Rib and Sea
|
|
|
Το σωσίβιο, το quick stop και η ζώνη σώζουν ζωές
Γιατί πρέπει να ευχαριστούμε τον Ερντογάν;
Η Τουρκία ήταν μια χώρα διαλυμένη από τα έσω της με την πολιτική αστάθεια να επιβεβαιώνεται από τα τέσσερα στρατιωτικά πραξικοπήματα από το 1960 μέχρι το 1997.
Η Τουρκία όμως άλλαξε.
Εφαρμόζοντας φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές και υπό τις οδηγίες του ΔΝΤ, -στο οποίο κατέφυγε 19 φορές από το 1961,- κατάφερε να δημιουργήσει μια πολύ ισχυρή παραγωγική βάση και να θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές οικονομίες του κόσμου.
Η Τουρκία, είναι η 8η χώρα στον κόσμο στην παραγωγή χάλυβα!
Είναι 10η στην εξόρυξη ορυκτών στον κόσμο!
Είναι 15η χώρα στον κόσμο στην παραγωγή οχημάτων κάθε είδους! Φτιάχνει ηλεκτρικά αυτοκίνητα, λεωφορεία, τεθωρακισμένα, φτιάχνει ακόμη και τραίνα.
Οι επιδόσεις στον γεωργοκτηνοτροφικό τομέα, είναι πολύ σημαντικές, παρόλο που υπάρχουν τεράστια περιθώρια ανάπτυξης λόγω της μη χρήσης σύγχρονων τεχνικών καλλιέργειας και παραγωγής.
Η Τουρκία βρίσκεται στην δεκάδα παγκοσμίως ως προς τον όγκο παραγωγής αγροτικών προϊόντων, η χώρα παράγει το 67% της παγκόσμιας παραγωγής φουντουκιού, 26% κερασιών, 27% σύκων και 23% βερίκοκων και ήδη από την δεκαετία του 80 είχε εξασφαλίσει επάρκεια στα τρόφιμα και μπορούσε από τότε, να ζήσει αυτόνομη με όσα παράγει.
Η Τουρκία παράγει ηλεκτρολογικές και ηλεκτρονικές συσκευές ( πχ είναι πρώτη παραγωγός τηλεοράσεων στην Ευρώπη) παράγει τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό, κατασκευάζει ακόμη και δορυφόρους.
Η Τουρκία καλύπτει πάνω από το 50% των στρατιωτικών της αναγκών, από την δική της παραγωγή!
Φτιάχνει τεθωρακισμένα, drone, πυραύλους και αξιοποίησε το εμπάργκο που της έχει επιβληθεί στην εισαγωγή συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων, ώστε να τα αναπτύξει και να κάνει η ίδια εξαγωγές.
Εμείς αντίθετα, παρόλο που από την δεκαετία του 50 μέχρι τα μέσα του 70, πετύχαμε το «Ελληνικό οικονομικό θαύμα» και ήμασταν 2οι σε οικονομική και βιομηχανική ανάπτυξη στον κόσμο, -δίπλα από τη Ιαπωνία,- σήμερα επιβιώνουμε με δυσκολία.
Λίγοι θυμούνται πως κάποτε, είχαμε βιομηχανίες αυτοκινήτων με την NISSAN του Θεοχαράκη να χει ένα από τα πιο σύγχρονα ρομποτικά εργοστάσια της εποχής, την NAMCO (Pony) να έχει στα πρωτότυπά της, ακόμη και βαριά στρατιωτικά οχήματα και τον Γουλανδρή να κατασκευάζει στην Σύρο, το πρώτο ηλεκτρικό αυτοκίνητο παραγωγής (το οποίο μάλιστα δεν πήρε ποτέ άδεια να κυκλοφορήσει -έγκριση τύπου- στη χώρα μας).
Ακόμη λιγότεροι θυμούνται τους θρυλικούς για την αξιοπιστία κινητήρες του Μαλκότση που κάποιοι από αυτούς λειτουργούν ακόμη, σε τράτες και τρακτέρ που φτιάχτηκαν πριν 60 χρόνια.
