Rib and Sea

Του Νίκου Γ. Μαστροπαύλου.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 15 Ιουνίου 2014.

Διασχίζουμε την Ελλάδα με κατεύθυνση από τα βορειοδυτικά προς τα νοτιοανατολικά: από το Πωγώνι της Ηπείρου ως την Κάσο στην αγκαλιά του Καρπάθιου πελάγους, με ενδιάμεσες στάσεις στην ενδοχώρα, στα νησιά και στα παράλιαΠάνω στη διαγώνιο του ελληνικού καλοκαιριού.

Η ουσία βρίσκεται στις άκρες. Και αυτή, η πιο μακριά γραμμή πάνω στο σώμα της ελληνικής επικράτειας, που ξεκινά από το Πωγώνι, διατρέχει σαν ερωτικό σκίρτημα τη ραχοκοκαλιά της, την Πίνδο, και βγαίνει στον Σαρωνικό, τις Κυκλάδες, την έρημο του Νότιου Αιγαίου μετά την Ανάφη και φτάνει μέχρι την απόμερη Κάσο, συνδέει δύο εντελώς διαφορετικά άκρα, δύο αισθαντικές όψεις του ελληνικού καλοκαιριού. Γιατί το καλοκαίρι πάει και στα βουνά. Εξάλλου, τα βουνά είναι το τέλος ή η αρχή - όπως θέλει να το δει κανείς - της θάλασσας. «Τα θεμέλιά μου στα βουνά (...) Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Αθω» λέει στο «Αξιον εστί» ο Ελύτης, ο ποιητής που μας εισήγαγε όσο κανείς άλλος στον χώρο του Αιγαίου.

Κείμενο, βίντεο, φωτογραφίες : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Συνέχεια από το προηγούμενο : http://www.ribandsea.com/main/index.php/travels/1508-o-gyros-tou-kosmou-me-katamaran-istioploiko-arxise-ap-ti-rodo

Από πλευράς πάντως καιρικών συνθηκών αυτός δεν ήταν Μάϊος. Οκτώβρης ήταν! Συννεφιά, κρύο, ισχυροί άνεμοι, λασποβροχές. Είναι εντελώς ασυνήθιστο, και αστείο μαζί, να είσαι Μάϊο στην Ελλάδα, και μάλιστα στη Ρόδο, και να είσαι κουκουλωμένος με fleece και νιτσεράδα! Οι Αυστραλοί φίλοι δεν το είχαν ξαναζήσει αυτό και νόμιζαν, ίσως, ότι έτσι έπρεπε να είναι. Εγώ όμως ήταν αδύνατο να το καταπιώ.

Τέλος πάντων, αφήσαμε πίσω μας την κοσμοπολίτικη Ρόδο και βάλαμε πλώρη για την Αλιμιά και τη Χάλκη. Έβλεπα τον Col να βάζει τις παραμέτρους στο gps και στον αυτόματο πιλότο και με είχαν πιάσει τα νεύρα μου! Από την άλλη, πώς να πιάσεις οκτάωρο τιμόνι με 5,5 κόμβους ταχύτητα; Ήμουν εντελώς έξω απ' τα νερά μου. Μπορεί να είχα μια ιδέα για το ποιες είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ ενός ιστιοπλοϊκού και ενός ταχυπλόου, είναι όμως εντελώς διαφορετικό να τις βλέπεις και να τις ζεις αυτές τις διαφορές στην πράξη. Στο ταχύπλοο, επί παραδείγματι, ξεχνάς τον αυτόματο πιλότο γιατί αν συμβεί ένα αναπάντεχο ραντεβού με ένα καδρόνι ή ένα βαρέλι, ο αυτόματος δεν θα σκεφτεί να τα αποφύγει και θα πέσει επάνω τους με 30 κόμβους, οπότε... ούτε να τις σκέφτεσαι τις συνέπειες...

