Rib and Sea

Με βαρειά καρδιά έφυγα γι' αυτό το ταξίδι στην Καλαβρία όταν ο Στέλιος μου είπε πως ο Τάσος βρίσκεται εδώ και μία εβδομάδα στην εντατική του Ευαγγελισμού με βαρύ εγκεφαλικό. Αν δεν γνώριζα τον Στέλιο, κι' αν εκείνος δεν ήξερε την αγάπη μου για τον Τάσο, θα πίστευα ότι πρόκειται για κακόγουστο αστείο. Αδύνατον να πιστέψω ότι ο καλός φίλος μαχόταν επί μία εβδομάδα στην εντατική για να παραμείνει στη ζωή! Λίγες μόλις ημέρες πριν είχα περάσει από το τυπογραφείο του Ανδρίκου. Είχα σκοπό να πω μια καλημέρα και στον Τάσο, το μαγαζί του οποίου ήταν λίγα μέτρα πιο κάτω, αλλά ένα επείγον τηλεφώνημα ανέβαλε την καλημέρα για αργότερα. Είναι αυτές οι "παραλείψεις" για τις οποίες, αν και δεν τις κάνεις σκοπίμως, σε βασανίζουν μετά για καιρό.

Μπήκα τελικώς στο καράβι της Ιταλίας με την ελπίδα πως θα έβρισκα τον καλό φίλο στο μαγαζί της πλατείας Ψυρρή, όταν θα επέστρεφα...

Όταν κτύπησε το κινητό μου, τρεις ημέρες μετά, καθώς ανηφόριζα με το παπί προς το εκπληκτικό ελληνόφωνο χωριό Γκαλιτσιανό της Καλαβρίας, ένοιωσα να με κυριεύει ένα κακό προαίσθημα. "Φίλε Σήφη, σε πήρα απλώς για να σου το πω...", ακούστηκε αργά και θλιμμένα η φωνή του Στέλιου από την άλλη άκρη της γραμμής. "Τι έγινε ρε Στέλιο, έφυγε ο Τάσος;", ρώτησα ξεψυχισμένα, ανήμπορος να πιστέψω αυτό που υπονοούσε ο φίλος μου. "Ναι, Σήφη, ο Τάσος έφυγε σήμερα το πρωί". Από κει και μετά ούτε ήξερα πού βρισκόμουν, ούτε ποιος ήταν ο σκοπός του ταξιδιού μας. Μηχανικά, απλώς, ολοκλήρωσα τον γύρο του Ασπρομόντε και άρχισα να μετρώ τις μέρες της επιστροφής. Για ένα πράγμα, κυρίως, λυπόμουν. Που δεν ήμουν στην Αθήνα να κατευοδώσω τον Τάσο...

Πολλοί ισχυρίζονται ότι υπάρχει Θεός. Ε, λοιπόν, όχι, δεν υπάρχει Θεός! Πώς μπορεί να υπάρχει Θεός και να επιτρέπει να φεύγουν πρόωρα απ' τη ζωή άνθρωποι με τον χαρακτήρα του Τάσου; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει Θεός και να μην επιτρέπει σε ένα νέο άνθρωπο να χαρεί τα παιδιά του, να τα δει να μεγαλώνουν, να παντρεύονται και να δημιουργούν την δική τους οικογένεια; Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει Θεός και να κόβεται έτσι ξαφνικά το νήμα της ζωής ενός ζωντανού ανθρώπου, όπως ήταν ο Τάσος Μύλλερ; Ενός ανθρώπου που λάτρευε όσο λίγοι το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας. Που του άρεσε να ανοίγεται στο πέλαγος με το φουσκωτό του και μετά να μοιράζεται τις εμπειρίες και τις γνώσεις του με τα μέλη του forum στο οποίο συμμετείχε.

Θυμάμαι τότε που μου τηλεφώνησε για να μου πεί πόσο εντυπωσιάστηκε διαβάζοντας τις περιπλανήσεις μου με το συμβατικό φουσκωτό μου στο Αιγαίο, και άλλοτε πάλι για να μου εκφράσει την αγάπη του για τους φάρους. Και μετά ήρθε η γνωριμία μου με τον Γήση Παπαγεωργίου, με τον οποίον ο Τάσος με έφερε σε επαφή προκειμένου να μου μιλήσει για τους δικούς του φάρους http://www.ribandsea.com/face/339-2010-05-04-05-07-44

Περνούσα, όποτε μου δινόταν η ευκαιρία, από το μαγαζί του, καθώς ήταν απέναντι σχεδόν από το τυπογραφείο του καλού μου φίλου Δημήτρη Ανδρίκου. Μιλούσαμε για όσα μας ένωναν, αλλά και για όσα περίεργοι κοινοί "φίλοι" μας είχαν στερήσει. Ο Τάσος ήταν ένας χαρούμενος και, το κυριότερο, ένας ευγενικός και δίκαιος άνθρωπος. Χαιρόμουν να συζητώ μαζί του, καθώς δεν υπήρχε τίποτε κρυφό στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.

Δεν μπορώ πια να βλέπω νέους ανθρώπους να φεύγουν απ' τη ζωή. Δεν αντέχω άλλο να αποχαιρετώ φίλους. Έφυγε ο Μάκης Παυλάτος, ο Σίμος Γεωργαλάς, ο παπα Νικόλας, ο Παναγιώτης Πουλόπουλος, ο Βασίλης Μουτουσίδης, ο Μπάμπης Μπουζάκης, ο Νίκος Κραβαρίτης, όλοι τους φίλοι καλοί κι' αγαπημένοι. Και τώρα φεύγεις κι' εσύ, φίλε Τάσο. Στέρεψαν πια τα λόγια και τα δάκρυα. Αν μπορούσαν αυτά να σε γυρίσουν πίσω, δεν θα σταματούσα να γράφω και να κλαίω...

Στεκόμουν προχθές, πρώτη μέρα της περιπλάνησής μας στα ελληνόφωνα χωριά της Καλαβρίας, απέναντι απ' τον επιβλητικό φάρο στον κάβο Spartivento, στο απώτατο άκρο της ιταλικής μπότας, και θυμήθηκα με νοσταλγία τις προσεγγίσεις του '86 και του '91, όταν διασχίζαμε την Αδριατική ξεκινώντας απ' το Αργοστόλι της Κεφαλονιάς με προορισμό τη Μεσσήνα της Σικελίας. Σε λίγες ημέρες θα αντικρύσω την επιβλητική φιγούρα ενός άλλου φάρου, στον κάβο Σίδερο της Κρήτης, καθώς θα περνάμε απ' τη Σητεία στην Κάσο, και θα αναπολήσω για άλλη μία φορά εκείνο το αξέχαστο πρώτο μεγάλο ταξίδι μου μέσα στο βαθύ μπλε της θάλασσας με "προορισμό τον ορίζοντα". Στο εξής θα έχω έναν ακόμη λόγο να θυμάμαι κι' εσένα...  

Καλή βάρδεια φίλε στον φάρο του παράδεισου. Ελπίζω να συναντηθούμε εκεί, μια μέρα, και να μιλήσουμε για όσα δεν προλάβαμε να πούμε σ' αυτό εδώ το απέραντο τρελοκομείο...

Ιωσήφ Παπαδόπουλος