Παρόλο λοιπόν που κάποτε, κατασκευάζαμε λεωφορεία, ΙΧ, φορτηγά, στρατιωτικά οχήματα, οπλικά συστήματα, παρόλο που τα ναυπηγεία μας, ήταν ανάμεσα στα καλύτερα στον κόσμο και είχαμε “μαστόρια” που μπορούσαν να επισκευάσουν με πατέντες κάθε ζημιά…
Σήμερα είμαστε μια χώρα, ανέργων σερβιτόρων, που πουλάει πλαστικό μουσακά, στους λιγοστούς λόγω πανδημίας τουρίστες.
Με λίγα λόγια, καταφέραμε μέσα σε 40 χρόνια να διαλύσουμε την παραγωγή σε κάθε σημαντικό τομέα!
Κλείσαμε εργοστάσια, σκοτώσαμε τα ναυπηγεία μας, πάψαμε να είμαστε ανταγωνιστικοί ακόμη και στον αγροτικό τομέα, εκεί που θα έπρεπε να είχαμε το ένα από τα ισχυρότερα σήματα διεθνώς!
Οι Ιταλοί αγοράζουν το λάδι μας για να βελτιώσουν το δικό τους και εμείς το πουλάμε με τους τενεκέδες παράνομα πόρτα πόρτα, ενώ ταυτόχρονα εισάγουμε μήλα από την Πολωνία και πατάτες από την Κύπρο.
Οι δε Τούρκοι – για να επιστρέψουμε σε αυτούς- εκμεταλλεύονται εδώ και 20 χρόνια, την ασυνέπεια των ναυπηγείων μας (τα Ελληνικά, δεν μπορούσαν να εγγυηθούν ημερομηνία ολοκλήρωσης του έργου γιατί το «κόμμα», έκλεινε όποτε ήθελε την ναυπηγοεπισκευαστική) με αποτέλεσμα ακόμη και οι Έλληνες εφοπλιστές να προτιμήσουν τους γείτονες!
Όραμα μας από το 1980 και μετά, ήταν να πάρουμε σύνταξη στα 45, γι αυτό και ζήσαμε για χρόνια, σχεδιάζοντας το μέλλον των παιδιών μας, ως βολεμένα -χωρίς διαγωνισμό- σε μια γωνιά του δημοσίου. Τι κι αν μπήκαν ως κηπουροί στον δήμο, τώρα είναι χαρούμενοι κηφήνες στην βουλή.
Ψηφίσαμε όχι αυτούς που θεωρούσαμε καλύτερους για την χώρα, αλλά όσους είχαν την διάθεση να ικανοποιήσουν τα ρουσφέτια που ζητήσαμε. Συχνά δε, τους επιτρέψαμε να ξεπουλήσουν την χώρα ξανά και ξανά χωρίς ουσιαστικές για αυτούς συνέπειες.
Πόσοι πολιτικοί που κατηγορηθήκανε για διασπάθιση δημοσίου χρήματος γλυτώσανε λόγω της ευνοϊκής νομοθεσίας και πόσοι από αυτούς δεν βγαίναν πρώτοι σε ψήφους ακόμη και εν μέσω φημών για σκάνδαλα.
Ακόμη και όταν -για καλή μας τύχη- υπήρχε κάποιος πολιτικός που ήθελε να κάνει κάποια μεταρρύθμιση, όταν βρέθηκε κάποιος σοβαρός άνθρωπος που σκέφτηκε να σώσει το ασφαλιστικό πριν αυτό διαλυθεί, ή να δημιουργήσει αντικειμενικά κριτήρια για τις προσλήψεις στο δημόσιο μέσω διαγωνισμών, ή να ανοίξει κλειστά επαγγέλματα, ώστε να μην κοστίζει η μεταφορά μιας παλέτας από Αθήνα στην Θεσσαλονίκη, όσο κοστίζει από Πεκίνο στην Νέα Υόρκη, φροντίσαμε αυτόν τον πολιτικό να τον τιμωρήσουμε παραδειγματικά εξαφανίζοντάς τον.
Όσο για την εξωτερική μας πολιτική, αυτή ακολουθούσε τα καμώματα της εσωτερικής, δηλαδή ήταν για δεκαετίες μάλλον ανύπαρκτη.
