Rib and Sea

Ταξίδευσε, θυμάται, φωτογράφισε και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Ο ένας από τους δύο βασικούς λόγους που βάρυναν στην απόφασή μου να πάω το τριήμερο της 25ης Μαρτίου στη Χίο, στο πλαίσιο της επίσημης παρουσίασης της "Έκτης Πανελλήνιας Συγκέντρωσης Φουσκωτών Σκαφών" που θα πραγματοποιηθεί εκεί το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουλίου, ήταν ότι θα είχα την ευκαιρία να επιστρέψω στην Αθήνα μέσω Λέρου. Και πώς αυτό, θα μου πείτε. Θα σας πω! Και μάλιστα όχι εν συντομία, όπως γίνεται συνήθως στα έντυπα περιοδικά, όπου οι σελίδες είναι μετρημένες αφού παλεύουν απεγνωσμένα να νικήσουν τις διαφημιστικές καταχωρήσεις, αλλά με όλες τις λεπτομέρειες, μιας και το διαδίκτυο παρέχει την δυνατότητα και την πολυτέλεια της πολυλογίας...

Ο καλός μου φίλος Τάσος Μαρδόγλου, λοιπόν, παρέλαβε πριν από λίγο καιρό το καινούργιο θαλασσινό του "παιγνίδι" και άρχισε να παίζει μ' αυτό στην όμορφη Λέρο και τα γύρω νησιά. Ένα "Skipper 4U" 9.50 με μια τετράχρονη Yamaha 350 ίππων (θεά μου!). Συγχωρήστε με που εκδηλώνομαι. Το ξέρω ότι λόγω της θέσης μου οφείλω να είμαι λιγότερο εκδηλωτικός, μερικές φορές ωστόσο τα συναισθήματα δεν ελέγχονται όταν θαυμάζει κανείς ένα έργο τέχνης! Είχα προλάβει να κάνω μια γρήγορη βόλτα με το σκάφος αυτό στα Χανιά, ζεστό καθώς ήταν ακόμη απ' το καλούπι, μόνο που το χρώμα του ήταν κόκκινο και η μηχανή Verado (άλλη θεά, μαύρη αυτή!). Ο καιρός ήταν ιδανικός πάντως για δοκιμές εκείνο το απόγευμα, ο διαθέσιμος χρόνος όμως ελάχιστος και το σκάφος εντελώς άδειο και απροετοίμαστο. Φοβηθήκαμε μάλιστα, θυμάμαι, ότι μπορεί να μέναμε από βενζίνη, γι' αυτό επιστρέψαμε άρον άρον στο λιμανάκι του Πλατανιά. Είχα εντυπωσιαστεί πάντως, για να είμαι ειλικρινής, από τον γρήγορο και ατίθασο τρόπο με τον οποίον συμπεριφερόταν το 4U στο πεντάρι του Κρητικού, αλλά κράτησα "πισινή", μιας και λίγα λεπτά της ώρας δεν αρκούν για να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα ακόμη και ο πιο έμπειρος κυβερνήτης. Πόσο μάλλον εγώ...

Είχαν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια στη Χίο, καθώς έβλεπα τις μέρες να περνούν και τον καιρό να φρεσκάρει. Λες να μην έρθουν οι Λεριοί; αναρωτιόμουν. Και δεν με ένοιαζε τόσο που θα έχανα το αεροπορικό εισιτήριο επιστροφής απ' τη Λέρο, όσο ότι η επιθυμία μου να πάω στη Λέρο με το σκάφος του Τάσου θα έμενε όνειρο ανοιξιάτικης νύχτας! Και δεν ήρθαν την Πέμπτη οι Λεριοί, όπως είχε προγραμματισθεί αρχικώς, ούτε την Παρασκευή, ούτε το πρωί του Σαββάτου! Κι' εκεί που είχα αρχίσει να το παίρνω απόφαση πως θα επέστρεφα στο Λαύριο με το "Παναγία Θαλασσινή", κτύπησε το τηλέφωνο. "Φίλε μου Ιωσήφ, ερχόμαστε"! Ο Τάσος ήταν, βεβαίως, ο οποίος με ενημέρωνε ότι έφυγαν τέσσερα άτομα απ' τη Λέρο με το 4U και ανεβαίνουν όρτσα τη θυμωμένη τραμουντάνα...

