Rib and Sea

Το blog δεν ξέρει αν είναι σωστό, αν έτσι πρέπει ή αν είναι φυσιολογικό, αλλά δεν αισθάνεται την ανάγκη να πεί τίποτα, να προσφέρει τίποτα, να λυπηθεί ή να παλέψει για τίποτα, να γράψει τίποτα, για έναν λαό που μέσα σε μόλις οκτώ χρόνια κατάφερε να καταρρίψει μύθους εκατονταετιών περί "ατίθασου", "ζωντανού" και "ανυπότακτου" λαού, και άλλες μπούρδες κατσαρές, προφανώς βγαλμένες μέσα από προεκλογικούς λόγους πολιτευτάκηδων και άλλων επιτήδειων, και προορισμένες να χαϊδέψουν αυτιά μελλοντικών ψηφοφόρων.

Γιατί τί άλλο να κάνεις σε έναν λαό που δεν είναι παρτάκιας, μοιραίος και άβουλος, για να ξεσηκωθεί; Μέσα σε οκτώ χρόνια του φορτώσανε όλα τα χρέη των τραπεζών -ελληνικών και ευρωπαϊκών- να τα πληρώνει με το αίμα του και όχι με το αίμα των τραπεζιτών όπως θάπρεπε, του ορίσανε (οι τραπεζίτες, οι τοκογλύφοι και οι ευρωπαίοι νεοναζιστές απατεώνες) ποιούς θα έχει για πρωθυπουργούς (του βάλανε κι έναν δοτό τραπεζίτη, έτσι για το σπάσιμο του τσαμπουκά), του επέβαλλαν να νομοθετούν οι διορισμένοι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής "'Ενωσης" και όχι οι εκλεγμένοι απ' αυτόν βουλευτές, του διώξανε 500.000 απ΄ το επιστημονικό νεανικό άνθος του για να εισάγουν στην θέση του (σαν φτηνά εργατικά χέρια και σαν μελλοντικούς ψηφοφόρους) ορδές από πρόσφυγες και λαθρομετανάστες, (μάλιστα, "λάθρο" και σ' όποιον αρέσει. Γιατί έτσι λέγεται όποιος παράνομα μπαίνει απ' οπουδήποτε αλλού στην χώρα εκτός απ' τις επίσημες πύλες εισόδου, όπως λέγεται λαθρέμπορος όποιος εισάγει προϊόντα παράνομα, όπως λέγεται λαθροκυνηγός όποιος κυνηγάει παράνομα, όπως λέγεται λαθρεπιβάτης αυτός που ταξιδεύει λαθραία χωρίς εισητήριο, όπως λέγεται λαθραναγνώστης όποιος διαβάζει χωρίς συναίνεση την εφημερίδα του άλλου, και πάει λέγοντας) του λήστεψαν -ως ενέχυρο όπως κάνει κάθε συνεπής τοκογλύφος- κρατική (λαϊκή) περιουσία από αεροδρόμια και λιμάνια, ως ακίνητα, ακόμη και μουσεία και νοσοκομεία, του στέρησαν (ουσιαστικά, όχι τυπικά) το δικαίωμα στην υγεία, στην παιδεία, στη θέρμανση, στην διαμαρτυρία, του επέβαλαν να δωρίσει μέρος απ΄ την ιστορική και πολιτιστική του κληρονομιά σ' ένα ξένο έθνος, βάζοντας ουσιαστικά τις βάσεις για πιθανές μελλοντικές γεωγραφικές περιπέτειες, κι ένα καινούργιο φυτίλι στην βαλκανική πυριτιδαποθήκη, του κλέβουν τώρα εντελώς αντισυνταγματικά κι ασύστολα με τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς την ιδιωτική του περιουσία,

ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΕΩΡΕΙ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ, ΚΙ ΕΤΟΙΜΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙ ΑΥΤΟΝ Ή ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΠΡΟΔΟΤΗ ΩΣ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ-ΔΩΣΙΛΟΓΟ, ΣΦΑΓΕΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της γης, ΣΕ ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ, αν είχαν συμβεί αυτά τα αίσχη θα είχε γίνει αιματηρή επανάσταση. Όχι όμως και σ' αυτήν την χώρα που την κατοικεί ένας δειλός, άχρηστος λαός.

Γιατί λοιπόν να αισθανθεί κάποια ανάγκη το blog να πει ή να γράψει κάτι; Γιατί;

Υ.Γ. Σχόλια που θα υπερβαίνουν τους κανόνες και τους όρους καλής συμπεριφοράς του blog θα διαγράφονται αμέσως, με την ίδια δημοκρατική ευαισθησία και κατανόηση, σαν κι αυτή που ο ελληνικός λαός νομιμοποιεί ψηφίζοντας κάθε φορά τον δήμιό του.

Πηγή : http://mandatoforos.blogspot.com/2018/11/blog-post.html

Σχόλιο "Rib and Sea".

Παρ' όλα αυτά το blog σου γράφει, κρίνει, επικρίνει και καυτηριάζει αγαπητέ Κώστα. Και πολύ καλά κάνει, κατά τη γνώμη μου. Το ίδιο κάνω κι' εγώ άλλωστε, αφού δεν διαθέτω ούτε τον ηρωϊσμό ούτε τη βλακεία να πάρω τα όπλα και να χάσω τη ζωή μου για έναν βολεψάκια λαό, όπως κι' εσύ συμφωνείς. Πιστεύω στο κάτω κάτω της γραφής ότι είμαστε πιο χρήσιμοι αν παραμείνουμε ζωντανοί και σε εγρήγορση παρά αν μας φάει το μαύρο σκοτάδι.

Ακόμη και αν έβρισκα όμως το θάρρος, υπερέβαινα τη λογική μου και έπαιρνα τα όπλα, είναι απολύτως βέβαιο ότι ουδείς θα με ακολουθούσε, ακόμη και αν αυτό μου είχαν υποσχεθεί 100 χιλιάδες "αγανακτισμένοι" και "αποφασισμένοι" συμπατριώτες.

Μην αυτοαναιρείσαι λοιπόν και μη νοιώθεις τύψεις γι' αυτό που πολύ καλά κάνεις. Γράφε λοιπόν, όπως γράφω κι' εγώ, όπως γράφει και ο Σωτήρης Καλαμίτσης και εκατοντάδες άλλοι αφυπνισμένοι. Μπορεί να φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, πως δεν κάνουμε τίποτε, όμως η αντίσταση είναι σημάδι πνευματικής τουλάχιστον υγείας η οποία θα μας χρειαστεί όταν οι συνθήκες ωριμάσουν...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος