Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Eξ αφορμής [και όχι «επ’ αφορμή» που λένε οι μορφωμένοι] του δημοψηφίσματος στο ΗΒ για την έξοδο από την ΕΕ, ο Ντέπιουτης είχε γράψει άρθρο, στο οποίο ανέφερε :

«Η κοινωνία, ακριβέστερα ο Ελληνικός λαός, δεν έχει διαμορφώσει τις προϋποθέσεις της εθνικής σοβαρότητας και υπευθυνότητας που θεμελιώνονται στην κατανόηση και την παραδοχή της αλήθειας».

Έχει επανειλημμένως καταχερίσει ο Ντέπιουτης τον Έλληνα ψηφοφόρο αποδίδοντάς του κατά καιρούς διάφορους χαρακτηρισμούς.

Στα χνάρια αυτής της διαπίστωσης παρέλαβε ο Μπακσμπάνης τον ελληνικό λαό που δεν επιβεβαίωσε τα προγνωστικά του. Κουραστικό το άρθρο του, αλλά πρέπει να το διαβάσει κανείς, για να θαυμάσει το μεγαλείο του ανδρός. «Μπλε, γκρίζο, μαύρο επάνω σ’ εκείνους που φωτογραφίζονταν ντυμένοι Μακεδονομάχοι, Μεγαλέξανδροι δίπλα στους παπάδες, στις συγκεντρώσεις ενάντια στην συμφωνία των Πρεσπών. Το μπλε γίνονταν γκρίζο και μαύρο όταν συναντούσε πρόσφυγες και μετανάστες: «Πληρώνουν τους λαθρομετανάστες κι η γυναίκα μου είναι άνεργη».

Μπλε, γκρίζο, μαύρο. Αδιαφορούσαν κι ήταν εχθρικοί με έννοιες όπως δικαιώματα των κοινοτήτων ΛΟΑΤΚΙ, ταυτότητα φύλλου*. Μοιάζουν κινέζικα. Οι ΛΟΑΤΚΙ; Τι είναι αυτό; «Είναι δυνατόν δυο άντρες να υιοθετούν παιδί;» Άγνοια, απαιδευσία , προκαταλήψεις, προλήψεις. Και ένα σαθρό οικονομικό υπόβαθρο.  Μιά δύσκολη οικονομική κατάσταση.

Το μπλε ξέσπασμα της Κυριακής ήταν και πολιτιστικό. Αστοί τρομάξανε. Φτωχοί τρομάξανε. Ο καθωσπρεπισμός, ο πουριτανισμός, οι ελληνοχριστιανικές αρχές των βρέθηκαν σε κίνδυνο. Ξένοι, πρόσφυγες, μετανάστες, Μακεδονία, η ανοιχτή κοινωνία, οι ανοιχτές πόλεις, η διαφορετικότητα, σύμφωνο συμβίωσης, τους έφεραν ταράκουλο. Και ξέσπασαν. Όπου έβρισκαν μπλε το στήριζαν. Αναζήτησαν αυτά που κατανοούν. Μιλούν την ίδια γλώσσα.

Και βέβαια η δεξιά, παραδοσιακά «μανούλα», σε καταστάσεις πατριδοκαπηλείας, ξενοφοβίας, εθνικισμού, ρατσισμού, έπαιξε απόλυτα πετυχημένα σ’ αυτό το ταμπλό. Αγκάλιασε αυτά τα στρώματα, μ’ έναν πρωτόγνωρο λαϊκισμό, υπερθεμάτισε στις ανησυχίες τους, έριξε μπόλικο λάδι στην φωτιά και την Κυριακή εισέπραξε την αμοιβή της.

Η κατάσταση αυτή υπήρχε εδώ και καιρό. Η βαθειά συντηρητική συμπεριφορά της κοινωνίας που  εμφανίστηκε σήμερα, πάντα υπήρχε. Την έχουμε διαχρονικά λουστεί. «Περνά από πάνω μας».  Θυμόμαστε την περίοδο των ταυτοτήτων. Δεν είναι πολύ μακρινή. Παπάδες, Δεσποτάδες, θεούσες, θεούσοι, καλόγριες,  καλόγεροι κανονικοί και παλαιοημερολογίτες, «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά», κομποσκοίνια, αναστάτωσαν και χώρισαν τη χώρα. Στον διχαστικό λόγο του τότε  αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου έσπευσε να υποβάλει τα σέβη του ο «προοδευτικός» Κώστας Καραμανλής μαζί με δεκάδες βουλευτές της Ν. Δ. Για να μην ξεχνιόμαστε! Το αίμα νερό δεν γίνεται. Το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Την Παρασκευή δύο μέρες πριν τις εκλογές βρέθηκα στην αυλή του Τσαρσί Χαμάμ στην Μυτιλήνη. Έδινε συναυλία η διαπολιτισμική Χορωδία CANTAλαλούν και η Polyphonica Αιγαίου. Παιδιά και ενήλικες, Έλληνες, πρόσφυγες, μετανάστες, μέλη Μ.Κ.Ο. σε μια μαγική βραδιά τέχνης και πολιτισμού. Μία  συνεργασία ανεξάρτητα από την γλώσσα, την θρησκεία, το χρώμα του δέρματος. Ο Μάνος Χατζιδάκις συνυπήρξε αρμονικά με τους Αφρικανικούς ρυθμούς και τα Αμερικάνικα σπιρίτσουαλς. Βαλκανική μουσική στην Ελληνική και Βουλγαρική εκδοχή της. Η ένωση διαφορετικών ανθρώπων και πολιτισμών.