Παραβλέπω τα υπόλοιπα που μεσολάβησαν, από την ώρα που έφθασαν οι... καταδρομείς της Λέρου στη Χίο μέχρι το μεσημέρι της Κυριακής που ολοκληρώθηκε η προκαθορισμένη συζήτηση των διοργανωτών της "Έκτης Πανελλήνιας Συγκέντρωσης Φουσκωτών Σκαφών" με τους εκπροσώπους των συλλόγων, και φθάνω στο απόγευμα της Κυριακής, με εμένα να κοιτάζω ανυπόμονα το ρολόϊ μου και να μη μπορώ να απολαύσω τα μελανούρια που είχε ψήσει ο Μισετζής, καθώς ο Τάσος μου είχε πει πως θα λύναμε κάβους για Λέρο το αργότερο στις τρεις, αλλά ήταν τέσσερις σχεδόν και το τηλέφωνο δεν είχε ακόμη κτυπήσει! Ένοιωσα άσχημα που έβαζα σε ταλαιπωρία τους ανθρώπους, αλλά και ανάλογη ανακούφιση όταν ο πατέρας του Μισετζή, βλέποντάς με να κάθομαι κυριολεκτικώς σε αναμμένα κάρβουνα, προσφέρθηκε να με πετάξει με το αυτοκίνητό του μέχρι το λιμανάκι της Αγίας Ερμιόνης.

Άρχισα, μια να κοιτάζω το ρολόϊ μου και να μετρώ τις διαστάσεις της μαρίνας, περπατώντας πάνω κάτω, και μια να γυροφέρνω το αγκυροβολημένο 4U. Στο τέλος, θέλοντας να διασκεδάσω την ανυπομονησία και την ανησυχία μου για το ότι θα έπρεπε να ταξιδεύσουμε βράδυ μ' εκείνο τον καιρό (γιατί να το κρύψω;), πήρα την φωτογραφική και έκανα ρεσάλτο στο φουσκωτό. Μέχρι να φωτογραφίσω το ντεκ και κάποιες λεπτομέρειες της πρύμνης και του ακρόπλωρου, νά' σου και ο Μιχάλης που ετοιμάζεται να τρέξει με το τουριστικό "Top Line" του στο (ο Θεός να το κάνει) "πανελλήνιο πρωτάθλημα" με τα χρώματα της Λέρου. Μέχρι να τον προβληματίσω (όσο ήταν εφικτό δηλαδή) δίνοντάς του τη συμβουλή να συνεχίσει να ψαρεύει με το φουσκωτό του και να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του κάποιους άναυτους ξερόλες θαμώνες διαδικτυακών καφενείων, να' σου και οι Λεριοί, να παραπατούν απ' το πολύ φαί! Τους αγαπώ, πάντως, και το κατάπια. Όμως δεν έπαυσα να γκρινιάζω και να λέω του Μαρδόγλου ότι θα έπρεπε να έχουμε ήδη καλύψει το ένα τρίτο τουλάχιστον της απόστασης μέχρι τη Λέρο, ώστε να μη νυκτώσουμε στο πέλαγος ενώ δεν υπάρχει και βοηθητική μηχανή.

