Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

O ΚΥΡΙΟΣ Ρούτσι άρχισε απεργία πείνας, μήπως και αναγκάσει το κράτως να ικανοποιήσει την εύλογη απαίτησή του: να εκταφεί η σορός  τού γιού του που χάθηκε τόσο άδικα στα Τέμπη. Να βεβαιωθεί, ότι αυτό είναι το σώμα του παιδιού του και να μάθει τί ήταν αυτό που προκάλεσε τον θάνατό του. Τί πιο εύλογο; 

Η αντίδραση του εργολαβοπολιτικού κωλοκράτους ήταν να στείλει αστυνομικούς να ζητήσουν στοιχεία κ.λπ.    
Δεν άκουσα πωλητικό να εκφράζει συμπάθεια ή να επισημαίνει τον κίνδυνο που διατρέχει ο τραγικός πατέρας, να πεθάνει από ασιτία, όπως έκαναν μερικοί-μερικοί, όταν ο στυγερός και αμετανόητος αρχιδολοφόνος Κουφοντίνας κήρυξε απεργία πείνας, προκειμένου να αναγκάσει τας Αρχάς να του δώσουν άδεια εξόδου από τη φυλακή. Ως διαβόητος αντιγραφεύς, κυρίως εαυτοαντιγραφεύς, αντιγράφω. 
[ΣΗΜΕΙΩΣΗ: την ώρα που έγραφα αυτά, τηλεοπτική εκπομπή ησχολείτο με τον Μαζωνάκη, την ακούσια νοσηλεία του, τις οικογενειακές κόντρες κ.λπ.].

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης       

Δήμοι, οι ΠΑΕ ΑΕΚ και Ολυμπιακός, ο ΣΚΑΙ, ο ΑΒ, φιλανθρωπικές οργανώσεις και ιδρύματα έσπευσαν να τείνουν χείρα βοηθείας στους άγρια δοκιμαζόμενους πλημμυροπαθείς της Δυτικής Αττικής. Έσπευσαν όλοι.        

Έλαμψαν δια της απουσίας τους οι «ανθρωπιστές», οι «δικαιωματιστές» λάτρεις του Κουφοντίνα και 

-   ο Ρουβίκωνας. Ήταν απασχολημένος με την προετοιμασία και πραγματοποίηση της εισβολής στο ΥπΕθΑ. Ίσως να άκουσαν πως εκεί δεν υπάρχει κράτος, οπότε δεν είχαν λόγο να επιδείξουν και εκεί τον «αντικρατισμό» τους. 
-    οι ΚΕΕΡΦΑ και ο συντονιστής τους Πέτρος Κωνσταντίνου που στήνονται έξω από το δικαστήριο κάθε φορά που αυτό συνεδριάζει για τη ΧΑ. Αναπαύονταν μέχρι την επόμενη συνεδρίαση. Δεν είναι λίγο πράγμα η ορθοστασία επί ώρες. Κατεβαίνει το αίμα στα πόδια και δυσκολεύει πέψη τε και σκέψη. Κι’ αν είσαι και άεργος, τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ.
-  οι Αντι-φα εν γένει που είχαν συρρεύσει στο Δεσποτάτο των Εξαρχιδίων να διαδηλώσουν κατά των ΜΑΤ και των αστυνομικών εν γένει. Σίγουρα οι 30ρηδες που βγήκαν για το μεροκάματο, αλλά συνάντησαν τον θάνατο στα φουσκωμένα νερά των χειμάρρων, να μην αποτελούσαν υποδείγματα ιδεολογικών συνοδοιπόρων. 
-   η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πολύ απασχολημένη με την υποδοχή και περιποίηση λαθρομεταναστών.

- όλες οι ΜΚΟ. Συνωστίζονται στις πύλες εισβολής των λαθρομεταναστών. Εκεί, όπου υπάρχει το χρήμα. Στη Μάνδρα, στην Ελευσίνα, στη Νέα Πέραμο, στη Σύμη δεν υπάρχει ρευστό. 
Για τέτοιο ανθρωπισμό μιλάμε. Για τόση αλληλεγγύη.