Το ουράνιο τόξο έχει πολλά χρώματα. Η κοινωνία που θέλουμε να ζούμε έχει πολλά χρώματα.
Το μπλε το γκρίζο και το μαύρο είναι προσωρινά. Άλλωστε το ουράνιο τόξο βγαίνει μετά την καταιγίδα».

Τί θέλει άραγε να πει; Ότι αυτός με τα προσόντα και την πείρα που έχει δεν κατάλαβε εγκαίρως πόσο οπισθοδρομικοί είμαστε, ώστε να μην αντιληφθούμε το μέγεθος του έργου του Αλαίκσοις και της παρέας του; Ή μήπως τον συνεπήρε η παρακολούθηση της συναυλίας που περιγράφει και ελάλησε;

Γιατί τον ενόχλησε τον Έλληνα που βλέπει να πληρώνουν τους λαθρομετανάστες, ενώ εμείς είμαστε άνεργοι; Δεν θα έπρεπε.**     

Κύριε Γαβρόγλου ήλθε η ώρα να διαγράψουμε  τους Περσικούς πολέμους που τόσο πόνο προκάλεσαν στους εχθρούς μας, τον σφαγέα των λαών Μεγαλέξανδρο, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, τον Κολοκοτρώνη. Όλους αυτούς τους πολεμοχαρείς που έχει αναδείξει ο πουριτανισμός μας, η  πατριδοκαπηλεία, η ξενοφοβία, ο εθνικισμός, ο ρατσισμός μας. Η κωλοφάρα μας.

Ας ενωθούμε με όλες τις φυλές του κόσμου που πλάκωσαν στην επικράτεια. Προ πάντων με τα μέλη των ΜΚΟ. Και ας απολαύσουμε μαγικές στιγμές συναδέλφωσης και αλληλεγγύης. Κι’ ας θαυμάσουμε το κώμα της Ασάφογλου που εκπροσωπεί, λέει, την τουρκική μειονότητα στην Ελλάδα, που πατρίδα της είναι η Ελλάδα, αλλά μητέρα πατρίδα  της η Τουρκία.

Δεν άντεξα να μη γράψω και για τη Δούρου. Την κολλητή τού Μπακσμπάνη. Αυτή που δήλωνε χθες ότι είναι «μαυροσκούφης που κατέλαβε το πρώτο χαράκωμα και πρέπει να εξαπολύσει έφοδο, για να καταλάβει ολόκληρο το πεδίο μάχης». Μάλλον την μπέρδεψε ο Ευκλείδης, όταν είπε ότι μαυροσκούφηδες δεν είναι μόνον οι  ΠΑΟΚτζήδες, αλλά και οι άνδρες των τεθωρακισμένων. Παρέλειψε να της εξηγήσει, ότι τα τεθωρακισμένα δεν είναι προορισμένα να καταλαμβάνουν χαρακώματα. Μάλλον για οχυρά θα θέλατε να μιλήσετε μανδάμ. Άλλο, όμως, η βούρτσα και άλλο η λούτσα. Το τρίτο, το μακρύτερο, στις 02.06.2019.  

*Φιλάρα! Φύλο και όχι φύλλο.
** Προ ημερών μου διηγήθηκε μία κυρία που εργαζόταν στο ΙΚΑ την ακόλουθη ιστορία: πολλοί Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι κ.λπ. που είχαν λάβει άδεια διαμονής και εργασίας πήγαιναν κάποια στιγμή και ασφάλιζαν τους γονείς τους. Κατά νόμον. Οι υπάλληλοι του ΙΚΑ έκαναν έλεγχο και διαπίστωναν ότι οι γονείς πράγματι βρίσκονταν στο σπίτι τού υιού ή της κόρης. Μετά από μία εβδομάδα αμφότεροι οι γονείς εισήγοντο σε δημόσιο νοσοκομείο για διάφορες εγχειρήσεις. Έβλεπε τους αλλοδαπούς να παρελαύνουν καθημερινώς και να ασφαλίζουν τους γονείς τους, οι οποίοι μετ’ ου πολύ εισήγοντο στα δημόσια νοσοκομεία. Μετά την έξοδο από το νοσοκομείο επέστρεφαν στη χώρα τους. Κάποια στιγμή πήγε η υπάλληλος στην προϊσταμένη της και τη ρώτησε: «Μα είμαστε τόσο πλούσια χώρα, ώστε να περιθάλπουμε όλον αυτό τον κόσμο; Δεν βλέπετε ότι γίνεται εκμετάλλευση και καταστρατήγηση του νόμου;». Η απάντηση της προϊσταμένης ήταν: «Και σένα τί σε νοιάζει;».