδιοκύματα του διαδικτύου!
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Χθες το βράδυ είχα σε ετοιμότητα την διαδικτυακή συχνότητα του web radio Albedo 14 και περίμενα την έναρξη της συνέντευξης που έδωσε ο Λευτέρης Ρήνος στον Γιώργο Ελιά. Θέμα της; Η Τράπεζα της Ανατολής, η εξαπάτηση των μετόχων της από την Εθνική, αλλά και οι δικαστικοί αγώνες κάποιων εξ αυτών προκειμένου να ρευστοποιήσουν τις μετοχές που έχουν στα χέρια τους. Ήταν ενδεχόμενο στη συζήτηση να "παίξει" και το όνομα του Αρτέμη Σώρρα, ο οποίος επένδυσε πολλά στον επικοινωνιακό του αγώνα για να πείσει το ακροατήριό του ότι τα δισεκατομμύριά του προέρχονται ΚΑΙ από τις μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής.
Νά 'χαμε έναν Ιούδα να καίμε κάθε μέρα!
Τον έχουν τρελάνει κάθε χρόνο στο κάψιμο, στα βαρελότα και στα βεγγαλικά αυτόν τον άθλιο τον Ιούδα που πρόδωσε τον Ιησού φιλώντας τον στο μάγουλο. Και καλά του κάνουν! Πρώτον γιατί είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τιμωρηθεί συμβολικά ο προδότης, κρεμασμένος πότε σε ένα δένδρο και πότε σε μια πλωτή εξέδρα, και δεύτερον γιατί έτσι συσπειρώνεται ο λαός, συμμετέχοντας σε μια αναίμακτη "επανάσταση" χωρίς αιτία με την οποία εκτονώνει τον θυμό του, εκτοξεύοντας συγχρόνως στα ύψη τον τζίρο των κάθε λογής επιχειρήσεων οι οποίες δραστηριοποιούνται στην ακτίνα της πυράς και της τιμωρίας.
Η ίδια σκηνή επαναλήφθηκε την Κυριακή της Ανάστασης και στο Πόρτο Χέλι, όπου υπήρχε το αδιαχώρητο! Όχι καρέκλα σε καφετέρια δεν ήταν ελεύθερη, αλλά ούτε χώρος να σταθεί ο επισκέπτης δεν υπήρχε, που έτρεξε να δει τον Ιούδα να καίγεται για άλλη μια φορά και, πάντως, όχι τελευταία.
Πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά χωρίς χάρτη και πυξίδα. Γι' αυτό και θα πνιγούμε!
Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.
Διαβάζω καθημερινώς για τις προθέσεις, τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τις κωλοτούμπες των συμπατριωτών μου, ένθεν κα' κείθεν. Είτε αυτών που βρίσκονται στο πηδάλιο, είτε αυτών που τραβούν απεγνωσμένοι και κάθιδροι κουπί. Και καλά, αυτοί που είναι στο πηδάλιο έχουν κάθε λόγο να βρίσκονται σε παράκρουση και να κωλοτουμπιάζουν στην αναζήτηση του μελιού και της καρέκλας. Οι κωπηλάτες όμως; Εμείς όλοι δηλαδή που επιλέγουμε τους πηδαλιούχους με την ψήφο μας και τους δίνουμε το δικαίωμα να μας εκπροσωπούν;
Είμαστε όλοι σε παράκρουση, λοιπόν, σουρωμένοι θαρρείς από ένα ξυνισμένο κρασί. Και έχουμε χωριστεί σε εκατοντάδες φατρίες και στρατόπεδα, αντιμαχόμενοι ο ένας τον άλλον, στην προσπάθειά μας να αλλάξουμε πηδαλιούχο! Τουτέστιν συμφωνούμε διαφωνώντας! Και ενώ διαπιστώνουμε ότι όλοι όσοι κράτησαν το πηδάλιο αυτής της χώρας μέχρι τώρα ήταν άναυτοι, αλλοίθωροι, ανεύθυνοι και εντολοδόχοι αλλοδαπών και εγχωρίων "εφοπλιστών" - εντολέων, εμείς συνεχίζουμε να τους αναθέτουμε την διακυβέρνηση του πλοίου ως εάν να μην υπάρχει άλλος πηδαλιούχος επί της γης!