Rib and Sea

Γράφει ο Παναγιώτης Τραϊανού.

Ο Διάβολος ζωντάνεψε στη Ρώμη.

Αναμφισβήτητα ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς. Μια τέτοια ενδιαφέρουσα εξέλιξη των καιρών μας είναι και η "αναπάντεχη" παραίτηση του Πάπα. Μια παραίτηση, της οποίας η σημασία δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από κάποιον, ο οποίος δεν διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις ...Συνδυασμό γνώσεων, συγκεκριμένα, οι οποίες αφορούν τόσο τα περί της λειτουργίας του συστήματος εξουσίας όσο και τα περί θεολογίας. Γι' αυτόν τον λόγο και οι αναλύσεις, οι οποίες αναμένεται να "κυκλοφορήσουν", είτε στον τύπο είτε στο διαδίκτυο, θεωρούμε εκ των προτέρων ότι θα είναι στην πλειονότητά τους εσφαλμένες και στην καλύτερη περίπτωση ελλιπείς. Θα στερούνται της "διεισδυτικότητας" και του "εύρους" εκείνου, που απαιτεί η ανάλυση του μεγέθους αυτού του φαινομένου.

«Δεν είμαι υπήκοος, είμαι ΠΟΛΙΤΗΣ»
Μόμσεν

Του Γ. Σταραντζή, δικηγόρου.

Ο φίλος μου Παπαγαρυφάλλου, διακεκριμένος Ακαδημαϊκός Δάσκαλος και πολυγραφότατος πολιτικός επιστήμων, βροντοφωνάζει επί είκοσι χρόνια, διακηρύττει και υπογράφει τα κείμενά του, όχι μόνο με το επίθετό του, αλλά και με το συνοδευτικό ΠΟΛΙΤΗΣ. Όπως ο Μόμσεν βροντοφώναξε σε εξουσιαστές: «Δεν είμαι υπήκοος, είμαι ΠΟΛΙΤΗΣ», έτσι και ο επαναστατημένος διανοούμενος Παπαγαρυφάλλου τοποθετείται σήμερα στην πόλη των ιδεών και στο δημόσιο βίο της χώρας με αυτό τον τιμημένο τίτλο.

Πηγή : http://heraklion1.blogspot.gr/2012/12/blog-post_2063.html

Eχεις δύο επιλογές. Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα. Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το. Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή;

Σε ένα δείπνο για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς από όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.

Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση. "Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια. Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;". Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία. Ο πατέρας συνέχισε.

Άλλη μια αυτοτελής απολαυστική ιστορία από το βιβλίο του Ανδρέα Φουράκη "Θαλασσινές Ιστορίες".

Σαν τον τσίρο ήταν από όταν γεννήθηκε ο Αντώνης και κρέας δεν έπιανε πάνω του με τίποτα. Η μάνα του τον τάϊζε κουρασάνι με τις χούφτες μην έχει ταινία κι' ο καημός της ήταν να τονε παχύνει. Όλη μέρα τον κυνηγούσε από πίσω με ένα πιάτο φαγητό κι' αυτός όλο της ξέφευγε γιατί ντρεπόταν εμάς να τον ταίζει η μάνα του ακόμα και την ώρα που παίζαμε. "Να τρως παιδί μου", του έλεγε, "να παχύνεις", κι' εμείς τον πειράζαμε και του είχαμε κολλήσει τη φράση αυτή σαν παρατσούκλι. Όταν παίζαμε ποδόσφαιρο τον βάζαμε τερματοφύλακα γιατί ήταν ψηλός και αντεροπόδης μα συχνά αναγκαζόμαστε να κάνουμε ημίχρονο να τον μπουκώσει η κυρα Ευανθία γιατί αλλιώς κινδυνεύαμε να φάμε και καμιά φάβα κοροϊδίστικη, να χάσουμε και το πρωτάθλημα από την άλλη γειτονιά.