Για τα μάτια των αναξιοπαθούντων Ελληνόπαιδων και των οικογενειών τους δεν γκρεμίζουν οι νεολέροι ούτε τη βολή τους. 
Κανένας Μουζάλας δεν επισκέφθηκε έναν πλημμυροπαθή. Λόγω αναρμοδιότητος; Ίσως επειδή τον πλημμυροπαθή τον χτύπησε η φύση, όχι ένας φασίστας. Στη φύση κόντρα δεν μπορείς να πας, στους φασίστες όμως …         

Πάντως, τη δικηγόρο που τραυματίσθηκε σοβαρά από τους ομοϊδεάτες της* στο Δεσποτάτο των Εξαρχιδίων επισκέφθηκε στο νοσοκομείο ο υπουργός Τόσκας. Λόγω αρμοδιότητος.          

Κάποιος αρμόδιος για τους πλημμυροπαθείς; 

Σώτος
* http://makpress.blogspot.gr/2017/11/blog-post_220.html

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης.

Είπαμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη. Εξ ου και, όταν κάποιος ναυαγεί, κινητοποιούνται όλες οι δυνάμεις [αεροπορία, ναυτικό, Λιμενικό] για τη διάσωσή του χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος μίας τέτοιας κινητοποίησης. Χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το χρώμα του, η θρησκεία του, τα πιστεύω του κ.λπ.
Έστω και αν περνάμε δύσκολες μέρες με τα Μνημόνια που θα καταργούσε ο Φίλης αυτοαπαυτωνόμενος, έστω και αν έχουμε τόσα θέματα ανοικτά
Σκοπιανό
2 Έλληνες αξιωματικούς όμηρους του Ερντογάν
Χιλιάδες πτυχιούχους να εξακολουθούν να ξενιτεύονται
Αρχιτέκτονες και μηχανικούς να δουλεύουν ως ταξιτζήδες ή ντελιβεράδες, για να επιβιώσουν
Χιλιάδες σπίτια να εκπλειστηριάζονται για να τα πάρουν οι τράπεζες που ουδέποτε ελέγχθηκαν για το πώς και γιατί έδωσαν τα θαλασσοδάνεια
Το Πεδίο του Άρεως να έχει γίνει άντρο ναρκομανών
Τα Εξάρχεια να είναι κράτος εν κράτει
Ο Ρουβίκωνας να ζη και να βασιλεύει
Το «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» να δίνει και παίρνει στη Βουλή, για να διασωθεί απλώς η καρέκλα 
Οι «εθελοντές» του ελληνικού παραρτήματος της Unicef να ροκανίζουν για την πάρτη τους τις δωρεές των φιλανθρώπων και τις εισφορές τών κρατών-μελών του ΟΗΕ

Και τόσα άλλα ανοικτά θέματα που μας ταλανίζουν. Ο Φίλης, όμως, νοιάστηκε για τον απεργό πείνας Κουφοντίνα, ο οποίος μας απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει, αν δεν του δοθεί και νέα άδεια εξόδου από τις φυλακές. Για τον άνθρωπο που αφαίρεσε 11 ζωές χωρίς να έχει εκφράσει την ελάχιστη μεταμέλεια. Αυτόν που αποκαλούν «πολιτικό κρατούμενο» μερικοί μερικοί. Δολοφόνος κατά συρροήν απειλεί ότι θα δολοφονήσει τον εαυτό του, αν δεν του κάνουμε το χατίρι. Διότι, λέει, ο νόμος που επιτρέπει στους φυλακισμένους τις άδειες εξόδου ισχύει και γι’ αυτόν. Άρα, αν δεν του δοθεί άδεια, παραβιάζεται ο νόμος. Ξεχνά, βέβαια, και τον άλλο νόμο που ορίζει ότι αν φονεύσεις, μπαίνεις στη φυλακή ισοβίως. 

Ευτυχώς τουλάχιστον που η Βουλή θα φωταγωγηθεί με τα χρώματα των LOAT, την ημέρα που οι αδελφές θα παρελαύνουν υπερήφανες για τη διαφορετικότητά τους επιδεικνύοντας ξετσίπωτα τα κάλλη τους.              

Όπως είπε ο πα-τέρας της Λέρου «η ασέλγεια στα παιδιά σου δεν είναι κακοποίηση». Εγώ, όμως, γιατί νοιώθω πως κακοποιούμαι, όταν ο εθνο-πατέρας Φίλης και οι συν αυτώ ασελγούν στη νοημοσύνη μου και στις παραδόσεις μου; 

Σώτος 

Κλάψε Άννα. Κλάψε γοερά!
[πριν κάψουμε το κουρελόπανο, είχαμε κάψει φλάντζα] 

Γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

Παρακολουθήσαμε και φέτος live που λένε οι μορφωμένοι ή «ζωντανά» που λένε τα ζωντανά και όχι «απ’ ευθείας» που λένε οι αναλφάβητοι, ως εγώ, την καύση του «κουρελόπανου» κατά μακαρίτη ηθοποιό Διαμαντόπουλο και κατά ζώντα καθηγητή τού Παντείου Ρούσση της «ΑΝΤΑΡΣΥΑ». Αυτόν τον τύπο, και άλλους πολλούς, τους πληρώναμε μια ζωή και εξακολουθούμε να τους πληρώνουμε για να λένε μαλακίες στο όνομα της ελευθερίας του λόγου.