Μπήκαν με τα πολλά και οι Λεριοί στο φουσκωτό, και αρχίσαμε όλοι να φοράμε στολές "εκστρατείας". Τα δένδρα και τα μπαϊράκια είχαν στήσει τον δικό τους χορό στην παραλία, υπενθυμίζοντάς μας ότι το ντουζάκι δεν θα μας λείψει! Νιτσεράδα λοιπόν από πάνω (ευτυχώς είχα φροντίσει να πάρω μαζί μου) και σκέτο τζινάκι από κάτω (δυστυχώς δεν είχα φροντίσει να πάρω παντελόνι νιτσεράδας μαζί μου). Γαλότσες δεν υπήρχαν, αλλά ας είναι καλά οι νάϋλον σακκούλες! Το μόνο που με ενοχλούσε ήταν ότι η μία σακκούλα ήταν ροζέ και η άλλη πράσινη (σαν αταίριαστα παπούτσια καρακιτσάτης γκόμενας ένα πράγμα), ενώ το μόνο που πραγματικά με προβλημάτιζε ήταν ότι δεν είχα προβλέψει να φέρω κράνος! Τι να πρωτοκουβαλλήσω όμως ο δυστυχής με την συγκοινωνία; Τη φωτογραφική; Τη βιντεοκάμερα; Τα ρούχα μου; Τη νιτσεράδα; Το κράνος; Ας όψεται το μετεωρολογικό που προέβλεπε μπουνάτσες. "Σωσίβια έχεις"; ρώτησα στο τέλος τον Μαρδόγλου. "Έχω", απάντησε αυτός με θριαμβευτικό ύφος! "Γιατί όμως ρωτάς"; συνέχισε. "Να το φορέσω ρε Τάσο, πλάκα μου κάνεις"; του απάντησα. Οι μόνοι που φόρεσαν τελικώς σωσίβιο είμασταν εγώ και ο Μαρδόγλου...

Το ταξίδι.

Μ' αυτά και μ' αυτά, λύσαμε κάβους και ο Τάσος πήρε το τιμόνι. Η ώρα ήταν πέντε παρά τέταρτο και είχαμε μπροστά μας ογδόντα πέντε χορταστικά ναυτικά μίλια και ένα πεντάρι που κατρακυλούσε προς τη Λέρο. Ευτυχώς που η ώρα είχε αλλάξει και θα νύκτωνε στις οκτώ. Το πλήρωμα το βρήκα πάντως σε αρίστη κατάσταση και με ανεβασμένο ηθικό! Μπορεί να οφειλόταν και στις τρελλές μάσες που είχαν προηγηθεί, δεν ξέρω! Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος του ΛΕΡ.Ο.Σ. Αντώνης Νικολάου, ο έτερος πρόεδρος Αντώνης Ντρίτσης (χρειάστηκε να "ξενιτευθεί" στην Κω για να πάρει τον τίτλο), ο νεοβαπτισθείς (κυριολεκτικώς!) αντιπρόεδρος του ΛΕΡ.Ο.Σ. Δημήτρης Δελιέζος και, βεβαίως, ο Γενικός Γραμματέας του ΛΕΡ.ΟΣ. και ευτυχής ιδιοκτήτης του 4U Τάσος Μαρδόγλου (δεν τον αποκαλώ κυβερνήτη, γιατί τώρα εκπαιδεύεται). Να λοιπόν γιατί λένε ότι αν πετάξεις μια πέτρα στον δρόμο ή σκύλλο θα κτυπήσεις ή πρόεδρο! Η αναλογία στο 4U ήταν πάντως ακόμη πιο εντυπωσιακή. Αν πετούσε κάποιος μια πέτρα στο ντεκ, ο μόνος που θα την γλύτωνε θα ήταν ο Μαρδόγλου! Μέχρις ότου ολοκληρωθεί η εκπαίδευση στην οποία υποβάλλεται κι' αυτός για πρόεδρος...

Στα πρώτα δύο τρία μίλια ο αέρας κατρακυλούσε απ' τα βουνά της Χίου, αλλά η μικρή απόσταση δεν τον άφηνε να δημιουργήσει ανάλογο κυματισμό. Ο Τάσος ήταν στα χάϊ του! Δεν πέρασαν όμως  παρά λίγα λεπτά και μου παρέδωσε, με την ανάλογη επισημότητα, την διακυβέρνηση λέγοντας : "Φίλε, πάρε τιμόνι για να αποκτήσεις προσωπική άποψη πώς πάει το σκάφος". Έκανα στην αρχή κάτι ψευτοευγένειες του τύπου, "δεν πειράζει, κράτησέ το, δικό σου είναι το σκάφος" κ.λ.π., αλλά δεν ήθελα δα και πολλά παρακάλια!

Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα, αναλαμβάνοντας την διακυβέρνηση του 4U, ήταν ότι  δεν μπορούσα να φορέσω το quick stop στο πόδι! Ο Μαρδόγλου είχε τη φαεινή ιδέα (όπως και τόσοι άλλοι) να αντικαταστήσει τον απλό μεταλλικό συνδετήρα που υπάρχει στο άκρο του κορδονιού με το γνωστό "σινιέ" βραχιολάκι, στη διάμετρο του οποίου δεν περνάει παρά μόνο ο καρπός του χεριού. Τέλος πάντων, το φόρεσα στο χέρι μου και έσκασα. Κάτι τέτοιες "γκρίνιες" είναι που μου έχουν βγάλει άλλωστε το όνομα. Θέλω πάντως, ευκαιρίας δοθείσης, να τονίσω ότι το quick stop είναι προτιμότερο, και πιο ασφαλές, να το φοράει κανείς στο πόδι. Δεν είναι λίγες οι φορές που το κορδόνι τυλίγεται σαν θηλειά στο τιμόνι, με τις όποιες ανεπιθύμητες ή και τραγικές ακόμη συνέπειες. Θυμάμαι την περίπτωση κάποιου "ξένοιαστου καβαλλάρη", ο οποίος έπεσε κάποτε στη θάλασσα και το κορδόνι του quick stop έφυγε απ' το χέρι του καθώς είχε τυλιχτεί στο τιμόνι! Ευτυχώς που το σκάφος βγήκε στην παραλία και δεν υπήρχε εκεί άνθρωπος. Μου έλεγε ένας φίλος, τις προάλλες, ότι στο βιβλίο της μηχανής του σκάφους του ο κατασκευαστής συνιστά το quick stop να το περνάει ο κυβερνήτης στο χέρι. Η δική μου απάντηση είναι ότι ο κατασκευαστής της μηχανής δεν χρειάζεται να είναι απαραιτήτως και ναυτικός...

Παρατήρηση δεύτερη: Το πλωριό αριστερό τμήμα του αεροθαλάμου "κρύωνε", προφανώς, γιατί είχε ζαρώσει. Μικρό το κακό, σκέφτηκα. Καμμιά βαλβίδα θα είναι, μια τρυπούλα για το γούρι στη χειρότερη περίπτωση ή, στην ακόμη χειρότερη, (πλην όμως απίθανη), στραβοκολλημένος αεροθάλαμος. Αυτή η χαλαρότητα του Hypalon ευθυνόταν κατά την γνώμη μου για κάποια εξ αριστερών "τηλεκατευθυνόμενα" μπουγελάκια που φάγαμε στη συνέχεια.

Παρατήρηση τρίτη : Το τιμόνι ήταν αργό. Ό,τι πληρώνεις παίρνεις ή μήπως πρέπει να περιοριστείς σ' αυτό γιατί οι άλλοι δεν δίνουν εγγύηση; Θα δείξει...

Παρατήρηση τέταρτη : Το χειριστήριο ήταν σκληρό αλλά, τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Μια βίδα ήταν, προφανώς, με την οποία δεν μπορούσαμε όμως να ασχοληθούμε κάτω από εκείνες τις συνθήκες.

