Πειραιάς - Σκωτία με φουσκωτό. (Γ΄)

Δημοσιεύθηκε : Τρίτη, 09 Μάρτιος 2010 09:33

Από την Ιταλία στην Κορσική, και από κει στη Μασσαλία και τον ποταμό Ροδανό.

(Δεύτερη συνέχεια : http://www.ribandsea.com/memo/288-2010-03-07-18-33-06.html )

Βγήκαμε απ' τη μαρίνα της Civitavecchia και ούτε που γυρίσαμε το κεφάλι μας πίσω, φοβούμενοι μήπως οι Ιταλοί αλλάξουν γνώμη! Ενενήντα πέντε μίλια μας χώριζαν πια από την Bastia της Κορσικής και αυτό έσωσε την κατάσταση, γιατί στην παράλλαξη περίπου της Elva ο Παραδεισιάδης αναγκάστηκε να κάνει εξαέρωση στην τρόμπα του πετρελαίου και στα μπεκ τoυ κινητήρα, αφού το... νεράκι που περιείχε το βυτιοφόρο στην Civitavecchia είχε κάνει το θαύμα του! Τι να σου κάνει και το φίλτρο; Αυτό είναι για να προλαβαίνει τις υγρασίες της δεξαμενής και όχι το νερό που σου πουλάει για πετρέλαιο ο κάθε ασυνείδητος πρατηριούχος...

Καταφέραμε τελικώς να φθάσουμε στην Bastia, βοηθούντος και του ευνοϊκού καιρού, προτού πέσει το σκοτάδι. Μόλις πλαγιοδέσαμε και σκεπάσαμε το σκάφος, ο Θανάσης έβγαλε τα συμπράγκαλα της μαγειρικής και έφτιαξε μια μακαρονάδα βάλσαμο! Οι δύο Γιάννηδες, αφού κουράστηκαν να τρέχουν και να παίζουν στο ντόκο, επισκέφτηκαν τον τηλεφωνικό θάλαμο με τον νεαρό να τηλεφωνεί στη μητέρα του και να της δίνει λεπτομερή αναφορά για όσα είχαν προηγηθεί. Όσο για μένα; Βιντεοσκοπούσα το θεάρεστο έργο του Θανάση και την υπέροχη φωταγωγημένη εκκλησία που δέσποζε πάνω απ' τη μαρίνα, με την σκέψη μου να μονοπωλεί σχεδόν το επόμενο άγνωστο σκηνικό του Ροδανού και του Σηκουάνα. Καθώς το βυτίο στη Bastia δεν μου "γέμιζε το μάτι", αποφασίσαμε να φουλάρουμε το άλλο πρωί σε μαρίνα που βρισκόταν πλησιέστερα στο βόρειο άκρο της Κορσικής, γιατί τα καύσιμα που είχαμε πάρει στην Civitavecchia, με δεδομένα τα εκατό περίπου ν. μίλια που είχαμε καλύψει μέχρι την Bastia, δεν μας επέτρεπαν να καλύψουμε τα 180 επιπλέον ν. μίλια μέχρι το λιμάνι της Μασσαλίας. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά, φουλάραμε την δεξαμενή, παρακάμψαμε τον βορειοανατολικό κάβο Corse και ανοιχτήκαμε στη θάλασσα της Λιγουρίας. Εκατόν εξήντα ν. μίλια μας χώριζαν πια από την Μασσαλία και έπρεπε, πάσει θυσία, να φθάσουμε εκεί προτού δύσει ο ήλιος. Είχαμε, ευτυχώς, όλη τη μέρα μπροστά μας και ο καιρός είχε ήδη φορέσει τα καλά του.