Κάθε ειρηνική πορεία είτε διαμαρτυρίας είτε εορτασμού μίας επετείου ακολουθεί η «οπισθοφυλακή» τών λεγόμενων «γνωστών-άγνωστων» ή «μπαχαλάκηδων» ή «αντιεξουσιαστών» ή «κουκουλοφόρων» που καίνε την περιουσία του ελληνικού λαού, αλλά και το αιματοβαμμένο εθνικό λάβαρο. Εκατομμύρια ψυχές έχουν πέσει στα πεδία των μαχών, για να κρατήσουν τούτο σύμβολο ψηλά και απρόσβλητο μαζί με την ακεραιότητα της πατρίδας, αλλά δεν πειράζει και αν το κάψουμε. Είναι και αυτό ένα ανθρώπινο δικαίωμα πλέον. Μόνον «οπισθοδρομικοί» εξακολουθούν να τιμούν τα ιερά σύμβολα. Όπως ο αμερικανός άλτης επί κοντώ, ο οποίος διέκοψε την προσπάθειά του στους πρόσφατους Ολυμπιακούς Αγώνες, για να σταθεί προσοχή στο άκουσμα του εθνικού ύμνου της πατρίδας του. 
https://www.youtube.com/watch?v=mwff65G81w8 (το βίντεο αυτό διεγράφη).
Αλλά είπαμε: αυτός είναι «στρατόκαβλος»].         

Επί 40 χρόνια, λοιπόν, κάθε κυβέρνηση και κάθε ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. γνωρίζουν ως σφόδρα πιθανό, αν όχι 100% βέβαιο, ότι την πορεία για την επέτειο της 17.11.1973 θα ακολουθήσουν βανδαλισμοί και προσβολή του ιερού συμβόλου, αλλά θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν μπορούν να εγκλωβίσουν 100 τσογλάνια, να τα πάνε στην Εισαγγελία και μετά κατ’ ευθείαν στον Κορυδαλλό. Θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν είναι σε θέση να αποκλείσουν την περιοχή του Πολυτεχνείου, όπως έχουν αποκλείσει την περιοχή του Μαξίμου και του Προεδρικού Μεγάρου, ώστε να μην περνάει κουνούπι. Κι’ εμείς στη συνέχεια να παρακολουθούμε τις ασχήμιες των ελάχιστων ξεχνώντας την ειρηνική πορεία των πολλών και τον σκοπό της. Επειδή το κύριο μέλημα της κάθε κυβέρνησης είναι αυτό

[αντιπροσωπεία των επιτυχόντων του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ του 1998 χαμογελούν πανευτυχείς μαζί με τον πρωθυπουργό άμα τη ανακοινώσει ότι ο επιμορφωτής μη προσοντούχων δημοσίων υπαλλήλων υπουργός κ. Βερναρδάκης [brand name SYRIZA] τους διορίζει στο Δημόσιο. Ο αγώνας τώρα δικαιώθηκε]
και αυτό: 

Μετά το κάψιμο του εθνικού συμβόλου απολαύσαμε το κάψιμο δομών [τί όρος κι’ αυτός αντί του «καταυλισμός» ή «εγκατάσταση»] στη Χίο από λαθρομετανάστες που διαβιούν κάτω από απαράδεκτες, κατά τους διεθνιστές, συνθήκες, λες και είχαν κάνει κράτηση σε ευπρεπές κατάλυμα και τους κοροϊδέψαμε. Σε όλους τους προδότες που κάλεσαν αυθαιρετώντας τους λαθρομετανάστες στη χώρα μας και μας φλομώνουν με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας [για εσωτερικές υποχρεώσεις μούγκα], αφιερώνω μια παλαιά ανάρτηση από το tromaktiko [19.12.2011]: 
« Αννα… μην κλαίς…

Γράφει ο Α. 

