Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Εξ αφορμής διακηρύξεων της κ. Αχτσιόγλου, σχετικών με τις εργασιακές ρυθμίσεις που εμπεριέχονται στο νέο νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Βουλή το υπουργείο της, έριξα μια ματιά στο κείμενο του εν λόγω νομοσχεδίου. Φέρει τον τίτλο «Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις Δημοσίου και λοιπές ασφαλιστικές διατάξεις, ενίσχυση της προστασίας των εργαζομένων, δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες και άλλες διατάξεις». Ο σωστός τίτλος, όμως, θα ήταν «τροποποίηση διατάξεων διάφορων συνταξιοδοτικών νόμων και άλλες διατάξεις».

Για την ακρίβεια, εκείνο που με παρακίνησε να διαβάσω το νομοσχέδιο ήταν η δήλωση της κ. υπουργού ότι με τις υπό ψήφιση διατάξεις θα μπορεί ο εργαζόμενος, του οποίου καθυστερεί ο εργοδότης τις αποδοχές, να κατάσχει την περιουσία τού εργοδότη. Δηλαδή, μέχρι τώρα δεν μπορούσε; Ασφαλώς και μπορούσε. Αν ο εργαζόμενος έχει δικαστική απόφαση εις χείρας του, θα την εκτελέσει εις βάρος της περιουσίας του εργοδότη και όχι του γείτονα. Ανέκαθεν! Αν, φυσικά, ο εργοδότης έχει εμφανή περιουσιακά στοιχεία. Αλλά πετάμε μια παπάρα και παρακολουθούμε τους χαχόλους να πανηγυρίζουν και να μας υμνούν.

  Από τα πρώτα 60 άρθρα επί συνόλου 118 άρθρων του νομοσχεδίου, τα 47 τροποποιούν κυρίως τον νόμο Κατρούγκαλου [4387/2016], πράγμα που δείχνει με πόση προχειρότητα καταρτίσθηκε και ψηφίσθηκε τότε ο εν λόγω νόμος. Ακολουθούν τα άρθρα 61 έως και 76, με τα οποία εισάγονται ρυθμίσεις προστασίας των ΑΜΕΑ, κατ’ εφαρμογή αποφάσεων και του ΟΗΕ, και τέλος τα άρθρα 77 έως και 116, με τα οποία ιδρύεται άλλο ένα νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου. Αυτή τη φορά για την οργάνωση του επαγγέλματος του κοινωνικού λειτουργού. Στα πρότυπα των δικηγορικών, ιατρικών, φαρμακευτικών, συμβολαιογραφικών και λοιπών συλλόγων. Διευρύνεται, έτσι, ο δημόσιος τομέας με μετατροπή σε ν.π.δ.δ. του σωματείου  «Σύνδεσμος Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδος». Χαρά που θα κάνουν οι υπάλληλοι του σωματείου, οι οποίοι θα ανήκουν πλέον στον δημόσιο τομέα. Άσε που θα υπάρχει η δυνατότητα και διορισμών, αλλά και μετατάξεων, αποσπάσεων κ.λπ.

Το εντυπωσιακότερο άρθρο, όμως, είναι το άρθρο 25, με το οποίο δεν αναστέλλεται ουδέ περικόπτεται η σύνταξη σε άτομα με ψυχική ή νοητική αναπηρία άνω του 50%, όταν αναλαμβάνουν εργασία, εφ’ όσον η εργασία σκοπόν έχει την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση του αναπήρου. Η χαρά του ρουσφετολόγου, αφού μία τέτοια πρόσληψη μόνον στον δημόσιο τομέα θα γίνεται, αλλά και του στατιστικολόγου που θα δει μειωμένη την ανεργία λόγω αύξησης της απασχόλησης εκ της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας για συνταξιούχους. Αλήθεια, ο νοητικώς ανάπηρος κατά 80% τί εργασία μπορεί να προσφέρει; Άρα, αυτοί που θέλουμε να βολέψουμε κινούνται γύρω από το 50%. Ούτε 49% ούτε 48%, διότι, προφανώς, οι τελευταίοι δεν έχουν ανάγκη τέτοιας προστασίας, ίσως δε και να μη δικαιούνται καν σύνταξης λόγω αναπηρίας.

