Rib and Sea

Σχόλια - Φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μετά από κάθε νεροποντή, η ίδια κατάσταση στην Κάσο (και όχι μόνο), τα ίδια προβλήματα, οι ίδιες ζημιές. Και μετά, αιτήσεις επί αιτήσεων για βοήθεια, προκειμένου να φτιαχτούν οι δρόμοι και να αποζημιωθούν τα νοικοκυριά που πνίγηκαν στη λάσπη. Και παράπονα, που δεν έγιναν αντιπλημμυρικά έργα, και γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Κοινός παρονομαστής, όμως, ένας. Πάντα ο ίδιος και αναμενόμενος : Ξεχείλισαν οι χείμαρροι, χάλασε το οδικό δίκτυο και τα φερτά υλικά παρέσυραν τα πάντα στο πέρασμά τους και έβαψαν κόκκινη τη θάλασσα. Και σε λίγο καιρό θα μπαζωθεί και η καινούργια μαρίνα και να δούμε πού θα λιμενίζονται τα σκάφη. Ενός κακού μύρια έπονται, άλλωστε. Και ας μην πει κάποιος ότι αν μπαζωθεί η μαρίνα θα έρθει η μπίγα να την εκβαθύνει, γιατί κανείς δεν θα τον πιστέψει.

Με όλον αυτό τον πολιτικό, δικαστικό και δημοσιογραφικό διασυρμό της χώρας μας - γιατί ας μη μας παραμυθιάζουν μερικοί, ο λαός μπορεί να οδηγείται στην οικονομική εξαθλίωση, στην εξόντωση και στην αυτοκτονία, αλλά κανείς δεν μπορεί να τον διασύρει - αναβιώνει ο "μύθος" του Ανδρέα Παπαμικρόπουλου, του ήρωος εκείνου διδασκάλου του πτωχοκομείου Πατρών, ο οποίος το 1907 επιχείρησε να τινάξει στον αέρα το Ελληνικό Κυνοβούλιο - από τότε σύχναζαν κύνες εκεί - ομού μετά των ελεεινών θαμώνων του. Παπαμικρόπουλε ζεις, λοιπόν, εσύ μας οδηγείς... http://www.ribandsea.com/agapite/671-2012-04-15-14-23-17.html

Και επειδή θα μου πουν κάποιοι ότι έθιξα τους κύνες, θα ζητήσω συγγνώμη από τα συμπαθή τετράποδα, τα οποία δεν διαθέτουν καμμία από τις "αρετές" των βολευτών μας. Ήτοι την αχαριστία, την αγνωμοσύνη και την προδοσία. Στον τρόπο με τον οποίο τρώνε μόνο μoιάζουν οι έξοχοι τετράποδοι σύντροφοί μας με τα δίποδα ανθρωποειδή της γιάφκας του Κυνοβουλίου...

Της κυρίας Βίκυς Φουσκίδου. (Η κυρία Φουσκίδου είναι δημοτική σύμβουλος στον Δήμο Αργυρούπολης - Ελληνικού).

Ζούμε στη χώρα του φωτός;  Στη χώρα του λογικού και του αυτονόητου, ή του παράλογου και του μηδενισμού; Στην Ελλάδα, την πνευματική μητέρα της Ευρώπης, ή την ουραγό των εταίρων μας;  Στη χώρα που γέννησε την πολιτική και το λόγο, ή στη χώρα της χρεωκοπίας της πολιτικής και του ευτελισμού του λόγου;

Πόσο επίκαιρος είναι σήμερα ο στίχος του Γ. Σεφέρη «Όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει». Με πληγώνει, όπως πληγώνει κι εσένα, και τον καθένα, και όλους. «Δεν πάμε καλά», λένε οι πολίτες αυτού του τόπου! Οι άνθρωποι του μόχθου και του μεροκάματου που αγωνιούν για το σήμερα και για την κοινωνία στην οποία θα μεγαλώσουν τα παιδιά. Μια κοινωνία βιαιολατρείας, παθητικότητας και εκχυδαϊσμού, ατιμωρησίας ενόχων και επίπλαστη;  Χώρα που τη χαρακτηρίζουν ως  τριτοκοσμική, κομμάτων, τζακιών  και καναλαρχών με πανίσχυρη τηλε-δημοκρατία; Της τσόντας και του εφήμερου σουξέ;

Σχόλιο ανώνυμου blogger.

Γείτονά μου. Το ξέρω πως παρακολουθείς όλο αυτό το κουβάρι αθλιότητας που ξετυλίγεται μπροστά μας κι αισθάνεσαι ηλίθιος. Ή, για να το πω καλύτερα, μαλακας. Χιλιάδες συμπατριώτες που ρήμαξαν με όποιο τρόπο μπορούσαν ό,τι βρέθηκε μπροστά τους.

Ακούς για λίστες με περιουσίες στο εξωτερικό. Διαβάζεις για εκατοντάδες πολυτελείς κατοικίες που αγοράστηκαν στο Λονδίνο από Έλληνες. Αποκαλύπτεται ένα κράτος φρίκη που μέχρι και ο τελευταίος άχρηστος χαρτογιακάς μπορούσε να κάνει τη μπάζα του. Βλέπεις πως εκατοντάδες χιλιάδες κορόϊδευαν, λαδωνόντουσαν, φακελάκια πηγαινοερχόντουσαν.