Ιστορίες που συγκλονίζουν και πυκνώνουν ολοένα και περισσότερο καθημερινά. Αυτά είναι αποτέλεσμα της ρεμούλας και του τρελού φαγοποτιού με χαβιάρι και ακριβή σαμπάνια από κάτι Τσοχατσόπουλους και τους ομοίους του που βρίσκονται στα πριγκηπικά σπιτάκια τους και πίνουν στην υγεία του μαλάκα. 
……………..
Διαβάστε τη συγκλονιστική ιστορία που κάνει το γύρο του ίντερνετ τις τελευταίες μέρες, με πρωταγωνίστριες τη μικρή Αννούλα και τη μητέρα της που έπεσε αμαχητί στο τέρας που λέγεται ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ - ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ:

"Η Άννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ώσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ' την τσέπη του. ΄Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την ‘Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της».
Ο άνθρωπος που λέει την ιστορία τη διηγείται σαν κάτι συνηθισμένο. 

Ο  Στ. Σιφνιός είναι υπεύθυνος της κοινωνικής υπηρεσίας στα Παιδικά Χωριά SOS. «Οι νηπιαγωγοί κάλεσαν την Εισαγγελία», λέει, «και ο εισαγγελέας έστειλε το παιδί σ' εμάς».        

Όλα αυτά δεν έγιναν σε κάποιο βιβλίο του Ντίκενς. Έγιναν σε μια συνοικία της Αθήνας. Η μαμά της ΄Αννας δεν είναι τρελή. Είναι μια κοπέλα που έχασε τη δουλειά της και πανικοβλήθηκε. Σαν την ιστορία της υπάρχουν τουλάχιστον πεντακόσιες ακόμη ιστορίες. Σήμερα στην Ελλάδα πεντακόσιοι γονείς είναι σε τέτοια οικονομική κατάσταση, που ζήτησαν στα Παιδικά Χωριά SOS να αφήσουν εκεί το παιδί τους. 

«Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί», λέει στην «Καθημερινή» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. «Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι ΄Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς».       

Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. «Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του», λέει. «Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, «σ' αγαπάω» λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα». Το ακούω στη φωνή της.            

Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. «Κανένα τους δεν φωνάζει», λέει. «Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο». 

Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. «΄Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. ΄Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις;». Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. ΄Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς. 

«Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά», λέει η κυρία Μαρίνα. «Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. «Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ...». Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει». 
Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. ΄Οσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. «Το κρατούσε απ' το χέρι», λέει. «Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τί έγινε μετά. ΄Εφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά».

Και τώρα ας ξαναδιαβάσουμε τον λόγο του Ομπάμα με τα τετριμμένα, χιλιοειπωμένα και μονίμως αναμασώμενα ευφυομπουρδολογήματα κι’ ας χορτάσουμε δημοκρατία και κλέος προγόνων. Τα και με kalispera, spanakopita, foustaneles και ouzo παπασπαλισμένα που προκάλεσαν τον φρενήρη ενθουσιασμό τού σχολαστικά επιλεγμένου νοήμονος ακροατηρίου, το οποίο ξέσπαγε κάθε λίγο και λιγάκι σε παρατεταμένα χειροκροτήματα. Κι’ ας αισθανθούμε εθνικά [;] υπερήφανοι [;] αποκαλώντας τον λόγο του «ιστορικό», «ωδή στη Δημοκρατία», «εμβληματικό» και «παρακαταθήκη» ενός τεράστιου πολιτικού που έχει διαλύσει μόνον μερικές χώρες. Να μην ξεχνάμε δε ότι ο Ομπάμα είναι και ευγενής, αφού μας επαίνεσε που φιλοξενούμε τους ανθρώπους που εκείνος ξεσπίτωσε. 

Τέλος, ας διαβάσουμε συνέντευξη του δολοφόνου-πράκτορα Κουφοντίνα, την οποία παρεχώρησε στον μεγάλο δημοσιογράφο-ρεπόρτερ των μεγάλων επιτυχιών Βαξεβάνη και η οποία εξηγεί γιατί είχα τόση φαγούρα τον τελευταίο καιρό.          

Και μετά, ας κλάψουμε μαζί με την Άννα για το χάλι μας!

Σώτος 

Υ.Γ. Απορία: ο «εθνικιστής» πατριώτης Κασσιδιάρης πώς και δεν εφόρμησε με ένα τάγμα εφόδου της ΧΑ να σπάσουν στο ξύλο αυτά τα τσογλάνια;