Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Πάλι ακούσαμε τον Αλαίκσοις να μιλάει για οράματα και να ονειρεύεται  τη δεύτερη φορά αριστερά που θα φέρει την αξιοκρατία [εδώ καγχάζομεν χιλιάκις] και θα φροντίσει τους κατατρεγμένους, ενώ ο Κούλης ασχολείται με το αιπειταιλοικώ κράτως και συνεχίζει να οικοδομεί εμπιστοσύνη με τους Τούρκους. Την ίδια ημέρα που άρχισαν συζητήσεις οι Επιτροπές, τουρκικά αεροσκάφη υπερίπταντο των νησιών μας. Ετοιμάζεται όλο το πωλητικό σύστημα να προσφύγει στη Χάγη, για να μας πει, αν είναι δικό μας κάτι που διεκδικεί  η Τουρκία.  Αλλά, το χειρότερο όλων είναι που μεταδίδονται κάθε λίγο και λιγάκι δηλώσεις του εν Αθήναις αμερικανικού πρέσβεως που παίρνει το μέρος μας, αλλά δεν βάλλει κατά της Τουρκίας. Πόσο πιο μεγάλη ήττα μπορούμε να ανεχθούμε  από τη μη συμμετοχή μας στη διάσκεψη για τη Λιβύη; Το 2005, όμως, χάσαμε τη μεγαλύτερη ευκαιρία να δείξουμε ότι εννοούμε αυτά που λέμε. Τότε που δεν προβάλαμε veto για την έναρξη διαπραγματεύσεων με την Τουρκία για την ένταξή της στην ΕΕ. Veto, αν δεν απέσυρε τα κατοχικά στρατεύματα από την Κύπρο, αν δεν ανακαλούσε το casus belli και αν δεν διέκοπτε μαχαίρι τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας.  Αντ’ αυτού ο Κωστάκης είχε κουμπαριάσει με τον Σουλτάνο.

Τελικά,  το μόνο που ενδιαφέρει τους  πωλητικούς είναι η εξόντωση του αντιπάλου για την εξακολούθηση της νομής  τής εξουσίας με όλα τα καλούδια και αλισιβερίσια, άλλως πως «μίζα» ή «αργομισθία» ή «καλοπέραση». Αδιαφορούν για τους θεσμούς και τη [δια]φθορά τους. Αρκεί να βάλουν στο χέρι το Πρυτανείο κι’ όλα τ’ άλλα έρχονται  από μόνα τους.

Από το «θα σκίσω τα Μνημόνια», λοιπόν, πάμε μέσω του «έτρεφα αυταπάτες» και την κατάπτυστη συμφωνία των Πρεσπών στο «θα φέρω αξιοκρατία», αφού θα έχω ελέγξει και «τους κρίσιμους αρμούς της εξουσίας».