Rib and Sea

Του Κώστα Ζωγραφόπουλου http://dragasia.blogspot.gr/2013/07/blog-post_31.html#comment-form

Τον τελευταίο καιρό ψάχνω και αλιεύω μέσα από την κοινωνική πραγματικότητα, στοιχεία ανθρώπινων συμπεριφορών που ευθύνονται για -την πρωτίστως- Ηθική κρίση του αποτυχημένου πολιτισμού μας. Με απασχόλησε πολύ το ότι οι ίδιοι άνθρωποι που βασανίζονται από τις επιλογές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των ντόπιων συνεργατών του, που δεν είναι άλλοι από το Πολιτικό κατεστημένο, ανεξαρτήτως κομματικών θυρεών, ενώ δυσανασχετούν και τους καθυβρίζουν, εν τούτοις συνεχίζουν να εξυπηρετούν τις εντολές τους συμπεριφερόμενοι με την εργασία τους ως δήμιοι ενάντια στους συνανθρώπους τους. Δεν θα μπορούσε αυτή η παρατήρηση σε τούτο που συμβαίνει να είναι τίποτε άλλο παρά μια καθαρή σχιζοφρένεια. Όμως πάντοτε στην ιστορία, με αυτή τη αρρωστημένη λογική μπορούσαν οι λίγοι να χειραγωγούν τους πολλούς.

Η απειλή και ο βασανισμός είναι η ασφαλέστερη μέθοδος για να φτιάξει κάποιος συνεργάτες που θα λειτουργούν συμπεριφερόμενοι ως τυφλοί δήμιοι. Μέσα από την ελάχιστη κάθε φορά παροχή προς αυτούς επαίνων ή χρημάτων, σε συνδυασμό με κατηγόριες και περικοπές, καταφέρνει ο κάθε εξουσιαστής να ενεργοποιεί τον φόβο απέναντι στο διακύβευμα της ατομικής και οικογενειακής τους επιβίωσης. Είναι η γνωστή πρακτική του καρότου και του μαστίγιου...

Άλλωστε ο λαός μας μέσα από τις παροιμίες του, εκφράζει την δυστυχώς υπάρχουσα ραγιάδικη ιστορική διαδρομή του. Έτσι δηλώνει με περηφάνια ο συγκαταβατικός και χωρίς όραμα υπήκοος πως «Όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα». Αυτό βέβαια ως πεποίθηση τον ακολουθεί από την προσωπική του ζωή σε συναισθηματικό επίπεδο μέχρι τα κοινά Πολιτειακά οράματα, μέσω των οποίων θα μπορούσε να έχει μια καλύτερη ζωή σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Τον καθιστά δηλαδή ο προγραμματισμός του νου του, μια απλή επιβιωτική μηχανή με ανυπαρξία Ηθικής σκέψης και σαφώς φιλοσοφικής κουλτούρας.

Όλοι όσοι έχετε εμπειρία από τις Δημόσιες υπηρεσίες της Ελλάδας, και όχι μόνον δημόσιες, θα έχετε συναντήσει σκυθρωπούς υπαλλήλους που η δυστυχία της πιεστικής εργασίας τους σε συνάφεια με τον χαμηλό τους μισθό, δίνουν μια εικόνα που η ξινίλα της έκφρασης περισσεύει από το πρόσωπο τους. Ο ίδιος άνθρωπος όταν απομακρυνθεί από το πόστο του βασανιστηρίου του, μαλακώνει στο πρόσωπο χωρίς όμως να φεύγει και ο φόβος που θα τον οδηγήσει εκ νέου και την επόμενη φορά να εκτελέσει από το "πόστο" του, τις ασυναίσθητες υπηρεσίες προς τους «ανωτέρους» του. Θα ακούσουμε πολλές φορές να λέει ο δύσμοιρος και καταθλιπτικός υπάλληλος πως δεν μπορεί να κάνει τίποτε, αν και δεν συμφωνεί, γιατί είναι μικρός και χωρίς τη θέληση του πράττει όσα λειτουργεί απλώς για να επιβιώσει.

