Rib and Sea
Αφιέρωμα στα προκαταβολικά εγκαίνια του Μετρό Θεσσαλονίκης.
Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.
Πρώτη φορά αριστερά, πρώτη φορά εγκαίνια προκαταβολικά.
Καθώς το 2018 μάς αποχαιρετά, σκέφτηκα να γράψω κάτι για όσα έχει «επιτύχει» η κυβέρνησή μας. Στο μυαλό μου στριφογυρίζει η Πολάκειος ρήση «μόνον συγχαρητήρια μπορούμε να δεχθούμε για όσα έχουμε επιτύχει», την ώρα που ασθενείς εγκαταλείπουν τα άθλια δημόσια νοσοκομεία, για να μην επιδεινωθεί η κλονισμένη υγεία τους.
Αντί να διακωμωδήσω, όμως, την φαιδρότητα της κατάστασης που βιώνουμε, προτίμησα να μεταφέρω άρθρο του Χρήστου Γιανναρά που χρονολογείται από τον Ιούνιο του 2015. Θέτει τον δάκτυλο επί των τύπων των ήλων. Προηγουμένως, όμως, θα θυμίσω, ότι ο φίλος μου Διονύσης Ρηγόπουλος έχει εκπονήσει άρτιο ψηφιακό πρόγραμμα, με το οποίο μπορεί κανείς να διαπιστώνει ανά πάσα στιγμή πόσοι και ποιοί υπηρετούν σε κάθε μονάδα του Δημοσίου: αν είναι υπεράριθμοι ή υπολείπονται σε αριθμό των οργανικών θέσεων, ποιοί είναι αποσπασμένοι, ποιοί, πότε και από πού μετατέθηκαν, ποιοί δεν πατάνε πόδι στα γραφεία τους κ.λπ. Κάτι σαν ακτινογραφία της στιγμής.
Οι κυβερνώντες, όμως, αρνούνται πεισματικά να το υιοθετήσουν. Ούτε οι κυβερνήσοντες θα το υιοθετήσουν φυσικά. Σιγά μην αφήσουν το εκλογικό σώμα να αποκτήσει απτά στοιχεία τού διεφθαρμένου πωλητικού πελατειακού συστήματος.
Έγραφε, λοιπόν, ο Γιανναράς : «Το μόνο ρεαλιστικό ισοδύναμο. Ερωτήµατα που γεννάει, µέσα από την αγωνία, η σύνεση: Αποκλείεται να αγνοούν οι δανειστές της Ελλάδας, πως αν η χώρα δεν αρχίσει να παράγει, αν συνεχίσει µόνο να δανείζεται και να καταναλώνει όλο και πιο στενεµένα, δεν θα πάρουν ποτέ πίσω ούτε όλα ούτε µέρος των χρηµάτων τους. Αποκλείεται να αγνοούν ότι, όσος δανεισµός κι αν προστεθεί, παραγωγικότητα δεν µπορεί να υπάρξει στην Ελλάδα ούτε να αυξηθούν τα κρατικά έσοδα, αν δεν στηθεί λειτουργικός κρατικός µηχανισµός: οργανωτικός, ελεγκτικός, δικαστικός, εισπρακτικός.
Αποκλείεται να αγνοούν οι δανειστές µας ότι, για να στηθεί λειτουργικός κρατικός µηχανισµός, πρέπει να καταλυθεί µε συνέπεια το πελατειακό κράτος. Το πελατειακό κράτος για να καταλυθεί, θα αρκούσαν δύο και µόνο νοµοθετήµατα: Να καθιερωθεί στις εκλογές η µονοεδρική περιφέρεια, και να εισαχθεί το ασυµβίβαστο του βουλευτικού και του υπουργικού αξιώµατος.
Είναι προκλητικό σκάνδαλο να «διυλίζουν τον κώνωπα, οι δανειστές µας, και να καταπίνουν την κάµηλον», διότι µε αυτό τον τρόπο εµφανίζονται να συµπαίζουν αναιδέστατα µε τις κοµµατικές συντεχνίες της σήψης και της διαφθοράς. Να καλύπτουν τους υπόδικους αυτουργούς του εξωφρενικού υπερδανεισµού της χώρας, να συµπαίζουν µε αδίστακτους λωποδύτες των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και αναπτυξιακών προγραµµάτων.