Καθώς πλησιάζαμε τις ακτές της Κυανής Ακτής και περνούσαμε ανοικτά του Monaco και του Saint Tropez, δεκάδες σκάφη, κυρίως ιστιοπλοϊκά, όργωναν τη θάλασσα γύρω μας! Έμεινα να τα παρακολουθώ και να τα απολαμβάνω, χωρίς να μπω καν στον κόπο να αναρωτηθώ για ποιο λόγο δεν υπάρχει τέτοιος συνωστισμός στο δικό μας Αιγαίο. Η απάντηση ήταν, ανέκαθεν άλλωστε, αυτονόητη και γνωστή στους "παροικούντες την Ιερουσαλήμ". Το κακό μ' εκείνο το ταξίδι ήταν ότι δεν είχα μυαλό για τίποτε άλλο παρά μόνο για το πώς θα ταξιδεύαμε σωστά και με ασφάλεια και, το κυριώτερο, πώς θα καλύπταμε, μέσα στον συγκεκριμένο χρόνο που είχαμε στην διάθεσή μας, τα πολλά μίλια μέχρι την Σκωτία ώστε να είμαστε παρόντες στην εκκίνηση του αγώνα. Αυτός ήταν κυρίως ο λόγος για τον οποίον προτίμησα να φθάσουμε στο Στενό της Μάγχης μέσω των ποταμών της Γαλλίας, μειώνοντας την απόσταση και αποφεύγοντας τον απρόβλεπτο, και εφιαλτικό για πολλούς, "Bay" (Βισκαϊκός κόλπος). Αυτός ήταν επίσης ο λόγος που με έκανε να μη βγαίνω, καθόλου σχεδόν, έξω απ' το σκάφος! Το ίδιο έγινε κι' εκείνο το βράδυ στη Μασσαλία. Συζήτηση, για όσα προηγήθηκαν, και όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν, μελέτη του χάρτη, υπολογισμός των αποστάσεων και, στη συνέχεια, φαγητό και διανυκτέρευση on board. Για να πω την αλήθεια μάλιστα, ακόμη και αν έκανα τουρισμό, δεν θα εγκατέλειπα ποτέ το "Αρμάθια" μόνο του σ' εκείνη τη μαρίνα, με τις διάφορες ύποπτες φιγούρες να τριγυρνούν και να κοιτάζουν περίεργα...

Ο καιρός θύμιζε πια καλοκαίρι, καθώς την άλλη μέρα το πρωί βγαίναμε απ' τη μαρίνα της Μασσαλίας. Πήραμε καύσιμα στο Port de Bouc, καμμιά δεκαριά ν. μίλια δυτικά, και διανυκτερεύσαμε στο Port Saint Louis όπου εκβάλλει ο Ροδανός. Απρόσμενη και ευχάριστη η παρουσία ενός δελφινιού, το οποίο, όπως μάθαμε, ήταν "οικότροφος" του μικρού λιμανιού και κρατούσε συντροφιά στους κυβερνήτες των σκαφών που περίμεναν να μπουν στο ποτάμι. Ενώ ο μικρός Γιάννης έγραφε στο ημερολόγιό του και ο Παραδεισιάδης έκανε τον καθημερινό τυπικό έλεγχο του κινητήρα, ο Θανάσης ετοίμαζε το δείπνο μας, εγώ κοιτούσα με προσοχή την ανακλινόμενη γέφυρα που μας χώριζε πια απ' τα "γλυκά νερά" του Ροδανού, προσπαθώντας να μαντεύσω με τι θα έμοιαζε εκείνο το πέρασμά μας μέσα απ' την καρδιά της Γαλλίας...

Οι υδάτινοι "δρόμοι" της Γαλλίας.