Το 1961 ο ψυχολόγος του Πανεπιστημίου του Γιέηλ, ο Stanley Miligram, έψαχνε να διαπιστώσει το πώς έφτασαν οι Γερμανοί να γίνουν αποτρόπαιοι εγκληματίες σε ατομικό επίπεδο ως στρατευμένοι  συμμετέχοντες στα ολοκαυτώματα κατά της ανθρωπότητας. Έτσι έστησε ένα πείραμα στο οποίο καλούσε ως βοηθούς κάποιους πολίτες να ανεβάζουν την ένταση του ρεύματος σε ένα παιχνίδι, που κάποιος σε άλλο χώρο ήταν ο ανακρινόμενος για τις γνώσεις του. Φυσικά το θύμα ήταν ηθοποιός και ο απλός βοηθός αποτελούσε το ουσιαστικό αντικείμενο του πειράματος. Έτσι λοιπόν σε ένα συντριπτικό αριθμό της ποσοστιαίας μέτρησης, οι άνθρωποι έφτασαν μέχρι το θάνατο του άλλου, γιατί υπήρχαν λειτουργούντες κάτω από τις εντολές της αυθεντίας που τους καθοδηγούσε.

Παραθέτω συνημμένο ένα βίντεο που αξίζει να το παρακολουθήσουν όσοι ενδιαφέρονται να ξεφύγουν από την μειωμένη ατομική ηθική τους και να κατανοήσουν τους μηχανισμούς που τους κάνουν να γίνονται συνεργοί ανδράποδα. https://www.youtube.com/watch?v=ALg7DIrpwVs

Το "μαύρο" αστείο σε τούτη την χώρα που λέγεται Ελλάδα, είναι ότι μετά από την δολοφονία του Καποδίστρια, η Εξουσία διαχρονικά λέει εντελώς διαφορετικά λόγια προφορικά στους υπηκόους της και άλλα είναι αυτά που νομοθετεί καταγράφοντας τα μέσα στα Φύλλα της Εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ) που ως οργανωτικό κατάλοιπο του παρελθόντος, είναι και το πραγματικό ίχνος της εκάστοτε νομοθετικής εξουσίας στο χρόνο.

Οι Ρωμαίοι που είχαν μια καλά οργανωμένη αυτοκρατορία, έλεγαν το ρητό Verba volant, scripta manent, που σημαίνει πως τα λόγια πετούν , αλλά τα γραπτά μένουν. Άρα αυτό το ξέρουν καλά οι κυβερνώντες και πράττουν αναλόγως. Για παράδειγμα δεν υπήρχε κανένα ηθικό πρόβλημα να νιώθει δεσμευμένος ο τρίτος απόγονος της δυναστείας των Παπανδρέου, όταν υποσχόταν πως «λεφτά υπάρχουν», μια και πάντα βρίσκονται οι λόγοι της εκφραστικής κολοτούμπας προς το εύπιστο πόπολο,  υφαρπάζοντας την ψήφο,  για να κάνει αυτό που ήταν στοχευμένο ως προειλημμένη απόφαση και σαφώς να καταγραφεί νομοθετικά στα ΦΕΚ σύμφωνα με τις δεσμεύσεις του προς τα παγκόσμια αφεντικά.

Μέχρι εδώ καλά τα γράφω και τα διαβάζεις αγαπητέ αναγνώστη, όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια αν παραμένουν λόγια και δεν έχουν λόγο που διατυπώνονται. Σκέφτομαι πολλές φορές ότι η λεγόμενη σκεπτόμενη τάξη των ανθρώπων κάνει απλώς καλλιστεία έκφρασης και αναπαράγει τη θολούρα της που εξυπηρετεί φυσικά το κυρίαρχο σύστημα των εξουσιαστών.

Ο "λόγος" βέβαια που ενυπάρχει στην συλλογιστική του άρθρου, είναι συγκεκριμένος και δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να υλοποιηθεί σε μια άμεση προοπτική. Γιατί; Μα είναι μεγάλη η εγκεφαλική βλάβη των κοινωνιών και θέλει πολλά χρόνια για να ξεπεραστεί η αφιλοσόφητη ζωή των ανθρώπων γύρω μας.

