Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Έγραφα προ εξαμήνου. http://makpress.blogspot.com/2018/12/blog-post_926.html

«Και ξεχνάμε και κάτι άλλο: η κ. Θάνου δεν είναι μόνον πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και επί κεφαλής του νομικού γραφείου του πρωθυπουργού. Είναι και πρώην [υπηρεσιακή] πρωθυπουργός που διενήργησε τις εκλογές της 20.09.2015. Τότε που δεν υπήρχε Πρόεδρος του ΣτΕ, καθότι ο κ. Ρίζος είχε αποχωρήσει την 30.06.2015 λόγω ορίου ηλικίας και η κυβέρνηση δεν είχε «προλάβει» να πληρώσει τη θέση του μέχρι 22.10.2015. Έτσι, ο διορισμός τής κ. Θάνου ως υπηρεσιακής πρωθυπουργού ήταν μονόδρομος, αφού κατά το Σύνταγμα, αν μετά την παραίτηση της κυβέρνησης δεν καταστεί δυνατός ο σχηματισμός νέας κυβέρνησης, ο ΠτΔ διορίζει πρωθυπουργό τον Πρόεδρο του ΣτΕ ή του ΑΠ ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου, για να διενεργήσει τις εκλογές. Άλλη φοβερή σύμπτωση κι’ αυτή.»

Κι’ άλλα ξεχνάμε. Από την ειδησεογραφία της 18.09.2017:

«Η επιλογή του έγινε με βουτιά στην επετηρίδα, ανάλογη της οποίας είναι μόνον εκείνη που είχε κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για την ανάδειξη του Βασιλείου Κόκκινου το 1990. Ο κ. Πέππας πληροί τη μοναδική προϋπόθεση που του ετίθετο, ώστε να μπορεί να διεκδικήσει τον θώκο, να έχει δηλαδή συμπληρώσει τετραετία ως αρεοπαγίτης. Και τη συμπλήρωσε στις αρχές Αυγούστου.»

Όταν έχουμε άφθονο [άπλετο που λένε οι μορφωμένοι] χρόνο μπροστά μας, περιμένουμε, ώστε ο κατά δικός μας [;] να πληροί τις προϋποθέσεις. Όταν βιαζόμαστε, όμως, επιλέγουμε τον πλησιέστερο δικό μας [;] τάχιστα, ώστε να μην μας προλάβουν οι άλλοι. Διότι εμείς είμαστε με αυτούς και όχι με τους άλλους.

Και ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου κύριε;  Είναι δυνατόν αυτός να είναι με κάποιους, είτε αυτοί είμαστε εμείς είτε ή άλλοι;   

Λέω εγώ τώρα.

Όσο για τον ευτελισμό των θεσμών και από αυτή την κυβέρνηση θυμίζω από την ειδησεογραφία της 09.06.2016 σχετικά με την κ. Ξένη:

«Η επιλογή τής κ. Δημητρίου για την κορυφαία και πλέον νευραλγική θέση της δικαστικής ιεραρχίας έγινε από το υπουργικό συμβούλιο διά περιφοράς μεταξύ των μελών του».

Δια περιφοράς λοιπόν. Κάποιοι απεφάσισαν και οι υπουργάρες υπέγραψαν πιστοί στον όρκο τους να φυλάττουν το Σύνταγμα.

Ο Π. Παναγιωτόπουλος [πρώην υπουργός της ΝΔ, ο και «κόκκινος Πάνος» αποκληθείς] αναφέρθηκε στη «θεσμική υπευθυνότητα του ΠτΔ», στην οποία θα προσκρούσουν οι επιλογές της κυβέρνησης. Εδώ καγχάζομεν εικοσάκις.

Οι μόνοι που μπορούν να σώσουν την παρτίδα είναι αυτοί που θα επιλεγούν για την Προεδρία και την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου,  να παραιτηθούν, ευθύς ως επιλεγούν. Θα μείνουν στην ιστορία και θα δώσουν φωτεινό παράδειγμα σε όλο το δικαστικό και εισαγγελικό σώμα. «Θα σώσουν την τιμή όλων μας».

Με λίγα, αλλά μεστά, λόγια ηλικίας 40 ετών [δήλωση του Οδυσσέα Ελύτη στις 19 Οκτωβρίου 1979, με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας]:

«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τί παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» - κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί - μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Πού βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα ΄μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας - και της εποχής μας.»