Rib and Sea

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος

Μουσική επένδυση βίντεο : Γιώργος Ρήγος

Είχαμε κάποτε προσεγγίσει τη Θηρασιά, με το φουσκωτό σκάφος μας, καθώς επιστρέφαμε από την Κάσο στην Ανάβυσσο. Δεν είχαμε όμως τον χρόνο τότε να αποβιβαστούμε και να εξερευνήσουμε τον ήρεμο αυτό παράδεισο που ζει στη σκιά της πολύβουης Σαντορίνης, της οποίας αποτελούσε, στο μακρινό παρελθόν, δικό της κομμάτι.

Έτσι, όταν φθάσαμε ξημερώματα του Λαζάρου με το "Πρέβελης" στον Αθηνιό, χάρις στα εισιτήρια που μας παρέχει η "ΑΝΕΚ LINES", η πρώτη μας σκέψη ήταν να δούμε με ποιο τρόπο θα περνούσαμε με το camper στη Θηρασιά. Δεν αργήσαμε να βρούμε άκρη και να κλείσουμε τα εισιτήρια για το επόμενο βράδυ με το πλοίο "Aqua Spirit" της "Nel Lines", που συνδέει τη Σαντορίνη με τα γύρω νησιά. Τέσσερα ευρώ το μέτρο για το camper, συν δύο ευρώ το άτομο και άλλα τόσα για την επιστροφή. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Φθάσαμε τσάμπα στη Σαντορίνη από τον Πειραιά, αλλά για να επισκεφτούμε τη Θηρασιά, που βρίσκεται σε απόσταση... ενός τσιγάρου από τον Αθηνιό, πληρώσαμε 64 ευρώ! Αργότερα βέβαια μάθαμε ότι αυτός ήταν και ο πιο οικονομικός τρόπος, δεδομένου ότι η "παντόφλα" που εκτελεί το ίδιο δρομολόγιο και επιδοτείται, χρεώνει το camper προς πέντε ευρώ το μέτρο!

Ευλογία πάντως ήταν η σύντομη εκείνη επίσκεψή μας στη Θηρασιά, γιατί γίναμε κοινωνοί της ανείπωτης ομορφιάς του τοπίου, της ζεστής φιλοξενίας των κατοίκων, αλλά και των προβλημάτων που βιώνει αυτή η μικρή κοινωνία των διακοσίων περίπου ανθρώπων που κατοικούν μονίμως στο νησί. Κυρίαρχο πρόβλημα, κι' εδώ, η Υγεία. Ένας μόνο αγροτικός γιατρός, που επέλεξε ο ίδιος να κάνει το αγροτικό του στο νησί, και μια νοσηλεύτρια που, πότε είναι παρούσα και πότε δεν είναι, λόγω των εφημεριών που καλείται να καλύψει στο Κέντρο Υγείας της Σαντορίνης.

Και σαν να μην έφθανε αυτό, εκείνες τις ημέρες της δικής μας παραμονής, κατέφθασε και ο πρόεδρος του Κέντρου Υγείας για να πάρει τον γιατρό, καθώς οι κάτοικοι της Θηρασιάς δεν τον άφηναν να φύγει από το νησί! Εδώ όμως θα διαβάσετε και θα δείτε όλο το περιστατικό, του οποίου υπήρξα αυτόπτης μάρτυς και το οποίο κατέγραψα με την βιντεοκάμερά μου : http://www.ribandsea.com/main/index.php/waves/1462-kentro-ygeias-thiras-pros-tous-katoikous-tis-thirasias-doste-mas-ton-giatro-na-sas-steiloume-nosileytria

Φύγαμε από τον Αθηνιά γύρω στις 2 μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου. Τριάντα λεπτά αργότερα πέφταμε για ύπνο στο κρεββάτι του camper λίγα μέτρα από το ντόκο του λιμανιού της Ρίβας (έτσι αποκαλούν οι ντόπιοι τον μοναδικό παραθαλάσσιο οικισμό της Θηρασιάς που φέρει επισήμως το όνομα της Αγίας Ειρήνης). Είχε μεσολαβήσει άλλο ένα ξενύχτι το προηγούμενο βράδυ, καθώς φθάσαμε ξημερώματα στον Αθηνιό, και έτσι ο Μορφέας ήταν κάτι περισσότερο από ελκυστικός...