Στις 9 το πρωί της 20ής Μαίου η γέφυρα στο Port Saint Louis άνοιξε κι' εμείς περάσαμε απ' το ανοικτό πέλαγος στο ποτάμι. Η αλλαγή του καιρού ήταν θεαματική και, μέχρις ενός σημείου, παρήγορη. Ο καυτός ήλιος στέγνωσε γρήγορα την μπουγάδα και τα βρεγμένα των πέντε πρώτων ημερών. Ο Παραδεισιάδης είχε αναλάβει την καθαριότητα "εργολαβικά", ενώ ο Θανάσης φρόντιζε για την διατροφή μας. Εγώ κοιτούσα διαρκώς το ρολόϊ μου, προσπαθώντας να αυξήσω τις στροφές του κινητήρα και τον μέσο όρο της ταχύτητας, που το όριό της στα μεν ποτάμια Ροδανό και Σηκουάνα ήταν 35 χιλιόμετρα την ώρα, στα δε κανάλια μόλις 6! Λίγο πάντως το άγχος μου να φτάσουμε εγκαίρως στο Inverness, λίγο η άγνοια των ειδικών συνθηκών που επικρατούν στα "γλυκά νερά" των ποταμών, λίγο η απίστευτη θολούρα τους, ερμήνευσαν "με το καλημέρα" λάθος το χρώμα και την θέση μιας σημαδούρας και μετέτρεψαν τις προπέλλες της "Volvo" σε... μαρουλόφυλλα! Το μπαράζ των μικροζημιών είχε ήδη αρχίσει. Ευτυχώς οι προπέλλες ήταν αλουμινένιες και η επισκευή τους, με την βοήθεια του φλόγιστρου και ενός πλαστικού σφυριού, ήταν σχετικώς εύκολη υπόθεση.

Εννέα ημέρες διήρκεσε το πέρασμά μας μέσα από τα ποτάμια και τα κανάλια της Γαλλίας. Εννέα ημέρες ζεστές που τις ακολουθούσαν νύκτες παγωνιάς και ανυπόφορης υγρασίας! Θυμάμαι τον Θανάση που διαμαρτυρόταν όποτε χωνόταν μέσα στον υπνόσακκό του. "Πολύ κρύο! Δεν τη βγάζω ρε παιδιά..." Όσο για την "μασκώτ"; Έγραφε ο μικρός στο ημερολόγιό του. "Το κρύο μπήκε στα κόκκαλά μου και νομίζω πως δεν θα βγει ποτέ!". Τα τοπία ήταν πάντως ειδυλλιακά, με ψαράδες που μας "φιλοδωρούσαν" με τη γνωστή χειρονομία, διαμαρτυρόμενοι μ' αυτόν τον τρόπο για τα απόνερα που δημιουργούσαμε, οικογένειες που έκαναν μπάρμπεκιου κάτω απ' την σκιά των δένδρων, δεκάδες είδη υδρόβιων πτηνών που κρύβονταν στη σκιά των θάμνων στο πέρασμά μας, και δάση σχεδόν απροσπέλαστα σε πολλά σημεία τους! Εικόνες που περνούσαν όμως γρήγορα μπροστά απ' τα μάτια μας λόγω του χρόνου που μας πίεζε. Παρατηρούσα τα χαρούμενα πρόσωπα του Θανάση, του Παραδεισιάδη και του γιου μου, και προσπαθούσα να φανταστώ την στιγμή που θα τελείωναν όλα αυτά και θα βγαίναμε στη Βόρεια Θάλασσα...

Ο Θανάσης αναδείχτηκε πάντως σε μετρ της μαγειρικής, σερβίροντάς μας πότε σουτζουκάκια με πουρέ και λαχανικά, πότε... μύδια με ρύζι, πότε μακαρόνια με τυρί και πικάντικη σάλτσα! Είχε άλλωστε φροντίσει να υπάρχουν στο σκάφος όλα όσα θα μπορούσαν να του χρειαστούν! Μέχρι ξύλινες κουτάλες, σκόρδα, κρεμμύδια και κόκκινο πιπέρι είχε φέρει ο αθεόφοβος! Το γαλλικό κρασί συνόδευε συνήθως το δείπνο μας, δίνοντάς μας το "άλλοθι" για ένα γρήγορο και βαθύ ύπνο, ενώ οι σοκολάτες ήταν η γλυκειά παρηγοριά του νεαρού της παρέας. Την επομένη, το ίδιο σκηνικό. Ξύπνημα στις έξι και αναχώρηση στις 6.30 με το άνοιγμα του πρώτου "lock" ή του "τάφου του Ινδού", όπως αποκαλούσαμε χαριτολογώντας τις τεράστιες εκείνες δεξαμενές που εκτελούσαν χρέη ενός περίεργου "ανελκυστήρα" σκαφών. Το ημερήσιο πρόγραμμα περιελάμβανε στη συνέχεια πρωϊνό εν πλω, μπουγάδα, κάποια "στενή" ίσως επαφή των προπελλών με τον λασπώδη βυθό του ποταμού, πρόχειρο γεύμα (πάντα εν πλω) και αναγκαστικό σταμάτημα στις 7.30 το βράδυ με το κλείσιμο των "locks". Συνεχής δωδεκάωρη δηλαδή πλεύση, με εικόνες παραμυθιών να περνάνε σαν κινηματογραφική ταινία μπροστά απ' τα μάτια μας. Ακολουθούσε "βασιλικό" δείπνο, συζήτηση, μελέτη της διαδρομής της επόμενης μέρας και ύπνος κάτω απ' τις τέντες του "Αρμάθια"...

