Rib and Sea

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Μουσική επένδυση : Γιώργος Ρήγος.

Ήταν εκείνες οι εποχές των παχέων αγελάδων που, όταν θέλαμε να ταξιδεύσουμε στο Αιγαίο, ανεξαρτήτως απόστασης, φουλάραμε το ρεζερβουάρ του φουσκωτού, το ρίχναμε στη ράμπα της Αναβύσσου ή του Καλαμακίου και σε λίγες ώρες φθάναμε στον προορισμό μας. Πέντε ώρες αρκούσαν, θυμάμαι, για να μπούμε στα νερά της Καλντέρας και να δέσουμε στο λιμανάκι με τις λάντζες, κάτω απ' τα Φηρά.

Αυτά συνέβαιναν πριν οι καταληψίες της γιάφκας του Κυνοβουλίου μαγειρέψουν το χρέος και εκποιήσουν τη χώρα στους ντόπιους, ευρωπαίους και υπερατλαντικούς τοκογλύφους. Σήμερα τα ταξίδια εκείνα, με τον τρόπο τουλάχιστον που τα πραγματοποιούσαμε τότε, είναι πια όνειρα θερινής νυκτός. Ευτυχώς τα "Rib and Sea" και "Camper Life" έχουν τα τελευταία χρόνια, το μεγάλο προνόμιο και την τύχη να συνεργάζονται με δύο από τις σημαντικότερες ελληνικές ναυτιλιακές εταιρείες οι οποίες μας χορηγούν εισιτήρια για τους προορισμούς του Αιγαίου και, συγχρόνως, την παρηγοριά του ταξιδιού και της επαφής με τη νησιωτική Ελλάδα που τόσο αγαπήσαμε και αγαπάμε.

Φορτώσαμε λοιπόν, δυο μέρες πριν μπει η Μεγάλη Εβδομάδα, το αυτοκινούμενο και το παπί στο "Πρέβελης", της "ΑΝΕΚ LINES", και βάλαμε πλώρη για το ομορφότερο ίσως νησί του πλανήτη. Γνώριμο το πλοίο που, εδώ και αρκετά χρόνια εξυπηρετεί τη γραμμή της Κασο-Καρπαθίας, όπως την αποκαλούν χαρακτηριστικά οι καπετάνιοι του. Αυτή τη φορά όμως στη γέφυρα υπήρχε μια ανεξήγητη κατήφεια. Οι δύο καπετάνιοι του πλοίου, Νίκος Κορρές και Βαγγέλης Στουραίτης, ήταν αμίλητοι και μελαγχολικοί. Τους έπεισα, με τα πολλά, να μου εκμυστηρευτούν τον λόγο αυτής της, ανεξήγητης για μένα, συμπεριφοράς τους.

Ο καπετάν Βαγγέλης άρχισε λοιπόν να μου εξιστορεί την αήθη επίθεση που δέχθηκαν, μέσω του φατσοβιβλίου, από έναν ανεγκέφαλο Κασιώτη, ο οποίος "στόλισε" με υβριστικές εκφράσεις και χαρακτηρισμούς τους δύο πλοιάρχους, θεωρώντας πως είναι ανίκανοι να βάλουν το πλοίο στο λιμάνι του νησιού! Επεκτάθηκε μάλιστα και στο καράβι, το οποίο παρομοίασε με... οίκο ανοχής! Είναι γνωστό ότι το "Πρέβελης" (και όχι μόνο) αντιμετωπίζει κάποια σοβαρά προβλήματα προσέγγισης στην Κάσο, ιδίως όταν πνέουν ισχυροί νότιοι άνεμοι, δεδομένου μάλιστα ότι είναι "παλαιάς κοπής" και έχει κατασκευαστικά μειονεκτήματα, όπως μου τα είχε περιγράψει ο καπετάν Διαμαντής Παπαγεωργίου στη συζήτηση που είχα μαζί του, το Πάσχα του 2012, κατά την διάρκεια της επιστροφής μας από την Κάρπαθο : http://www.ribandsea.com/main/index.php/face/678-2012-04-30-13-15-18

Τελικώς, με την εξιστόρηση του περιστατικού και τα δικά μου παρηγορητικά λόγια εκτονώθηκε κάπως το φορτισμένο κλίμα στη γέφυρα, ενώ η απειλή του καπετάν Νίκου ότι θα στραφεί δικαστικά εναντίον του υβριστή, σε συνδυασμό με ένα τηλεφώνημα εκ μέρους μου και εκ μέρους του περιφερειακού συμβούλου Μιχάλη Ερωτόκριτου, ανάγκασε τον ανεγκέφαλο Κασιώτη να ανακαλέσει και να ζητήσει συγγνώμη.