Το πρωί της Κυριακής πήρα τα "όπλα" της δουλειάς επ' ώμου και περπάτησα κατά μήκος του μικρού οικισμού μέχρι το άκρο της βοτσαλωτής παραλίας. Εντύπωση μου έκανε η εγκατάλειψη που επικρατούσε απ' άκρου εις άκρην. Ένα εστιατόριο ήταν μόνο ανοικτό, κι' αυτό υπολειτουργούσε λόγω Μεγάλης Εβδομάδας, ενώ μετρημένοι στα δάκτυλα οι κάτοικοι του οικισμού.

Φαίνεται - αυτό μου το επιβεβαίωσαν λίγο αργότερα και οι ίδιοι οι Θηρασιώτες - πως το παραμελημένο λιμάνι του νησιού λειτουργεί, κυρίως, σαν σημείο μετεπιβίβασης γι' αυτούς που φεύγουν ή έρχονται από τον Αθηνιό ή το Αμμούδι με το ταχύπλοο, την παντόφλα ή το πλοίο της "Nel Lines". Μοναδικό σημείο ζωής το μικρό λεωφορείο που έρχεται με την άφιξη του πλωτού μέσου για να φέρει ή να μοιράσει τους Θηρασιώτες στην πρωτεύουσα του νησιού, τον Μανωλά. Οι μαργαρίτες πάντως και τα αγριολούλουδα αντικαθιστούσαν την ανθρώπινη απουσία. Χαλί απέραντο ολόκληρο το νησί, βαμμένο στα χρώματα του κίτρινου, του πράσινου, του λευκού και του μωβ.

Καθώς τα εισιτήρια της επιστροφής μας στη Σαντορίνη είχαν κοπεί για τη Μεγάλη Τρίτη το απόγευμα, αποφασίσαμε να κινητοποιηθούμε για να γνωρίσουμε όσο καλύτερα γινόταν τη Θηρασιά. Το παπί, για άλλη μια φορά, ήταν αυτό που μας μετέφερε γρήγορα και εύκολα στο Μανωλά, στο μοναστήρι της Παναγίας, στον αρχαίο οικισμό της Κεράς, στον Ποταμό και στον εγκαταλελλειμένο οικισμό της Αγριλιάς, όπου κάποτε ζούσαν 700 άτομα ενώ σήμερα κατοικούνται δύο μόνο σπίτια!

Ο Κόρφος είναι ο μοναδικός τουριστικός προορισμός της Θηρασιάς και σ' αυτόν μπορεί κανείς να πάει ή δια θαλάσσης ή κατηφορίζοντας το μονοπάτι που ξεκινάει από τον Μανωλά. Διασκεδαστικό και απολύτως εντυπωσιακό, από πλευράς θέας, να κατέβει βέβαια κανείς, αλλά σίγουρα όχι τόσο διασκεδαστικό να ανέβει! Ευτυχώς υπάρχει το ταχύπλοο που αναχωρεί από τον Κόρφο για τη Ρίβα στις 5 το απόγευμα. Αυτό κάναμε κι' εμείς εκείνη την Κυριακή, καθώς το επεισόδιο με τον αγροτικό γιατρό και τον πρόεδρο του Κέντρου Υγείας Θήρας ήταν αρκετό για να μας κάνει να χάσουμε το δρομολόγιο της λάντζας. Ανεβήκαμε λοιπόν ως τον Μανωλά και από κει περπατήσαμε μέχρι τον Κόρφο και πολύ το ευχαριστηθήκαμε.