Παρατήρηση πέμπτη : Το ανεξάρτητο ανακλινόμενο κάθισμα κυβερνήτη - συγκυβερνήτη (σχεδιασμός του Αλέξανδρου Σταυρουλάκη) είναι καλοφτιαγμένο και πολύ λειτουργικό. Παρ' όλα αυτά, πώς να βάλεις τον πισινό κάποιου, ο οποίος επί δεκαετίες οδηγεί όρθιος, να θρονιαστεί ακόμη και στο πιο τέλειο κάθισμα;

Παρατήρηση έκτη : Ένοιωθα άβολα γιατί ήμουν αναγκασμένος να ταξιδεύσω χωρίς τους χάρτες και την πυξίδα μου. Το g.p.s. στόλιζε βεβαίως την κονσόλα, αλλά το ταξίδι, όπως απεδείχθη, γινόταν με... οπτική επαφή! "Κρατήσου σε απόσταση από τον κάβο που βλέπεις όσο δύο δάκτυλα ", μου είπε κάποια στιγμή ο Μαρδόγλου! "Δεν μου διευκρίνισες μόνο αν τα δάκτυλα πρέπει να είναι στο ύψος ή στο πλάτος", του απάντησα γελώντας!

Και αφού έκανα τις πρώτες παρατηρήσεις και ολοκληρώθηκαν οι πρώτες ματιές προσαρμογής, άρχισα να απολαμβάνω το 4U κι' Εκείνην. Είχα άλλωστε καιρό να βγω ραντεβού μαζί Της...

Όσο κατηφορίζαμε προς το στενό Ικαρίας - Σάμου, τόσο οι υγρές "κοιλάδες" βάθαιναν, με αποτέλεσμα να πρέπει να παίζω με το σφιχτό χειριστήριο για να ελαχιστοποιώ τις τάσεις καρφώματος της πλώρης. Κάποια "υγρά μανιτάρια" ήταν βεβαίως αναπόφευκτα! Έτσι, για να ξυπνάνε τα αίματα! Παρατήρησα επίσης ότι το trim της μηχανής δεν "άκουγε". Αυτό με έβαλε σε σκέψεις, γιατί θυμόμουν τα λόγια του Σταυρουλάκη που έλεγε ότι το μεγάλο πλεονέκτημα αυτού του σκάφους είναι ότι μπορείς να παίξεις πολύ με το trim της μηχανής. Άρα, κάτι άλλο συνέβαινε που δεν μπορούσα εκείνη τη στιγμή να μαντεύσω, αφού το σκάφος δεν ήταν δικό μου και δεν γνώριζα τον τρόπο φόρτωσής του. Ζήτησα κάποια στιγμή από τον Μαρδόγλου να σκαντζάρει ρεζερβουάρ, αλλά εκείνος μου είπε ότι θέλει να τελειώσει το πρώτο για να δει πόση είναι η κατανάλωση του κινητήρα. Η Yamaha ανταποκρινόταν πάντως αμέσως και με τον καλύτερο τρόπο στις ανάγκες "αναρρίχησης" του σκάφους, κάνοντας επίδειξη της ροπής και των δυνατοτήτων της.

Αυτό που έβλεπα, και ένοιωθα, ήταν ότι το 4U ταξίδευε διατηρώντας ψηλά τον μέσο όρο ταχύτητας, εκεί όπου άλλα σκάφη μ' αυτόν τον καιρό θα ταλαιπωρούντο. Απόδειξη ότι η μέση ωριαία ταχύτητά μας δεν έπεσε κάτω από τους 25 κόμβους, αφού, μαζί με την καθυστέρηση που είχαμε στο Μαράθι, καλύψαμε την απόσταση από τη Χίο μέχρι τα Άλιντα της Λέρου (80 ν. μίλια) σε τρεις ώρες και ένα τέταρτο.