Κάποιοι θα πουν ότι κακώς αναφέρθηκα στον πρόλογο ενός ταξιδιωτικού άρθρου μου σ' αυτό το περιστατικό. Πρέπει όμως κάποτε να μάθουν, ωρισμένοι παντογνώστες και "καπεταναίοι" άνευ χαρτοφυλακίου, να σέβονται τους πλοιάρχους, τα πλοία και τις εταιρείες που, παρ' όλες τις πραγματικές δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να εξυπηρετήσουν τα ακριτικά νησιά και τους κατοίκους τους, με προβληματικά λιμάνια και δύσκολες προσεγγίσεις οι οποίες, σε μερικές περιπτώσεις, θέτουν σε κίνδυνο ακόμη και την ασφάλεια των ίδιων των πλοίων, των επιβατών και των πληρωμάτων τους. Αυτά, προς το παρόν και εύχομαι να μη χρειαστεί να επανέλθω...

Τρισήμιση τα ξημερώματα φθάσαμε στο κατ' ευφημισμόν "λιμάνι" της Σαντορίνης, τον Αθηνιό. Καλό είναι να μιλάει κανείς και να διαμαρτύρεται για τα ανασφαλή λιμάνια των μικρών και ξεχασμένων νησιών, αλλά τι να πει για την αλίμενη, στην πραγματικότητα, διάσημη και τουριστική Σαντορίνη; Βάναυση ώρα πάντως για να φθάσει κανείς οπουδήποτε, πολύ περισσότερο στον "πρωτόγονο" Αθηνιό, αλλά εμείς είχαμε το αυτοκινούμενο. Αντί να "αναρριχηθούμε" λοιπόν στον "Γολγοθά", τον ανηφορικό ελικοειδή δρόμο που συνδέει το "λιμάνι" με τα υπόλοιπα χωριά του νησιού, παρκάραμε στο βόρειο τμήμα του προβλήτα και συμπληρώσαμε μερικές ώρες ύπνου ώστε να μην είμαστε την επόμενη μέρα σαν μπαγιάτικοι μπακαλιάροι...

Το πρωί μας βρήκε να συμπληρώνουμε τα εφόδιά μας στο εκπληκτικό μανάβικο του Κρητικού, που έχει ανοίξει υποκαταστήματα franchise σε όλους σχεδόν τους οικισμούς της Σαντορίνης. Για να πω την αλήθεια, τέτοιο μανάβικο δεν έχω δει ούτε στην Αθήνα! Το επόμενο πρόβλημα που είχα να επιλύσω ήταν πού θα παρκάρουμε το αυτοκινούμενο ώστε να είμαστε σε απόσταση βολής από τα Φηρά. Ήταν βέβαια Απρίλης και πίστευα ότι η κίνηση δεν θα είχε φθάσει ακόμη στο αποκορύφωμά της. Έπεσα όμως έξω, καθώς η μισή Κίνα ήταν στη Σαντορίνη για να δει το ηλιοβασίλεμα και να παντρευτεί!

Παρκάρισα λοιπόν το αυτοκινούμενο στις παρυφές των Φηρών και επιστράτευσα το παπί. Ευλογημένο όχημα! Γρήγορο, οικονομικό και, το κυριώτερο, παρκάρει παντού! Η συνέχεια, λίγο πολύ, γνωστή. Άσκοπη περιπλάνηση στα στενά του εκπληκτικού οικισμού και χάζι της καλντέρας, με το στόμα ανοικτό για να μπορούν ανεμπόδιστα να φεύγουν τα επιφωνήματα. Είναι πάμπολλες πάντως οι απορίες που έχει ο αδαής επισκέπτης αυτού του μοναδικού αρχιτεκτονικού θαύματος όπως, επί παραδείγματι, πώς γίνεται και δεν πέφτουν στο γκρεμό όλα αυτά τα αιωρούμενα κατάλευκα σπίτια και ξενοδοχεία που αστράφτουν στο φως του ήλιου και πετούν, θαρρείς, πάνω απ' τη θάλασσα σαν λευκά περιστέρια.