Τι είναι όμως τα "locks" ή "ecluse" όπως τα αποκαλούν οι Γάλλοι; Πρόκειται για τεράστιες παραλληλόγραμμες τσιμεντένιες "δεξαμενές", που διαθέτουν δύο ανοιγόμενες μεταλλικές μπάρες και λειτουργούν σαν ένα είδος "υγρού ανελκυστήρα", ο οποίος, αναλόγως με την ροή του ποταμού, ανεβάζει ή κατεβάζει τα σκάφη που τον χρησιμοποιούν. Κάτι σαν το κανάλι του Παναμά. Το σκάφος, που πρόκειται να "ανέβει" το ποτάμι, μπαίνει μέσα σ' αυτές τις δεξαμενές από την μπάρα που είναι ανοικτή. Μόλις το σκάφος μπει, η μπάρα αυτή κλείνει πίσω του και η δεξαμενή πλημμυρίζει με νερό. Μαζί με την στάθμη του νερού που ανεβαίνει, καλύπτοντας την υψομετρική διαφορά, ανεβαίνει και το σκάφος. Εννοείται ότι όταν το σκάφος "κατεβαίνει" το ποτάμι, τηρείται η αντίστροφη ακριβώς διαδικασία. Ήταν πάντως ευχάριστη έκπληξη η διαπίστωση ότι η χρήση των "locks" δεν χρεώνεται! Και δεν περάσαμε λίγα. Τριακόσια είκοσι τέσσερα, συνολικώς, πήγαινε έλα! Τριακόσια τέσσερα στη Γαλλία, δώδεκα στη Γερμανία και οκτώ στη Σκωτία! Μ' αυτόν τον τρόπο οι περισσότερες χώρες της κεντρικής Ευρώπης επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω των "υγρών" αυτών "δρόμων", ενώ το εμπόριο και η μετακίνηση πρώτων κυρίως υλών, στερεών καυσίμων και υλικών οικοδομής, με την χρήση ρηχόγαστρων φορτηγίδων, οργιάζει.

Τα χωριά άρχισαν να περνούν το ένα πίσω απ' το άλλο. Μέχρι που φθάσαμε στη Λυών και μετά στο Παρίσι, τη Ρουέν και τη Χάβρη. Το πέρασμά μας μέσα απ' την καρδιά της "πόλης του φωτός" ήταν ξεχωριστή εμπειρία. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε σε ένα υγρό "σταυροδρόμι", μπροστά ακριβώς από την εκκλησία της Παναγίας των Παρισίων. Ο Χρήστος Πολλάκης βρισκόταν εκείνες τις ημέρες, συμπτωματικώς, στην Γαλλική πρωτεύουσα και ήρθε να μας δει. Το ίδιο και μια Αγγλίδα φίλη μου, που είναι παντρεμένη με Γάλλο και ζει στο Παρίσι. Η εικόνα της φωταγωγημένης "Notre Dame", οι γέφυρες του Σηκουάνα, τα εκπληκτικά αναγεννησιακά κτίρια, τα πλοιάρια που πηγαινοέρχονταν και ο επιβλητικός Πύργος του Άϊφφελ, η κορυφή του οποίου χανόταν μέσα στην πρωϊνή θολούρα της επόμενης μέρας, ήταν από τις εικόνες που έμειναν χαραγμένες για πάντα στη μνήμη μας...