Καθώς πλησιάζαμε στο Μαράθι, ζήτησα από τους συνταξιδιώτες μου την ανοχή και την υπομονή τους για μια σύντομη στάση. Είχα προβλέψει ότι θα περνούσαμε κοντά στον μικρό αυτό επίγειο παράδεισο, που φορτώνει την ψυχή μου με απίστευτες αναμνήσεις, και είχα μαζί μου ένα dvd για την Πόπη Κάβουρα. Οι Λεριοί φίλοι δεν μου χάλασαν το χατήρι κι' εγώ αποβιβάστηκα στο ξύλινο ντοκάκι, με το μαλλιαρό γκριφόν να με συνοδεύει γαβγίζοντας μέχρι το σπιτάκι των Καβουραίων. Έφτασα έξω από την ανοικτή πόρτα της σάλας και φώναξα το όνομα της Πόπης, αλλά δεν πήρα απάντηση! Καθώς έκανα ένα βήμα πίσω, την είδα ξαφνικά να με κοιτάζει αποσβολωμένη, μη μπορώντας να πιστέψει στα μάτια της! Πρέπει να ήμουν πολύ αστείος με εκείνες τις πολύχρωμες ναϋλον σακκούλες στα πόδια, το σωσίβιο περασμένο στον λαιμό και τον μάλλινο σκούφο στο κεφάλι! Κάποια στιγμή η αγαπημένη φίλη συνειδητοποίησε ότι ήμουν εγώ και μετά το καλωσόρισμα και το πρώτο ξάφνιασμα, προσπάθησε να με πείσει να μείνω. Οι Λεριοί όμως περίμεναν, η νύχτα έπεφτε, και το 4U είχε άλλα δεκαπέντε μίλια να καλύψει μέχρι τα Άλιντα της Λέρου.

Το "φούντο".

Χαιρέτησα βιαστικά την Πόπη και έκανα νεύμα του Τάσου να πλησιάσει. Εκείνος προτίμησε να φέρει το σκάφος κοντά στο ντόκο με την πλώρη, κι' εγώ επιχείρησα να πηδήσω μέσα πατώντας πάνω στην πολυεστερική δελφινιέρα. Αν πάτησα πάνω σε γράσσο, μύξα ή πάνω σε πολυεστέρα, ένα και το αυτό ήταν! Οι βρεγμένες νάϋλον σακκούλες γλύστρησαν, το ένα πόδι μου έφυγε στο κενό, έκανα συγχρόνως μια απεγνωσμένη αστεία κίνηση προς τα πίσω στην απέλπιδα προσπάθειά μου να κρατηθώ από κάπου και, καθώς δεν υπήρχε τίποτε δίπλα μου, βρέθηκα τελικώς με τα ρούχα στη θάλασσα! Το πρώτο πράγμα που κατάλαβα ήταν ότι δεν πάτωνα! Το δεύτερο ήταν ότι είχε ενεργοποηθεί ο αυτόματος μηχανισμός του σωσιβίου (πρέπει να πω ότι ήταν του "Λάλιζα"), το τρίτο ότι κρύωνα, και το τέταρτο ότι οι σακκούλες που φορούσα στα πόδια μου είχαν γεμίσει με νερό και με τραβούσαν προς τον βυθό! Και λέω τώρα εγώ : Θέλει πολύ κανείς να πνιγεί για το τίποτε; Τι θα συνέβαινε αν δεν φορούσα σωσίβιο; Θα μπορούσα να μείνω ψύχραιμος στο παγωμένο νερό και να βγάλω εγκαίρως τις σακκούλες (που είχα δέσει κόμπο) απ' τα πόδια μου φορώντας όλο εκείνο τον βαρύ ρουχισμό, τα παπούτσια, τη νιτσεράδα, το μπουφάν και το πουλόβερ; Εγώ δεν είμαι βέβαιος. Εσείς;

Έβγαλε αργά το 4U απ' το κολπάκι του Μαραθιού ο Τάσος, λέγοντας συνεχώς ότι ήταν ένα πολύ καλό τεστ για το σωσίβιο (!), ενώ εγώ προσπαθούσα να βγάλω τα βρεμένα από πάνω μου. Ευτυχώς είχα εφεδρικό πουλόβερ, εσώρουχα, παντελόνι και κάλτσες. Παπούτσια όμως και νάϋλον σακκούλες, καπούτ! Στάθηκα όρθιος πίσω απ' τον Μαρδόγλου που οδηγούσε, με το μυαλό μου να γεμίζει και πάλι με θαλασσινές εικόνες, καθώς το γαλάζιο του ουρανού πάλευε με το μαύρο της νύχτας και τα φωτάκια των Λειψών τρεμόπαιζαν στον ορίζοντα...