Τα καταστήματα, σε αντίθεση με κάποια χρόνια πριν, που δεν είχε γίνει ακόμη καπιταλιστική χώρα η Κίνα, ήταν όλα ανοικτά προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον κίτρινο πυρετό που κατέκλυζε τα πάντα. Ο καιρός όμως ήταν ακόμη ασταθής. Άνοιξη γαρ. Καθώς διέκρινα λοιπόν, ακούγοντας και την πρόβλεψη των μετεωρολογικών δελτίων, ότι τις επόμενες ημέρες ο ουρανός θα είχε... συχνοουρία, άρχισα να τρέχω σαν αφιονισμένος, με τα πόδια και τις κάμερες επ' ώμου, από τα Φηρά μέχρι το Φηροστεφάνι και τούμπαλιν. Είναι τόση ωστόσο η ομορφιά του τοπίου που δεν υπάρχει θέση για κούραση. Επιστρέψαμε για το μεσημεριανό φαγοπότι στο αυτοκινούμενο, ενώ συγχρόνως κατέγραφα στο χαρτί αυτά που έπρεπε να δούμε και να κάνουμε τις επόμενες ημέρες.

Αποφασίσαμε να περάσουμε κατ' αρχάς στη Θηρασιά, που ήταν ένας από τους απωθημένους προορισμούς μας. Είχαμε περάσει κάποτε από κει με το φουσκωτό, επιστρέφοντας εν πλω απ' την Κάσο, αλλά ήταν τόση η κούραση από το δύσκολο ανέβασμα του Καρπάθιου, ώστε δεν βρήκαμε το κουράγιο να αποβιβαστούμε στο νησί και να το εξερευνήσουμε. Αγκυροβολήσαμε για λίγο, μερικά μέτρα απόσταση από τον Κόρφο, που τότε όλα τα καταστήματά του ήταν κλειστά, αγναντεύσαμε το ανηφορικό μονοπάτι που οδηγούσε στην πρωτεύουσα της Θηρασιάς, και φύγαμε.

Ήταν Σάββατο του Λαζάρου και με γνώμονα ότι η "παντόφλα" που συνδέει τη Θηρασιά με τον Αθηνιό δεν είχε ακόμη μπει στη γραμμή, αναζητήσαμε εναλλακτικό μέσο μεταφοράς. Έπρεπε, κατ' ανάγκην, να πάρουμε και το αυτοκινούμενο μαζί γιατί χωρίς αυτό δεν πάμε πια πουθενά. Δεν αφήνεις άλλωστε πίσω, επ' ουδενί, το ξενοδοχείο και το εστιατόριο! Στην ταχύπλοη λάντζα όμως, που περνάει καθημερινώς από το Αμμούδι της Οίας στη Ρίβα της Θηρασιάς, δεν χωράει όχι αυτοκινούμενο αλλά ούτε ποδήλατο. Απέμεινε λοιπόν η λύση του επιδοτούμενου "γαλατάδικου" της "Nel Lines", το "Aqua Spirit", που συνδέει κάποιες ημέρες της εβδομάδας τον Αθηνιό της Σαντορίνης με τη Θηρασιά και τα γύρω νησιά. Διαβάστε όμως και δείτε εδώ τις λεπτομέρειες αυτής της σύντομης απόδρασής μας στη Θηρασιά, ώστε σ' αυτό το άρθρο να ασχοληθώ αποκλειστικώς με την Σαντορίνη : http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1469-thirasia-i-agnosti-magiki-apokommeni-gonia-tis-santorinis

