Rib and Sea

Γράφει ο Σωτήρης Καλαμίτσης.

Την 14.07.1992 έχασε τη ζωή του ο Θάνος Αξαρλιάν από δολοφονική επίθεση της 17Ν, βραχίονος μυστικών υπηρεσιών, που είχε στόχο τον τότε υπουργό Οικονομικών Ι. Παλαιοκρασσά. Η εγκληματική  οργάνωση απεκάλεσε τη δολοφονία  του «παράπλευρη απώλεια».   

26 χρόνια μετά αρκετοί αναρωτηθήκαμε, γιατί έχουμε ξεχάσει τον Θάνο, αλλά κάθε Δεκέμβρη θυμόμαστε τον Αλέξη που δολοφονήθηκε από ανεγκέφαλο αστυνομικό. Γιατί υπάρχουν τόσοι και τόσοι που μας θυμίζουν τον άδικο χαμό τού Αλέξη και διοργανώνουν πορείες στη μνήμη του, αλλά κανείς δεν διοργανώνει πορείες κάθε Ιούλιο για τον χαμό του Θάνου.

Και ήλθε φέτος ο υιός  τού  αρχιδολοφόνου Κουφοντίνα να ψελίσει μερικές αηδίες. Δεν είναι λέει δική του δουλειά να απαντά στα ερωτήματα που του θέτουν σε σχέση με τον θάνατο του Θάνου. Ασφαλώς και δεν είναι δική του δουλειά. Δική του δουλειά είναι να χαίρεται κάθε φορά που βλέπει τον πατέρα του αδειούχο εκτός  φυλακής και να υπερασπίζεται τις ιδέες [;] της πατρικής δολοφονικής οργάνωσης. Δεν άντεξε, όμως, και απάντησε ότι αφού αποκαλούμε τον Θάνο «αθώο» θύμα, όλα τα άλλα θύματα της πατρικής οργάνωσης ήταν «ένοχα».  

Ας μας ξηγήσει, όμως, γιατί ο Παύλος Μπακογιάννης ήταν ένοχος. Γιατί ήταν ένοχοι ο Βρανόπουλος και ο Περατικός. Γιατί ήταν ένοχα όλα τα άλλα θύματα της δολοφονικής οργάνωσης.

Μιλάμε για απύθμενο θράσος. Εύχομαι στον Έκτορα να μη βιώσει αυτό που βίωσαν οι γονείς  του Θάνου. Να μην ακούσει τον γιο του δολοφόνου να του λέει ότι το δικό του χαμένο παιδί ήταν αθώο, αλλά όλα τα άλλα θύματα του δολοφόνου πατέρα του ήταν ένοχα.