Η καλλιτέρευση της ζωής όλων μας αναπτύσσοντας κοινωνικές δράσεις που θα βελτιώσουν το οργανωτικό μοντέλο του Κράτους, μια που Κράτος είμαστε όλοι οι Πολίτες, είναι ένας καλός "λόγος" που βρίσκεται απέναντι από την εγκληματική Ιδιωτεία που εξασκούν οι υπηρέτες των Μνημονιακών λογικών. Αλλά αυτός ο "λόγος" βρίσκεται απέναντι και σε αυτούς που αντιστρατεύονται την εξουσία χωρίς να θέτουν βάσεις για μια Σολώνεια μεταρρυθμιστική προοπτική του Συντάγματος μας με ουσιαστική οραματική ανάπτυξη της κοινωνίας.  Είναι ανίκανα κατά την κρίση μου τα υπάρχοντα κόμματα που παρακολουθώ, να κάνουν σκέψεις και πολιτικές δράσεις που ξεφεύγουν από τα μικροσυμφέροντα της εκλογικής τους πρακτικής και σαφώς το προσδόκιμο ζωής των εκφραστών τους.

Όμως έστω και αν ένα δέντρο χρειάζεται εβδομήντα χρόνια για να γίνει ψηλό και να χαρίζει την σκιά του στους οδοιπόρους, δεν σημαίνει πως είναι άχρηστο ως δράση να το φυτεύει ένας μεσήλικας που δεν θα χαρεί τα αποτελέσματα των κόπων του. Η ζωή πάντα έχει συνέχεια και τούτο είναι μια Θέση που φτιάχνει κοινωνίες και Παιδεία που σαν την αγωνιστική σκυταλοδρομία περνά  την οραματική σκέψη των παλαιοτέρων στην επόμενη γενιά. Η αντίληψη που θέλει το παροιμιώδες "ότι φάμε ότι πιούμε κι' ότι αρπάξει ο κ@λος μας" είναι υπεύθυνη για την ποιότητα του πολιτιστικού μοντέλου που ζούμε σε αντίθεση με την Κλασική σκέψη που είναι μόνο σε επίπεδο φολκλόρ προσεγγίσημη.

Κάποιες φορές αναφέρομαι στο «Σύστημα» και ίσως δεν είναι σαφές και κατανοητό τι εννοώ. Το κάθε σύστημα δεν είναι ένα κλειστό λόμπι που καταδυναστεύει τους λαούς και την ανθρωπότητα. Η ίδια η ανθρωπότητα και οι σκέψεις που επιλέγει να παράγει, δημιουργούν το δίπολο εξουσίας και εξουσιαζόμενων γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο να υπάρχουν οι αντιθέσεις που τροφοδοτούν την ισχύουσα λογική.  Είναι ατελέσφορο να θέλει ο κάθε αφιονισμένος πολιτικός αντίπαλος σύμφωνα με τον αξιόλογο σκιτσογράφο Ρενέ Γκοσινύ που δημιούργησε τον Ισνογκούντ, να ζητά να γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη. Η λογική που παράγει Χαλίφηδες θα πρέπει να αλλάξει και σαφώς το τοπίο της Πολιτικής Σκέψης που ορίζει τους Χαλίφηδες χωρίς αριστεία κρίσης.(Χαλίφης σημαίνει διάδοχος).

Με λίγα λόγια δηλαδή αν δεν υπάρχει Ραγιάς δεν γίνεται να υπάρξει και Πασάς. Αν ακόμη αν δεν υπάρχει υπόγειος ρουφιάνος και βολεψάκιας δεν γίνεται να υπάρξει Κομματική Εξουσία που τροφοδοτείται από την πειθήνια υποτέλεια των οπαδών της.

Θα πει κάποιος ... τούτα είναι Ρομαντικά πράγματα... Όμως η έκπτωση των αξιών ενός πολιτισμού που πέφτει και γκρεμίζει και τον ίδιο είναι αδύνατον να ιδωθεί ώστε να αλλάξει, παρά την εύκολη κρίση με αφηρημένες έννοιες που αγνoούμε την ουσία τους.

Για τους πιο υποψιασμένους και όχι για τους απλούς διαφωνούντες μέσα από την ημιμάθεια, θα πω ότι ο Ρομαντισμός με τον Κλασικισμό είναι δυο τεράστιοι φιλοσοφικοί ογκόλιθοι που αντιπαλεύουν πάρα πολλά χρόνια.  Ο σημερινός πολιτισμός, είναι προϊόν του Ρομαντισμού και της σκοτεινής πλευράς των "θέλω" του ατόμου και για αυτούς τους δύο πυλώνες της φιλοσοφίας έψαξε να βρει συμβιβασμό κατανόησης σε όλη τη ζωή του ο Γκαίτε χωρίς να τα καταφέρει.  Όμως αυτά είναι λόγια που αφορούν σε άλλες αναλύσεις και εμάς μας ενδιαφέρει το παρόν μας και τα μικρά βήματα που μπορούμε να κάνουμε ώστε να εξαλείψουμε τη μικρή ή την μεγαλύτερη τσίμπλα από την κριτική ματιά μας πάνω στην ίδια τη ζωή μας.

Έτσι λοιπόν, το τελευταίο διάστημα μια κίνηση πολιτών που σέβεται τους Νόμους που έχει θέσει η εξουσία, ζητά απλώς την εφαρμογή τους και όχι την επιλεκτική αξιοποίηση σε ημέτερους και μη. Αυτό το γεγονός της Κίνησης, ακόμη είναι «φρέσκο» και δεν το ξέρουν οι Πολίτες, μια και δεν υπάρχει περίπτωση να προωθηθεί από τα Μέσα Μαζικής Χειραγώγησης, αλλά ούτε και από την φοβική σκέψη των Ραγιάδων που απλώς εκφέρουν αντίθεση μέσα από μια προσωπική ασφάλεια για να εκτονωθούν. Στόχος δεν είναι να γκρεμιστεί ένα ολόκληρο Πολιτικό οικοδόμημα, αλλά να αλλαχθεί ο τρόπος σκέψης που το τροφοδοτεί. Πρακτικά πάντως με τα έγγραφα που λειτουργούν για τις υποθέσεις τους τα μέλη του Κινήματος, έχουν πρακτικά θεαματικά αποτελέσματα. Το ηλεκτρονικό του στίγμα είναι αυτό : http://antistasitora.blogspot.gr/

Δεν μπορεί λοιπόν πλέον ο κάθε υπάλληλος να δηλώνει πως είναι ανεύθυνος, γιατί έχει ορκιστεί σε συγκεκριμένα λόγια που αναφέρονται στους Νόμους και έχει προσωπική ευθύνη απέναντι στο άδικο που συντελείται στον κάθε Πολίτη με δική του συμμετοχή. Δηλαδή ευθύνεται με την προσωπική του περιουσία αν στραφεί ο ενδιαφερόμενος κατά του ιδίου. Ακόμη όλοι οι Δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να διεκδικήσουν τα χρήματα που τους έχουν αφαιρέσει αδίκως οι Πολιτικοί, σαν χρησιμοποιήσουν την ίδια νομολογία που λειτούργησαν και κέρδισαν οι Δικαστές για να μη χάσουν τον δικό τους μισθό.

Όλα αυτά όμως κρύβονται πίσω από το φόβο του εκάστοτε υπαλλήλου, μια και τον βομβαρδίζουν καθημερινά μέσα από τις ειδήσεις και τις εργασιακές του οδηγίες. Λίγο να ξεκινήσει να φιλοσοφεί τη ζωή του, και όλα θα αλλάξουν. Το μόνο σίγουρο είναι πως κανένας δεν θα μείνει αιώνια σε αυτή την ζωή. Το ερώτημα για τη ζωή του που συνειδητά ή ασυναίσθητα καλείται να απαντήσει, είναι πως θέλει να την ζήσει! Ας κάνει την πεποίθηση του πιο σύνθετη και ας δώσει απάντηση μόνος του, διαπιστώνοντας αν του είναι χρήσιμη ή όχι, γράφοντας σε ένα χαρτί…

«Δεν φταίω που έχω καταστρέψει τη ζωή μου από φόβο… ένας απλός υπάλληλος είμαι μόνο!»