Όταν επιστρέψαμε στη Σαντορίνη, ξεκινήσαμε την περιπλάνησή μας από την Οία. Εντελώς "τυχαία". Αστειεύομαι βέβαια! Από πού να ξεκινήσει κανείς αν όχι από τον ομορφότερο ίσως οικισμό του κόσμου, μαζί με την Τενερίφη των Καναρίων νήσων, σύμφωνα με τα σχόλια μεγάλων τουριστικών εντύπων και οδηγών; Η Οία, απλώς, δεν περιγράφεται! Να τη χαζέψει μόνο μπορεί ο επισκέπτης. Κι' εμείς δεν αποτελέσαμε εξαίρεση. Οι Κινέζοι πάντως περπατούσαν σαν τα μυρμήγκια ανάμεσά μας! Τόσους Κινέζους μαζεμένους δεν έχω ξαναδεί! Μου θύμισαν εμάς, τους καπιταλιστές ελληναράδες της δεκαετίας του '80, που ταξιδεύαμε άνετοι στην Ευρώπη ενώ οι Κινέζοι δούλευαν ακατάπαυστα με καθεστώς σφυροδρέπανου. Τώρα πια οι όροι αντεστράφησαν, με τους Κινέζους να βολτάρουν σε όλες τις τουριστικές γωνιές του πλανήτη, μένοντας σε πολυτελή ξενοδοχεία, φορώντας πανάκριβα "σινιέ" συνολάκια και κρατώντας ο καθένας στα χέρια δύο i pad και τέσσερις φωτογραφικές μηχανές! Που λέει ο λόγος, δηλαδή. Όσο για μας; Άσε καλύτερα...

Ή ώρα που γίνεται το "έλα να δεις" είναι ή ώρα που ο "βασιλιάς" φοράει την κόκκινη "πυτζάμα" του και ξαπλώνει στον υγρό γαλάζιο ορίζοντα. Κατά εκατοντάδες συρρέουν από νωρίς οι τουρίστες, κάθε φυλής και χρώματος, στο παλιό κάστρο για να εξασφαλίσουν μια προνομιούχο θέση που θα τους επιτρέψει να θαυμάσουν και να απαθανατίσουν το ηλιοβασίλεμα. Πώς κατάφεραν οι Σαντορινιοί να αναγάγουν το ηλιοβασίλεμα της Οίας σαν το πιο όμορφο του κόσμου, αυτό είναι πράγματι απορίας άξιο! Διερωτώμαι τι θα έκαναν όλοι αυτοί οι τουρίστες αν είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν, ας πούμε, το ηλιοβασίλεμα από το εκκλησάκι του Αγίου Κωνσταντίνου στην Κάσο...  

Το Αμμούδι, σαν τουριστική τοποθεσία, μπορεί να μη "γεμίζει το μάτι", είναι όμως "must" για τους φραγκάτους ψαροφάγους και αστακοφάγους τουρίστες. Τα νεύρα μου, τα χάπια μου, που λέει και ο λαός, να βλέπεις τις Κινέζες να καταβροχθίζουν τους αστακούς κι' εσύ να ζητάς την άδεια τουλάχιστον να τους βιντεοσκοπήσεις! Το γραφικό αυτό λιμανάκι απέχει ελάχιστα από την Οία και σας συνιστώ, αν δεν διαθέτετε δίτροχο, να μην επιχειρήσετε να πάτε ως εκεί με το αυτοκινούμενο. Ο δρόμος είναι πολύ κατηφορικός και δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος πάρκινγκ ούτε για δείγμα.

Δύο ψαροταβέρνες κυριαρχούν στο Αμμούδι, που όπως φαίνεται κάνουν χρυσές δουλειές με το πάλαι ποτέ ανατολικό μπλοκ. Μερικές ψαρόβαρκες λικνίζονται στο διαρκές αντιμάμαλο που δημιουργούν τα πλοία της γραμμής και τα κρουαζιερόπολοια, ενώ η όμορφη Αεκτζίδικη λάντζα αναχωρεί καθημερινώς από δω για τη Θηρασιά. Ένα μόλις ευρώ το εισιτήριο για τον επιβάτη, καθώς η γραμμή είναι επιδοτούμενη. Η απόσταση άλλωστε δεν είναι μεγαλύτερη από ένα ν. μίλι.

Αφήσαμε την Οία, μετά από παραμονή δύο ημερών στο άνετο χωμάτινο πάρκινγκ (οι ιδιοκτήτες αυτοκινούμενων καταλαβαίνουν πολύ καλά γιατί τονίζω τη λέξη "χωμάτινο") και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στα Φηρά, όχι από τον σύντομο δρόμο του βουνού, αλλά από τον δρόμο που διασχίζει ολόκληρη την ανατολική πλευρά της Σαντορίνης, ξεκινώντας από την παραλία του Παράδεισου, που απλώνεται στα πόδια της Οίας, και περνώντας από τον Βουρβούλο, το Καρτεράδο, τον Μονόλιθο, το Καμάρι, την Περίσσα, την αρχαία Θήρα, τον Προφήτη Ηλία, τον Πύργο και το Μεγαλοχώρι, καταλήγει στο Ακρωτήρι και τον εκπληκτικό φάρο του, που μου ξυπνάει πολλές αναμνήσεις.

