Rib and Sea

Σε είχα χάσει τελευταία. Έφταιγε, ίσως, και το γεγονός ότι απομακρύνθηκα απ' τον σύλλογο. "Θέλω να σου μιλήσω", μου είπες την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, "αλλά όχι τώρα..."

Και σήμερα, όταν μου τηλεφώνησε ξαφνικά ο πρόεδρος, εξεπλάγην. Δεν περίμενα να μου τηλεφωνήσει πια κανείς απ' το δ.σ. του Ναυτίλου, για κανένα λόγο. Η φωνή τού Νικολόπουλου ήταν βαρειά, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τη συνέχεια. "Ο Παντελής έφυγε Ιωσήφ". "Ποιος Παντελής;", κατόρθωσα να ψελλίσω. "Ο Περιστέρης Ιωσήφ, ο Περιστέρης πέθανε..."

Δηλαδή δεν θα με ξαναπείς παλιόγερο ρε συ; Δεν θα γελάσεις πια μ' εκείνο τον μοναδικό τρόπο που είχες να γελάς ακόμη και όταν όλοι πίστευαν πως θα έπρεπε να κλαίς; Δεν θα με παρηγορήσεις πια που έγινα αποδιοπομπαίος τράγος; Γιατί δεν απαντάς; Αδύνατον να πιστέψω πως σαλπάρισες για πάντα...  

Α ρε Παντελή, βιάστηκες να μαζέψεις τις αποσκευές σου... Καλή βάρδεια φίλε στον φάρο του παράδεισου...

Ένας γέρος φίλος σου που έχει κάθε λόγο τώρα να κλαίει διπλά όταν θυμάται τη μαντινάδα που σου αφιέρωσε τότε που του έλεγες πως θα αναλάβεις τη γυναίκα του μετά τον θάνατό του...