Απαιτούν οι δανειστές να περικοπούν ακόµα περισσότερο οι συντάξεις της λιµοκτονίας, αλλά δεν διανοούνται να ζητήσουν το διαπλεκόµενο µε τα κοµµατικά συµφέροντα ισοδύναµο: Να απολυθούν τα σµήνη των χρυσοπληρωµένων αργόσχολων υπαλλήλων της Βουλής, να περιοριστούν σε διακόσιους (200) οι βουλευτές, να µειωθεί δραστικά το υπαλληλικό προσωπικό κάθε βουλευτή, τα αυτοκίνητα και οι οικονοµικές απαλλαγές που τους παρέχονται. Να πάψει το κράτος να πληρώνει τα µυθώδη ενοίκια των κοµµατικών γραφείων, τα ιλιγγιώδη χρέη των κοµµάτων στις Τράπεζες.
Επιµένουν µε ανεξήγητο σαδισµό οι δανειστές να παζαρεύουν µονάδες αύξησης των ποικίλων µορφών κεφαλικού φόρου που έχουν επιβάλει οι πολιτικοί στους πολίτες. Δεν διανοούνται να ζητήσουν το διαπλεκόµενο µε κοµµατικά συµφέροντα ισοδύναµο που θα εξασφάλιζε ο τίµιος επανέλεγχος δηµόσιων εργολαβιών και προµηθειών, των τελευταίων (έστω και) είκοσι χρόνων. Το ισοδύναµο από τη δήµευση περιουσιών των πρωθυπουργών και των υπουργών Εθνικής Οικονοµίας που υπέγραψαν τον εγκληµατικό, εξωφρενικό υπερδανεισµό της χώρας.
Αλλά το άκρως οδυνηρό για την ελλαδική κοινωνία γεγονός είναι ότι, τέτοια ρεαλιστικής ανακούφισης του λαού «ισοδύναµα» δεν διανοείται να τα προσφέρει ούτε και η τάχα «αριστερή» σηµερινή κυβέρνηση. Οι δανειστές µας (και οι αδίστακτες «Αγορές» που τους ποδηγετούν) δείχνουν να έχουν πανικοβληθεί από το γεγονός ότι µία από τις χώρες της Ε.Ε. απέκτησε «αριστερή» (κάποιοι ιδεοληπτικοί των Βρυξελλών λένε «κοµµουνιστική») κυβέρνηση – αντιδρούν σαν να προσβλήθηκε από επικίνδυνο ιό το έµβρυο της ενωµένης Ευρώπης. Αλήθεια, δεν έχουν την ψυχραιµία να δουν ότι πρόκειται και πάλι για µια κυβέρνηση µε απολύτως «διαχειριστική» αντίληψη της πολιτικής; Για µιαν απολύτως συντηρητική του κατεστηµένου κυβέρνηση;
Δεν έχουν όραµα για να εµπνεύσουν τον λαό οι σήµερα κυβερνώντες, και κατά τούτο δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τον πρασινο-γάλαζο νεκρόψυχο κυβερνητικό πολτό που προηγήθηκε. Θέλουν να λέγονται «αριστεροί», χωρίς να σώζουν τίποτα από τον κοινωνιοκεντρισµό της θυσιαστικής Αριστεράς. Μοναδική φιλοδοξία της «αριστερής» µας κυβέρνησης, που την τρέµουν οι «Αγορές», είναι να «διαχειριστεί» και αυτή το χρέος, αλλά µε φανταιζίστικες παραλλαγές (και αυτοσχεδιάζοντας παιδαριωδώς). Εχει αρχίσει να στήνει κι αυτή το δικό της κοµµατικό κράτος, να διορίζει τα «δικά της παιδιά», να στελεχώνει δηµόσιους οργανισµούς και θεσµούς µε τους γνωστούς ευτελείς «µαϊντανούς» που προσφέρονται σε κάθε κυβέρνηση για τις «αδιαφανείς» δουλειές.
Δυστυχώς δεν επιχειρούνται δηµοσκοπήσεις µε τη φιλοδοξία και την επαγγελµατική ικανότητα να διερευνήσουν κριτήρια και προθέσεις: Πώς και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ, από πέµπτο κόµµα στη Βουλή, στις εκλογές του 2009, και µε ποσοστό 4,6% της προτίµησης των πολιτών, βρέθηκε δεύτερο κόµµα στις εκλογές του 2012, µε ποσοστό 16,78% και πρώτο κόµµα, µέσα σε τρία χρόνια, µε 36,34%, στις εκλογές του περασµένου Γενάρη; Ετσι ραγδαία και ανεξήγητα δύο εκατοµµύρια διακόσιες σαράντα έξι χιλιάδες πολίτες διολίσθησαν στον «µπολσεβικισµό», όπως φαντασιώνονται πανικόβλητοι οι σοφοί των Βρυξελλών, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ; Και αντίστοιχα: πώς και γιατί ένα κόµµα του κοινωνικού και πολιτικού περιθώριου, η «Χρυσή Αυγή», µε ποσοστό 0,29% στις εκλογές του 2009, βρέθηκε τρίτο στη Βουλή κόµµα τον Γενάρη του 2015, µε 18 έδρες; Ραγδαία και ανεξήγητα τετρακόσιες χιλιάδες πολίτες διολίσθησαν στον «νεοναζισµό», όπως φαντασιώθηκε η «προοδευτική» στην Ελλάδα διανόηση και το δίδυµο Σαµαρά – Μπαλτάκου;
Εµείς, οι Ελλαδίτες, είµαστε πια µια παρακµιακή κοινωνία βυθισµένη στην παράνοια και στον βουλιµικό πρωτογονισµό – δεν έχουµε το ενδιαφέρον να ασχοληθούµε σοβαρά µε το τι ακριβώς µας συµβαίνει. Αλλά οι σοφοί (προηγµένοι πολιτισµικά) δανειστές µας, αν θέλουν να πάρουν πίσω το σύνολο ή ένα µέρος των χρηµάτων τους, δεν θα έπρεπε να µελετούν σοβαρά το πού παραπέµπουν τα εκρηκτικά φαινόµενα του ΣΥΡΙΖΑ και της «Χρυσής Αυγής»;
Αν τα φαινόµενα δηλώνουν τυφλή λαϊκή (εκδικητική) αντίδραση σε ένα ανήθικο και ανίκανο, κυριολεκτικά σάπιο πολιτικό σύστηµα, δεν θα ήταν συµφέρον των δανειστών να ποντάρουν σε «ισοδύναµα» των οικονοµικών τους απαιτήσεων υπονοµευτικά της σήψης του πολιτικού στην Ελλάδα κατεστηµένου; Θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους, µόνο αν πετύχουν να στηθεί στην Ελλάδα λειτουργικός κρατικός µηχανισµός: οργανωτικός, ελεγκτικός, δικαστικός, εισπρακτικός. Αφού καταλυθεί αµείλικτα το πελατειακό κράτος, η συνταγµατικά παντοδύναµη κοµµατοκρατία. Και αφού λειτουργήσει νέµεση: να λογοδοτήσουν οι αυτουργοί της σηµερινής καταστροφής*. Το ρεαλιστικό ισοδύναµο της καταβολής των οφειλών µας είναι η ανατροπή της διαχειριστικής πολιτικής µωρίας.»
http://www.kathimerini.gr/820260/opinion/epikairothta/politikh/to-mono-realistiko-isodynamo
Και για παρηγοριά, ας κλείσουμε τη χρονιά με το καλλίτερο ανέκδοτο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ever. Το είπε ο Κατρούγκαλος αναφορικά με την υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών και από άλλες πωλητικές δυνάμεις εκτός του κώματός του: «Είμαι βέβαιος ότι δεν θα διακινδυνεύσουν τον διασυρμό της πολιτικής τους αξιοπρέπειας και θα μείνουν συνεπείς στις θέσεις τους».
Με άλλα λόγια: αναμένει ότι θα μείνουν και οι άλλοι συνεπείς στις θέσεις τους, όπως έμεινε ο ΣΥΡΙΖΑ στις δικές του. Είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα! Τί άλλο θ’ ακούσω Θεέ μου!!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΑΔΕΛΦΙΑ! ΜΕ ΥΓΕΙΑ! Μια ζωή είναι. Θα περάσει!
*Μάλλον του διέφυγε το άρθρο 86 του Συντάγματος, το οποίο Σύνταγμα οφείλουμε να τηρούμε με θρησκευτική ευλάβεια. Το άρθρο που στέλνει στο απυρόβλητο τους πωλητικούς, αριστερούς τε και δεξιούς.