Μια διαδρομή που χαρήκαμε ιδιαίτερα, καθώς είχαμε την ευκαιρία να διανυκτερεύουμε όπου η τοποθεσία μας ενέπνεε, να τρώμε ό,τι και όποια ώρα της ημέρας ή της νύχτας θέλαμε και, το κυριώτερο, να ξεναγηθούμε από τον απολαυστικό φύλακα της αρχαίας Θήρας Βαγγέλη Σιγάλα, να μιλήσω με την υπεύθυνη πωλήσεων και marketing της Οινοποιίας Αργυρού Γιώτα Ιωακείμογλου, να απαθανατίσω την παρασκευή των μελιτίνιων και το κατέβασμα του Λάζαρου στο παραδοσιακό Μεγαλοχώρι, αλλά και τον μοναδικό τρόπο με τον οποίο περιφέρουν τον Επιτάφιο στο χωριό Πύργος τη Μεγάλη Παρασκευή. Δείτε τα στα βιντεάκια που ακολουθούν, με την σειρά που τα ανέφερα, με εξαίρεση αυτό της αρχαίας Θήρας που θα το δείτε πιο κάτω.

Δεν θα σας κουράσω με πολλά λόγια και ταξιδιωτικές πληροφορίες γιατί, ούτως ή άλλως, στη Σαντορίνη μιλάει περισσότερο η εικόνα, όπως λέει και ο τίτλος αυτού του ταξιδιωτικού άρθρου. Οι πληροφορίες άλλωστε που υπάρχουν στο διαδίκτυο για το εκπληκτικό αυτό νησί είναι καταιγιστικές: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%B7

Θα πρέπει, εν τούτοις, να μείνω για λίγο και να σχολιάσω κάποια πράγματα που υπέπεσαν στην αντίληψή μου και τα οποία το δημοσιογραφικό μου βίτσιο δεν μου επιτρέπει να κάνω "γαργάρα".

Κατ' αρχάς η εικόνα των καρκινογόνων (σύμφωνα με δική τους έγγραφη ομολογία) εγκαταστάσεων (ραντάρ, κεραίες κ.λπ.) στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία, και μάλιστα σε απόσταση αναπνοής από το Μοναστήρι και τους χιλιάδες πιστούς που το επισκέπτονται, είναι επιεικώς απαράδεκτη. Προφανώς το Μοναστήρι προϋπήρξε των κατασκοπευτικών εκτρωμάτων. Διερωτώμαι λοιπόν : δεν βρέθηκε άλλο ύψωμα για να τοποθετήσουν τα καρκινογόνα ραντάρ; Και πώς είναι δυνατόν να συνιστάται στους επισκέπτες του Μοναστηριού να μην πλησιάζουν σε απόσταση μικρότερη των 500 μέτρων από τις καρκινογόνες εγκαταστάσεις όταν το ίδιο το Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία είναι σχεδόν μεσοτοιχία με τα ραντάρ; Απίστευτα πράγματα!

Τα γαϊδουράκια, τα συμπαθή αυτά τετράποδα που έχουν κάνει πλούσιους κάποιους Σαντορινιούς ανεβοκατεβάζοντας τουρίστες από τα Φηρά προς τη θάλασσα και τούμπαλιν αντί 5 ευρώ (one way), δημιουργούν, κυρίως εξ αιτίας της "γαϊδουριάς" των αφεντικών τους, μια απερίγραπτα δύσοσμη ατμόσφαιρα, με τις ακαθαρσίες των ζώων και εκατομμύρια μύγες να "στολίζουν" το μονοπάτι. Δεν κρατήθηκα και ρώτησα έναν από αυτούς τους μουλαράδες, καθώς κατηφόριζα με τα πόδια μέχρι το λιμανάκι κάτω απ' τα Φηρά για να πάρουμε το καίκι για τη Νέα Καμμένη.

