Rib and Sea

Κείμενο - Φωτογραφίες - Βίντεο : Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

Όταν βρεθήκαμε προσφάτως, για άλλη μία φορά, στην όμορφη Χίο, βρήκα ενδιαφέρουσα την πρόταση του φίλου μου Γιώργου Μισετζή να πεταχτούμε μέχρι το Τσεσμέ, στην απέναντι ακτή της Ιωνίας, για μια ημερήσια βόλτα. Η 28η Οκτωβρίου ήταν ημέρα αργίας, άλλωστε, και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να μπούμε στο μικρό φερυμποτάκι για ένα ταξίδι 40 περίπου λεπτών της ώρας. Είκοσι πέντε ευρώ το εισιτήριο κατ' άτομο, μετ' επιστροφής, με μοναδικό μέσο "εξαγωγής" την καινούργια αστυνομική ταυτότητα αντί του πάλαι ποτέ διαβατηρίου που τείνει να γίνει πια είδος μουσειακό. Παρέα μας ένα φορτηγό αυτοκίνητο που μπήκε και στριμώχτηκε στη μικρή "παντόφλα" εν είδει... υπόθετου! Τόσο "εφαρμοστό" ήταν το παρκάρισμά του, ώστε χρειάστηκε να επιστρατευτούν μερικά μπαλόνια για να προφυλάξουν τα πλευρά του από την πρόσκρουσή τους με τα ρέλια του πλοίου! Ούτε βάρκα να ήταν το καμιόνι!

Πλησιάζοντας τις ακτές της Ιωνίας το τοπίο αλλάζει δραματικά. Ανοικοδόμηση και κτίρια καρμπόν που θυμίζουν... προπολεμικό Βελιγράδι, λιμενικά έργα και μαρίνες απλησίαστες για τα δικά μας μεγέθη, αλλά και ανατολίτικη αγορά, καλντερίμια, μιναρέδες και κάστρα, κιτς αγάλματα ενδόξων σουλτάνων, ο λουστράκος του δρόμου με το κασελάκι, χιλιάδες μικρές και μεγάλες σημαίες με την ημισέληνο, χρώματα και αρώματα που θυμίζουν χίλιες και μια νύχτες.

Στο Τσεσμέ πάντως δεν υπάρχουν ελληνορθόδοξες εκκλησίες, πλην αυτής του Αγ. Χαράλαμπου, στο κέντρο της αγοράς, που έχει μετατραπεί σε... παζάρι κιτς! Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος, δεν κρύβω ότι οργίστηκα και αηδίασα με την εικόνα του ιερού χώρου να έχει γεμίσει με καλτσάκια, βρακάκια και, φυσικά, εκατοντάδες σημαίες με την ημισέληνο να στολίζουν ακόμη και τον χώρο όπου κάποτε υπήρχε η Ιερή Τράπεζα! Μετά βίας διατήρησα την ψυχραιμία μου. Αναρωτήθηκα όμως πώς θα αντιδρούσαν π.χ. οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης αν "στολίζαμε" τα τζαμιά τους με την γαλανόλευκη και τα δικά μας βρακάκια, τις καλτσούλες και τις νυχτικές. Ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσουν οι αρμόδιοι την "ανάγκη" ανέγερσης τεμένους ή τζαμιού στην Αθήνα όταν οι γείτονες επιφυλάσσουν αυτή την τύχη για τους δικούς μας ναούς. Τι λέω τώρα. Ποιος από τους προδότες του Κυνοβουλίου να νοιαστεί γι' αυτές τις "λεπτομέρειες";

Ο Γιώργος επέμενε πάντως να πάμε μέχρι το Αλάτσατι. Είχε τους λόγους του ο αθεόφοβος, καθώς με άκουγε να λέω πως είχα περάσει από κει με το "Απάτσι" πριν από δώδεκα περίπου χρόνια, τότε που συνόδευσα τους Έλληνες και Τούρκους windsurfers σ' εκείνο τον αξέχαστο διάπλου του Αιγαίου, παράλληλα με τις ακτές της Τουρκίας, από τη Χίο μέχρι τη Ρόδο.

