Rib and Sea

Ήταν στην Γένοβα, είδε, φωτογράφισε και σχολιάζει ο Ιωσήφ Παπαδόπουλος.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Πέρασα, αναγκαστικώς, πολλές φορές μπροστά από τα χλιδάτα cruisers, mega yachts, racing boats και ιστιοπλοϊκά, που ήταν ελλιμενισμένα στη μεγάλη μαρίνα της έκθεσης αλλά, μένοντας πιστός στις "ρατσιστικές" μου προτιμήσεις, προσποιήθηκα πως δεν τα είδα γιατί, αν σταματούσα, να τα φωτογραφίσω έστω, οι οκτώ ημέρες της έκθεσης δεν θα μου έφταναν, ακόμη και αν κατασκήνωνα εκεί απ' το πρωί μέχρι το βράδυ!

Κατά ένα πολύ περίεργο λοιπόν τρόπο, οι φωτογραφίες που τράβηξα στο κτίριο με τους έσω έξω κινητήρες, και όχι μόνο, χάθηκαν όλες! Τις έσβησα κατά λάθος, στην προσπάθειά μου να τις μεταφέρω στο lap top που είχα μαζί μου, ή τις "κατάπιε" η ψηφιακή τεχνολογία; Αδύνατον να πω με σιγουριά. Γεγονός είναι ότι επιστρέφοντας στην Αθήνα έκανα τη θλιβερή διαπίστωση ότι οι φωτογραφίες εκείνες είχαν κάνει φτερά! Porca mizeria, που θα έλεγαν και οι Ιταλοί! Το πληγωμένο μου γόητρο ωστόσο έσωσε η βιντεοκάμερα γιατί, βλέπετε, έχω το "βίτσιο" να βιντεοσκοπώ, συνήθως, κάθε τι που φωτογραφίζω! Ως εκ τούτου οι έσω έξω κινητήρες δεν θα λείψουν από αυτή την παρουσίαση. Θα τους δείτε στο βίντεο που θα αναρτηθεί στο τέλος του κειμένου, μαζί βεβαίως με αποσπασματικές σκηνές απ' το ταξίδι μας.

Στη φετινή έκθεση της Γένοβας, και όχι μόνο, πολλοί ήταν οι... φουσκωτοί εκπρόσωποι της Ιταλικής Σχολής οι οποίοι δεν αντιπροσωπεύονται από κάποια εταιρεία στην Ελλάδα. Από tenders και μεσαίου μεγέθους φουσκωτά σκάφη, μέχρι χλιδάτα cabin ή sport cabin mega r.i.b.'s. Ένα από αυτά το εντυπωσιακό Zeta Elle, μήκους 13,2 μέτρων, με ζευγάρι έσω έξω κινητήρων και, εναλλακτικώς, πρυμιά δεύτερη καμπίνα στην περίπτωση τοποθέτησης εξωλεμβίων. Πολλοί έμειναν πάντως να περιεργάζονται την ανοξείδωτη βάση του bimini top, η οποία άγγιζε το τέλειο, από κατασκευαστικής απόψεως.

Οι Ιταλοί φαίνεται, μεταξύ μας, ότι κινδυνεύουν να χάσουν τα πρωτεία, σε αριθμό (τουλάχιστον) κατασκευαστών φουσκωτών σκαφών, αφού τα τελευταία χρόνια απέκτησαν έναν απροσδόκητο "ανταγωνιστή", που δεν είναι άλλος από την μικρή μας "ψωροκώσταινα"! Και αν οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, σε συνδυασμό με τον συνδικαλιστικό φορέα του κλάδου, είχαν δώσει λίγη περισσότερη προσοχή και είχαν επιδείξει στοιχειώδες ενδιαφέρον, για την παραπέρα προώθηση αυτού του αυτοδημιούργητου κατασκευαστικού τομέα, είναι βέβαιο ότι οι Ιταλοί θα μας κοιτούσαν σήμερα με το τηλεσκόπιο, και όχι μόνο όσον αφορά τον αριθμό των κατασκευαστών!

Γι' αυτή πάντως την "εσωστρέφεια" ευθύνεται επίσης, κατά την γνώμη μου, η ατολμία και η έλλειψη φαντασίας των Ελλήνων κατασκευαστών, οι οποίοι δεν έχουν μέχρι σήμερα αναλάβει το κόστος και το "ρίσκο" να παρουσιάσουν τη δουλειά τους στο ευρύτερο ευρωπαϊκό αγοραστικό κοινό, συμμετέχοντας, μέσω κάποιου ξένου αντιπροσώπου τους έστω, στις μεγάλες ναυτικές εκθέσεις του εξωτερικού. Και αν μια τέτοια κίνηση δεν έγινε τα χρόνια που πέρασαν, τότε δηλαδή που η διεθνής οικονομική κατάσταση ήταν σαφώς καλύτερη, πώς να περιμένει κανείς να δει Έλληνες κατασκευαστές, σε περίοδο μάλιστα "ισχνών αγελάδων", να συμμετέχουν στην Ιταλική έκθεση τη στιγμή που δεν συμμετέχουν ούτε στην Ελληνική; Έτσι, τα μοναδικά Ελληνικά περίπτερα, που εγώ τουλάχιστον είδα στη Γένοβα, ήταν το περίπτερο του Ε.Ο.Τ. και το περίπτερο της εταιρείας Λάλιζας, η οποία όμως απουσίασε από το δικό μας φετινό Ναυτικό Σαλόνι!

Η Αμερικανική εταιρεία "CVL", που δραστηριοποιείται στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών, παρουσίασε για πρώτη φορά το ενδεκάμετρο καμπινάτο φουσκωτό σκάφος Impetus 36. Η εταιρεία ισχυρίζεται ότι το σκάφος αυτό ήταν το αποτέλεσμα πολύχρονης εμπειρίας στον ναυτικό κατασκευαστικό τομέα, οπότε η ασφάλεια, η άνεση και οι υψηλές ταχύτητες που παρέχει στον ιδιοκτήτη του ήταν αναμενόμενες.

Εδώ θα σας εξομολογηθώ κάτι. Καλή η έκθεση της Γένοβας, αλλά κάποια στιγμή "μπουχτίζει" κανείς! Είναι τόσες πολλές οι προσφερόμενες λύσεις, τόσες πολλές οι διαφορετικές αλλά και παρόμοιες εκδοχές, ώστε οι ενδιαφερόμενοι να αγοράσουν κάποιο σκάφος, αλλά και οι άνθρωποι του ειδικού Τύπου, οι οποίοι καλούνται να καλύψουν τη μεγάλη αυτή ναυτική έκθεση, στο τέλος ζαλίζονται! Και οι μεν πρώτοι αποχωρούν πελαγωμένοι, συνήθως, και άπρακτοι, οι δεύτεροι δεν ξέρουν από πού να αρχίσουν και πού να τελειώσουν! Καλά λένε, τελικώς, ότι ο άνθρωπος δεν είναι ικανοποιημένος με τίποτε!

Κάτι ανάλογο πάντως συνέβη και στην περίπτωσή μου, με αποτέλεσμα, ένα μήνα μετά το κλείσιμο της Γενοβέζικης έκθεσης να μην έχω καταφέρει ακόμη να ολοκληρώσω την αναφορά μου, προσπαθώντας να βάλω σε κάποια σειρά έναν απίστευτο όγκο προσπέκτους, φωτογραφιών και σημειώσεων! Φωτογραφίες και βίντεο λοιπόν θα είναι, μάλλον, η πιο γρήγορη, καλή και εφικτή λύση στο μέλλον για την κάλυψη των εκθέσεων. Εκτός και αν πρόκειται για κάτι διαφορετικό, οπότε θα υπάρχουν και τα ανάλογα σχόλια.

Έφυγα απ' την έκθεση της Γένοβας έχοντας κάνει, κυριολεκτικώς, ένα κεφάλι... καζάνι! "Άντε τώρα να δω πώς θα τα βάλω όλα αυτά σε μια τάξη και θα τα χωρέσω στο περιοδικό", είπα στην καπετάνισα, καθώς αφήσαμε πίσω μας την La Spezia και μπήκαμε στον παλιό δρόμο που οδηγεί στην Parma, την Brescia και από κει στη λίμνη Γκάρντα. "'Ολα θα γίνουν, και το ξέρεις", απάντησε εκείνη, ενώ το camper ανηφόριζε στους πρόποδες των Αππέννινων. Το ορεινό τοπίο, πάντως, σε συνδυασμό με την ηλιόλουστη μέρα και τις καντάδες των πουλιών, καθάρισαν γρήγορα το μυαλό μου από φουσκωτά σκάφη και εξωλέμβιες, σε σημείο μάλιστα που κάποια στιγμή βγήκα απ' το αυτοκίνητο και άρχισα να μαζεύω... κάστανα και μανιτάρια!

Ο δρόμος, αν και ανηφορικός, ήταν εκπληκτικός, χωρίς βεβαίως διόδια!  Ελάχιστα τα αυτοκίνητα που συναντήσαμε, αφού είναι γνωστό ότι οι Ιταλοί προτιμούν για τις μετακινήσεις τους τη γρήγορη autostrada. Κάποια στιγμή, κοντά στο μεσημέρι, σταμάτησα το camper σε ένα ξέφωτο και στρογγυλοκάθισα στην τραπεζαρία, δίπλα στο μεγάλο παράθυρο, απολαμβάνοντας το τοπίο και αφήνοντας το βλέμμα μου να κατηφορίσει στη μεγάλη χαράδρα που ξεκινούσε απ' τις καστανιές και χανόταν προς τη θάλασσα. Η ολοκλήρωση της απόλαυσης ήταν δύο τηγανητά αυγά, με προσούτο, Ιταλικά panini, σαλάτα και παγωμένη μπύρα! Μεγάλη υπόθεση, τελικώς, αυτό το αυτοκίνητο...