"Καλή και γραφική όλη αυτή η εικόνα με τα γαϊδουράκια και τα μουλάρια να ανεβοκατεβαίνουν στο μονοπάτι. Δεν μπορείτε όμως να βάλετε ποδίτσα στα οπίσθια των ζώων, όπως κάνουν σε άλλες περιοχές της χώρας και στο εξωτερικό, ώστε να μη στολίζουν το μονοπάτι οι ακαθαρσίες τους και να μην υπάρχουν η δυσοσμία και οι μύγες που μόνο κακό κάνουν στην εικόνα του νησιού;".

Ξέρετε τι μου απάντησε ο μουλαράς;

"Δίνουμε πολλά χρήματα για να καθαρίζεται ο δρόμος. Αλλά και τα γαϊδούρια δεν τη θέλουν την ποδιά!".

Ακούσατε; Μόνο τα γαϊδούρια της Σαντορίνης δεν τη θέλουν την ποδιά! Όλα τα άλλα γαϊδούρια, σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, την θέλουν! Περίεργα πράγματα...

Πάμε στην αρχαία Θήρα τώρα, όπου η δικαιολογημένη οργή αυτών που ξέρουν και καταλαβαίνουν τι "παίζεται" σ' αυτή τη θεότρελη γωνιά του πλανήτη, ξεχειλίζει. Κάναμε, συνολικώς, τρεις προσπάθειες να επισκεφτούμε αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο. Το Μεγάλο Σάββατο φθάσαμε στην κορυφή του λόφου, που χωρίζει το Καμάρι απ' την Περίσσα, την ώρα που έκλεινε η είσοδος (του αρχαιολογικού χώρου). Γνωρίζαμε βεβαίως ότι η επίσκεψη επιτρεπόταν όλες τις ημέρες της εβδομάδας, πλην Δευτέρας, από τις 8 το πρωί μέχρι τις 2 μετά το μεσημέρι. Αργήσαμε λίγο, καλά να πάθουμε. Ήταν όμως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να τραβήξω πλάνα της γύρω περιοχής από ψηλά.

Επιχειρήσαμε έτσι μια δεύτερη προσπάθεια την Κυριακή του Πάσχα, σκεπτόμενοι ότι και η είσοδος, λόγω της ημέρας, θα ήταν δωρεάν. Όλα τα υπολογίζουμε άλλωστε πια. Ακόμη και το δίευρω. Μολονότι μάλιστα εγώ, σαν κάτοχος δημοσιογραφικής ταυτότητας, έχω ελεύθερη πρόσβαση σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους, θεωρώ πως είναι απαράδεκτο να πληρώνουν χρήματα οι Έλληνες πολίτες για να επισκεφτούν τα μνημεία των προγόνων τους. Την δωρεάν πρόσβαση είχε καθιερώσει ο Ανδρέας Παπανδρέου (έκανε και κάτι καλό) αλλά στη συνέχεια κάποιοι ανακάλεσαν το μέτρο (ανάμεσα στα άλλα κακά έκαναν κι' αυτό). Όταν φθάσαμε όμως στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου βρήκαμε την πόρτα κλειστή και μια πινακίδα που έγραφε : "Κλειστό λόγω Πάσχα. Ο αρχαιολογικός χώρος θα είναι ανοικτός αύριο".

Άντε τώρα να μαντεύσουν και να καταλάβουν οι Κινέζοι τουρίστες αυτές τις ξαφνικές αλλαγές. Έτσι, όσοι κατέφθαναν την Κυριακή στον αρχαιολογικό χώρο αποχωρούσαν άπρακτοι και απογοητευμένοι, χωρίς να μπορούν να διαβάσουν την πινακίδα που ήταν γραμμένη στα ελληνικά! Είχε πλάκα όμως και ο ιδιοκτήτης του ταξιδιωτικού πρακτορείου από όπου αγοράσαμε τα εισιτήρια για την Καμμένη. "Καλά κάνατε και μου το είπατε αυτό για να ενημερώνω κι' εγώ τους τουρίστες που με ρωτούν!". Τα σημαντικά όμως για την αρχαία Θήρα είναι άλλα.