Ο παπα Λουκάς Νομικός, εξ αγχιστείας συγγενής της καπετάνισσας, είναι ο εφημέριος της μεγάλης εκκλησίας των Κωνσταντίνου και Ελένης στην πρωτεύουσα του νησιού. Δραστήριος όμως και πολυπράγμων καθώς είναι, δεν σταματάει να εργάζεται και πέρα από τα ιερατικά του καθήκοντα, φτιάχνοντας το δικό του κρασί ή απασχολούμενος περιστασιακά στο mini market που του άφησε ο πατέρας του στο Μανωλά αλλά και στο κατάστημα τουριστικών ειδών που διατηρεί στον Κόρφο. "Δεν φθάνουν τα χρήματα και έχω παιδιά που σπουδάζουν", λέει ο εκπληκτικός ιερέας, και συνεχίζει : "Τώρα που θα τελειώσει ο γιος μου τις σπουδές του στην Αθήνα θα έρθει στο νησί να αναλάβει τα μαγαζιά, να ξεκουραστώ κι' εγώ".

Επιστρέφοντας εκείνο το απόγευμα με το ταχύπλοο στη Ρίβα, παρατήρησα στην άκρη ενός ηφαιστειακού γκρεμού ένα πέτρινο κατασκεύασμα εκεί που σκάει το κύμα. Από μακριά έμοιαζε με σπίτι, αλλά δεν θα έπαιρνα και όρκο γι' αυτό καθώς ο κύριος όγκος του έμοιαζε να κρύβεται μέσα στο βουνό. Ένας Θηρασιώτης, που με είδε να εστιάζω εκεί τον φακό της βιντεοκάμερας, έσπευσε να λύσει την απορία μου. "Είναι το παλιό ορυχείο πορσελάνης που το μετέτρεψε ένας επιχειρηματίας της Σαντορίνης σε πολυτελές υπόσκαφο ξενοδοχείο για v.i.p.'s. Μόνο με ιδιωτικά ταχύπλοα σκάφη έρχονται εδώ διάσημοι ηθοποιοί και επιχειρηματίες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια".

Τη Μεγάλη Τρίτη το πρωί, εκμεταλλευόμενος τον ανοιξιάτικο ήλιο, περπάτησα και πάλι στον παραλιακό δρόμο της Ρίβας για να ξανατραβήξω πλάνα της προηγούμενης ημέρας που μου φάνηκαν πως ήταν σκοτεινά. Τα βήματά μου με οδήγησαν και στο πρατήριο καυσίμων. Εκ πρώτης όψεως οι αντλίες θυμίζουν... Far West, ενώ θα στοιχημάτιζα πως είναι εκτός λειτουργίας. Κι' όμως! Το πρατήριο λειτουργεί αλλά κι' αυτό περιστασιακά. Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή 8 - 10 το βράδυ! Λογικό ακούγεται αφού και τα τροχοφόρα είναι ελάχιστα στη Θηρασιά.

Κι' εκεί που επέστρεφα στο λιμάνι, ακούστηκε στον ουρανό ο γνώριμος ήχος δίχρονου αεροπορικού κινητήρα, οπότε εμφανίστηκε από το πουθενά ένας παραπεντίστας με μοτέρ! Δεν πίστευα στα μάτια μου! Ασυναίσθητα αναρωτήθηκα τι θα γινόταν εάν - ο μη γένοιτο - ο κινητήρας έπαυε κάποια στιγμή να λειτουργεί αναγκάζοντας το ιπτάμενο κατασκεύασμα και τον "τολμηρό" (ας μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη) χειριστή του να επιχειρήσουν  αναγκαστικό "landing" στο πέλαγος. Έδιωξα αμέσως τις σκέψεις αυτές από το μυαλό μου, την ώρα που η "μπανάνα" πήρε ύψος και χάθηκε στον ορίζοντα πάνω από τον υγρό γαλάζιο καθρέφτη...