Η έξοδός μας στη θάλασσα της Μάγχης μας έκανε προς στιγμήν να μελαγχολήσουμε, σκεπτόμενοι την "κρουαζιέρα" των εννέα ημερών που είχε προηγηθεί στα γαλλικά ποτάμια. Βγαίναμε πια στη θάλασσα και κάθε κατεργάρης έπρεπε να κάτσει στον πάγκο του! Βγαίνοντας στο "περίεργο" Στενό της Μάγχης, έκανα την διαπίστωση ότι ο καιρός δεν προσφερόταν για τον ασφαλή διάπλου της. Θολούρα, δυνατός αέρας, ισχυρά ρεύματα και άπειρες... νάϋλον σακκούλες να ταξιδεύουν στην επιφάνεια μιας θάλασσας που θύμιζε περισσότερο... κάδο ανακύκλωσης! Ακολούθησα λοιπόν την ακτογραμμή της Γαλλίας, με κατεύθυνση προς ανατολάς, και κάποια στιγμή έβαλα το σκάφος στη μαρίνα του Fecamp όπου πήραμε μια πρώτη γεύση από τα νερά που "έρχονται και φεύγουν". Ώσπου να πάρουμε πετρέλαιο, το "Olympic", εξ αιτίας του έντονου φαινομένου της αμπώτιδας, κρεμάστηκε στα σχοινιά που το κρατούσαν δεμένο στο ντόκο, προκαλώντας έτσι μικροζημιές στον σχοινοφόρο των αεροθαλάμων! Τον κατάλογο των αβαριών ήρθε να συμπληρώσει η απενεργοποίηση της μίζας, με αποτέλεσμα ο Παραδεισιάδης να την βραχυκυκλώνει, όποτε χρειαζόταν, με ένα κατσαβίδι! Το πρόβλημα αυτό θα λυνόταν αργότερα στη marina Caley του Inverness.

Το πέρασμα της Μάγχης και το ταξίδι μέχρι το Inverness της Σκωτίας.

Το πέρασμα της Μάγχης, κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν συνήθως σ' αυτή τη γωνιά του πλανήτη, είναι μια ξεχωριστή εμπειρία. Μπορεί η απόσταση που χωρίζει την Γηραιά Αλβιώνα από την ηπειρωτική Ευρώπη να είναι μικρή, η κίνηση όμως των πλοίων και οι κίνδυνοι που παραμονεύουν γι' αυτά είναι μεγάλοι. Φύγαμε απ' το Fecamp και βάλαμε πλώρη για το λιμάνι του Dover κάνοντας σλάλομ ανάμεσα στις επιπλέουσες σακκούλες! Ο καιρός δεν ήταν πολύ κακός, η διαύγεια όμως της θάλασσας και το χρώμα του ουρανού ήταν σκέτη απογοήτευση! Φθάσαμε τελικώς έξω απ' το Dover, χωρίς κάποιο σοβαρό πρόβλημα, και βλέποντας το κόκκινο απαγορευτικό φως κάλεσα στο vhf την κίνηση του λιμανιού. Δεν άργησαν να μας καλέσουν και να μας δώσουν οδηγίες να μπούμε στο λιμάνι μόλις ανάψει το πράσινο. Θυμάμαι το λιμάνι αυτό εισόδου για δύο και μόνο λόγους. Για τα τεράστια hovercrafts, οι έλικες των οποίων ξεχώριζαν πάνω απ' τον λιμενοβραχίονα, και για την προμήθεια φτηνού πετρελαίου. Αν υποθέσουμε ότι η τιμή του πετρελαίου κίνησης ήταν την εποχή εκείνη στην Ελλάδα 100 δραχμές το λίτρο, στο Dover το πήραμε tranzit καταβάλλοντας αντίστοιχο συνάλλαγμα 50 μόνο δραχμών! Αφού συζήτησα για λίγη ώρα με τον καπετάνιο ενός παρακείμενου Αγγλικού πλοίου, αντλώντας πολύτιμες πληροφορίες για τις ώρες αμπώτιδας και παλίρροιας, λύσαμε κάβους και ακολουθήσαμε την ανατολική ακτή της Μεγάλης Βρεττανίας.