Επανήλθαμε λοιπόν την Δευτέρα του Πάσχα, πλήρωσα δύο ευρώ είσοδο για την καπετάνισσα, και είχαμε την τύχη να βρούμε σε μεγάλα κέφια τον έναν από τους δύο φύλακες (και αυτοδίδακτο αρχαιολόγο) Βαγγέλη Χάλαρη, ο οποίος μας ξενάγησε στον αρχαιολογικό χώρο με τον δικό του απολαυστικό τρόπο. Σας ενδιαφέρει να μάθετε τι αποκόμισα βλέποντας τριγύρω και σκεπτόμενος;

Ότι το Υπουργείο Πολιτισμού διέθεσε (υποτίθεται) 1.761.000 ευρώ (αναγράφεται σε σχετική πινακίδα στην είσοδο) για την περίοδο 2000-2006, προκειμένου να γίνει (λέει) ανάδειξη και διαμόρφωση του αρχαιολογικού χώρου της αρχαίας Θήρας. Αποτέλεσμα; Όχι μόνο δεν έγινε καμμία απολύτως ανάδειξη και διαμόρφωση του αρχαιολογικού χώρου αλλά, αντιθέτως, τα πάντα έχουν αφεθεί στην τύχη τους και στη φθοροποιό δράση του χρόνου και των καιρικών συνθηκών! Πέτρες και φθαρμένα σχοινιά  "απαγορεύουν" την προσέγγιση των αρχαίων ερειπίων, τα πάντα έχουν καλυφθεί με χώμα, μαργαρίτες, αγριολούλουδα και αγκάθια, ενώ δεν υπάρχει νερό και τουαλέτα ούτε για δείγμα! Τραγικό, αν σκεφτεί κανείς πως στην αρχαία Θήρα, εκτός του προηγμένου αποχετευτικού συστήματος και των δεκάδων πηγαδιών, υπήρχαν, συνολικώς, επτά δημόσιες τουαλέτες! Έτσι, μην κακίσετε τον τουρίστα που τυχόν θα δείτε να ουρεί ή να αποπατεί επάνω στα απομεινάρια του αρχαίου μας πολιτισμού, λόγω ανάγκης και απουσίας τουαλέτας...  
 
Δύο ευρώ λοιπόν κοστίζει το εισιτήριο για να δει κανείς ό,τι απέμεινε από την αρχαία Θήρα. Για ποιο λόγο; Ανάδειξη και διαμόρφωση του χώρου δεν υπάρχει. Τουαλέτες και νερό δεν υπάρχουν. Ξεναγός δεν υπάρχει. Η ξενάγηση επαφίεται στον πατριωτισμό του ενός από τους δύο μόνο φύλακες που εργάζονται σε ολόκληρο τον αρχαιολογικό χώρο. Τα ξύλινα φυλάκια που έχουν τοποθετηθεί στην κορυφή του λόφου, ώστε να προστατεύονται οι φύλακες και να έχουν καλύτερο έλεγχο της περιοχής, είναι κι' αυτά εγκαταλελειμμένα στην τύχη τους, ενώ ένας Θεός μόνο ξέρει πόσα χρήματα κόστισε η κατασκευή τους. Το εκπληκτικό αρχαίο θέατρο της αρχαίας Θήρας, μια μικρογραφία του θεάτρου της Επιδαύρου, με χωρητικότητα 2.000 θεατών, εκπληκτική ακουστική και θέα στο απέραντο γαλάζιο, έχει καλυφθεί με χώματα και μαργαρίτες. Πρέπει να επιστρατεύσει κανείς την φαντασία του για να καταλάβει περί τίνος ακριβώς πρόκειται!

Και λέω τώρα εγώ : Μήπως, μέσω της εγκατάλειψης, μεθοδεύεται η ιδιωτικοποίηση και του χώρου αυτού; Σύμφωνα άλλωστε με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες μου η διαχείριση του πολυδιαφημισμένου αρχαιολογικού χώρου στο Ακρωτήρι (με είσοδο 5 ευρώ) έχει ήδη ανατεθεί σε ιδιώτη.