Τέλος, τροποποιούνται και διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, ώστε να μπορεί ο εργαζόμενος να ζητεί την έκδοση  διαταγής πληρωμής εις βάρος του εργοδότη, για να εισπράξει τάχιστα τις καθυστερούμενες δεδουλευμένες αποδοχές του. Μέχρι τώρα τέτοια διαταγή, η έκδοση της οποίας δεν είναι χρονοβόρα, μπορεί να εκδοθεί για απαιτήσεις που αποδεικνύονται από έγγραφα δημόσια ή ιδιωτικά π.χ. επιταγή, συναλλαγματική, γραπτή αναγνώριση χρέους κ.λπ. Πώς θα αποδεικνύεται με έγγραφα, όμως, ότι ο εργαζόμενος που ζητεί τους μισθούς του έχει πράγματι προσφέρει στον εργοδότη την εργασία του στο διάστημα, για το οποίο ζητεί μισθούς με την αίτηση για έκδοση διαταγής πληρωμής; Για να υπερπηδηθεί αυτό το εμπόδιο, ορίζει το νομοσχέδιο ότι τούτο θα τεκμαίρεται, δηλαδή δεν θα χρειάζεται να αποδείξει ο εργαζόμενος ότι παρέσχε τις υπηρεσίες του, για τις οποίες ζητεί τον μισθό του. Αρκεί ότι δηλώνει πως τις παρέσχε. Και μετά θα πλακώσουν οι ανακοπές του εργοδότη, οι εφέσεις κ.λπ.

Και βεβαίως ένοιωσα παράξενα από την υπουργική εξαγγελία και το σχετικό άρθρο στο νομοσχέδιο. Επειδή γνωρίζω ότι κατά τον α.ν. 690/1945  

«1. Κάθε εργοδότης …………, οποίος δεν καταβάλλει εμπρόθεσμα στους απασχολουμένους σε αυτόν τις  οφειλόμενες ……πάσης φύσεως   αποδοχές, …….. τιμωρείται κατόπιν  μηνύσεως των ενδιαφερομένων ή των οργάνων του Υπουργείου Εργασίας ή των   οργάνων της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης που είναι εντεταλμένα για την     εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας ή της οικείας Αστυνομικής Αρχής ή της  οικείας επαγγελματικής οργάνωσης των εργαζομένων, με φυλάκιση μέχρι έξι  (6) μήνες και χρηματική ποινή, της οποίας το ποσό δεν μπορεί να  ορίζεται κάτω του 25% ούτε πάνω του 50% του καθυστερούμενου χρηματικού   ποσού…… Η  εκδίκαση των παραπάνω υποθέσεων γίνεται με τη διαδικασία του αυτοφώρου,  όπως προβλέπεται από τα άρθρα 417 επ. του Κ.Π.Δ.» .

Μία μηνυσούλα για κάθε καθυστέρηση και ο εργοδότης οδηγείται στο αυτόφωρο. Και εκεί, στο ποινικό δικαστήριο, μπορεί ο εργαζόμενος να ζητήσει να του επιδικασθούν και οι οφειλόμενες αποδοχές χωρίς να τρέχει για διαταγές πληρωμής κ.λπ. Αρκεί, βέβαια, η απαίτηση του εργαζομένου να είναι «εκκαθαρισμένη», δηλαδή  προσδιορισμένη σαφώς κατά ποσό, όπως θα είναι και στην περίπτωση της έκδοσης διαταγής πληρωμής. Απλά πράγματα. Γιατί το κουράζουμε τόσο πολύ μανδάμ;