Rib and Sea

Σαν εκδότης των διαδικτυακών περιοδικών www.ribandsea.com, www.camperlife.gr και www.followjoseph.com εύχομαι σε όλους τους φίλους, φίλες, συνδρομητές και υποστηρικτές υγεία, αγωνιστικότητα, επαγρύπνηση και αντίσταση σε όσα δεινά μας επιφυλάσσουν οι δυνάστες μας τον νέο χρόνο. Γιατί η ευτυχία, την οποία όλοι με τόση ευκολία ευχόμαστε, θα μείνει μια λέξη χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο αν δεν είμαστε υγιείς, δεν επαγρυπνούμε και δεν αντιστεκόμαστε. Ας είμαστε μακάριοι χωρίς όμως να είμαστε πτωχοί τω πνεύματι.

Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Πήγα χθες να σε αποχαιρετήσω, στην εκκλησία του Αγ. Τρύφωνα, στην Παλλήνη. Πρώτη φορά σε είδα έτσι σοβαρό ρε φίλε! Και με γραββάτα! Και γύρω σου συγγενείς και φίλοι που ακουμπούσαν τα χέρια σου, χάϊδευαν το φέρετρο και έκλαιγαν. Συγγνώμη, Παντελή, αλλά δεν κατάφερα να διακρίνω ποιοι έκλαιγαν στ' αλήθεια για σένα, ποιοι έκλαιγαν για τον εαυτό τους και ποιοι έκλαιγαν για να κερδίσουν τη συμπάθεια των υπολοίπων που συζητούσαν περί ανέμων και υδάτων και έκαναν "κοινωνική κριτική" στο προαύλιο του Αγ. Τρύφωνα. Μόνο τη μητέρα σου, τον αδελφό σου και τα παιδιά σου πόνεσα που δεν χώνεψαν και δεν θα χωνέψουν ποτέ το ξαφνικό φευγιό σου. Αλλοίμονο σ' αυτόν που έφυγε όμως λένε οι εξ ανατολών γείτονες. Και δεν έχουν άδικο...

"Έμαθες από τί πέθανε ο Παντελής;", με ρώτησε κάποια στιγμή ένα γνωστός και μη εξαιρετέος μαϊντανός, καθώς στεκόμουν αποχαυνωμένος, θλιμμένος, προβληματισμένος και μελετούσα όλο αυτό το "κοινωνικό γίγνεσθαι". Του έγνεψα αρνητικά, απρόθυμος να εμπλακώ σε συζητήσεις μαζί του. Άσε με ρε Σ..., είπα από μέσα μου. Όχι, δεν έμαθα. Έχει σημασία; Μόνο αν πρόκειται για δολοφονία ή αυτοκτονία θα με ενδιέφερε ίσως. Ήταν κάτι απ' τα δυό; Δεν νομίζω. Δεν θα αυτοκτονούσε ποτέ και για κανένα λόγο το χαμογελαστό παιδί. Ούτε όμως να τον δολοφονήσει μέσα στο σπίτι του θα μπορούσε κανείς τον Παντελή. Συνεπώς, άει σιχτίρι, αφήστε τον άνθρωπο ήσυχο να ξεκουραστεί... Αυτά ήθελα να πω του μαϊντανού, αλλά κρατήθηκα.

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Η ενασχόλησή μου με το YouTube, αφ' ενός, σε συνδυασμό με τη θέση που παίρνω πολλές φορές απέναντι σε όσα νομίζω ότι με υποτιμούν σαν άνθρωπο και πολίτη συγχρόνως αυτής της χώρας, αφ' ετέρου, με έχει φέρει απέναντι σε κάποιους τσάμπα μάγκες του διαδικτύου οι οποίοι θεωρούν πως με τιμωρούν για την καταγγελτική μου στάση, εκδηλώνοντας με ένα ανώνυμο "dislike" τη δυσαρέσκειά τους.

Έχω βεβαίως συνηθίσει να είμαι ο "κακός" και να γίνομαι ο σάκκος του μποξ, δεδομένου ότι εκτός της δημοσιογραφικής μου ιδιότητας και της τάσης που έχω να καταγγέλω τα κακώς κείμενα, υπήρξα κατά καιρούς θαμώνας σε διάφορα fora και σωματεία του χώρου της θάλασσας (μη κερδοσκοπικά), έχω υπάρξει πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου σε δύο εξ αυτών και έχω υποστεί όλα τα δεινά που υφίσταται σ' αυτή τη χώρα όποιος θέλει να προσφέρει ανιδιοτελώς στα κοινά. Αντιθέτως, αναγνώριση, τίτλοι, τιμές και "φίλοι" έρχονται σαν επακόλουθο της γλοιώδους συμπεριφοράς αυτού που ανεβαίνει, έρποντας, γλύφοντας και με τα κέρατά του. Απεχώρησα, οικειοθελώς, και από τα fora και από τα σωματεία, και ζήτησα μάλιστα να διαγραφώ από το μητρώο των μελών τους, μολονότι σε δύο από αυτά υπήρξα ο ιδρυτής.

Γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Με αφορμή ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο parallaximag.gr (http://parallaximag.gr/parallax-view/nomimo-mporei-na-einai-logiko-einai), το οποίο ασχολείται, και καυτηριάζει βεβαίως, τη σύφιλη που έχουν στο κεφάλι τους κάποιοι (όχι όλοι ευτυχώς) κάτοχοι αυτοκινούμενων τροχόσπιτων, ημεδαποί τε και αλλοδαποί, αποφάσισα να καταθέσω κι' εγώ την άποψή μου για ένα θέμα με το οποίο, ομολογώ, ώφειλα να είχα ασχοληθεί πολύ νωρίτερα. Ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες μου για την καθυστέρηση και ευχαριστώ τον φίλο που με "έσπρωξε" να κάνω το αυτονόητο κοινοποιώντας μου το πιο πάνω άρθρο.