Παρακαλούσαμε ισχυρότερες χώρες να μας θεωρήσουν συμμάχους, και χωρίς αξιοπρέπεια ή πυγμή δώσαμε τα πάντα, ελπίζοντας σε ένα χάδι, μια καλή για την ψωροκώσταινα ανακοίνωση και όχι σε ουσιαστικά ανταλλάγματα όπως θα έπραττε μια σοβαρή χώρα.
Αφήσαμε σημαίες να τις πάρει ο αέρας ενώ είχαμε ξεκάθαρη υπεροπλία την στιγμή εκείνη, δεν κατοχυρώσαμε με κανένα τρόπο για δεκαετίες την ΑΟΖ μας ακόμη και όταν είχαμε την ευκαιρία να συμβεί με χώρες όπως η Κύπρος και η Αίγυπτος σε ευνοϊκές για εμάς συγκυρίες, αφήσαμε γείτονες να ψαρεύουν τα ψάρια μας και τώρα τους Τούρκους να κάνουν βόλτες διεκδικώντας τον ορυκτό μας πλούτο.
Και το αποτέλεσμα αποτυχημένης εξωτερικής μας πολιτικής, το είδαμε πρόσφατα όταν, καταφέραμε να ηττηθούμε σε σημαντικά θέματα και διαπραγματεύσεις, ακόμη και από χώρες που ήταν του χεριού μας… όπως τα Σκόπια! Συγνώμη η Μακεδονία ήθελα να πω.
Όλοι εμείς, οι πατεράδες, οι μανάδες, οι γιοί και οι κόρες, αυτών που διαλύσαμε την χώρα με τις αποφάσεις και την ολιγωρία μας, καθόμαστε τώρα και παρακολουθούμε πίσω από ένα πληκτρολόγιο με κομμένη ανάσα τις κινήσεις του Oruc Reis και λέμε ο κάθε ένας, τις δικές του βλακείες. Αποφασίζουμε στρατηγικές, απαιτούμε να βυθιστεί, ανταλλάσσουμε στο chat μηνύματα πατριωτικά, προσέχοντας μην μας πέσει το κινητό στην άμμο και λερωθεί. Και δεν ξέρουμε ούτε τον αντίπαλο, ούτε τις δυνατότητες και αδυναμίες μας.
Για να καταλάβουμε πως φτάσαμε εδώ, πρέπει να γνωρίζουμε την πραγματική μας ιστορία. Την πολιτική και οικονομική ιστορία του τόπου που κανείς δεν μας δίδαξε, με αποτέλεσμα να εξαφανιστούν τα ίχνη αξιοπρέπειας, που θα μας επέτρεπαν να ξεφύγουμε από την εσωστρέφεια.
Για να είμαι ξεκάθαρος, θεωρώ βασισμένος στην λογική, ότι η Τουρκία ΑΥΤΗ την φορά ΔΕΝ θα τολμήσει κάτι παραπάνω.
Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η μεγάλη διαφορά της χώρας μας, με την γειτόνισσα, είναι ότι η Τουρκία, έχει υπομονή επιμονή και όραμα.
Ο Ερντογάν γνωρίζει ότι οι αμυντικές μας δυνατότητες, -ακόμη και μετά την δεκαετή κρίση, τις λανθασμένες ή υπερτιμημένες αγορές οπλικών συστημάτων και εξοπλισμών και τις πολιτικές ηγεσίες που δεν σεβάστηκαν όσο έπρεπε τις ένοπλες δυνάμεις,- ΣΗΜΕΡΑ έχουν την δυνατότητα αποτροπής οποιασδήποτε δικής του επίθεσης.
Για αυτό και παρόλο που προσπαθεί να εντυπωσιάσει και να δημιουργήσει γκρίζες ζώνες δεν θα ξεκινήσει πόλεμο.
Όμως οι κινήσεις του θα πρέπει να ληφθούν ως ισχυρή προειδοποίηση.
Η τουρκική ηγεσία κάνει τις απαραίτητες κινήσεις, ώστε σε 5 χρόνια να μπορεί να μας κάνει μια χαψιά.