Αν και είχα αρχικώς σκεφτεί να μπούμε για λίγο στον Τάμεση και να φτάσουμε μέχρι το Λονδίνο, στην πορεία άλλαξα γνώμη και προτίμησα να κερδίσω χρόνο ώστε, ακόμη και στην περίπτωση που κάτι πάει στραβά στη συνέχεια, να φθάσουμε εγκαίρως στο Inverness. Αυτά που ακολούθησαν δικαίωσαν απολύτως εκείνη την επιλογή μου. Το ανέβασμά μας από το Dover μέχρι την Σκωτία δεν είχε καμμία απολύτως ομοιότητα με εκείνο της Γαλλίας. Ο καιρός φόρεσε και πάλι τα κουρέλια του. Ισχυροί βορειοανατολικοί άνεμοι, ακατάπαυστη βροχή, κρύο και χαλάζι στο Grimsby! Εκεί ήρθε και μας βρήκε ο Dave Nicholl, διευθυντής πωλήσεων της εταιρείας "Cosalt", της οποίας ήμουν ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος στην Ελλλάδα. Ο Dave έφερε μάλιστα μαζί του κάποιον δημοσιογράφο, ο οποίος έγραψε δυο λόγια για το εγχείρημά μας στην εφημερίδα "Evening Telegraph". Ο Θανάσης όμως είχε αρχίσει να παραπονείται για πόνους στη μέση, εγκαταλείποντας τελικώς το "Αρμάθια" και μας στο Sunderland και επιστρέφοντας αεροπορικώς στην Αθήνα! Στενοχωρηθήκαμε, αλλά δεν είχαμε το δικαίωμα να τον πιέσουμε να μείνει και να τον βλέπουμε να βασανίζεται.

Οι μικροζημιές εν τω μεταξύ συνεχίζονταν. Η ξύλινη σχάρα της πασαρέλας μας άφησε χρόνους, το φερμουάρ που συγκρατούσε το πρυμιό τμήμα της τέντας έχασε σταδιακώς τα "δόντια" του, ο διακόπτης του αεραγωγού στο μηχανοστάσιο έπαυσε να λειτουργεί, ο δείκτης καυσίμου της πρυμιάς δεξαμενής κόλλησε στο μηδέν, ενώ η ρεβέρσα είχε ήδη τάσεις ανυπακοής στην εντολή "πρόσω". Αυτό το τελευταίο ήταν που με ανησυχούσε περισσότερο. Αυτό που δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ από το ταξίδι εκείνο, είναι οι δραματικές στιγμές που ζήσαμε βγαίνοντας από κάποια μαρίνα της Αγγλίας.

Στις περισσότερες μαρίνες της Μεγάλης Βρεττανίας, ιδίως αυτές που είναι πιο κοντά στον Αρκτικό Κύκλο, το φαινόμενο της παλίρροιας είναι πολύ έντονο. Τα σκάφη που μπαίνουν και βγαίνουν από αυτές τις μαρίνες, χρειάζεται συχνά να κάνουν χρήση ενός "lock", σαν αυτά που είδαμε στη Γαλλία αλλά σε μικρότερο μέγεθος. Μπήκαμε λοιπόν κατά την έξοδό μας στο "lock" εκείνης της μαρίνας, μαζί με άλλα σκάφη, αλλά είχαμε την ατυχία, όπως απεδείχθη λίγο αργότερα, να μπούμε τελευταίοι. Μόλις άρχισε λοιπόν να αδειάζει η δεξαμενή, ώστε να φθάσουμε στο υψόμετρο της θάλασσας και να βγούμε στο πέλαγος, νοιώσαμε ξαφνικά την πρύμνη του "Αρμάθια" να ανασηκώνεται, με ανάλογο κατέβασμα της πλώρης! Τι είχε συμβεί; Στο τελείωμα της δεξαμενής υπήρχε ένα τσιμεντένιο "πεζούλι", άγνωστο για ποιο λόγο. Στο σημείο εκείνο ακριβώς όμως βρισκόταν το πόδι της "Volvo"! Μόλις τα νερά άρχισαν να υποχωρούν, το τσιμεντένιο πεζούλι βγήκε στην επιφάνεια ανασηκώνοντας μαζί και την πρύμνη του φουσκωτού! Πάγωσα! Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, δεδομένου ότι ο συνωστισμός που υπήρχε μέσα στην δεξαμενή δεν μας επέτρεπε να κάνουμε καμμία κίνηση! Και να υπήρχε όμως ελεύθερος χώρος, η κίνηση του σκάφους ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατη, αφού το πόδι της μηχανής είχε ήδη καθίσει πάνω στο τσιμέντο! Σκέφτηκα ότι το ταξίδι μας θα τελείωνε εκεί, με ανυπολόγιστη ζημιά για το ίδιο το σκάφος κι' εμάς. Κι' εκείνη ακριβώς τη στιγμή πετάχτηκε σαν απο μηχανής θεός ένα κοντοστούπης Βρεττανός ο οποίος πάτησε πάνω στο πεζούλι, έπιασε με τα δυο του χέρια το πόδι του κινητήρα και το ανασήκωσε, μαζί με το σκάφος, αφήνοντάς το να κάτσει στο νερό ενώ συγχρόνως φώναξε. "Ο δυνατός .... (και είπε ένα όνομα που δεν το θυμάμαι) σηκώνει αυτό το σκάφος των Ελλήνων φίλων του. Όταν κάποτε θα έρθω στην χώρα σας θα με κεράσετε ένα ούζο!" Μείναμε να τον κοιτάζουμε αποσβολωμένοι μη μπορώντας να πιστέψουμε αυτό που λίγα δευτερόλεπτα πριν είχαμε δει με τα ίδια μας τα μάτια...

