Rib and Sea

Του Πέτρου Αργυρίου.

Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο αφορά την φιλοσοφικοπολιτικοκοινωνική διάσταση του θέματος, το δεύτερο αποκλειστικά την επιδημιολογική. Με το που ολοκληρώσω το πρώτο μισό, θα σας ενημερώσω για το πως των προπαραγγελιών.

Η ανατολή ενός νέου ανθρωπότυπου.

Από την ναζιστική Γερμανία, μέχρι την Σοβιετική Ένωση, τα καθεστώτα, συχνά για να επιβάλλουν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, κατασκευάζουν, προβάλλουν και επιβάλλουν έναν νέο ιδεατό ανθρωπότυπο.

Στην περίπτωση της πανδημίας, αυτός ήταν ο ανέπαφος άνθρωπος,  ο τηλεάνθρωπος.

Το πρώτο θύμα της πανδημίας, ήταν ο κοινωνικός άνθρωπος, ο Homo Socialis. Αυτός έπρεπε να εξαφανιστεί για να τον διαδεχτεί ένα νέο είδος, αν όχι πιο τεχνολογικά προηγμένο, σίγουρα πιο τεχνολογικά προσαρμοσμένο. Και για να συμβεί και αυτό, τα καθεστώτα έπρεπε να δημιουργήσουν και να επιβάλλουν την δικιά τους ΝεοΛαλιά, το New Speak τους. Το πανδημικό Newspeak

Κομβικός όρος της πανδημικής νεολαλιάς ήταν η Νέα Κανονικότητα.

Αυτόν τον όρο και τις συνέπειες του, τον έζησε για τα καλά στο πετσί του ο Νεοέλληνας με τα μνημόνια.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, η Νέα Κανονικότητα σήμαινε την αποδοχή της φτώχειας και της ανεργίας, την αποδοχή της ασυλίας των υπευθύνων και την μαζική αμνησία των θυμάτων.

Μόνο που το πανδημικό μαχαίρι έμπαινε πολύ πιο βαθειά στο κόκκαλο της ανθρώπινης φύσης.

Ο ίδιος ο πυρήνας και η απαραίτητη προϋπόθεση για την ύπαρξη του ανθρωπίνου είδους, η κοινωνικότητα, μπήκε στο πανδημικό στόχαστρο.

Να αγαπάς τους ανθρώπους σου σημαίνει πλέον να τους κρατάς σε απόσταση.

Είναι αντικοινωνική συμπεριφορά το να περπατάς, να αναπνέεις, να αγκαλιάζεις, να χαϊδεύεις, να κάνεις έρωτα. Ο αυτοεγκλεισμός έγινε υπευθυνότητα. Το αντικοινωνικό έγινε το νέο κοινωνικό.

Το κράτος θα σου πει πότε και πώς και αν θα δουλέψεις.  

Οι άνθρωποι γίναν από την μία μέρα στην άλλη, εν δυνάμει δημόσιοι κίνδυνοι.

Τα νιάτα γίναν εγκληματική συμπεριφορά, πολύ πιο επικίνδυνη από τον τεντυμποϊσμό του παρελθόντος.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι υγιείς έπρεπε να εγκλειστούν για να προστατευτούν οι ευπαθείς.

Και ο μαζικός παραλογισμός ονομάστηκε μέτωπο της λογικής και της ευθύνης.  

Ο πανδημικός φασισμός, παράλογος όσο ο κάθε προκάτοχος του, είναι εδώ, ενωμένος και δυνατός. Και μεγάλο κομμάτι του παγκοσμίου πληθυσμού, μετέχει αυτού και επιθυμεί κι άλλα σκληρότερα μέτρα, σκληρότερες τιμωρίες για τους παραβάτες της Νέας Κανονικότητας. Άλλωστε, αν δεν μετέχουν πολλοί του φασισμού, δεν μπορεί να νοείται ως τέτοιος.

Όλες οι ευθύνες του κόσμου στην πλάτη του κάθε φουκαριάρη. Ατομική, κοινωνική ευθύνη, συλλογική ευθύνη.

Η νέα Σαρία φοράει μάσκες, και τιμωρεί όποιον την παραβιάζει, αναιρώντας την ιερότητα του προσώπου και της προσωπικότητας που κάποτε στην Δύση, θεωρούνταν απαράβατος όρος ατομικής ελευθερίας.      

Ξαφνικά, σε έναν πολιτισμό που επέβαλλε για δεκαετίες τον εγωκεντρισμό και την ατομικότητα, η αλληλεγγύη προς τις ευπαθείς ομάδες έγινε το μέγιστο ζητούμενο και ας σήμαινε αυτό την στέρηση των πιο βασικών δικαιωμάτων.

Κάποτε, στην Δύση, το βασικό ζητούμενο ήταν η μόρφωση. Σήμερα είναι η συμμόρφωση. Κι αυτό είναι ξεκάθαρος δείκτης της παρακμής της Δύσης και της ροπής της προς τον ολοκληρωτισμό.

Όπως απέδειξε και η ελεεινή αντιμετώπιση της πανδημίας από τις πιο προηγμένες χώρες της Δύσης, η Δύση, βρίσκεται πια στην Δύση της.