Αγοράζει αεροπλανοφόρα, υποβρύχια, ραντάρ, αεροπλάνα και ταυτόχρονα προσπαθεί να αξιοποιήσει τον στρατιωτικό του προϋπολογισμό για να αναπτύξει την δική του οικονομία είτε με αντισταθμιστικά οφέλη, είτε με συμπαραγωγές, είτε με σχεδιασμό και παραγωγή οπλικών συστημάτων από τουρκικές εταιρείες.
Και όταν είναι σίγουρος ότι εξασφάλισε την υπεροπλία που απαιτείτε για να νικήσει ΔΕΝ θα διστάσει ούτε δευτερόλεπτο.
Ευτυχώς με τις κινήσεις της, η Τουρκία μας θυμίζει πως, αν δεν κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο, αν δεν αλλάξουμε συμπεριφορά ως άτομα και ως χώρα, κάποια στιγμή θα μας λιώσει.
Όχι όπως μας λιώνουν για δεκαετίες φίλοι αποικιοκράτες, διακριτικά και έξυπνα πετυχαίνοντας να χουν μερίδιο στον έλεγχο και την διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς να ανοίξει μύτη.
Η Τουρκία θα μας λιώσει με στρατιωτική πυγμή, θα συγκρουστεί μαζί μας όταν είναι σίγουρη πως θα κερδίσει και θα πάρει βίαια όσα μας ανήκουν για να προχωρήσει στην υλοποίηση του ονείρου της “γαλάζιας πατρίδας”.
Για αυτό, αν θέλουμε να χαιρόμαστε να νησιά μας, την ελληνική επικράτειά όπως έχει αυτή κερδηθεί με τους αγώνες των προγόνων μας, αν θέλουμε να έχουμε την αποκλειστική διαχείριση του πλούτου που κρύβεται στα νερά μας, τότε δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να σοβαρευτούμε.
Αν η δεκαετής κρίση δεν ήταν αρκετή για να βάλουμε μυαλό, τότε αυτός ο φανερός εχθρός θα πρέπει να μας τρομοκρατήσει τόσο ώστε να αλλάξουμε ρότα.
Φαντασιώσεις όπως ότι οι Ευρωπαίοι θα μας σώσουν, ότι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας άρα θα έρθουν οι άλλοι να πολεμήσουν για μας η ότι κανείς δεν θέλει αποσταθεροποίηση της περιοχής άρα δεν θα τολμήσει ο Τούρκος να μας πειράξει, πρέπει να αντικατασταθούν μόνο από το απόφθεγμα του Ιούλιου Καίσαρα «Αν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο».
Μόνο έτσι έχουμε ελπίδα να σώσουμε τα κεκτημένα μας και να μην γίνουν βορά στις διαπραγματεύσεις που όλοι οι υπόλοιποι επιδιώκουν να κάνουμε με την Τουρκία για να μοιραστούμε μαζί της τα δικά μας.
Ο Ερντογάν μέσα στην μεγαλομανία του, ή πιεσμένος από τα εσωτερικά του προβλήματα βιάστηκε να κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις του.
Εμείς πρέπει να τον ευχαριστήσουμε γι αυτό και να φτιάξουμε κράτος, ένα κράτος στο οποίο δεν θα τολμήσει ποτέ να επιτεθεί!
Αυτό σημαίνει αύξηση της παραγωγικότητας μας, εξωστρέφεια και κυρίως καινοτομία σε κάθε τομέα.
Αυτό σημαίνει ότι ακόμη και οι εξοπλισμοί μας δεν πρέπει να αποφασίζονται με πολιτικά κριτήρια αλλά με στόχο την καλύτερη δυνατή αξιοποίησης των λιγοστών μας πόρων.
Και κυρίως σημαίνει, επιτέλους να αρχίσει εσωτερικά ένα πρόγραμμα ανάπτυξης οπλικών συστημάτων από τα ελληνικά μυαλά.
Το παράδειγμα του Ισραήλ είναι μονόδρομος.
Η αξιοποίηση των αναγκαίων στρατιωτικών δαπανών για την ενίσχυση της οικονομίας μας είναι η μόνη λύση για να αλλάξουμε την χώρα μια για πάντα. Και δεν πρέπει να χάσουμε ούτε μια μέρα.
Γιατί αυτή την φορά ο εχθρός είναι φανερός και αδίστακτος και ο μόνος μας σύμμαχος είναι ο εαυτός μας!