Το δις εξαμαρτείν...

Ο καιρός είχε πέσει εν τω μεταξύ αισθητά, κι' έτσι ο Τάσος (άλλο που δεν ήθελε) βρήκε την ευκαιρία να κατεβάσει το χειριστήριο. Στους πενήντα το κομβόμετρο, στα ύψη η ηδονή! Κοντά στον κάβο της Πάνω Ζύμης, η στεριά και η θάλασσα έπαιζαν περίεργα. Κάποια στιγμή ο Νικολάου είπε στον Μαρδόγλου να προσέχει αλλά, προτού προλάβει να ολοκληρώσει τη φράση του, το 4U πλέοντας με καμμιά τριανταπενταριά κόμβους, έκανε ένα θεαματικό κάρφωμα φέρνοντας ένα τεράστιο σε όγκο υγρό μανιτάρι να πλημμυρίσει το πρυμιό κατάστρωμα και κάνοντάς μας... δεν θέλετε σίγουρα να ακούσετε πώς! Νευρικά γέλια μας έπιασαν πάντως όλους, με τον καϋμένο τον Μαρδόγλου να μας κοιτάζει περίλυπος και αμήχανος, και τον Ντρίτση να έχει πάει στην πλώρη και να κτυπιέται...

Μερικές διαπιστώσεις για το "Skipper 9.50 4U".

Επειδή ένα από τα βασικά πράγματα που ήθελα να δω στο ταξίδι εκείνο ήταν η συμπεριφορά του συγκεκριμένου σκάφους, έψαξα, ρώτησα και κατέληξα στις εξής διαπιστώσεις :

Το 4U έφυγε απ' τη Χίο με τέσσερα άτομα πλήρωμα και πλήρες φορτίο καυσίμου (250+250 λίτρα). Από αυτά, τα 250 λίτρα ήταν αποθηκευμένα από το κέντρο της κονσόλας και προς την πλώρη, ενώ τα υπόλοιπα 250 λίτρα από το κέντρο της κονσόλας και προς την πρύμνη. Επειδή ο Μαρδόγλου είχε να αντιμετωπίσει ένα πεντάρι όρτσα, αποφάσισε (υποθέτω) να γυρίσει τον επιλογέα καυσίμου στο πρυμιό ρεζερβουάρ, αφήνοντας άθικτο το ρεζερβουάρ της πλώρης για να λειτουργήσει σαν "σαβούρα" και να κρατήσει την πλώρη του σκάφους χαμηλά καθώς αυτό θα ταξίδευε όρτσα στον βοριά.

Όταν το σκάφος έφυγε απ' τη Χίο για να επιστρέψει στη Λέρο, το πρυμιό ρεζερβουάρ καυσίμου κόντευε ν' αδειάσει, με αποτέλεσμα το γεμάτο ρεζερβουάρ της πλώρης να επιβαρύνει ακόμη περισσότερο την τάση της να καρφώσει στον πρύμα καιρό. Αυτός ήταν και ο λόγος που το trim δεν "άκουγε". Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Η στενή και βαθειά πλώρη του 9.50 4U δεν έχει τη δυνατότητα και την άνωση, λόγω σχεδιασμού, να σηκώσει μεγάλα φορτία. Τα φορτία σε γάστρες αυτής της σχεδίασης πρέπει να τοποθετούνται, κατά κύριο λόγο, από το κέντρο και πίσω όπου η άντωση, με την συνδρομή και των steps, είναι μεγάλη.