Το ερώτημα είναι : Πού πήγαν τα 1.761.000 ευρώ; Γιατί είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν διετέθησαν βεβαίως για την ανάδειξη και διαμόρφωση της αρχαίας Θήρας... Δείτε το σχετικό βίντεο :

Πάμε ηφαίστειο; Πάμε! Κατεβήκαμε λοιπόν πεζή, κρατώντας τη μύτη μας από τα Φηρά μέχρι τη θάλασσα (για τους λόγους που εξέθεσα πιο πάνω) και επιβιβαστήκαμε στο καίκι που θα μας πήγαινε στη Νέα Καμμένη (ηφαίστειο) και στην Παλαιά Καμμένη (θερμά λουτρά). Όλα καλά ως εδώ. 15 ευρώ το άτομο, για μια απόσταση μικρότερη από τέσσερα μίλια και άλλα 5 ευρώ αν κατέβεις με το γαϊδουράκι ή με το τελεφερίκ. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Όταν αποβιβαστήκαμε στη Νέα Καμμένη, βρήκαμε μπροστά μας σταθμό διοδίων! Με μπάρα, δύο εισπράκτορες και ταμειακή μηχανή για να εισπράττουν χαράτσι 2 ευρώ ανά άτομο! Γιατί, θα ρωτήσετε ευλόγως. Αυτό ρώτησα κι' εγώ και πήρα την εξής απάντηση από την κοπέλλα που εκτελούσε χρέη ξεναγού στο καίκι.

"Αυτά τα χρήματα εισπράττονται και δίδονται στο Γεωλογικό Ινστιτούτο προκειμένου να διατηρείται καθαρό το νησί και να καλύπτονται τα έξοδα των ερευνών και των μηχανημάτων που έχει εγκαταστήσει στον χώρο του ηφαιστείου".

"Δεν χρηματοδοτείται από το Κράτος το Γεωλογικό Ινστιτούτο;", τόλμησα να ρωτήσω.

"Εχρηματοδοτείτο μέχρι πρότινος, αλλά από ό,τι μας είπαν όχι πια", ήταν η απάντηση της ξεναγού.

Τι πρέπει να σχολιάσω τώρα εγώ χωρίς να παραφερθώ; Εκείνη την ημέρα του Απρίλη μέτρησα περί τα 500 άτομα να πηγαίνουν και να επιστρέφουν από το ηφαίστειο. Φανταστείτε δηλαδή πόσα άτομα θα το επισκέπτονται τους μήνες αιχμής! Αν λοιπόν κάθε άτομο το μεταφράσει κανείς σε δίευρω, καταλήγει στο ασφαλές συμπέρασμα ότι στα "διόδια" της Νέας Καμμένης εισπράττεται καθημερινώς χαράτσι που κυμαίνεται από 1.000 - πόσες χιλιάδες άραγε ευρώ; Και θέλουν οι άνθρωποι του Γεωλογικού Ινστιτούτου να πιστέψουμε ότι τα χρήματα αυτά δίδονται για την διατήρηση της καθαριότητας του χώρου και τα μηχανήματα που έχουν στήσει γύρω απ' το ηφαίστειο; Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε. Διόρθωση : Στο βίντεο αναφέρεται, εκ παραδρομής, ότι το λιμανάκι των Φηρών είναι ο Αθηνιός. Ζητώ συγγνώμη γι' αυτό.

Όπου κι' αν πάω, τελικώς, η Ελλάδα με πληγώνει. Υπάρχει όμως στον αντίποδα και το άλλο. Το άκουσα τις προάλλες από τον Μπάμπη Κωνσταντάτο και πολύ μου άρεσε : "Κάνουμε ό,τι μπορούμε ρε φίλε για να τη γαμήσουμε την Ελλάδα, αλλά αυτή η ρουφιάνα αντιστέκεται"...

Δείτε τώρα και το κυρίως μενού για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Έγραψα τον τίτλο αυτού του βίντεο στα Αγγλικά μήπως και τραβήξω το ενδιαφέρον των Κινέζων και αυξηθεί η επισκεψιμότητα...

Ευχαριστώ την εταιρεία "ΑΝΕΚ LINES" και τους δύο πλοιάρχους του "Πρέβελης", Νίκο Κορρέ και Βαγγέλη Στουραίτη, από τους οποίους ζητώ συγγνώμη για λογαριασμό του ανεγκέφαλου Κασιώτη, ο οποίος εξέθεσε με υβριστικούς χαρακτηρισμούς τους ίδιους και το πλοίο.

Ευχαριστώ τον Γιώργο Ρήγο για την υπέροχη, ταξιδιάρικη μουσική του και την καπετάνισσά μου για τη συντροφιά, το καλό φαγητό και την εν γένει βοήθειά της.