Το απόγευμα της ίδια ημέρας φτάσαμε στο χωριό Sirmione, πάνω στη λίμνη Γκάρντα, ενώ ο ουρανός είχε ήδη αρχίσει να γκρινιάζει, και παρκάραμε σε υπαίθριο πάρκινγκ για campers, δίπλα ακριβώς στη λίμνη! Επόμενη κίνηση να ρεμβάσουμε το ομιχλώδες τοπίο και τον υγρό καθρέφτη της λίμνης, και να ταίσουμε ένα τσούρμο πάπιες που έπεσαν σαν στούκας πάνω στο ψωμί που τους ρίξαμε.

Λίγο αργότερα, και ενώ ολοκληρώναμε τη διαδικασία της προετοιμασίας του βραδινού φαγητού και της διανυκτέρευσης, πάρκαρε δίπλα μας η... Ακρόπολη! Ένα παμπάλαιο one off πολυεστερικό camper, προσαρμοσμένο πάνω στο σασί ενός εξ ίσου παμπάλαιου φορτηγού Mercedes! Το λιμπίστηκα τόσο πολύ εκείνο το συλλεκτικό πράγμα, σε σημείο που, απευθυνόμενος στον ιδιοκτήτη του, στερέωσα μια κάρτα μου πάνω στο παρμπρίζ του με την φράση : If you ever decide to sell it, please call me"! Λίγο αργότερα, και ενώ η αντίκα είχε φύγει, κατάλαβα πόσο μάταιη ήταν η κίνηση και το ενδιαφέρον μου για την αγορά της...

Μολονότι ο καιρός την επομένη δεν ήταν και πολύ αισιόδοξος, αποφασίσαμε να κάνουμε τον γύρο της μεγάλης λίμνης με το παπί. Και δεν πήγε καθόλου άσχημα εκείνη η βόλτα, με εξαίρεση το ψιλόβροχο που μας έπιασε, λίγο πριν και μετά το χωριό Limone, στο βορειοδυτικό άκρο της Γκάρντα. Τη διαπίστωση πάντως ότι οι Ιταλοί είναι πολύ μπροστά, σε θέματα που έχουν να κάνουν με τη διαχείριση του περιβάλλοντος και αυτού που εμείς αποκαλούμε "αρχαία κληρονομιά και παράδοση", τη βιώσαμε σε όλη της διαδρομή μας.

Απίστευτα μεσαιωνικά χωριά και πόλεις-κάστρα, δίπλα στις όχθες της λίμνης, υπέροχα ρομαντικά καφέ μέσα σε μικρές μαρίνες, βγαλμένες θαρρείς από κάποια ταινία του Disney, καθαροί δρόμοι, πολλά υπαίθρια πάρκινγκ και ένα πλήθος κόσμου να πηγαινοέρχεται και να απολαμβάνει το περπάτημα στα γραφικά καλντερίμια.

Αφήσαμε πάντως για κάποια άλλη φορά την επίσκεψή μας στη Gardaland, ένα είδος "Disneyland", που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της λίμνης, γιατί ο χρόνος μας πίεζε και έπρεπε να επιστρέψουμε στη Βενετία όπου θα επιβιβαζόμασταν στο "Σοφοκλής Βενιζέλος" για το ταξίδι της επιστροφής στην Ελλάδα. Επτά ευρώ πληρώσαμε στα διόδια της autostrada, για ένα δρόμο εκατό περίπου χιλομέτρων, όσα δηλαδή πληρώνει κανείς στο Ζευγολατειό για να παίξει τη Ρώσικη ρουλέτα στην κατ' ευφημισμό "εθνική οδό" Κορίνθου-Πατρών!

Μαζί με μας στη Βενετία έφθασε και η καταιγίδα. Έτσι η απογευματινή βόλτα μας στα στενοσόκακα της μοναδικής αυτής πόλης έγινε κάτω από ομπρέλλα, με τα κανάλια, τα μεσαιωνικά κτίρια και το πολύβουο ανθρώπινο πλήθος να παίζουν στις παλ αποχρώσεις του γκρίζου. Η επόμενη μέρα ήταν αυτό που λέμε το φως μετά την καταιγίδα! Ένας λαμπερός ήλιος, που έπαιρνε θαρρείς την εκδίκησή του για την προηγούμενη απουσία, και μια Βενετία να μας κατευοδώνει λουσμένη στο φως, καθώς το πλοίο κυλούσε αργά στο μεγάλο κανάλι προς το ανοικτό πέλαγος...

Ευχαριστώ, με την ευκαιρία, τον καλό μου φίλο Γιώργο Μισετζή ο οποίος έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου, εδώ και λίγο καιρό, το μοντάζ και την μουσική επιμέλεια των βιντεοταινιών μου.

Το πρώτο μέρος της παρουσίασης της έκθεσης της Γένοβας μπορείτε να το διαβάσετε εδώ : http://www.ribandsea.com/boats/boatsshow/197-49-.html