Το 9.50 4U είναι ένα σκάφος που θα συγχωρήσει πάντως τα όποια λάθη ενός άπειρου σχετικώς κυβερνήτη και θα του δώσει συγχρόνως την αυτοπεποίθηση και το αίσθημα ασφάλειας που χρειάζεται για να επιχειρήσει μεγάλα ταξίδια, αρκεί να εξοικειωθεί γρήγορα με τις ιδιαιτερότητές του και να προσέξει πού θα τοποθετήσει τα φορτία. Ο μέσος όρος της ταχύτητας ταξιδίου διατηρείται σε υψηλά σχετικώς επίπεδα, και αναφέρομαι βεβαίως στα συνήθη τεσσαροπεντάρια του Αιγαίου, ενώ η κατανάλωση καυσίμου της τετράχρονης Yamaha των 350 ίππων με προπέλλα 21΄΄ saltwater, με φορτίο πέντε ατόμων και διακόσια λίτρα καυσίμου, στις ταχύτητες από 26 μέχρι 32 κόμβους, κυμαίνεται από 1,4 μέχρι 1,55 λίτρα/μίλι. Λίγο ψάξιμο θα χρειαστεί ακόμη, κατά την γνώμη μου, για να βρεθεί μια πιο σωστή προπέλλα που θα συνεργαστεί άψογα, τόσο με την γάστρα του 9.50 4U, όσο και με την "ατίθαση κυρία" που στολίζει τον καθρέφτη του.

Το τιμόνι που δίνει η Yamaha (και εγγυάται γι' αυτό) είναι μάλλον "βαρύ" και "αργό", για ένα σκάφος με αυτές τις δυνατότητες, αλλά αυτό είναι επιλογή του κατασκευαστή, ο οποίος δεν επιθυμεί να ρισκάρει την τοποθέτηση ενός άλλου τιμονιού, η εταιρεία κατασκευής του οποίου δεν θα παράσχει την εγγύηση αντοχής και ασφαλούς λειτουργίας που δίνει η Yamaha. Είναι νωπός ακόμη ο άδικος χαμός ενός κυβερνήτη φουσκωτού σκάφους απ' την Κρήτη ο οποίος βρέθηκε στη θάλασσα επειδή το πανάκριβο υδραυλικό τιμόνι του σκάφους του έσπασε ξαφνικά. Ο άτυχος άνθρωπος έχασε τελικώς τη ζωή του, καθώς ταξίδευε μόνος του, βρέθηκε μέσα στο παγωμένο νερό και δεν κατάφερε να επιστρέψει κολυμπώντας στο σκάφος του, αφού υπέστη θερμοπληξία ...

Κατά τα άλλα, στο 9.50 4U μπορούν να διανυκτερεύσουν άνετα τέσσερα άτομα (δύο στα μαξιλάρια της πλώρης και δύο στο μεγάλο μαξιλάρι του πρυμιού ταμπουκιού), ενώ στους αποθηκευτικούς του χώρους (ιδίως στο χαώδες πρυμιό ταμπούκι) θα μπορούσαν να τοποθετηθούν όλες οι αποσκευές του πληρώματος και τα σωστικά ή, εναλλακτικώς, να κοιμηθούν δύο άτομα! Πληρέστερη περιγραφή του ντεκ και των αποθηκευτικών χώρων του 9.50 4U θα γίνει πάντως σε ένα από τα επόμενα ταξίδια μου, όταν θα έχω την ευκαιρία να διανυκτερεύσω σ' αυτό...

Διευκρίνιση : Είναι ευνόητο ότι φωτογραφίες κατά την διάρκεια του ταξιδιού από την Χίο στη Λέρο δεν ήταν δυνατόν να τραβηχτούν. Όσες δημοσιεύονται είναι από την φωτογράφιση του "Skipper 9.50 4U" στο αλιευτικό καταφύγιο της Αγ. Ερμιόνης και στον κόλπο Άλιντα της Λέρου.

Ευχαριστώ τον Παύλο Σταυρουλάκη για την ευκαιρία που μου έδωσε να προσθέσω άλλη μια αλμυρή εικόνα στο ημερολόγιο των θαλλασινών μου περιπλανήσεων, και τους Τάσο Μαρδόγλου, Μιχάλη Κοκώνη, Αντώνη Νικολάου, Αντώνη Ντρίτση και Δημήτρη Δελιέζο για την παρέα και την φιλοξενία τους.