Όταν φθάσαμε στο Αλάτσατι λίγο έλειψε να μου πέσουν τα μαλλιά! Τότε κατάλαβα γιατί επέμενε ο Μισετζής να πάμε ως εκεί. Ήταν αδύνατον να πιστέψω πως εκείνες οι άγονες, ερημικές πλαγιές είχαν μετατραπεί σε μια μαρίνα ευρωπαϊκών προδιαγραφών! Μια περιοχή η οποία στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ήταν κρανίου τόπος, σήμερα είναι γεμάτη από μοντέρνες λιμενικές εγκαταστάσεις, εστιατόρια, καφετέριες, ιδιωτικές μαρίνες μπροστά σε πολυτελή διαμερίσματα που θυμίζουν... Μαϊάμι, λιμενικές διευκολύνσεις για την ανέλκυση και επισκευή τουριστικών σκαφών, πλυντήρια ρούχων, καύσιμα στο ντόκο. Όσο για τα ελλιμενισμένα σκάφη; Πού βρέθηκαν όλα αυτά; Καρφίτσα δεν χωρούσε ανάμεσά τους! Τι να πει κανείς. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ για την πρόοδο των γειτόνων ή να κλάψω με αναφυλλητά για τα δικά μας χάλια. Μετά μάλιστα και από τις ανεμπόδιστες βόλτες των τούρκικων κορβετών στις Κυκλάδες, δεν ξέρω αν νομιμοποιούμαι πια να διατυμπανίζω ότι αυτή η θάλασσα είναι δική μας!

Αυτό που αξίζει πάντως στην Τουρκία είναι αναμφίβολα η κουζίνα της, με κυρίαρχο και πιο οικείο για μας το απίστευτο αρνίσιο κεμπάπ, που τιμήσαμε δεόντως λίγο πριν αφήσουμε το Τσεσμέ, ενώ δεν αντέξαμε στον πειρασμό να πάρουμε μαζί μας και μερικά κεσεδάκια φρεσκοψημένο καζάν ντιπί για να ικανοποιήσουμε τις παραγγελιές...

Καθώς η τουρκική λίρα υποτιμάται διαρκώς, η τιμή των καυσίμων, αλλά και των υπολοίπων ειδών, κυμαίνεται πλέον σε χαμηλότερα επίπεδα από τα δικά μας, με την τιμή της αμόλυβδης να παίζει γύρω στο 1,3 ευρώ το λίτρο και του πετρελαίου στο 1 ευρώ το λίτρο. Θυμάμαι ότι φουλάραμε τα ρεζερβουάρ στην Ελλάδα, όταν προ μερικών ετών πηγαίναμε στις ακτές της Τουρκίας με τα φουσκωτά, καθώς τα καύσιμα ήταν πιο ακριβά στην Τουρκία. Οι όροι λοιπόν αντεστράφησαν αλλά, κατά σχήμα οξύμωρο, η τρόϊκα έχει πια απαγορεύσει τους πλόες...

Για τη μαρίνα του Τσεσμέ ούτε κουβέντα να γίνεται. Τύφλα να έχει η μαρίνα του Φλοίσβου! Δεν θα γράψω όμως περισσότερα γιατί το βίντεο που ακολουθεί είναι πιο γλαφυρό.

Αυτό που θα πω, τελειώνοντας, είναι πως κάθε βόλτα στις ακτές των "μπουνταλάδων" με κάνει πια να μελαγχολώ. Σαφώς και η ενδοχώρα τους ουδεμία σχέση έχει με το Bodrum, τη Σμύρνη ή το Κουσάντασι. Μήπως όμως τα ξεχασμένα νησιά και χωριά της δικής μας ενδοχώρας έχουν καλύτερη τύχη; Σημασία έχει πως εκεί, απέναντί μας, σε περιοχές με γεωπολιτικό, οικονομικό και τουριστικό ενδιαφέρον, οι "μπουνταλάδες" πλεονεκτούν, φοβερίζουν και διεκδικούν. Όσο για τους τσάμπα μάγκες του δικού μας Κυνοβουλίου; Αυτοί κοιμούνται και ονειρεύονται ρουφώντας το ναρκωτικό δυτικών "εταίρων"...