Κείμενο, φωτογραφίες και βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Πάσχω, τα τελευταία 5 περίπου χρόνια, από το σύνδρομο της έλλειψης φουσκωτού. Όσοι είναι άρρωστοι μ' αυτές τις απίθανες "σαμπρέλλες", θα με καταλάβουν. Το τελευταίο μου φουσκωτό, εκείνο το μικρομέγαλο "Olympic" 3,80 του Στεφανίδη, το αγόρασε ένας Καρπάθιος. Δεν μπορούσα να το κρατήσω άλλο, καθώς - θα το πω για άλλη μία φορά - οι προδότες που μας διοικούν και τα ευρωπαϊκά αφεντικά που τους πατρονάρουν, μας ανάγκασαν να αποκτήσουμε ξαφνικά προτεραιότητες που ακούνε σε ονόματα όπως "χαράτσια", "επιδόματα αλληλεγγύης", "Φ.Α.Π.", "Τ.Α.Π." και έχει ο Θεός ακόμη μέχρι να μείνουμε στους δρόμους...

Όταν λοιπόν σε κάποιον, που δεν έχει τίποτε, του χαρίσεις ξαφνικά ένα γάϊδαρο, απλώς είναι ντροπή να τον κοιτάξει στα δόντια! Αυτό, πάνω κάτω, συνέβη σε μένα τον Μάϊο που πέρασε. Δεν είχα φουσκωτό, την πρόσκληση όμως του Col Darling να ταξιδεύσω με το ιστιοπλοϊκό καταμαράν του από τη Ρόδο και... όπου με βγάλει, πώς να την αρνηθώ; Δεν είχα βεβαίως μέχρι τότε ταξιδεύσει με ιστιοπλοϊκό - μονοκάρινο ή καταμαράν το ίδιο κάνει - με εξαίρεση τα τέλη της δεκαετίας του '70 όταν η προσωρινή συνεργασία μου με τον Γιώργο Βερνίκο μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω το σκέλος Καλαμάκι - Αίγινα - Καλαμάκι πάνω σε ένα monohull της Jeanneau.

Ήταν παρών, φωτογράφισε, βιντεοσκόπησε, συγκινήθηκε και γράφει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Αυτός ο Μάϊος ήταν γεμάτος θάλασσα! Ξέμεινα βεβαίως, εδώ και καιρό, από δουλειά και εισοδήματα - ας είναι καλά οι δοσίλογοι του Κυνοβουλίου και τα μιντιακά τσιράκια τους - έχω όμως τις ναυτιλιακές εταιρείες "ΑΝΕΚ LINES" και "BLUE STAR FERRIES", αλλά και καλούς φίλους που αναπληρώνουν με το παραπάνω την ανάγκη μου να ταξιδεύω στην αγκαλιά Της. Δέκα εννέα ημέρες λοιπόν ταξίδεψα με το υπέροχο καταμαράν ιστιοπλοϊκό του Col Darling, από τη Ρόδο στα Χανιά, και άλλες τέσσερις ημέρες με τους φίλους του "Ναυτίλου" στη "Σταγόνα Αγάπης" που "έσταξαν" στους Αρκιούς, το Μαράθι και το Αγαθονήσι. Είκοσι τρεις ημέρες, δηλαδή, γεμάτες αλμύρα, συγκίνηση και φόρτιση των μπαταριών της ψυχής και του μυαλού μου.

Θα αφήσω πάντως για αργότερα την εξιστόρηση της αξέχαστης εμπειρίας από το ταξίδι μου με το "Lagoon 44" του Col και θα σας περιγράψω όλα αυτά που έζησα κατά την διάρκεια της αποστολής των μελών του "Ναυτίλου" στα ακριτικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Δεν περιγράφονται εύκολα βεβαίως τέτοιες έντονες συγκινήσεις, όπου η χαρά και η ευγνωμοσύνη των ακριτών εναλλάσσονται με το γέλιο και την ικανοποίηση των μελών του "Ναυτίλου" αλλά και την αδρεναλίνη που παράγει στο αίμα η πλεύση στους 30 κόμβους πάνω από τις λευκές κορυφές μιας γαλάζιας θάλασσας.