Ένα άλλο περιστατικό, που είχε να κάνει με την απίστευτη υψομετρική διαφορά μεταξύ παλίρροιας και αμπώτιδας στη Μεγάλη Βρεττανία, μας εξέπληξε και μας τρόμαξε περισσότερο, παρά μας δημιούργησε κάποιο πρόβλημα. Φθάσαμε, βράδυ σχεδόν, σε κάποια μαρίνα και δέσαμε το σκάφος στο ντόκο. Άφησα λάσκα τα σχοινιά, για να μην πάθουμε πάλι ό,τι πάθαμε στο Fecamp της Γαλλίας, και βγήκαμε απ' το σκάφος σε αναζήτηση φαγητού. Μια Ιταλική πιτσαρία βρήκαμε μόνο ανοικτή και την τιμήσαμε βεβαίως δεόντως. Μιάμισυ ώρα περίπου αργότερα επιστρέψαμε στο σημείο όπου είχαμε δέσει το σκάφος, αλλά ούτε το "Αρμάθια" υπήρχε εκεί, ούτε η θάλασσα! Μέχρι να διαπιστώσω ότι το φουσκωτό αναπαυόταν στον λασπώδη βυθό του λιμανιού ακουμπώντας πάνω στον ένα του αεροθάλαμο, έχασα δέκα χρόνια απ' την ζωή μου! Μια θάλασσα βάθους τεσσάρων μέτρων είχε εξαφανιστεί, με αποτέλεσμα όλα τα σκάφη που ήταν ελλιμενισμένα στη μαρίνα να κάθονται στον βυθό! Τότε προσέξαμε (και δικαιολογήσαμε) τις διπλές καρίνες των ιστιοπλοϊκών που τους επέτρεπαν να στέκονται όρθια στο βυθό όταν η θάλασσα... "έφευγε". Εκείνο το βράδυ πέσαμε για ύπνο σε ένα σκάφος που έγερνε, αλλά όταν ξυπνήσαμε το πρωί όλα είχαν έρθει στην θέση τους...

Το απόγευμα της Τετάρτης 5 Ιουνίου φθάσαμε τελικώς στο Inverness. Το άγχος μου και το ανηλεές κυνηγητό με τον χρόνο ήταν αυτά που μας έφεραν στη marina Caley τρεις ολόκληρες ημέρες προτού πέσει η σημαία της εκκίνησης του αγώνα! Χρόνος που απεδείχθη αρκετός για να ξεκουραστούμε και να γιατρέψουμε τις "πληγές" μας. Έλειπε όμως ο Θανάσης...